•10•

De Gulfstream Jet schoot door de lucht. Met zijn houtbeslag, bruine leren fauteuils en goed uitgeruste bar, compleet met barkeeper, leek de luxe cabine wel wat op de lounge van een duur hotel. Sidney zat ineengedoken in een van de grote stoelen. Ze had haar ogen stijf dicht en er lag een koud compres op haar voorhoofd. Toen ze uiteindelijk haar ogen opendeed en het compres weghaalde, leek het wel alsof ze zwaar onder de medicijnen zat, zo traag bewoog ze zich. In feite was ze zo nuchter als een kalf; ze had niet alleen geen medicijnen gebruikt, maar zelfs geen borreltje gedronken. Haar geest had zich radicaal van de buitenwereld afgesloten: haar man was vandaag bij een vliegramp om het leven gekomen.

Ze keek de cabine rond. Quentin Rowe had voorgesteld om haar met Tritons bedrijfsvliegtuig naar huis te laten brengen en op het laatste ogenblik had Nathan Gamble besloten zelf ook mee te gaan, wat haar kwelling nog verergerde. De man bevond zich nu in zijn privé-cabine, achter in het vliegtuig en ze hoopte maar dat hij daar de hele reis zou blijven. Toen ze opkeek, zag ze dat Richard Lucas, Tritons chef Beveiliging, over haar heen gebogen stond en haar aandachtig opnam.

‘Kalm maar, Rich.’ Quentin Rowe wrong zich langs Lucas heen en ging naast Sidney zitten. ‘Zo, hoe gaat het met je?’ vroeg hij vriendelijk. ‘We hebben altijd wat valium aan boord, vanwege Nathan.’

‘Gebruikt hij valium?’ Ze keek verrast op.

Rowe haalde zijn schouders op. ‘Eigenlijk is het meer bestemd voor de mensen in zijn omgeving.’

Met moeite wist Sidney even te glimlachen, maar vrijwel meteen daarna werd haar gezicht weer somber. ‘O, god, ik kan het nauwelijks geloven.’ Met roodomrande ogen keek ze uit het raampje en ze bracht haar handen naar haar gezicht. Zonder hem aan te kijken, zei ze: ‘Ik weet dat dit een vreemde indruk moet maken, Quentin.’ Haar stem trilde.

‘Hé, het is niet verboden om in je eigen tijd een vliegreis te maken,’ zei Rowe snel.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’

Rowe hield zijn hand op. ‘Hoor ’s, dit is niet de juiste tijd voor zoiets. Ik heb nog een hoop te doen. Als je iets nodig hebt, dan roep je me maar.’

Sidney keek hem dankbaar na. Toen hij in een ander deel van de cabine was gaan zitten, leunde ze achterover in haar stoel en sloot opnieuw haar ogen. De tranen druppelden nu over haar wangen. Vanaf zijn plaats voor in de cabine bleef Richard Lucas eenzaam de wacht houden.

Elke keer dat ze zich haar laatste gesprek met Jason herinnerde, brak ze weer in tranen uit. Ze had boos de hoorn op de haak gesmeten. Het was een volstrekt banale gebeurtenis, iets wat in veel geslaagde huwelijken duizenden keren gebeurde, en toch, moest dat nu de laatste herinnering zijn aan het leven dat ze gedeeld hadden? Ze huiverde en klemde haar handen om de stoelleuning. Al die argwaan van de afgelopen maanden! God! Hij had zo hard gewerkt om die geweldige baan te krijgen en zij had alleen maar lopen denken dat hij met een knappere vrouw het bed in dook. De rest van haar leven zou ze voor altijd de last van die ene, verschrikkelijke misrekening met zich moeten meedragen.

Toen ze haar ogen weer opende, kreeg ze een nieuwe schok. Nathan Gamble zat naast haar en tot haar stomme verbazing zag ze een tedere uitdrukking op zijn gezicht: dat was een emotie die ze hem nooit eerder had zien tonen. Hij hield haar een glas voor.

‘Cognac,’ zei hij ruw maar hartelijk terwijl hij door het raampje naar buiten keek. Toen ze aarzelde, pakte hij haar hand en vouwde die om het glas heen. ‘Op dit moment kun je maar beter niet al te helder van geest zijn,’ zei hij. ‘Drink op.’

Ze zette het glas aan haar lippen en voelde de warme vloeistof door haar keel stromen. Gamble liet zich weer in zijn leren stoel zakken en gebaarde naar Lucas dat hij ergens anders moest gaan zitten. Terwijl hij de cabine rondkeek, wreef de president-directeur verstrooid over de leren leuning. Hij had zijn jasje uitgetrokken en de mouwen van zijn overhemd opgestroopt, zodat zijn verbazingwekkend gespierde armen zichtbaar waren. Op de achtergrond klonk het gedreun van de motoren. Terwijl ze wachtte tot Gamble iets zou zeggen, voelde Sidney hoe de spanning tot in alle vezels van haar wezen doordrong. Ze had met eigen ogen gezien hoe hij mensen op alle niveaus van de organisatie met zijn botte en onbehouwen gedrag volkomen in de vernieling had geholpen, maar ondanks de deken van verdriet die haar nu omhulde, voelde ze dat er nu een ander, veel vriendelijker mens naast haar zat.

