•3•

Het maanlicht drong door het kleine raampje en verleende daardoor vorm aan bepaalde objecten in de in duisternis gehulde kamer. Op een lang bureau van massief grenenhout stonden drie rijtjes ingelijste foto’s. Op een van de foto’s op de achterste rij stond Sidney Archer in een blauw mantelpakje tegen een blinkende zilverkleurige Jaguar Sedan geleund. Jason stond naast haar en keek haar liefdevol aan. Hij had een witgesteven overhemd aan met bretels eroverheen. Op een andere foto stond hetzelfde stelletje informeel gekleed voor de Eiffeltoren. Ze wezen met hun vingers omhoog en uit hun wijd opengesperde monden bleek dat ze net spontaan in lachen waren uitgebarsten.

In de middelste rij foto’s lag de nu een jaar of drie oudere Sidney in bed. Haar gezicht was opgezwollen en haar kletsnatte haar plakte aan haar slapen. Ze hield een klein bundeltje in haar armen, dat zijn oogjes stijf dicht hield. De foto daarnaast liet zien hoe een ongeschoren Jason met roodomrande ogen op de vloer lag. Hij had alleen maar een T-shirt en een boxershort aan. De baby, die haar helderblauwe oogjes nu wijd open had, vormde een kleine en tevreden bult op haar vaders borstkas.

De middelste foto van de voorste rij was duidelijk met carnaval genomen. Het kindje was nu twee jaar oud en verkleed als een klein prinsesje, compleet met tiara en slippers. Haar trotse moeder en vader stonden achter haar en keken indringend naar de camera terwijl ze hun handen beschermend op haar rug en schouders hadden gelegd.

Jason en Sidney lagen in het hemelbed. Jason lag te woelen. Naast de slaapkamerdeur stond een zwarte metalen koffer en een grote, volgestouwde en buitengewoon lelijke canvas tas met blauwe strepen en de initialen jwa erop. Terwijl de kleine wijzer van de wekker op het nachtkastje langzaam naar de twee kroop, stak Sidney haar lange, slanke arm onder de dekens uit en begon langzaam wat met Jasons haar te spelen.

Terwijl ze nog steeds loom door het haar van haar man woelde, ging Sidney half overeind zitten, zodat ze nu op één elleboog steunde, en schoof toen steeds dichter naar hem toe tot ze tegen elkaar aan lagen. Het dunne nachtponnetje zat strak om haar lichaam. ‘Slaap je?’ mompelde ze, maar het enige wat de stilte verbrak, was het zachte gepiep en gekraak van hun oude huis.

Jason draaide zich om zodat hij zijn vrouw kon aankijken. ‘Niet echt.’

‘Dat wist ik wel. Je lag zo onrustig te woelen, en niet voor het eerst. Amy heeft er trouwens ook last van. Soms doen jullie dat ook in je slaap.’

‘Nou, dan hoop ik maar dat ik niet praat in mijn slaap. Ik zou niet al mijn geheimen willen verraden.’

Ze bracht haar hand naar zijn gezicht en begon dat zacht te aaien.

‘Iedereen heeft een paar geheimen nodig, denk ik, hoewel ik dacht dat wij hadden afgesproken dat dat bij ons niet zo zou zijn.’ Ze lachte kort, maar het klonk hol. Jasons mond ging even open, alsof hij iets wilde zeggen, maar toen sloot hij hem snel weer, rekte zijn armen uit en keek op de klok. Hij kreunde toen hij zag hoe laat het was. ‘Jezus, ik kan net zo goed opstaan.’ De taxi komt om half zes.’

Sidney keek naar de bagage die naast de deur stond en trok haar wenkbrauwen op. ‘Je moet wel erg plotseling op reis, Jason.’

Jason keek haar niet aan. In plaats daarvan wreef hij in zijn ogen en geeuwde. ‘Dat weet ik. Ik heb het pas gistermiddag gehoord, maar als de baas zegt dat het moet, dan ga ik.’

Sidney zuchtte. ‘Ik wist dat het ooit eens zover zou komen dat we allebei tegelijkertijd de stad uit zouden zijn.’

Jasons stem klonk gespannen toen hij haar aankeek. ‘Maar je hebt toch wel iets kunnen regelen met de dagopvang?’

