•27•

Frank Hardy schoof de band in de videorecorder onder de grootbeeldtelevisie die in een hoek van het kleine vergaderzaaltje stond. Het was bijna twee uur ’s nachts en Lee Sawyer zat met een kop hete koffie in zijn handen bewonderend naar zijn omgeving te kijken. ‘Verdomme, zo te zien gaat het je voor de wind, Frank. Ik vergeet telkens weer hoe ver je op de maatschappelijke ladder bent gestegen.’

Hardy lachte. ‘Nou, als je ooit mocht besluiten om van mijn aanbod gebruik te maken, zou ik je dat niet telkens weer onder je neus hoeven te wrijven.’

‘Ik ben prettig vastgeroest, Frank.’

Hardy grinnikte. ‘Renée en ik zaten eraan te denken om naar de Caribische Eilanden te gaan rond de kerst. Waarom ga je niet mee? Je zou zelfs iemand mee kunnen nemen.’ Hardy keek zijn voormalige partner vol verwachting aan.

‘Sorry, Frank, maar op het moment is er niemand in mijn leven met wie...’

‘Het is twee jaar geleden nu. Ik dacht gewoon dat je... Nadat Sally bij me was weggegaan, dacht ik dat ik eraan onderdoor zou gaan. Ik moest er niet aan denken om weer afspraakjes te moeten gaan maken, al dat gedoe. Ik wilde gewoon met rust worden gelaten. Toen ben ik Renée tegen het lijf gelopen en kijk mij nou eens: ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.’

‘Tja, Renée zou voor het tweelingzusje van Michelle Pfeiffer kunnen doorgaan, dus zo moeilijk te begrijpen is dat niet.’

Hardy lachte.

‘Gaan jullie ooit nog trouwen?’

Hardy schudde zijn hoofd. ‘Nee, Lee. We hebben nu veel te veel plezier om dat allemaal te gaan bederven met een boterbriefje. Ik heb mijn lesje wel geleerd.’

Sawyer knikte.

‘Denk er nog eens over na. Renée heeft een paar vriendinnetjes die even knap zijn als zij, en alle vrouwen gaan plat voor lange, zwijgzame mannen. Ik spreek uit ervaring.’

Sawyer moest lachen. ‘Precies, maar zonder iets te willen afdoen aan je mooie lijf, jij hebt een heleboel geld op de bank staan, Lee, en ik niet, en daarom ben ik in de loop der jaren heel wat minder aantrekkelijk geworden. En bovendien: ik werk nog steeds voor de Amerikaanse overheid, en dat wil zeggen dat ik als ik op reis ga echt niet meer kan betalen dan een hotel in de toeristenklasse en dat is niet het milieu waar jij nu in verkeert.’

Hardy ging zitten en nadat hij zijn koffiekop had opgetild, pakte hij met zijn andere hand de afstandsbediening van de videorecorder op. ‘Ik betaal wel, Lee,’ zei hij zachtjes. ‘Beschouw het maar als een kerstcadeautje. Verder wil je toch nooit iets hebben.’ Hij glimlachte.

‘Nee, maar bedankt, een andere keer misschien. Misschien moet ik deze keer maar eens iets met de kinderen doen, als ze daar zin in hebben.’

Frank knikte. ‘Oké, ik begrijp het, maar laat het me weten als ik je ergens mee kan helpen.’

‘Bedankt. Nou, wat heb je voor me?’

Hardy zei: ‘We zijn al een paar jaar de voornaamste beveiligingsconsultant van Triton Global. Het is onze grootste klant.’

Sawyer pakte zijn koffie. ‘Triton Global? Dat was toch computers en telecommunicatie? Staan ze niet op de Fortune 500 -lijst?’

‘Officieel komen ze niet voor een plaats op die lijst in aanmerking.’

‘Waarom niet?’

‘Triton Global is een besloten vennootschap. Ze zijn marktleider en breiden voortdurend uit, maar ze doen het allemaal met kapitaal dat ze buiten de beurs om hebben geleend.’

‘Indrukwekkend hoor, maar wat heeft dat te maken met een vliegtuig dat ergens in Virginia is neergestort?’

‘Een paar maanden geleden meldde Triton ons dat men vermoedde dat bepaalde vertrouwelijke informatie werd doorgespeeld aan de concurrentie. Ze hebben ons erbij geroepen om te kijken of die verdenkingen gerechtvaardigd waren.’

