•46•

Subj: Niet voor mij

Date: 95-11-26 08:41:52 est

From: ArchieKW2

To: ArchieJW2

Beste andere Archie: pas op met wat je typt. Stuur je trouwens vaak post aan jezelf? Een beetje melodramatisch bericht, maar het wachtwoord is leuk. Misschien moeten we eens een keer met elkaar praten over cryptografische technieken. Ik heb gehoord dat de geheime dienst gebruik maakt van racal-milgo, en dat dat een van de beste technieken is die er zijn. Tot ziens in cyberspace. Ciao.

Forwarded message:

Subj: Niet voor mij

Date: 95-11-19 10:30:06 pst

From: ArchieJW2

To: ArchieKW2

sid alles verkeerd alles omgekeerd/disk gepost1099121. 19822. 29629. 295111. 39614 seattlepakhuisvraaghulpssnelI

Terwijl Sidney naar het computerscherm staarde, zwalkte haar geest heen en weer tussen hyperactiviteit en volslagen verbijstering. Ze had gelijk gehad, Jason had op de ‘K’ gedrukt in plaats van op de ‘J’. Bedankt, ArchieKW2, wie je ook mag zijn. Fisher had ook gelijk gehad over het wachtwoord: het was inderdaad bijna dertig tekens lang. Want ze nam aan dat al die nummers een wachtwoord vormden.

Toen ze de datum van het oorspronkelijke bericht zag, voelde ze hoe de moed haar in de schoenen zonk. Haar man had geschreven dat ze zich moest haasten en hoewel ze er niets aan kon doen dat het zo lang had geduurd, voelde ze nu een allesoverweldigend gevoel van schuld. Ze printte de pagina uit en stopte hem in haar zak. In elk geval zou ze nu kunnen lezen wat er op de disk stond. Bij die gedachte voelde ze een scheut adrenaline door haar heen gaan.

Toen ze iemand de bibliotheek hoorde binnenkomen, stroomde er nog meer energie door haar lijf. Voorzichtig verliet ze het programma en zette ze de computer uit. Terwijl ze met trillende handen de diskette in haar tasje stopte, bleef ze zitten wachten op nieuwe geluiden. Ze ademde nu met korte stoten en legde haar hand op de kolf van haar pistool.

Toen ze rechts van haar een geluid hoorde, stond ze op en sloop gebukt naar links, sloeg een hoek om en bleef stilstaan. Ze stond nu recht tegenover een hele plank vol met arrestenbundels, boeken waar ze een groot deel van haar opleiding en haar eerste jaren als advocaat in had zitten studeren. Terwijl ze door een opening in de lange rijen tuurde, waren haar gedachten echter niet op moeilijke boeken gericht. De man stond in de schaduw. Ze kon zijn gezicht niet zien en durfde niet verder te lopen uit angst om een geluid te maken dat haar zou verraden. De man kwam nu recht op haar af. Terwijl ze langzaam achteruitliep, klemde ze haar hand wat strakker om de Smith & Wesson en zette met haar wijsvinger de veiligheidspal om. Toen trok ze het pistool uit de holster en ging diep gebukt achter een van de schermen staan. Terwijl ze daar stond te luisteren, probeerde ze wanhopig een uitweg te bedenken. Het probleem was dat er maar één deur was die toegang gaf tot de bibliotheek. Ze zou de bibliotheek rond moeten lopen om haar achtervolger, wie dat ook mocht zijn, voor te blijven tot ze bij de deur was en het dan op een lopen moeten zetten. Dat was haar enige kans. De liften bevonden zich aan het eind van de gang. Zou ze er ooit in slagen die te bereiken?

