•21•

Lee Sawyer wierp een onderzoekende bik op de kleine drieverdiepingflat die ongeveer zevenenhalve kilometer verderop van Dulles Airport stond. De bewoners hadden een compleet fitnesscentrum tot hun beschikking, plus een wedstrijdzwembad en een bubbelbad. De meeste bewoners waren alleenstaande yuppen die vroeg opstonden om in de allesverstikkende files naar de binnenstad te gaan staan. Het parkeerterrein stond vol met Saabs, relatief goedkope bmw ’s en een handjevol Porsches.

Sawyer was in maar één van de inwoners van deze gemeenschap geïnteresseerd en dat was geen jonge advocaat, marketingdeskundige of accountant. Sawyer zei snel iets in zijn walkie-talkie. Er zaten drie andere agenten bij hem in de wagen en de omgeving was omsingeld door nog eens vijf teams met fbi -agenten. Een in het zwart gehuld squadron van het Hostage Rescue Team van de fbi deed ook mee aan de omsingeling, en de federale agenten werden bijgestaan door hele bataljons van de plaatselijke organisaties. Er liepen hier een heleboel onschuldige mensen rond en daarom werd er veel moeite gedaan om ervoor te zorgen dat als er al iemand gewond raakte, het degene zou zijn van wie Sawyer vermoedde dat hij meer dan tweehonderd mensen had vermoord.

Sawyers plan van aanpak kwam recht uit de lesboeken van de fbi . Overval een nietsvermoedend doelwit met een enorme overmacht, een overmacht die zo groot is en de situatie zo volkomen onder controle heeft dat elk verzet zinloos is. Als je de situatie volkomen in de hand had, had je de uitkomst van de confrontatie ook in de hand. Dat was in elk geval de theorie.

Elke agent droeg een 9mm automatisch pistool bij zich met extra magazijnen. Bovendien was één lid van elk team bewapend met de semi-automatische Franch law-12 en had een van de andere teamleden een Colt-aanvalsgeweer bij zich. De hrt -leden waren uitgerust met zware automatische wapens, waarvan de meeste waren voorzien van een elektronisch laservizier. Sawyer gaf het signaal voor de aanval en alle teams stormden naar voren.

Binnen één minuut hadden de leden van het hrt -team de deur van nummer 321 bereikt. Twee andere teams hielden de enige andere ontsnappingsroute in de gaten: de twee ramen aan de achterkant van de flat, die uitzicht boden op het gebied rond het zwembad. De scherpschutters hadden zich daar al opgesteld en hielden hun laservizieren nu strak op de twee openingen in de gevel gericht. Nadat ze een paar seconden aandachtig hadden staan luisteren, sprongen de hrt ’ers de flat binnen. De stilte van de vroege ochtend werd echter niet verstoord door schoten. Binnen één minuut kreeg Sawyer het teken ‘alles veilig’. Snel rende hij samen met zijn mannen de trap op.

De leider van de hrt ’ers stond hem op te wachten. Hij had zijn zware masker afgedaan.

‘Is het nest leeg?’ vroeg Sawyer.

De hrt -man schudde zijn hoofd. ‘Maar veel maakt het niet uit. Iemand is ons voor geweest.’ Hij knikte met zijn hoofd in de richting van de kleine slaapkamer aan de achterkant van de flat.

Sawyer liep er snel naartoe. Hij voelde een koude rilling over zijn rug lopen; het was hier ijskoud. Het licht in de slaapkamer was aan en drie hrt -mensen, die eveneens hun masker af hadden gedaan en hun wapen gezekerd en over de schouder hadden gehangen, stonden in de smalle ruimte tussen het bed en de muur te turen. Sawyer volgde hun blik en voelde een scheut van teleurstelling door zich heen gaan.

De man lag met zijn gezicht naar de grond. Er zat duidelijk een groot aantal kogelgaten in zijn achterhoofd en zijn rug en ook het vuurwapen en de twaalf stukken koper waren duidelijk te zien. Sawyer en twee van de hrt ’ers tilden voorzichtig het lijk op, draaiden het op zijn zij en legden het toen weer precies op de plek waar ze het hadden aangetroffen.

Sawyer stond hoofdschuddend op en blafte in zijn walkie-talkie: ‘Zeg tegen die jongens van de staatspolitie dat ze hier een patholoog-anatoom en een gerechtelijk onderzoeksteam naartoe sturen. En een beetje snel graag!’

Sawyer keek neer op het lijk. Nou, in elk geval zou deze vent geen vliegtuigen meer opblazen, hoewel, als je bedacht wat die hufter allemaal had aangericht, was hij er met een heel magazijn kogels in zijn lijf wel heel erg licht vanaf gekomen. Maar doden konden niet praten, dat was wel jammer. Met zijn walkie-talkie stevig in zijn hand geklemd, stapte Sawyer de kamer uit. In de lege gang viel het hem op dat de airconditioning stond te loeien en dat de temperatuur in de flat onder het nulpunt lag. Nadat hij snel had genoteerd wat de precieze temperatuur was waarop de airco stond ingesteld, zette hij die weer wat hoger. Hij was niet van plan om zijn mannen te laten doodvriezen terwijl ze een onderzoek instelden op de plek van het misdrijf.

Moedeloos leunde hij tegen de muur. Ook al had hij er niet echt op gerekend de verdachte in zijn appartement aan te treffen, het feit dat ze hem vermoord aangetroffen hadden wees erop dat iemand de fbi een stap voor was. Was er ergens een lek of was deze moord slechts een onderdeel van een ingewikkeld plan?

Sawyer pakte de walkie-talkie en ging terug naar de slaapkamer.