‘En hebben jullie dat gedaan?’

Hardy knikte. ‘Eerst hebben we een lijstje gemaakt van alle concurrenten van wie we vermoedden dat ze bij iets dergelijks betrokken zouden kunnen zijn.’

‘Dat moet een hele kluif geweest zijn. Dat zijn grote bedrijven met honderden kantoren en duizenden werknemers.’

‘Aanvankelijk leek het inderdaad een enorme hoop werk, maar gelukkig wees de informatie waarover we beschikten erop dat de verrader een tamelijk hoge post in de organisatie innam. We hebben dus alle hoge Triton-functionarissen laten volgen.’

Lee Sawyer ging wat verzitten en nam een slokje van zijn koffie.

‘Dus jullie hebben een paar “onofficiële” plekken uitgekozen waar een dergelijke uitwisseling van gegevens weleens zou kunnen plaatsvinden en daar een observatieteam neergezet?’

Hardy glimlachte. ‘Weet je zeker dat je hier niet wil komen werken?’

Bij dat compliment haalde Sawyer zijn schouders op. ‘Wat is er toen gebeurd?’

‘We hebben een stel van dergelijke “onofficiële” locaties gevonden: gebouwen die eigendom waren van de bedrijven op ons verdachtenlijstje, maar die geen duidelijke functie hadden. Bij elk van die plekken hebben we een camera opgesteld.’ Hardy lachte zijn voormalige collega sardonisch toe. ‘En ga me nou niet de les lezen over huisvredebreuk en andere wetsovertredingen. Soms heiligt het doel de middelen.’

‘O, dat ben ik volkomen met je eens, hoor. Ik wilde dat wij ons zo nu en dan eens een afwijking van de officiële procedure konden veroorloven. Maar zodra ik dat doe, beginnen er honderd advocaten “illegaal” te roepen, en dan kan ik naar mijn pensioen fluiten.’

‘Hoe dan ook, twee dagen geleden heeft er een routine-inspectie van een surveillancecamera plaatsgevonden, die camera staat opgesteld in een gebouw in Seattle.’

‘Waarom hadden jullie daar een camera neergezet?’

‘We waren erachter gekomen dat het gebouw indirect, via een hele reeks dochter- en zusterbedrijven, eigendom was van de rtg -groep, een van Tritons belangrijkste concurrenten.’

‘Wat voor informatie dacht Triton dat er werd doorgespeeld? Technische gegevens?’

‘Nee, maar Triton was betrokken bij onderhandelingen over de overname van een buitengewoon waardevol bedrijf dat CyberCom heet. We zijn van mening dat de informatie over die onderhandelingen werd doorgegeven aan rtg , dat daar gebruik van zou kunnen maken door plotseling tussenbeide te komen en CyberCom zelf over te nemen. Omdat ze dan precies zouden weten wat Triton wilde betalen en op welke voorwaarden, zou dat hun een enorme voorsprong geven. En vergeet niet dat het hier om miljarden dollars gaat. Op grond van datgene wat we op die videobanden hebben gezien, hebben we rtg een paar subtiele hints gegeven, maar natuurlijk ontkennen ze alles. Ze beweren dat het pakhuis was verhuurd aan een bedrijf waarmee zij verder niets van doen hebben. We hebben het nagetrokken, maar dat bedrijf bestaat helemaal niet. En dat wil zeggen dat rtg liegt of dat er nog een derde partij in het spel is.’

Sawyer knikte. ‘Oké, en vertel me nou eens even wat ik hiermee te maken heb.’

Hardy antwoordde door een knopje op de afstandsbediening in te drukken. Het grote tv-scherm lichtte op en Hardy en Sawyer keken toe hoe de scène in het kleine kamertje opnieuw werd afgedraaid. Toen de lange, jonge man het zilverkleurige koffertje in ontvangst nam van de heer op leeftijd, zette Hardy het beeld stil en toen hij Sawyers verbaasde gezicht zag, trok hij een klein zaklantaarntje met een felle, smalle lichtbundel uit zijn zak en richtte die op de man.

‘Dit is Jason Archer, een lid van het financiële kader van Triton Global, die bovendien enige bemoeienis heeft met de technologische kant van het werk. Omdat hij geen deel uitmaakte van het topmanagement en niet rechtstreeks bij de onderhandelingen was betrokken, stond hij niet op onze lijst.’