Ze liep een paar meter verder, bleef even staan, en deed toen weer hetzelfde. Ze moest ervan uitgaan dat ze zo veel geluid maakte dat de man haar kon horen, maar ze had het idee dat hij daar niet uit zou kunnen opmaken wat haar strategie was. De voetstappen achter haar pasten zich echter vrijwel perfect aan aan haar manoeuvres en dat alleen al had voldoende moeten zijn om haar te waarschuwen. Ze was nu bijna bij de uitgang en kon zelfs in het schemerduister de matglazen deuren al zien. Ze verzamelde haar kracht en moed voor de volgende paar stappen en besloot dat ze het daarna op een lopen zou zetten. Nog anderhalve meter. Ze was nu bijna de bibliotheek uit. Terwijl ze zich zo dicht mogelijk tegen de muur drukte, begon ze tot drie te tellen.

Verder dan één kwam ze niet.

Het plotselinge licht verblindde haar. Tegen de tijd dat ze weer wat kon zien, stond de man vlak naast haar. Terwijl haar pupillen zich nog verder vernauwden, bracht ze automatisch haar pistool in de aanslag.

‘Mijn god, ben je gek geworden?’ Philip Goldman knipperde met zijn ogen om te wennen aan het felle licht.

Sidney keek hem sprakeloos aan.

‘Waarom sluip jij hier rond, en met een pistool nog wel?’

Sidney stopte met trillen. ‘Ik ben firmant hier, Philip. Ik heb het volste recht om hier te zijn.’ Haar stem klonk nog wat onvast, maar ze keek hem recht in de ogen.

Met een sneer in zijn stem zei Goldman: ‘Lang zal dat niet meer duren, hoor.’ Hij haalde een envelop uit zijn binnenzak. ‘Dit bespaart de firma in elk geval de koerierskosten.’ Hij hield haar de envelop voor. ‘Je ontslagbrief. Als je zo vriendelijk zou willen zijn om nú te tekenen, dan bespaart ons dat allemaal een heleboel problemen en wordt de firma niet zo in verlegenheid gebracht.’

Sidney nam de envelop niet aan, maar bleef haar ogen en haar pistool op Goldman gericht houden.

Goldman streek met zijn vinger over de envelop voor hij naar het pistool keek. ‘Zou je dat ding weg willen stoppen voordat je nog meer misdrijven op je CV krijgt?’

‘Ik heb niets misdaan, verdomme, en dat weet je best,’ zei ze verhit.

Goldman rolde met zijn ogen. ‘Maar natuurlijk. Ik weet zeker dat je helemaal niets te maken had met al die kwalijke intriges van die liefhebbende echtgenoot van je.’

‘Jason heeft ook niets misdaan.’

‘Nou, ik ga niet met je staan ruziën terwijl je een vuurwapen op me gericht houdt. Wil je dat alsjeblieft weg doen?’

Na een tijdje liet ze de 9mm zakken, maar toen schoot haar plotseling iets te binnen. Wie had het licht aangedaan? Goldman was zelfs niet in de buurt van de lichtknop geweest.

Voordat ze de gelegenheid kreeg om te reageren, greep een sterke hand haar bij de arm en werd het pistool haar met grof geweld uit handen gerukt. Ze voelde iets met een harde klap tegen haar aan beuken en klapte tegen de muur. Met een brandende pijn in haar hoofd zakte ze langzaam in elkaar. Toen ze opkeek, stond er een stevige man over haar heen gebogen. Hij was in het zwart gekleed en hield het pistool nu op háár gericht. Van achter hem kwam nu iemand anders te voorschijn.

‘Hallo, Sid. Heb je nog meer telefoontjes van dode mannen gekregen de afgelopen tijd?’ vroeg Paul Brophy lachend.

Met trillende benen slaagde Sidney erin om langzaam weer op te staan en terwijl ze tegen de muur leunde, probeerde ze verwoed om weer wat lucht te krijgen.

Goldman keek naar de stevig gebouwde man. ‘Mooi werk, Parker. Ga nu maar naar de wagen. We komen over een paar minuten achter je aan.’