‘Het spijt me heel erg van je man.’ Vaag merkte Sidney hoe slecht op zijn gemak Gamble zich leek te voelen. Zijn handen waren voortdurend in beweging, alsof ze de manoeuvres van zijn hoogst actieve geest weerspiegelden. Terwijl ze een nieuwe slok cognac nam, keek Sidney hem snel even aan.

‘Dank u wel,’ wist ze uit te brengen.

‘Ik heb hem niet persoonlijk gekend. Bij zo’n groot bedrijf als Triton mag ik al blij zijn als ik tien procent van het management ken.’ Gamble slaakte een diepe zucht en toen hij plotseling de onrustige bewegingen van zijn handen leek op te merken, legde hij die in zijn schoot. ‘Natuurlijk kende ik hem wel van naam en ik wist dat hij snel carrière aan het maken was. De meeste mensen waren het erover eens dat hij managementpotentieel had.’

Sidney kromp ineen toen ze dat hoorde. Ze dacht terug aan wat Jason haar die ochtend nog had verteld. Een nieuwe baan, een vice-presidentschap, een nieuw leven voor hun allemaal. En nu? Snel dronk ze haar glas leeg en ze wist nog net een snik te bedwingen. Toen ze Gamble opnieuw aankeek, keek hij haar recht in de ogen. ‘Ik weet dat dit geen goed moment is, maar ik kan dit toch maar beter nu vragen.’ Hij zweeg even en keek haar aandachtig aan. Sidney zette zich opnieuw schrap. Terwijl ze probeerde om niet te gaan trillen, klemden haar vingers zich om de stoelleuning. De blik in de ogen van de voorzitter was nu niet teder meer.

‘Je man zat in een vliegtuig naar Los Angeles.’ Hij likte nerveus aan zijn lippen en boog zich naar haar toe. ‘Niet thuis.’ Zonder dat Sidney zich daar bewust van was, knikte ze toen het tot haar doordrong wat de volgende vraag zou zijn.

‘Wist je dat?’

Even had Sidney het gevoel dat ze zonder een vliegtuig van vijfentwintig miljoen dollar om zich heen door de dichte wolken zweefde. De tijd leek stil te staan. Toch verstreken er maar een paar seconden voordat ze zei: ‘Nee.’ Ze had nooit eerder tegen een cliënt gelogen, maar het woord was eruit voor ze er erg in had. Ze wist zeker dat hij haar niet geloofde, maar het was nu te laat om het terug te nemen. Gamble keek haar nog een paar seconden indringend aan, leunde toen achterover en bleef even onbeweeglijk zitten, alsof hij gezegd had wat hij had willen zeggen. Plotseling gaf hij Sidney een klopje op haar arm en stond op. ‘Als we landen, laat ik je wel naar huis brengen met mijn wagen. Heb je kinderen?’

‘Een dochtertje.’ Sidney staarde hem verbaasd aan. Was het verhoor nu al afgelopen?

‘Zeg maar tegen de chauffeur waar hij heen moet rijden, dan haalt hij die ook wel op. Zit ze in een kinderdagverblijf?’ Toen Sidney knikte, schudde Gamble zijn hoofd: ‘Het lijkt wel of alle kinderen tegenwoordig in een dagverblijf zitten.’

Sidney dacht aan haar voornemen om thuis te blijven en Amy zelf groot te brengen. Ze was nu een alleenstaande moeder. Toen ze dat besefte, werd ze duizelig. Als Gamble er niet was geweest, zou ze in elkaar zijn gezakt. Ze keek op en merkte dat Gamble haar nog steeds stond aan te kijken en nu met een hand nerveus over zijn voorhoofd streek. ‘Heb je verder nog iets nodig?’

Ze slaagde erin om het lege glas op te heffen. ‘Nee, bedankt. Dit heeft goed geholpen.’

Hij nam het glas aan. ‘Drank helpt meestal.’ Hij wilde weglopen, maar bleef nog even staan. ‘Triton zorgt goed voor zijn werknemers, Sidney. Als je iets nodig hebt – geld, het regelen van de begrafenis, hulp in de huishouding of opvang van je kind – dan zeg je het maar. Daar hebben we mensen voor. Dus, geen valse schaamte en bel als je iets nodig hebt.’

‘Dank u wel.’

‘En als je nog eens... ergens over wil praten,’ zei hij en hij trok veelzeggend zijn wenkbrauwen op, ‘dan weet je me wel te vinden.’ Hij liep weg en Richard Lucas nam stilletjes zijn oude plek weer in. Trillend sloot Sidney opnieuw haar ogen. Het vliegtuig vloog verder. Het enige wat ze nu wilde, was haar dochtertje in de armen sluiten.