‘Ik heb moeten afspreken dat er iemand tot na sluitingstijd aanwezig zou zijn, maar dat is geen probleem. Amy vindt het er leuk. Je blijft toch niet langer dan drie dagen weg, hè?’

‘Drie, op zijn hoogst, Sid, dat beloof ik je. Eigenlijk denk ik dat er vijftig procent kans is dat ik binnen twee dagen al weer terug ben.’ Hij wreef energiek over zijn hoofd. ‘Kon je niet onder die reis naar New York uit?’

Sidney schudde haar hoofd. ‘Advocaten krijgen niet de kans om onder een zakenreis uit te komen. Dat staat niet in Hoe word ik een succesvol advocaat? ’’

‘Christus, jij krijgt in drie dagen meer gedaan dan de meesten van die lui in vijf.’

‘Nou, lieverd, ik hoef jou heus niet vertellen dat het er bij ons niet om gaat wat je in het verleden hebt gepresteerd, maar alleen maar om wat je vandaag doet, en belangrijker nog, om wat je morgen en overmorgen gaat presteren.’

Jason ging rechtop zitten. ‘Bij Triton is het al net zo, maar omdat ze zo diep bij allerlei zeer geavanceerde technologieën betrokken zijn, kijken zij nog veel verder vooruit, naar het volgende millennium. Vroeg of laat krijgen we de jackpot wel een keer, Sid, misschien vandaag wel.’ Hij keek haar aan.

Ze schudde haar hoofd. ‘Precies, en terwijl jij op de knoppen van de fruitautomaat staat te duwen, blijf ik er geld in gooien. Afgesproken?’

‘Oké, maar soms moet je gewoon optimistisch zijn. Denk maar aan onze toekomst.’

‘Wat de toekomst betreft: heb je al eens gedacht aan een tweede baby?’

‘Ik ben er helemaal klaar voor. Als de volgende net zo is als Amy, dan wordt dat een makkie.’

Sidney drukte haar brede heupen tegen hem aan. Het deed haar plezier dat hij geen bezwaar had tegen gezinsuitbreiding. Als hij met iemand anders ging, dan...? ‘Je spreekt voor jezelf, meneer de mannelijke partner.’ Ze gaf hem een duw.

‘Sorry, Sid. Typisch iets wat alleen een man zonder brein kan zeggen. Ik zal het niet nog een keer doen, eerlijk beloofd.’

Sidney liet zich weer op haar kussen zakken en terwijl ze zijn schouders streelde, staarde ze naar het plafond. Drie jaar geleden zou ze er geen moment over gedacht hebben om haar werk eraan te geven, maar nu vond ze zelfs een part-time baan een te grote inbreuk op haar leven met Amy en Jason. Ze verlangde naar de vrijheid om zich volledig aan haar kind te kunnen wijden, maar dat was een vrijheid die ze zich zolang ze alleen van Jasons huidige salaris zouden moeten rondkomen nog niet konden veroorloven, zelfs al hadden ze na Amy’s geboorte voortdurend geprobeerd om weerstand te bieden aan de dwangmatige behoefte van Amerikaanse consumenten om alles wat ze verdienden onmiddellijk weer uit te geven. Maar als Jason bij Triton vooruit bleef komen, wie weet wat er dan nog allemaal kon gebeuren...

Sidney had nooit financieel afhankelijk willen zijn van iemand anders. Ze keek naar Jason. Als ze haar economische toekomst dan toch in handen van iemand anders ging leggen, wie was daar dan beter voor geschikt dan hij, de man van wie ze bijna op het eerste gezicht was gaan houden? Terwijl ze hem bleef aankijken, voelde ze tranen in haar ogen komen. Ze ging rechtop zitten en boog zich over hem heen.

‘Nou, als je in Los Angeles een paar van je oude vrienden gaat opzoeken, sla je vroegere vriendinnen dan alsjeblieft over.’ Ze woelde met haar handen door zijn haar. ‘En bovendien, van mij kom je nooit meer los, want als je ervandoor gaat, krijg je mijn vader achter je aan.’ Haar ogen gingen langzaam over zijn ontblote bovenlijf. Zijn lichaam was nog steeds slank en strak, zijn middenrif en zijn schouders zwaar gespierd. Opnieuw moest Sidney eraan denken hoeveel geluk ze had gehad toen ze Jason was tegengekomen. En ze wist zeker dat haar man er oprecht van overtuigd was dat híj degene was die mazzel had gehad. Hij gaf geen antwoord, maar staarde nietsziend voor zich uit. ‘Je bent de afgelopen maanden wel heel erg laat gaan slapen, Jason. Je zit op de gekste tijden op kantoor en laat midden in de nacht briefjes voor me achter. Ik mis je.’ Ze stootte hem speels aan met haar heup. ‘Weet je nog hoe fijn het is om ’s nachts lepeltje aan lepeltje te liggen?’