Parker knikte en stopte Sidneys pistool in zijn jaszak. Ze merkte nu dat hij zelf ook een vuurwapen bij zich droeg en tot haar ontsteltenis zag ze hoe hij haar tasje van de vloer pakte en ermee wegliep.

‘Jullie zijn me gevolgd!’

‘Ik wil graag weten wie er na werktijd in en uit gaat en daarom heb ik een elektronisch verklikkersysteem op de toegangsdeur laten installeren. Ik was zeer tevreden toen ik in het logboek zag dat jij hier om half twee naar binnen was gegaan.’ Hij keek naar de lange rijen boeken. ‘Wilde je wat research doen, of had je besloten het voorbeeld van je man te volgen en een paar geheimen te stelen?’ Als Paul Brophy haar niet te vlug af was geweest, zou Sidney hem met haar vuist in zijn gezicht hebben geslagen.

Onverstoorbaar zei Goldman: ‘Misschien kunnen we nu dan eindelijk ter zake komen.’ Sidney probeerde de gang in te rennen, maar Brophy versperde haar de weg en duwde haar de bibliotheek weer in. Als blikken konden doden, zou hij dit moment niet overleefd hebben. ‘Van firmant bij een groot advocatenkantoor naar inbreker in een hotel in New Orleans. Dat moet een hele omschakeling zijn geweest, Paul.’ De glimlach op zijn gezicht verdween.

Sidney keek naar Goldman. ‘Als ik nu ga gillen, hoort iemand me misschien wel.’

Koeltjes antwoordde Goldman: ‘Alle werknemers en firmanten zijn vandaag vroeg weggegaan. De firma houdt zijn jaarlijkse conferentie in Florida, weet je nog wel? Ze komen pas over een paar dagen terug. Jammer genoeg werd ik onverwacht weggeroepen, zodat ik morgenochtend vroeg pas het vliegtuig kan nemen. Paul had soortgelijke problemen. Alle anderen zijn wel gegaan.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Dus je kunt naar hartelust gillen. Je hebt echter alle reden om met ons samen te werken.’

Met half dichtgeknepen ogen keek Sidney de beide mannen aan. ‘Waar hebben jullie het over?’

‘Dit gesprek kan maar beter in mijn kantoor worden gevoerd.’ Goldman wenkte naar de deur en haalde toen een klein kaliber revolver te voorschijn om zijn woorden kracht bij te zetten.

Nadat Brophy de deur van het kantoor had dichtgeduwd en op slot had gedaan, overhandigde Goldman hem de revolver en ging aan zijn bureau zitten. Hij wenkte Sidney dat ze tegenover hem moest komen zitten. ‘Je hebt wel een opwindende maand achter de rug, Sidney.’ Hij haalde de ontslagbrief weer te voorschijn. ‘Ik ben bang dat je recente excessen je je vaste betrekking bij deze firma hebben gekost en het zou me niet verbazen als de firma en Triton Global een civiele procedure tegen je aanspannen. Misschien doen ze ook wel aangifte van een misdrijf.’

Sidney keek Goldman met felle ogen aan. ‘Je houdt me hier vast, tegen mijn wil en met een geladen revolver op me gericht, en dan heb je de euvele moed om mij te vertellen dat ík bang moet zijn dat er aangifte wordt gedaan?’

‘Paul en ik zijn allebei maat hier. We hebben een insluiper opgemerkt die in de bibliotheek god mag weten wat aan het uitspoken is. We proberen het verdachte sujet aan te houden en wat doet ze? Ze trekt een pistool. We zijn erin geslaagd om haar het pistool afhandig te maken, godzijdank voordat er iemand gewond is geraakt, en nu houden we haar vast tot de politie komt.’

‘De politie?’