‘Toch is hij duidelijk het lek. Herken je verder nog iemand?’

Hardy schudde zijn hoofd. ‘Nog niet. Trouwens, die man heet Jason W. Archer, 6811 Morgan Lane, Jefferson County, Virginia. Komt je dat bekend voor?’

Sawyer dacht diep na. Hij had die naam inderdaad weleens eerder gehoord of gelezen.

Toen realiseerde hij zich wáár en even was hij helemaal van de kaart. ‘Jezus Christus!’ Hij kwam half overeind uit zijn stoel en zijn ogen puilden bijna uit hun kassen toen hij die naam plotseling weer voor zich zag, op de lijst die hij nu al honderden keren aandachtig had doorgelezen. Onder in het scherm stond een datum- en een tijdvermelding: november 17, 1995, 23:15 pst . Sawyers ogen namen die informatie in één blik in zich op en hij maakte snel een berekening: 23:15 pst . Pacific Standard Time. Zeven uur nadat het vliegtuig was neergestort in Virginia had deze vent springlevend rondgelopen in Seattle.

‘Jezus Christus nog aan toe!’ riep hij opnieuw.

Hardy knikte. ‘Precies. Jason Archer stond op de passagierslijst van Vlucht 3223, maar daar heeft hij duidelijk niet in gezeten.’

Hardy liet de band verder lopen. Toen het brullende geluid van het laag overkomende vliegtuig hoorbaar werd, keek Sawyer onwillekeurig snel even naar het raam. Het klonk verdomme alsof dat ding recht op hem af kwam. Toen hij zijn blik weer op zijn vriend Hardy richtte, moest die even glimlachen.

‘Dat deed ik ook toen ik het voor het eerst hoorde.’

Sawyer bleef naar het beeldscherm zitten turen terwijl de mensen op het scherm net zo lang omhoog bleven kijken tot het geluid van het vliegtuig langzaam wegstierf. Zijn pupillen vernauwden zich. Er viel hem iets op, maar hij wist niet precies wát.

Hardy keek hem nu aandachtig aan. ‘Heb je iets gezien?’

Na een korte stilte schudde Sawyer zijn hoofd. ‘Oké, wat deed Archer in Seattle op de ochtend van de luchtramp, terwijl hij verondersteld werd in het vliegtuig naar LA te zitten? Was het een zakenreis?’

‘Triton wist niet eens dat Jason naar Los Angeles was gegaan, laat staan naar Seattle. Ze dachten dat hij een paar dagen vrij had genomen om thuis wat te klussen.’

Sawyer kneep zijn ogen halfdicht en pijnigde koortsachtig zijn geheugen af. ‘Help me eens een handje, Frank.’

Hardy zei snel: ‘Archer heeft een vrouw en een dochtertje. Zijn vrouw, Sidney, werkt als advocaat voor Tyler, Stone, Triton Globals belangrijkste adviseur. Ze is firmante en heeft een paar zakelijke aangelegenheden van Triton in haar pakket, waaronder Tritons poging om CyberCom over te nemen.’

‘Dat is buitengewoon interessant, en dat kwam haar man en haar misschien ook wel buitengewoon goed uit.’

‘Ik moet toegeven dat dat ook het eerste was, dat mij te binnen schoot, Lee.’

‘Als Archer tussen tien en half elf pst in Seattle is aangekomen, moet hij een vroege ochtendvlucht vanuit D.C. hebben genomen.’

‘Ik moet bekennen dat ik dat ook al had bedacht, Lee.’

‘Western Airlines had er een die op ongeveer dezelfde tijd vertrok als dat toestel naar LA.’

Sawyer stond op en liep naar het tv-scherm. Hij liet de band een eindje terugdraaien, zette het beeld opnieuw stil en nam Jasons gezicht aandachtig in zich op, zodat het goed in zijn geheugen geprent werd. Daarna draaide hij zich weer om en zei tegen Hardy: ‘We weten dat Archer op de passagierslijst van Vlucht 3223 heeft gestaan, maar volgens jou wist zijn werkgever helemaal niets van deze reis af. Hoe zijn ze er dan achtergekomen dat hij in dat vliegtuig zat? Of liever gezegd: dat hij verondersteld werd in dat vliegtuig te zitten.’

