•33•

Het vijftien verdiepingen hoge hoofdkantoor stond in verbinding met een uitgestrekt gebouw van drie verdiepingen dat ongeveer anderhalve hectare grond in beslag nam. Bij de hoofdingang kreeg Sawyer een bezoekersbadge opgespeld en daarna liep hij achter Rowe aan door een aantal controleposten. Tot zijn verrassing zag Sawyer dat Quentin door een groot aantal mensen hartelijk werd begroet. Hij was hier duidelijk niet alleen bekend, maar ook geliefd. Op een gegeven moment stonden Sawyer en Rowe door een dikke glazen wand te kijken naar een stel laboratorium-medewerkers dat in de grote ruimte druk aan het werk was; ze hadden witte jassen en handschoenen aan en witte maskers voor hun gezicht.

Sawyer keek Rowe verbaasd aan. ‘Het lijkt meer op een operatiekamer.’

Rowe glimlachte. ‘In feite is het daar nog veel sterieler dan in welke operatiekamer dan ook.’

Sawyers verbaasde reactie deed hem duidelijk genoegen.

‘Die technici daar zijn een nieuwe generatie computerchips aan het testen. Daarvoor moet de omgeving absoluut steriel zijn en volkomen stofvrij. Als ze eenmaal volledig functioneel zijn, kunnen die prototypen twee mips aan.’

‘Jezus,’ zei Sawyer, die geen flauw idee had waar dat acroniem voor stond.

‘Dat betekent twee miljoen instructies per seconde.’

Sawyer keek hem met open mond aan. ‘Waar is dat in hemelsnaam voor nodig?’

‘Dat zou u verbazen. Een hele rij technische toepassingen: cad -programma’s bijvoorbeeld. Computergestuurde ontwerpprogramma’s voor het ontwerpen van auto’s, vliegtuigen, schepen, space shuttles, gebouwen enzovoort enzovoort. De geldmarkten, allerlei grote bedrijven. Een bedrijf als General Motors bijvoorbeeld, dat heeft miljoenen onderdelen in voorraad, honderdduizenden werknemers, duizenden verschillende vestigingen. Als je dat allemaal bij elkaar optelt, heb je een heleboel gegevens en wij helpen ze om dat allemaal steeds efficiënt bij te houden.’ Hij wees naar een andere produktieruimte. ‘Hier wordt een nieuw type harde schijf getest. Als ze volgend jaar op de markt komen, zijn het veruit de krachtigste en meest efficiënte die er te koop zijn. Maar het jaar daarna zijn ze zeker al weer verouderd.’ Hij keek Sawyer eens aan. ‘Wat voor systeem gebruikt u op uw werk?’

Sawyer stak zijn handen in zijn zakken. ‘Misschien heb je er nooit van gehoord: een typemachine.’

Rowe keek hem wezenloos aan. ‘Dat meen je niet?’

‘Ik heb er net weer een nieuw lint in gedaan. Hij loopt gesmeerd.’ Sawyer klonk nu erg verdedigend.

Rowe schudde zijn hoofd. ‘Een vriendelijke waarschuwing. Over een paar jaar is iemand die niet weet hoe hij met een computer moet omgaan niet meer in staat om mee te draaien in de maatschappij. U moet u niet laten intimideren. Tegenwoordig zijn computers niet alleen gebruiksvriendelijk, maar zelfs idiootbestendig. Dat is trouwens niet beledigend bedoeld, hoor.’

Sawyer zuchtte. ‘Computers die alsmaar sneller worden. Dat Internet, wat dat ook mag zijn, dat steeds maar groter en groter wordt, netwerken, piepers, mobiele telefoons, faxen. Jezus, houdt het dan nooit eens op?’

‘Omdat het de branche is waar ik in werk, hoop ik maar van niet.’

‘Soms kunnen veranderingen ook te snel gaan.’

Rowe lachte hem goedmoedig toe. ‘De veranderingen die we nu doormaken, zijn nog niets vergeleken bij wat ons de komende vijf jaar te wachten staat. We staan op de rand van een technologische vloedgolf die zelfs tien jaar geleden nog volstrekt ondenkbaar was geweest.’ Rowes ogen begonnen te glimmen; het leek wel of hij naar de komende eeuw stond te turen. ‘Wat wij op dit moment kennen als het Internet is zeer binnenkort al saai en ouderwets, en dat voor een groot deel door toedoen van Triton Global. Als alles volgens plan verloopt, zullen wij daar zelfs een leidende rol in spelen. Onderwijs, medicijnen, het werk, reizen, entertainment, hoe we eten, onze sociale contacten onderhouden, werken, alles wat mensen doen of waar ze baat bij hebben, zal onherkenbaar veranderen. Armoede, vooroordelen, misdaad, onrecht en ziekte zullen gewoon verpletterd worden onder het gewicht van alle nieuwe gegevens en ontdekkingen die plotseling beschikbaar zullen komen. Onwetendheid zal volkomen verdwijnen. De inhoud van honderdduizenden bibliotheken, alles wat de grote geesten van de hele wereld ons hebben nagelaten, zal allemaal met een druk op de knop voor iedereen toegankelijk worden. Uiteindelijk zal de wereld van de computers zoals wij die kennen, veranderen in een enorm wereldomvattend netwerk met een onbegrensd potentieel.’ Turend door zijn dikke brilleglazen keek hij Sawyer aan. ‘Al de kennis van de hele wereld, de oplossingen voor alle problemen, zullen niet meer dan één enkele toetsaanslag van ons verwijderd zijn. Dat is de volgende, voor de hand liggende stap.’