‘O, dat is waar ook. Ik heb de politie nog niet gebeld, hè? Wat verstrooid van me.’ Goldman nam de hoorn op en ging toen zonder dat hij een nummer had gedraaid achterover zitten. ‘O, nou schiet me weer te binnen waarom ik ze nog niet heb gebeld.’ Hij zat haar nu duidelijk te jennen. ‘Wil je weten waarom?’ Sidney gaf geen antwoord. ‘Je bent gespecialiseerd in het afsluiten van zakelijke transacties, Sidney. Wat zeg je ervan als ik je een zakelijk voorstel doe? Het zou een manier zijn om op vrije voeten te blijven en wat geld te verdienen, en dat is altijd mooi meegenomen als je werkloos bent.’

‘Tyler, Stone is niet de enige firma in New York, Phil.’

Goldman huiverde toen ze zijn naam zo afkortte. ‘Nou, eigenlijk is dat in jouw geval niet helemaal correct. Zie je, wat jou betreft zijn er helemaal geen firma’s meer in New York, en in de rest van het land al evenmin, misschien wel in de hele wereld niet.’

Sidneys verwarring was haar nu duidelijk aan te zien.

‘Laten we nou wel wezen, Sidney.’ Goldmans ogen glommen even toen hij het verbale steekspel weer hervatte. ‘Je man wordt verdacht van een terreuraanslag waarbij bijna tweehonderd mensen om het leven zijn gekomen. Bovendien is het zonneklaar dat hij miljoenen dollars aan geld en geheimen heeft gestolen van een cliënt van deze firma en dat hij die misdrijven lang van tevoren heeft beraamd.’

‘Mijn naam heb ik nog niet horen vallen in dat belachelijke scenario van je.’

‘Je had toegang tot een heel groot deel van Tritons meest geheime gegevens, misschien wel tot archieven die zelfs je man niet mocht inzien.’

‘Dat hoorde bij mijn werk. Daar is niets crimineels aan.’

‘Zoals wij advocaten graag zeggen, en zoals ook nadrukkelijk in onze officiële erecode staat, moeten we “zelfs de schijn van onoirbaar handelen vermijden”. Ik denk dat je die grens al lang geleden hebt overschreden.’

‘Hoe dan? Doordat mijn man is verdwenen? Door ontslagen te worden op grond van allerlei onbewezen vermoedens? Waarom hebben we het niet eens over rechtszaken, zoals Sidney Archer versus Tyler, Stone wegens onwettig ontslag?’

Goldman keek Brophy snel even aan en gaf een nauwelijks merkbaar knikje. Sidney keek om en toen ze hem de minicassetterecorder te voorschijn zag halen, begon haar kin te trillen.

‘Die dingen komen soms heel goed van pas, Sidney,’ zei Brophy. ‘De opnames zijn zo helder dat het lijkt alsof je in dezelfde kamer staat.’ Hij drukte op de play -knop. Nadat ze een minuut had zitten luisteren naar haar gesprek met haar man, keerde Sidney zich met een ruk weer om naar Goldman.

‘Wat moet je van me, verdomme?’

‘Nou, laat me eens kijken. Ik neem aan dat we eerst de marktwaarde van deze informatie moeten bepalen. Wat is deze band waard? Hij bewijst dat je tegen de fbi hebt gelogen. Dat is op zich al een misdrijf. Dan is er het bieden van hulp en bijstand aan een voortvluchtige misdadiger. Medeplichtigheid door steun achteraf, ook al niet best, en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. We zijn geen van beiden strafpleiters, maar ik denk dat je wel begrijpt waar dit op gaat uitdraaien. Vader is spoorloos en moeder zit in de gevangenis. Hoe oud is jullie kleine meid nou? Tragisch toch, hè?’ Vol zogenaamde sympathie schudde hij zijn hoofd.

Sidney sprong op. ‘Val dood, Goldman. Jullie kunnen allebei doodvallen!’ Sidney kon zich nu niet meer beheersen en schreeuwde het uit van woede. Toen dook ze over het bureau heen, greep Goldman bij de keel en zou hem ernstig hebben verwond als Brophy hem niet opnieuw te hulp was geschoten. Meteen nadat Brophy haar van de oudere jurist had afgetrokken, wierp de nu hoestende en kokhalzende Goldman haar een woedende blik toe. ‘Als je me ooit nog aanraakt, zorg ik ervoor dat je de rest van je leven zult wegrotten in de gevangenis,’ sputterde hij.