Hij gaf haar een kus op haar wang.

‘En bovendien heeft Triton een heleboel mensen in dienst. Je hoeft het echt niet allemaal zelf te doen,’ voegde ze eraan toe.

Er lag nu een gekweld soort vermoeidheid in zijn blik. ‘Ja, dat zou je wel denken, hè?’

Sidney zuchtte. ‘Als de aankoop van CyberCom eenmaal rond is, zul je het waarschijnlijk nog veel drukker krijgen. Misschien moet ik maar proberen een spaak in het wiel te steken. Uiteindelijk ben ik Tritons belangrijkste advocaat.’ Ze glimlachte.

Hij grinnikte, maar het klonk een beetje afwezig. Hij lag duidelijk aan iets anders te denken.

‘Die vergadering in New York zou wel eens interessant kunnen worden.’

Ineens keek hij haar strak aan. ‘Wat zei je?’

‘Omdat het over de CyberCom-deal gaat. Nathan Gamble en dat vriendje van je, Quentin Rowe, komen ook.’

Het gezicht van haar man werd langzaam krijtwit en hij stotterde: ‘Ik dacht dat het over BelTek ging.’

‘Nee. Daar ben ik al een maand geleden van afgehaald, zodat ik me op Tritons overname van CyberCom kon concentreren. Dat heb ik je toch verteld?’

‘Waarom gaan jullie naar New York?’

‘Nathan Gamble is daar deze week. Hij heeft een penthouse met uitzicht op het park. Miljardairs krijgen nou eenmaal altijd hun zin, en daarom moet ik naar New York.’

Jason kwam met een ruk overeind. Zijn gezicht was nu zo asgrauw dat ze dacht dat hij elk ogenblik kon gaan overgeven.

‘Jason, wat is er aan de hand?’ vroeg ze. Ze pakte hem bij zijn schouder.

Uiteindelijk hervond hij zijn zelfbeheersing en keek hij haar weer aan. Er lag nu een uitdrukking op zijn gezicht die ze bepaald verontrustend vond: een erg schuldige.

‘Sid, ik ga niet naar Los Angeles voor Triton.’

Ze trok haar hand van zijn schouder en staarde hem met grote ogen aan. Alle verdenkingen die ze de afgelopen maanden zo plichtsgetrouw had onderdrukt, kwamen nu plotseling naar boven. Haar keel voelde ineens kurkdroog aan en ze kreeg nauwelijks lucht. ‘Wat bedoel je, Jason?’

‘Ik bedoel...’ Hij haalde diep adem en pakte haar hand vast, ‘... dat deze reis niet voor Triton is.’

‘Voor wie dan wel precies?’ vroeg ze dringend. Er stonden nu rode blosjes op haar wangen.

‘Voor mij, óns! Voor ons, Sidney!’

Met een boze blik in haar ogen leunde ze achterover tegen de bedstijl. ‘Jason, je gaat me nú vertellen wat er precies aan de hand is.’

Hij boog het hoofd en frummelde wat aan het laken. Ze pakte zijn kin beet en keek hem recht in de ogen. ‘Jason.’ Toen ze zijn innerlijke tweestrijd zag, wachtte ze even. ‘Doe maar alsof het kerstavond is, schat.’

‘Ik ga naar Los Angeles voor een sollicitatiegesprek met een andere firma.’

Ze trok haar hand weg. ‘Wát?’

Snel zei hij: ‘AllegraPort Technology, een van de grootste gespecialiseerde softwarefabrieken ter wereld. Ze hebben me, tja, ze hebben me een vice-presidentschap aangeboden, en er is een goede kans dat ik uiteindelijk president-directeur zou kunnen worden. Drie keer mijn huidige salaris, een enorm tantième, de gelegenheid om aandelen in de firma te nemen, een geweldige pensioenvoorziening, alles, de hele rits, Sid. Dan zijn we binnen.’