Hardy schonk nog wat koffie in, stond op en ging voor het raam staan. Beide mannen schenen beweging nodig te hebben als ze diep nadachten. ‘De luchtvaartmaatschappij spoort de vrouw op, die op dat moment voor zaken in New York zit, en vertelt haar het slechte nieuws. Ze is toevallig net in vergadering met een stel mensen van Triton, waaronder de president-directeur van het bedrijf en Quentin Rowe, zijn tweede man.’

Sawyer wreef even hard over zijn gespannen nekspieren, pakte de nieuwe kop koffie op en nam een grote slok. ‘Western heeft bevestigd dat hij zich heeft ingecheckt bij de balie. Ze zouden zijn verwanten niet op de hoogte hebben gesteld als hij dat niet had gedaan.’

‘Je weet net zo goed als ik dat iedereen die over een vals identiteitsbewijs beschikt dat gedaan kan hebben. De tickets waren waarschijnlijk al van tevoren betaald, dus Archer hoefde alleen maar zijn koffer af te geven en door de veiligheidscontrole te gaan. Zelfs nadat de Federale Luchtvaartdienst faa kort geleden strengere veiligheidsvoorschriften heeft ingevoerd, is het nog steeds niet verplicht om bij het instappen een identiteitsbewijs met foto te tonen. Je hebt alleen maar een foto nodig bij het inchecken en als je een kruier bent.’

‘Maar er is iemand anders in Archers plaats aan boord van dat toestel gegaan. De luchtvaartmaatschappij heeft zijn instapkaart nog, en als je er eenmaal in zit, mag je niet snel meer uitstappen.’

‘Degene die dat heeft gedaan, is dus erg stom geweest of heeft erg veel pech gehad. Waarschijnlijk alle twee.’

‘Precies, maar als Archer in dat vliegtuig naar Seattle heeft gezeten, moet hij nóg een ticket hebben gehad.’

‘Hij kan zich twee keer ingecheckt hebben, één keer voor elke vlucht. Hij kan een alias en een vals identiteitsbewijs hebben gebruikt.’

‘Dat zou kunnen.’ Sawyer dacht even na. ‘Hij kan natuurlijk ook gewoon van ticket hebben geruild met de vent die zijn plaats had ingenomen.’

‘Dat ben ik met je eens. Nou, wat de waarheid ook mag zijn, je hebt in elk geval een hoop werk voor de boeg.’

Sawyer speelde wat met zijn mok. ‘Heeft iemand die vrouw al gesproken?’

Hardy sloeg het dossier open waarmee hij de kamer binnen was komen lopen. ‘Nathan Gamble heeft haar twee keer kort gesproken en Quentin Rowe is een keer bij haar langs geweest.’

‘Wat is haar verhaal?’

‘Aanvankelijk zei ze dat ze helemaal niet had geweten dat haar man in dat vliegtuig zat.’

‘Aanvankelijk? Dus naderhand heeft ze haar verhaal veranderd?’

Hardy knikte. ‘Daarna heeft ze Nathan Gamble verteld dat haar man haar had voorgelogen. Ze zei dat hij haar had verteld dat hij naar Los Angeles ging voor een sollicitatiegesprek met een ander bedrijf.’

Sawyer floot zachtjes voor zich uit.

‘Maar raad eens?’

‘Wat?’

‘Hij is daar helemaal niet gaan solliciteren.’

‘Wie zegt dat?’

‘Sidney Archer. Ik vermoed dat ze het bedrijf heeft gebeld, waarschijnlijk om door te geven dat haar man niet zou komen.’

‘Maar heb je dat ook nagetrokken?’ Hardy knikte. ‘Dus, hoe ver ben je met je onderzoek?’

Er verscheen een bijna gekwelde uitdrukking op Hardy’s gezicht. ‘Op dit ogenblik is het eigenlijk allemaal een groot raadsel. Nathan Gamble is in alle staten. Hij betaalt voor dit onderzoek en hij wil resultaat zien. Maar zoiets kost tijd, dat weet jij ook wel.’ Hardy zweeg even en staarde naar het dikke tapijt. Het was hem duidelijk aan te zien dat hij niet van onopgeloste vraagstukken hield. ‘Maar hoe dan ook, volgens Gamble en Rowe denkt mevrouw Archer dat haar man dood is.’

‘Als ze de waarheid spreekt, en op dit moment is alles in deze zaak voor mij één groot vraagteken,’ zei Sawyer verhit.

Hardy wierp hem een spottende blik toe.