De zwaar ademende Sidney keek hem met wilde ogen aan. Ze sloeg Brophy’s hand van zich af, maar omdat hij de revolver op haar gericht bleef houden, durfde ze zich verder niet te bewegen. Goldman trok zijn das recht, streek de ergste kreuken uit zijn overhemd en vervolgde, op die zelfverzekerde toon van hem. ‘Ondanks je onbehouwen reactie ben ik bereid om je heel genereus te behandelen. Als je de zaak rationeel kunt bekijken, zul je toch wel inzien dat het aanbod dat ik je wil doen te mooi is om af te slaan.’ Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en wierp een snelle blik op de stoel.

Na een korte aarzeling ging Sidney weer zitten. Ze trilde over haar hele lichaam en zat moeizaam te hijgen.

‘Mooi. Nou, ik zal het zo kort mogelijk houden. De situatie is als volgt: ik weet dat je Roger Egert hebt gesproken, degene die nu de leiding heeft over de CyberCom-deal. Jij weet wat de laatste voorstellen zijn die Triton in deze zaak op tafel heeft gelegd. Ik wéét dat dat zo is. Je bent bovendien nog steeds in bezit van het wachtwoord van de bestanden die betrekking hebben op de CyberCom-transactie.’ Sidney keek Goldman met doffe ogen aan. Ze kon wel raden waar hij op uit was. ‘Ik wil niet alleen weten wat die laatste voorstellen zijn, maar ook wat het wachtwoord is, voor het geval er op het laatste moment nog iets verandert in de onderhandelingspositie van Triton.’

Sidney kon nu weer normaal ademhalen. Langzaam zei ze: ‘ rtg moet wel wanhopig verlegen zitten om CyberCom als ze jou meer dan je gewone uurtarief betalen om de vertrouwensrelatie tussen advocaat en cliënt te schenden, om nog maar te zwijgen van het stelen van bedrijfsgeheimen.’

Onverstoorbaar ging Goldman verder: ‘In ruil daarvoor zijn we bereid om je tien miljoen dollar te betalen. Belastingvrij, natuurlijk.’

‘Zodat ik nu ik nergens meer een baan kan krijgen toch geen gebrek hoef te lijden en jullie zeker weten dat ik mijn mond hou?’

‘Zoiets, ja. Jij verdwijnt naar het een of andere prettige buitenland en brengt je dochtertje daar in luxe groot. De CyberCom-deal vindt doorgang. Triton Global gaat gewoon door met wat ze altijd al deden en Tyler, Stone blijft een levensvatbare firma. Niemand zal er slechter van worden. Het alternatief? Nou, dat is heel wat minder aangenaam. Voor jou dan. Snelheid is nu echter van het grootste belang. Over één minuut wil ik je antwoord horen.’ Starend naar zijn horloge telde hij de seconden af.

Sidney leunde achterover en overdacht mismoedig de weinige mogelijkheden die ze nu nog had. Als ze toestemde, zou ze rijk zijn. Als ze weigerde, zou ze waarschijnlijk naar de gevangenis moeten. En Amy? Ze dacht aan Jason en aan alle afschuwelijke gebeurtenissen van de afgelopen maand. Dat was meer dan genoeg voor één mens. Toen ze Goldmans triomfantelijke grijns zag, en besefte dat Paul Brophy achter haar ook honend stond te lachen, voelde ze haar gezicht verstrakken.

Ze wist nu wat haar te doen stond.

