•47•

Sawyer zat nog steeds naar de foto van Steven Page te staren. In zijn gedachten zag hij het gezicht van de dode steeds groter en groter worden, tot hij er volkomen door verzwolgen dreigde te worden en hij zich genoodzaakt zag de foto te laten vallen en zich om te draaien.

‘Ik ben er gewoon van uitgegaan dat het een foto van een van Liebermans kinderen was. Ze lagen allemaal door elkaar op zijn bureau. Ik heb me eigenlijk helemaal niet gerealiseerd dat hij twéé kinderen heeft, en geen drie.’ Jackson sloeg zichzelf hard tegen zijn voorhoofd. ‘Het leek me gewoon niet zo belangrijk. En toen het zwaartepunt van het onderzoek van Lieberman naar Archer verschoof...’ Jackson stopte abrupt met praten en schudde zijn hoofd. Hij had duidelijk zwaar de pest in.

Sawyer zat op de rand van de tafel. Alleen degenen die hem heel goed kenden, konden weten dat de fbi -agent nog nooit in zijn hele carrière zo verbijsterd was geweest.

‘Het spijt me, Lee.’ Jackson keek nog eens naar de foto en kromp in elkaar. Sawyer klopte zijn partner zachtjes op de rug. ‘Het is niet jouw fout, Ray. Gezien de omstandigheden zou het mij toen ook niet belangrijk hebben geleken.’ Hij stond op en begon te ijsberen. ‘Maar nu is het dat wél. We zullen moeten laten bevestigen dat dit Steven Page is, al twijfel ik daar absoluut niet aan.’ Plotseling bleef hij stilstaan. ‘Hé, Ray, de politie is er toch nooit achter gekomen waar Page al dat geld vandaan had?’

Jacksons geest begon nu weer op volle toeren te draaien. ‘Misschien heeft Page Lieberman wel gechanteerd. Met zijn buitenechtelijke relatie bijvoorbeeld. Ze werkten allebei in de financiële wereld, dus ze zullen wel zo’n beetje dezelfde mensen hebben gekend. Dat zou verklaren waar hij al dat geld vandaan had.’

Sawyer schudde zijn hoofd. ‘Vrij veel mensen schijnen van het bestaan van die minnares op de hoogte te zijn geweest. En bovendien, de meeste mensen hebben echt geen foto’s in huis van iemand die hen chanteert.’ Jackson keek een beetje schaapachtig voor zich uit. ‘Nee, ik denk dat het dieper gaat.’
Sawyer leunde tegen de muur, sloeg zijn armen over elkaar en boog zijn hoofd. ‘Wat ben je trouwens over die geheimzinnige minnares te weten gekomen?’

Jackson nam even de tijd om het dossier in te kijken. ‘Niet veel. Ik heb een aantal mensen gevonden die geruchten hadden gehoord. Onbewezen geruchten, zoals ze allemaal onmiddellijk opmerkten. Ze waren doodsbenauwd om bij deze kwestie betrokken te raken en wilden niet dat hun naam zou worden genoemd. Ik heb me echt heel diplomatiek moeten opstellen om ze weer tot kalmte te brengen. Het was erg raar trouwens. Ze hadden allemaal over haar gehoord en wisten haar vrij goed te beschrijven, maar al die beschrijvingen verschilden een beetje van elkaar, en...’

‘En niemand had die mysterieuze vrouw ooit ontmoet.’

Jacksons gezicht betrok. ‘Ja, precies. Hoe wist je dat?’

Sawyer haalde diep adem. ‘Ray, heb je als kind dat spelletje wel eens gedaan waarbij je iets aan iemand moet vertellen, die het dan weer aan iemand anders vertelt, die het op zijn beurt weer moet doorvertellen? Tegen de tijd dat je aan het eind van de keten bent, is het een heel ander verhaal geworden. Of dat iemand een gerucht verspreidt, en dat iedereen het gelooft en er bijna op zou durven zweren dat het waar is, terwijl er helemaal niets van klopt.’

‘Jezus, ja. Mijn oma leest zo’n roddelblad. Ze gelooft alles wat erin staat en praat alsof ze met eigen ogen heeft gezien dat Liz Taylor aan boord van de Space Shuttle met Elvis naar bed is geweest.’

‘Precies. Het is niet waar, het is helemaal van A tot Z verzonnen, maar de mensen zijn er heilig van overtuigd dat het waar is, gewoon omdat ze er iets over hebben gehoord of gelezen, en helemaal als ze het van verschillende mensen hebben gehoord.’

‘Je bedoelt...?’

‘Ik bedoel dat ik niet geloof dat er ooit een blonde minnares is geweest, Ray. Of liever gezegd, ik denk dat dat gerucht met een specifiek doel in omloop is gebracht.’

‘Wat voor een doel dan?’

Sawyer haalde diep adem. ‘Om te verhullen dat Arthur Lieberman en Steven Page een relatie hadden.’