Sawyer merkte het en liet plotseling zijn schouders hangen. ‘Eerlijk gezegd geeft deze hele zaak me geen slim gevoel, Frank.’

‘Hoezo?’

‘Ik was er vrij zeker van dat Arthur Lieberman het doelwit was en ik heb het hele onderzoek gestructureerd op basis van die theorie. Alles wat met mogelijke andere invalshoeken te maken had, wordt min of meer pro forma afgehandeld.’

‘Het is nog vroeg dag, Lee. Dat is in dit stadium toch niet zo erg? En bovendien, op een bepaalde manier is Lieberman wel degelijk het doelwit van deze aanslag geweest.’

Met een ruk keek Sawyer op. ‘Hoe bedoel je?’

‘Denk eens even na. Je hebt zelf het antwoord al gegeven.’

Toen hij plotseling begreep wat Hardy bedoelde, verscheen er een dreigende blik in Sawyers ogen.

‘Bedoel je dat die Archer heeft geregeld dat het vliegtuig werd opgeblazen om ons te laten denken dat Lieberman het doelwit was? Schiet toch op, Frank, dat is wel héél vergezocht.’

‘Nou, als we niet toevallig mazzel hadden gehad met die camera, zou je daar toch nog steeds van overtuigd zijn? Vergeet niet, in één opzicht is een neerstortend vliegtuig volstrekt uniek, vooral als het nog betrekkelijk intact de grond raakt, zoals hier het geval is geweest.’

Toen dat tot Sawyer doordrong, werd zijn gezicht asgrauw. ‘Geen lijken, geen persoonlijke eigendommen, niets om de slachtoffers aan te herkennen.’

‘Precies. En als het vliegtuig gewoon midden in de lucht was ontploft, zouden jullie nu een hoop te identificeren hebben.’

Sawyer bleef Hardy verbijsterd aankijken. ‘Dat heb ik me al die tijd al zitten afvragen. Als Archer zijn bedrijf had verraden en van plan was om ervandoor te gaan, dan had hij toch kunnen weten dat hij vroeg of laat de politie achter zich aan zou krijgen.’

Hardy nam het van hem over. ‘En om zijn spoor uit te wissen, wekt hij de schijn dat hij aan boord van een vliegtuig is gegaan dat negen meter onder de grond terechtkomt. Als er sporen van sabotage boven water komen, concludeer jij logischerwijs dat Lieberman het doelwit was. Als er géén sporen van sabotage worden gevonden, ga je nog niet zoeken naar een dode man. Ofte wel, iedereen staakt het zoeken naar Jason Archer en daarmee is de zaak voor jou gesloten.’

‘Maar, Christus, Frank, waarom is hij er niet gewoon met al dat geld vandoor gegaan? Zo moeilijk is het nou ook weer niet om spoorloos te verdwijnen. En dan is er nog iets. De vent die hoogstwaarschijnlijk Vlucht 3223 heeft gesaboteerd, is gestorven met een heleboel gaten in zijn lijf.’

‘Laat het tijdstip van zijn dood toe dat Jason snel is teruggekomen om hem neer te schieten?’ vroeg Hardy.

‘De patholoog-anatoom moet nog verslag uitbrengen, maar op basis van wat ik van het lijk heb gezien, zou ik zeggen dat Archer op tijd weer terug kan zijn geweest om hem te vermoorden.’

Terwijl hij deze nieuwe informatie liet bezinken, peuterde Hardy peinzend wat aan het dossier.

‘Kom op, Frank, hoeveel denk je dat Archer voor die informatie heeft gekregen? Voldoende om een tanker om te kopen en een huurmoordenaar in te schakelen om de tanker naar de andere wereld te helpen? En dat zou hij allemaal in zijn eentje geregeld moeten hebben? Iemand die tot een paar dagen geleden altijd een heel keurig gezinshoofd is geweest, en die zich van het ene moment op het andere ineens ontpopt tot een crimineel meesterbrein dat kinderen en omaatjes laat ontploffen. Dat is wel heel moeilijk te geloven, toch?’

Frank Hardy keek zijn oude vriend even aan. Zijn lippen vormden nu een dunne streep. ‘Hij heeft dat vliegtuig niet in eigen persoon opgeblazen, Lee. En bovendien, je gaat me toch niet vertellen dat jij een diepgaande studie hebt gemaakt van de werking van het menselijke geweten? Als ik het me goed herinner, zagen sommigen van de ergste misdadigers die we ooit te pakken hebben gekregen eruit als types uit een of andere gezellige tv-serie.’