Ze zou ja zeggen en daarna haar eigen kaarten uitspelen. Ze zou Goldman de informatie geven die hij wilde hebben en dan naar Lee Sawyer gaan en hem alles vertellen, inclusief het bestaan van de diskette. Ze moest dan maar hopen dat ze een beetje gematst zou worden, maar ze zou Goldman en zijn cliënt tenminste openlijk aan de kaak hebben gesteld. Ze zou dan niet rijk zijn, en als ze naar de gevangenis moest, zou ze een tijd van haar dochtertje gescheiden worden, maar ze zou Amy in elk geval niet hoeven groot te brengen van Goldmans afpersingsgeld. En, wat nog belangrijker was, ze zou met zichzelf kunnen leven, zichzelf nog onder ogen durven te komen. ‘Het is tijd,’ zei Goldman.

Sidney zei niets.

Goldman schudde langzaam zijn hoofd en nam opnieuw de hoorn van de haak. Uiteindelijk gaf Sidney een nauwelijks merkbaar knikje. Met een brede grijns op zijn gezicht stond Goldman op. ‘Uitstekend. Wat zijn de voorwaarden en wat is het wachtwoord?’

Sidney schudde haar hoofd. ‘Mijn onderhandelingspositie is op dit ogenblik veel te kwetsbaar. Eerst het geld en dan de informatie. Anders bel je nu de politie maar.’

Goldman aarzelde even. ‘Tja, je bent nu inderdaad nogal kwetsbaar, maar daarom kunnen we ons inderdaad wel enige flexibiliteit veroorloven. Zullen we dan maar?’ Hij stond op en gebaarde naar de deur. Sidney keek hem verbaasd aan. ‘Nu we het eens zijn geworden, wil ik onze overeenkomst snel ten uitvoer brengen. Je zou naderhand weleens moeilijk te vinden kunnen zijn,’ legde Goldman uit. Toen Sidney opstond en zich omdraaide, schoof Brophy snel de revolver tussen zijn broekband en stootte haar toen opzettelijk aan met zijn schouder. ‘Je hoeft het niet persoonlijk op te vatten, hoor. Als je eenmaal een beetje tot rust bent gekomen in je nieuwe woonplaats, wil je misschien wel wat gezelschap, en ik denk dat ik in de nabije toekomst een heleboel geld en vrije tijd over zal hebben. Denk er maar eens over na.’

Toen Sidneys knie in zijn kruis werd geramd, zakte hij langzaam in elkaar. ‘Ik heb er even over nagedacht, Paul, en nu moet ik erg oppassen dat ik niet ga kotsen, dus als je dat lullige kleine dingetje van jou intact wil houden, zou ik maar uit mijn buurt blijven als ik jou was.’

Snel liep Sidney de gang in, met Goldman op haar hielen. Moeizaam slaagde Brophy erin om op te staan en met zijn handen om zijn geslachtsdelen geklemd, strompelde hij achter hen aan. Zijn gezicht was lijkbleek.

Op de onderste verdieping van de garage, vlak naast de liften, stond de limousine hen met draaiende motor op te wachten. Goldman hield de deur open en Sidney stapte langzaam in. Brophy, die nog steeds krom van de pijn voortstrompelde en verwoed probeerde om weer wat lucht te krijgen, stapte als laatste in en ging tegenover Sidney en Goldman zitten. Het schuifje in de glazen afscheiding tussen de chauffeur en de passagiers was helemaal dicht.

‘Het zal niet lang duren om de deal af te ronden. Je zult misschien merken dat het het handigst is om gewoon in je eigen huis te blijven wonen tot deze hele kwestie een beetje is overgewaaid. Daarna zetten we je op een vliegtuig naar een tussenbestemming. Daar kun je dan je dochtertje naartoe laten brengen en daarna kunnen jullie samen nog lang en gelukkig leven.’ Goldmans stem klonk nu erg joviaal.

Sidneys antwoord was volstrekt zakelijk. ‘En hoe zit het met Triton Global en de firma? Je had het toch over rechtszaken?’