Sidneys gezicht klaarde ogenblikkelijk op; opgelucht blies ze haar ingehouden adem uit. ‘Was dat nou je grote geheim, Jason? Dat is geweldig. Waarom heb je me dat niet gezegd?’

‘Ik wilde je niet in verlegenheid brengen. Je bent uiteindelijk Tritons juridisch adviseur. Al dat overwerk op kantoor? Ik wilde mijn werk goed afronden. Ik wil Triton straks niet met een hoop onafgemaakt werk laten zitten. Het is een machtig bedrijf en dat wil ik niet tegen me in het harnas jagen.’

‘Maar schat, het is toch niet verboden om van baan te veranderen? Ze zullen gewoon blij voor je zijn.’

‘Precies!’ De bitterheid in zijn stem verbaasde haar even, maar voordat ze hem er iets over kon vragen, ging hij snel verder: ‘Allegra betaalt ook alle verhuiskosten. In feite kunnen we zelfs een leuke winst maken op dit huis, voldoende om al onze schulden af te lossen.’

Ze verstrakte. ‘Verhuizen?’

‘Het hoofdkantoor van Allegra zit in Los Angeles, dus daar zouden we heen moeten. Als je wil dat ik die baan niet aanneem, dan doe ik het niet.’

‘Jason, je weet best dat mijn bedrijf ook een vestiging in Los Angeles heeft. Dat is toch perfect?’ Ze leunde weer achterover en staarde naar het plafond. Toen keek ze hem aan, dit keer met een schittering in haar ogen. ‘En laat me eens kijken, met drie keer je huidige salaris, de winst op dit huis en dan ook nog een aandelenoptie erbij, kan ik misschien wel eerder thuisblijven dan ik van plan was.’

Hij glimlachte toen ze hem snel even omhelsde. ‘Daarom was ik zo verbaasd toen je zei dat je naar een bespreking met Triton ging.’

Ze keek hem verward aan.

‘Ze denken dat ik een paar dagen vrij heb genomen om thuis wat te klussen.’

‘O, nou, dan speel ik het spelletje wel mee. Je weet dat er een speciale vertrouwensrelatie bestaat tussen advocaat en cliënt, maar de vertrouwensband tussen een wellustige vrouw en haar kanjer van een man is nog veel specialer.’ Haar zachte ogen keken recht in de zijne en toen streelden haar lippen zijn wang. Hij zwaaide zijn benen over de rand van het bed. ‘Bedankt, meid. Ik ben blij dat ik het je verteld heb.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Nou, ik kan maar beter meteen gaan douchen. Misschien kan ik nog wat doen voor ik vertrek.’

Voordat hij de kans kreeg om op te staan, had ze haar armen al om hem heen geslagen.

‘Daar kan ik je wel bij helpen, Jason.’

Hij draaide zich om en keek naar haar. Ze was nu volkomen naakt. Het nachtponnetje hing over het voeteneind en ze duwde haar grote borsten tegen zijn onderrug. Glimlachend streek hij met zijn hand over de soepele huid van haar rug en pakte toen genietend haar zachte billen vast.

‘Ik heb altijd al gezegd dat jij de mooiste billen van de hele wereld hebt, Sid.’

Ze gromde. ‘Als je ze soms nog wat dikker wil hebben? Daar wordt voor gezorgd, hoor.’

Zijn sterke handen schoven onder haar oksels en tilden haar op, zodat hun gezichten zich nu op gelijke hoogte bevonden. Hij keek haar diep in de ogen, trok zijn lippen plechtig strak en zei: ‘Je bent nu nog mooier dan op de dag dat ik je voor het eerst heb ontmoet, Sidney Archer, en elke dag begin ik meer en meer van je te houden.’ Hij sprak die woorden langzaam en nadrukkelijk uit, en zoals altijd liepen de rillingen haar over de rug. Het kwam niet door de woorden zelf – die kon je opzoeken in elke boeketreeksroman – maar door de manier waarop hij ze uitsprak. De volstrekte overtuiging in zijn stem en zijn ogen, de druk van zijn handen op haar huid.

Jason keek opnieuw op de klok en grijnsde ondeugend. ‘Ik moet over drie uur weg, anders mis ik het vliegtuig.’