Sawyer leek niet overtuigd te zijn. ‘Hoeveel?’

‘Voor die informatie zou Archer best een paar miljoen hebben kunnen krijgen.’

‘Dat lijkt een hoop geld, maar denk je nou echt dat iemand voor zo’n bedrag een paar honderd mensen vermoordt?’

‘Er is nog iets, en dat wekt bij mij het vermoeden dat Jason Archer hoe onwaarschijnlijk dat op het eerste gezicht ook mag lijken, toch een soort meesterbrein is, of dat hij misschien voor een criminele organisatie werkt.’

‘Wat dan?’

Plotseling verscheen er een nogal gegeneerde uitdrukking op Hardy’s gezicht. ‘Er wordt bij Triton wat geld vermist.’

‘Geld? Hoeveel geld?’

Hardy keek Sawyer recht in de ogen. ‘Tweehonderdvijftig miljoen dollar. Wat denk je daarvan?’

Sawyer spuugde zijn koffie bijna over de tafel heen. ‘Wát?’

‘Het ziet ernaar uit dat Archer niet alleen maar wat geheimen wilde verkopen, maar ook een heel stel bankrekeningen heeft leeggehaald.’

‘Hoe dan? Ik bedoel, zo’n groot bedrijf laat zich toch niet zomaar leegroven?’

‘Triton ook niet, maar alle voorzorgsmaatregelen die ze hadden genomen, waren gebaseerd op het ontvangen van correcte informatie uit een groot aantal verschillende bronnen, waaronder de bank waar het geld gedeponeerd was.’

‘Ik kan je niet volgen,’ zei Sawyer ongeduldig.

Hardy zuchtte en steunde met zijn beide ellebogen op tafel. ‘Tegenwoordig heb je altijd een computer nodig om geld van A naar B te brengen. Computers zijn zeer geschikt om financiële transacties te registreren en in de gaten te houden. Ze zijn veel sneller en nauwkeuriger dan mensen. De banken en de financiële wereld zijn er inmiddels volkomen afhankelijk van, en dat maakt ze kwetsbaar.’

‘Voor technische storingen en dergelijke bedoel je?’ zei Sawyer aarzelend.

‘En voor inbraken in het systeem door hackers die de bestanden willen manipuleren. Daar is trouwens niets nieuws aan. Jezus, jij weet ook best dat de fbi een hele nieuwe afdeling heeft opgezet die zich gaat bezighouden met computercriminaliteit.’

‘En jij denkt dat dat hier is gebeurd?’

Hardy ging zitten, sloeg het dossier weer open en bladerde het door tot hij had gevonden wat hij zocht. ‘Triton Global Investments, Corp. had een bankrekening bij het kantoor van Consolidated BankTrust in Noord-Virginia. Triton Global Investments is een dochteronderneming van Triton die de investeringen in Wall Street regelt. In feite is het het eerste bedrijf dat Nathan Gamble ooit heeft opgericht. Hij heeft er een financieel krachtstation van gemaakt en nadat hij er in Wall Street enorm veel geld mee had verdiend, is hij andere bedrijven gaan overnemen. Er is telkens meer geld op die rekening komen te staan, tot er meer dan tweehonderdvijftig miljoen dollar op stond.’

Sawyer viel hem in de rede. ‘Heeft Archer bemoeienis gehad met het openen van die bankrekening?’

‘Nee, in feite had hij er zelfs geen toegang toe.’

‘Was het een bankrekening die veel gebruikt werd?’

‘Aanvankelijk wel, ja, maar na verloop van tijd had Triton het geld eigenlijk niet meer zo nodig en dus werd het min of meer achter de hand gehouden voor het geval een van Tritons zusterbedrijven ooit om geld verlegen zou komen te zitten.’

‘Wat is er daarna gebeurd?’

‘Het blijkt dat er een paar maanden geleden bij een andere bank een nieuwe rekening is geopend in de naam van Triton Global Investments Ltd.’

‘Dus Triton heeft een tweede bankrekening geopend?’

Hardy zat al zijn hoofd te schudden. ‘Nee, daar zit hem de kneep. Die rekening had helemaal niets te maken met Triton. Het blijkt een volkomen fictief bedrijf te zijn. Geen adres, geen directeuren, geen commissarissen, niets.’