‘Ik denk dat dat allemaal wel te regelen valt. Waarom zou de firma verwikkeld willen raken in een rechtszaak die haar enorm in verlegenheid kan brengen? En Triton kan toch zeker niets bewijzen?’

‘Dus waarom zou ik me dan onder druk laten zetten?’

Brophy hield de minicassetterecorder omhoog. Zijn gezicht zag nog steeds bleek. ‘Hierom, takkewijf dat je bent. Als je tenminste niet de rest van je leven in de gevangenis wil doorbrengen.’

Sidney bleef volkomen kalm. ‘Ik wil die band hebben.’

Goldman haalde zijn schouders op. ‘Nu niet, maar wie weet later nog weleens, als alles weer rustig is.’

Hij keek naar het glazen tussenschot. ‘Parker?’

Het schuifje werd open geduwd.

‘Parker, we kunnen gaan.’

De arm die nu door de opening werd gestoken, hield een pistool in de hand. Brophy’s hoofd spatte uit elkaar, zodat Goldman en Sidney ineens onder het bloed en de smurrie zaten, en hij zakte voorover op de vloer van de wagen. Goldmans mond viel open en toen het pistool op hém gericht werd, gilde hij vol ongeloof: ‘O, god! Parker! Néé!’

De kogel die nu in zijn voorhoofd smakte, maakte in één klap een einde aan Philip Goldmans carrière als buitengewoon arrogant jurist. Zowel zijn gezicht als de achterruit zat nu onder het bloed en door de kracht van de inslag werd zijn lijk achterover in de kussens geduwd. Toen zakte het opzij en viel tegen Sidney aan. Toen het pistool op haar gericht werd, schreeuwde ze het uit van angst en in paniek duwde ze haar nagels diep in het zachte leer van de bank. Een ogenblik staarde ze naar het gezicht dat geheel verborgen ging achter een zwart skimasker, maar toen werd haar blik onafwendbaar naar het blinkende pistool getrokken, dat nu nauwelijks anderhalve meter van haar gezicht vandaan hing. Terwijl ze daar op haar dood zat te wachten, werd elk detail van het pistool onuitwisbaar in haar geheugen gebrand. Het pistool werd op de rechterkant van de wagen gericht en toen Sidney onbeweeglijk bleef zitten, gebaarde de arm wat nadrukkelijker naar het rechterportier. Ze begreep er niets van, maar kennelijk was haar tijd nog niet gekomen en dus duwde ze met trillende armen Goldman van zich af en begon toen over het lijk van Paul Brophy naar buiten te klimmen. Terwijl ze moeizaam over de dode advocaat heen klauterde, glibberde haar hand uit in een plasje bloed, zodat ze languit op het lijk terechtkwam. Ze schrok en terwijl haar klauwende vingers wanhopig houvast zochten, voelde ze iets hards onder Brophy’s schouder zitten en klemde haar hand zich instinctief om het metaal. Met haar rug naar de schutter toe, slaagde ze erin ongemerkt Brophy’s revolver in haar jaszak te laten glijden.

Toen ze het portier opendeed, voelde ze iets in haar rug prikken. Ze schrok zich wezenloos, maar met veel wilskracht slaagde ze erin zich langzaam om te draaien en zag dat haar tasje eerst haar rug had geraakt en toen op Brophy’s lijk was terechtgekomen. Toen zag ze de arm van de schutter door het luikje uit het zicht verdwijnen; in zijn hand hield hij de computerdiskette die Jason haar had gestuurd. Met trillende handen pakte ze haar tasje op, duwde het zware portier verder open en nadat ze zich de auto uit had laten vallen, kwam ze moeizaam overeind en rende zo snel als ze maar kon weg.