Ze haakte haar arm om zijn nek en trok hem over zich heen. ‘Nou, drie uur kan vreselijk lang zijn.’

Twee uur later, met haren die nog nat waren van het douchen, liep Jason door de gang van zijn huis en deed de deur van een kamertje open dat duidelijk als werkkamer fungeerde. Er stonden een computer in, een paar archiefkasten, een houten bureau en twee kleine boekenkasten. Het was klein maar netjes, en door het raampje was goed te zien dat het buiten nog donker was.

Jason trok de deur van zijn kantoortje dicht, pakte een sleutel uit de bovenste bureaulade en nadat hij daarmee de bovenste la van een van de archiefkasten had opengemaakt, bleef hij even staan luisteren of hij iets hoorde. Toen het plotseling tot hem doordrong dat dat een vaste gewoonte van hem was geworden, zelfs in de beslotenheid van zijn eigen huis, voelde hij zich ineens hondsberoerd. Zijn vrouw was weer naar bed gegaan. Amy lag twee deuren verderop rustig te slapen in haar kamertje. Hij stak zijn hand in de la en trok er voorzichtig een ouderwetse leren aktentas uit. Het ding was voorzien van twee leren riemen en koperen gespen, en het glimmende leer zag er tamelijk versleten uit. Nadat hij hem snel had opengemaakt, haalde hij er een floppy disk zonder etiket uit. De instructies die ze hem hadden gegeven, waren heel duidelijk geweest. Zet alles wat je hebt op die ene floppy, print de documenten één keer uit en vernietig daarna de rest.

Hij duwde de floppy in de drive en kopieerde al het andere materiaal dat hij had verzameld daarnaar toe. Toen hij daarmee klaar was, bleef zijn vinger even boven de delete -toets hangen terwijl hij aanstalten maakte om het tweede deel van zijn instructies uit te voeren.

Zijn vinger bleef echter in de lucht hangen en uiteindelijk besloot hij toch maar op zijn intuïtie af te gaan.

Het kostte hem maar een paar minuten om een kopie van de floppy te maken. Nadat hij de inhoud van het tweede schijfje even had bekeken, nam hij de tijd om nog een paar toetsen in te drukken en terwijl hij naar het scherm zat te kijken, veranderde de tekst op het scherm plotseling in wartaal. Hij sloeg de veranderde tekst op, sloot het bestand af, haalde de duplicaatschijf uit de computer en stopte die in een kleine met luchtkussentjesplastic gevoerde envelop, die hij ergens in een zijvak van de leren tas verborg. Geheel volgens zijn instructies printte hij daarna de hele oorspronkelijke floppy één keer uit. Het kostte hem een paar minuten om de dikke stapel papier door te bladeren, en zo nu en dan schudde hij zwijgend zijn hoofd.

Hij stopte de uitgeprinte pagina’s en de originele floppy in de tas. Hij pakte zijn portefeuille en haalde er het plastic kaartje uit dat hij had gebruikt om zijn kantoor mee binnen te komen. Hij zou het niet langer nodig hebben. Het was een hele hoop werk geweest, maar de beloning zou nu niet lang meer op zich laten wachten. Hij liet het kaartje in de bureaula vallen en schoof die toen dicht.

Terwijl hij aandachtig naar de tas zat te kijken, waren zijn gedachten mijlenver verwijderd van dit kleine kamertje. Hij hield er niet van om tegen zijn vrouw te liegen. Hij had het nog nooit eerder gedaan en het gevoel van dubbelhartigheid dat het hem bezorgde, stond hem erg tegen. Maar het zat er nu bijna op. Hij huiverde toen hij dacht aan alle risico’s die hij had genomen en zijn handen begonnen weer te trillen toen hij zich realiseerde dat zijn vrouw daar absoluut geen weet van had. In stilte liep hij het plan nog eens na: de route die hij zou nemen, de afleidingsmanoeuvres die hij zou gebruiken, de codenamen van de mensen die hem zouden opwachten. Ondanks dat alles dwaalden zijn gedachten telkens af. Hij keek uit het raam en terwijl hij snel de verschillende mogelijkheden doornam, leken zijn ogen achter hun brilleglazen steeds groter te worden. Na vandaag zou hij voor het eerst kunnen zeggen dat het risico de moeite waard was geweest. Hij moest nu alleen nog deze ene dag zien te overleven.