‘Weten jullie wie die rekening heeft geopend?’

‘Het aanvraagformulier is door maar één persoon ondertekend, een zekere Alfred Rohne, Hoofd Financiën. We hebben niemand weten te vinden die zo heette. Maar we zijn wél op iets interessants gestuit.’

‘Wat dan?’ Sawyer boog zich nu aandachtig voorover.

‘Er is een aantal transacties verricht met deze valse bankrekening. Overschrijvingen, deposito’s, dat soort dingen. We hebben de handtekeningen vergeleken met die van alle Triton-werknemers en er een gevonden die daar sprekend op lijkt. Raad eens van wie die was?’

Zonder ook maar een ogenblik te aarzelen, zei Sawyer: ‘Van Jason Archer!’

Hardy knikte en er verscheen een brede grijns op zijn gezicht.

‘Wat is er met het geld gebeurd?’

‘Op basis van de bankafschriften kunnen we concluderen dat iemand het computersysteem van BankTrust heeft weten binnen te dringen en daar zeer zorgvuldig wat met de bankrekeningen heeft geknoeid. Het blijkt dat de legitieme Triton-rekening en de valse rekening hetzelfde rekeningnummer toegewezen hebben gekregen.’

‘Jezus Christus! Dat gat in hun beveiliging is dus zo groot dat je er een auto doorheen kunt rijden.’

‘Precies! Op de dag dat Archer verdween, is er een telecommunicatie-opdracht ontvangen om tweehonderdvijftig miljoen dollar over te boeken van de Triton-rekening naar een rekening die het nepbedrijf had geopend bij een andere belangrijke bank in New York. BankTrust had al een volmacht van onze vriend Alfred Rohne, het geld stond op de rekening, alle punten waren keurig op de “i” gezet en dus is het geld diezelfde dag nog overgemaakt.’

Sawyer keek of hij zijn oren niet kon geloven.

‘Mensen die bij een bank werken, doen wat de computer zegt, Lee. Ze hebben geen reden om dat niet te doen, en bovendien werken de verschillende afdelingen van een bank meestal volkomen langs elkaar heen. Zolang ze maar gedekt zijn, doen ze gewoon wat ze gezegd wordt. Degene die hierachter zat, wie het ook geweest mag zijn, wist maar al te goed hoe banken werken. Heb ik trouwens al verteld dat Jason Archer een paar jaar voor hij bij Triton is gekomen, op de afdeling Telecommunicatie van een grote bank heeft gewerkt?’

Vermoeid schudde Sawyer zijn hoofd. ‘Ik begrijp nog steeds niet hoe hij hem dat gelapt heeft...’

‘Kijk er eens als volgt tegenaan, Lee. Het is net alsof ze een kloon van de een of andere rijke vent hadden gemaakt en die de bank hebben laten binnenlopen om al zijn rekeningen leeg te halen. Het enige verschil met zoiets, is dat BankTrust in dit geval dacht dat zowel het origineel als de kloon rijk was; in werkelijkheid zaten ze echter twee keer naar dezelfde rekening te kijken.’

‘Is het geld al getraceerd?’

Hardy schudde zij hoofd. ‘Nee, maar dat had ik ook niet verwacht. Het geld is nog dezelfde dag van die Newyorkse bank afgehaald en ik vermoed dat het daarna naar een aantal Europese en Amerikaanse banken is gegaan. Het is spoorloos. We hebben een paar gesprekken gehad met mensen van de speciale fbi -eenheid voor fraude bij financiële instellingen en die zijn een onderzoek begonnen.’

Sawyer nam een slokje van zijn koffie en toen schoot hem plotseling iets te binnen. ‘Denk je dat rtg hier misschien bij betrokken is? Anders snap ik eigenlijk niet waarom die Archer zowel die bankfraude heeft gepleegd als die geheimen verkocht. Waarom zou hij twee risico’s tegelijk nemen?’

‘Het zou best kunnen dat Archer alleen maar wat bedrijfsgeheimen wilde verkopen en dat rtg hem toen tot die bankfraude heeft aangezet om Triton nog meer schade te berokkenen. Daarvoor was hij precies de juiste man op de juiste plaats.’

‘Maar de bank moet die schade toch vergoeden? Triton lijdt hier toch geen schade door?’