In de wagen boog de man zich door het luikje. Naast hem zat Parker. Hij was voorover op het dashboard gezakt en er zat een kogelgat in zijn rechterslaap. Voorzichtig pakte de man de minicassetterecorder van de vloer van de auto op en speelde even een stukje van de band af. Hij knikte toen hij de stemmen hoorde en duwde toen zorgvuldig Brophy’s lijk iets opzij, schoof de recorder er een centimeter of vijf onder en liet het lijk toen weer terugzakken in zijn oorspronkelijke positie. De diskette ging in zijn heupgordel. Daarna raapte hij voorzichtig de drie uitgeworpen patroonhulzen op. Hij moest het de agenten ook weer niet al te gemakkelijk maken. Daarna stapte hij de wagen uit. Het pistool waarmee hij zojuist drie mensen had vermoord, was nu verscholen in een plastic tasje en zou ergens op een afgelegen plek gedumpt worden. Een afgelegen plek, ja, maar niet zo afgelegen dat de politie hem niet zou vinden.

Kenneth Scales zette zijn skimasker af. Onder de felle lampen van de verlaten garage straalden zijn helderblauwe ogen van voldoening. Opnieuw een goede nacht werk achter de rug.

Sidney bleef op de liftknop drukken tot de deuren eindelijk openschoven, stapte de lift in en leunde toen uitgeput tegen de wand. Ze zat onder het bloed. Ze kon het voelen. Het zat op haar gezicht, en aan haar handen. Het kostte haar alle zelfbeheersing die ze maar kon opbrengen om het niet uit te krijsen. Dat spul moest van haar af! Met een trillende vinger drukte ze op de knop van de zevende verdieping. Ze had geen idee waarom haar leven was gespaard, maar ze wilde niet het risico lopen dat de moordenaar alsnog van mening zou veranderen.

Toen ze het damestoilet binnen kwam lopen en haar bloederige spiegelbeeld zag, boog ze zich over de wasbak en kotste haar maag leeg. Toen viel ze op de vloer en bleef daar kreunend liggen kokhalzen. Er kwam al lang niets meer omhoog, maar ze kon het niet stoppen. Na een tijdje slaagde ze erin om weer op te staan en het bloed zo goed en zo kwaad als het ging van zich af te wassen. Ze liet het hete water over haar gezicht stromen tot de warmte haar weer tot bedaren bracht en bleef met beverige vingers haar haren uitkammen op dingen die daar niet in thuishoorden.

Daarna liep ze het toilet uit, rende door de gang naar haar kantoor en griste snel de extra regenjas die ze daar had hangen van de kapstok. Daaronder kon ze de restjes bloed die ze niet van haar kleren af had weten te krijgen goed verbergen. Daarna nam ze de hoorn van de haak om het alarmnummer te draaien. Met haar andere hand bleef ze de . 32 stevig vasthouden. Ze kon het gevoel niet van zich afzetten dat dat blinkende pistool elk ogenblik weer op haar gericht kon worden en dat de man met het zwarte masker haar deze keer niet in leven zou laten. Ze had al twee cijfers gedraaid toen ze plotseling de scène weer voor zich zag en haar hand boven de toetsen bleef hangen. In de wagen: het op haar gerichte pistool. En toen zag ze het.

De kolf. Er had een barst in de kolf gezeten. Toen ze het ding thuis uit de kast had gepakt, had ze het laten vallen. Die man had haar pistool gehad. Er waren zojuist drie mensen vermoord met háár pistool.

En toen zag ze nog een scène voor zich. Ze zag het zo helder dat elk detail ervan onuitwisbaar in haar brein werd gebrand. De band van het gesprek dat ze met Jason had gevoerd. Die lag daar ook, samen met de dode. De reden waarom de man haar in leven had gelaten, werd haar nu maar al te duidelijk. Hij had haar in leven gelaten om haar te laten wegrotten in de gevangenis. Als een doodsbang kind strompelde ze naar de tegenovergelegen hoek van haar kantoor en zakte daar op de grond. Haar lichaam trilde en schokte nu onbedwingbaar en terwijl de tranen over haar wangen stroomden, slaagde ze er maar niet in om haar langgerekte gekreun tot stoppen te brengen.