Jackson liet zich in zijn stoel vallen en keek Sawyer verbluft aan. ‘Dat meen je toch niet?’

‘Waarom had hij die foto van Page in zijn flat liggen, vlak naast die van zijn kinderen? En die liefdesbrieven die je hebt gevonden, waarom waren die die niet ondertekend? Ik durf er een week salaris om te verwedden dat het Steven Pages handschrift is. En bovendien is er het feit dat Page een heel gewoon salaris had maar wel miljonair was. Dat is helemaal niet zo vreemd als je regelmatig het bed deelt met iemand die al een heleboel mensen miljonair heeft gemaakt.’

‘Ja, maar waarom dan een kulverhaal over een minnares? Dat had hem zijn benoeming tot voorzitter kunnen kosten.’

Sawyer schudde zijn hoofd. ‘Ach, dat is vandaag de dag nog maar zeer de vraag, Ray. Als benoemingen zouden afketsen op huwelijkstrouw zouden een heleboel leidende figuren in dit land morgen hun koffers kunnen pakken. En hij is er toch maar mooi de hoogste baas van de Fed mee geworden. Maar denk je dat het ook zo gelopen zou zijn als bekend zou zijn geworden dat Lieberman homoseksueel was en een vriendje had dat ongeveer half zo oud was als hijzelf? Vergeet niet dat de financiële wereld in dit land ontzettend behoudend is.’

‘Oké, ze zouden gehakt van hem hebben gemaakt, dat lijkt mij ook, maar dit is toch wel ontzettend hypocriet. Overspel plegen mag dus, zolang als je het maar doet met iemand van het andere geslacht.’

‘Precies. En dus verzin je een verhaal over een heteroseksuele relatie om de homoseksuele relatie verborgen te houden. Dat deden ze vroeger in Hollywood vaak met mannelijke filmsterren die niet op vrouwen vielen. De studio regelde dan wel een huwelijk voor ze; allemaal niet meer dan een hoop ingewikkeld gedoe om een lucratieve carrière te redden. Liebermans dekmantel was niet perfect, maar veel heeft het niet gescheeld. En of ze nou wel of niet heeft geweten wat er werkelijk aan de hand was, zijn vrouw hield haar mond wel, want daar kreeg ze dik voor betaald. En ze is inmiddels al lang dood, dus van haar hadden ze niets meer te duchten.’

Jackson veegde zijn voorhoofd droog. ‘Jezus.’ Hij keek Sawyer verbaasd aan. ‘Maar in dat geval moet Steven Pages dood toch zelfmoord zijn geweest? Lieberman had geen reden om hem te vermoorden.’

Sawyer schudde zijn hoofd. ‘Hij had alle reden om hem te vermoorden, Ray.’

‘Hoezo?’

Sawyer zweeg even, tuurde naar zijn handen en zei toen zachtjes: ‘Zullen we eens raden aan wie Steven Page zijn hiv -infectie te danken had?’

Met grote ogen zei Jackson: ‘Lieberman?’

Sawyer keek op. ‘Ik ben erg benieuwd of Lieberman seropositief was.’

Plotseling begon het Jackson te dagen. ‘Als Page weet dat hij een dodelijke ziekte heeft, heeft hij ook geen reden meer om zijn mond te houden.’

‘Precies. Door je minnaar besmet worden met een dodelijke ziekte zal in de meeste mensen geen gevoelens van loyaliteit opwekken. Steven Page hield Arthur Liebermans toekomst in zijn handen. Ik denk dat dat wel een goed motief voor moord is.’

‘Dus we zullen deze zaak opnieuw vanuit een heel nieuwe invalshoek moeten benaderen?’

‘Inderdaad. Op dit moment hebben we alleen maar een hoop vermoedens, maar niets waarmee we bij de officier van justitie kunnen aankomen.’

Jackson stond op en begon de dossiers op een stapeltje te leggen. ‘Dus jij denkt dat Lieberman Page heeft laten vermoorden?’

Toen Sawyer geen antwoord gaf, draaide Jackson zich om en zag dat zijn partner peinzend voor zich uit zat te staren.

‘Lee?’ Eindelijk keek Sawyer hem aan.

‘Dat heb ik nooit gezegd, Ray.’

‘Maar...’

‘Tot morgen. Zorg dat je wat slaap krijgt. Je moet morgen goed uitgerust zijn.’ Sawyer stond op en liep naar de deur. ‘Ik moet nodig iemand spreken.’

‘Wie?’

Sawyer keek even om. ‘Charles Tiedman, de voorzitter van de raad van bestuur van de San Francisco Federal Reserve Bank. Lieberman heeft niet meer de kans gekregen om hem op te zoeken en ik denk dat het hoog tijd wordt dat iemand dat eens doet.’

Toen Sawyer wegliep, bleef Jackson nog een tijdje over de dossiermappen gebogen staan. Het duizelde hem.