‘Nee, daar heb je het mis. Zolang BankTrust de hele zaak uitzoekt en er een onderzoek loopt, kan Triton niet over dat geld beschikken. Als het om zoveel geld gaat, kan de bank dat niet zomaar even op je rekening storten. Dit incident heeft de hele raad van commissarissen in rep en roer gebracht, hoor. Het kan maanden duren voordat alles is uitgezocht. Dat is in elk geval wat Triton vanochtend te horen heeft gekregen, dus je kunt je voorstellen dat Nathan Gamble nu behoorlijk uit zijn humeur is.’

‘Heeft Triton het geld ergens voor nodig?’

‘Reken maar. Triton wilde dat geld gebruiken om een aanbetaling te doen op CyberCom, dat bedrijf waar ik het net over had.’

‘Shit. Dus dat gaat niet door?’

‘Dat is nog niet zeker. Triton heeft een enorme cash-flow, dus ze hebben het in principe wel. Ze geven alleen ook heel veel uit aan onderzoek en ontwikkeling, dus het kan wel even duren voor ze het bij elkaar hebben. Het laatste nieuws was dat Nathan Gamble het persoonlijk zal voorschieten.’

‘Christus. Is die vent zo rijk?’

‘Gamble is multi-miljardair. Maar het is niet iets wat hij graag doet. Op deze manier komt zijn eigen geld ook nog vast te zitten. Samen met die tweehonderdvijftig miljoen van Triton maakt dat dus vijfhonderd miljoen waar hij ineens niet meer aan kan komen. En zelfs voor hem is dat een hoop geld.’

Hardy’s gezicht betrok even, alsof hij moest terugdenken aan zijn laatste gesprek met Nathan Gamble.

‘Zoals ik al zei, is hij op dit moment bepaald niet in een goed humeur. Hij maakt zich op dit moment echter nog het meeste zorgen over de geheimen die Jason Archer aan rtg verkocht zou kunnen hebben. Als rtg CyberCom in handen krijgt, zal Triton dat op termijn veel meer dan tweehonderdvijftig miljoen dollar gaan kosten.’

‘Maar jij hebt rtg toch zeker wel even goed de waarheid gezegd? Die informatie die Archer hun heeft toegespeeld, zullen ze nu toch zeker niet meer durven te gebruiken?’

‘Zo eenvoudig ligt dat niet, Lee. Ze hebben elke betrokkenheid ontkend, en hoewel wij over die videoband beschikken, is dat nog lang geen overtuigend bewijs. rtg had toch al een bod op CyberCom uitgebracht, en als dat van hun net een beetje aantrekkelijker is dan dat van Triton, kan dat ook puur toeval zijn.’

‘Het wordt in elk geval wel ingewikkeld om te bewijzen dat het dat niet is, denk ik.’ Vermoeid tuurde Sawyer naar zijn laatste restje koffie.

Hardy spreidde zijn handen uit en glimlachte zijn vroegere partner eens vriendelijk toe. ‘Nou, dat is wat ik je wilde vertellen.’

‘Ik wist wel dat je me niet voor een tasjesdief mijn bed uit zou halen,’ zei Sawyer. ‘Die Archer moet een absoluut genie zijn, Frank.’

‘Inderdaad.’

Plotseling keek Sawyer een stuk vrolijker. ‘Maar iedereen maakt wel eens een vergissing en soms heb je mazzel, zoals met die videoband van jullie. En bovendien, het zijn juist de moeilijke gevallen die dit werk tot een uitdaging maken. Wat jij?’ Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht.

Hardy knikte hem vermoeid maar geamuseerd toe. ‘En wat ga je nu doen?’

Sawyer dronk zijn kop leeg en schonk zich een nieuwe in. Nu er zich plotseling zo’n groot aantal nieuwe mogelijkheden had aangediend, leek hij ineens over een heleboel nieuwe energie te beschikken.

‘Eerst stuur ik een politiebericht de hele wereld rond met het signalement van Jason Archer erin en daarna ga ik jou een uur lang grondig uithoren. Morgenochtend stuur ik een team fbi -agenten naar Dulles Airport om zoveel mogelijk te weten te komen over Jason Archer, en terwijl ze daarmee bezig zijn, ga ik een persoonlijk gesprek voeren met iemand die weleens een heel centrale rol in deze hele zaak zou kunnen spelen.’

‘Wie dan?’

‘Sidney Archer.’