‘En dat kan een mens allemaal uit de computer krijgen?’ zei Sawyer sceptisch.

‘Ja. Is het niet geweldig?’

Sawyer wreef over zijn neus. ‘Beangstigend, vind ik.’

Rowes mond viel open. ‘Wat kan daar nou angstaanjagend aan zijn?’

‘Misschien ben ik na vijfentwintig jaar in dit beroep wel een beetje cynisch geworden, maar als jij me vertelt dat één persoon dat allemaal uit een computer kan halen, weet je wat dan het eerste is dat in me opkomt?’

‘Nee.’

‘Wat als hij nou eens kwaad wil?’ Rowe reageerde niet. ‘Wat als hij met één druk op de knop al de kennis van de hele wereld uitwist?’ Sawyer knipte met zijn vingers. ‘Wat als hij alles vernietigt? Of het allemaal hopeloos door elkaar klutst? Wat moeten we dan?’

Rowe glimlachte. ‘De voordelen van de techniek zijn veel groter dan de potentiële gevaren. U bent het misschien niet met me eens, maar in de komende jaren zal wel blijken dat ik gelijk heb.’

Sawyer krabde eens over zijn achterhoofd. ‘Waarschijnlijk ben je daar te jong voor, maar in de jaren vijftig dacht niemand dat illegale drugs ooit een groot probleem zouden vormen. Dus dan kun je wel nagaan.’

De twee mannen liepen door. ‘We hebben vijf van dit soort fabrieken, verspreid over het hele land,’ zei Rowe.

‘Dat zal behoorlijk veel geld kosten.’

‘Dat kunt u wel zeggen, ja. We geven meer dan tien miljard dollar per jaar uit aan onderzoek en ontwikkeling.’

Sawyer floot zachtjes. ‘Je hebt het over bedragen waar ik niet eens over kan denken. Ik ben gewoon maar een nederige bureaucraat die op kosten van de belastingbetaler uit zijn neus zit te vreten.’

Rowe glimlachte. ‘Nathan Gamble vindt het heerlijk om andere mensen in verlegenheid te brengen, maar ik denk dat hij in u eindelijk iemand heeft gevonden die tegen hem op kan. Ik heb niet geapplaudisseerd, maar ik zat wel aan een staande ovatie te denken.’

‘Hardy vertelde me dat je je eigen bedrijf had, en dat het het op de beurs heel goed deed. Dus, mag ik vragen waarom je het verkocht hebt aan Gamble?’

‘Geld.’ Met een zwaai van zijn arm wees Rowe naar het gebouw waar ze in rondliepen. ‘Dit kost miljarden dollars. Mijn bedrijf liep goed, maar er waren een heleboel bedrijven die het goed deden, op de aandelenmarkt. De aandelen in mijn bedrijf waren negentien dollar waard toen ze op de beurs werden geïntroduceerd en nog geen zes maanden later stonden ze al op honderdzestig dollar, maar wat niemand schijnt te begrijpen, is dat wij niets van die enorme stijging merkten. Dat geld is allemaal naar de mensen gegaan die de aandelen het eerst hebben gekocht.’

‘Je was toch zeker verplicht om een deel van je eigen aandelen aan te houden?’

‘Inderdaad, maar vanwege de huidige voorschriften en de eisen van de bank die onze emissie had gegarandeerd, kon ik daar niets van verkopen. Op papier was ik schatrijk, maar mijn bedrijf liep nog steeds heel moeizaam. Onze onderzoekskosten waren enorm en we hadden geen inkomsten,’ zei hij bitter.

‘En toen verscheen Nathan Gamble ten tonele?’

‘In feite heeft hij al in een heel vroeg stadium geld in ons geïnvesteerd. Nog voordat we aan de beurs genoteerd waren. Hij heeft ons startkapitaal verschaft en ook iets anders, iets waar we wanhopig om verlegen zaten: een goede naam in Wall Street, op de kapitaalmarkt dus. Als je geld wil verdienen, is een goede, solide reputatie absoluut noodzakelijk. Toen we naar de beurs gingen, heeft hij zijn aandelen vastgehouden. Naderhand hebben Gamble en ik het over de toekomst gehad en besloten om alle aandelen weer in te kopen en het bedrijf om te vormen tot een besloten vennootschap.’

‘Was dat achteraf gezien een goed besluit?’

‘Wat geld betreft, was het een ongelooflijk goed besluit.’

‘Maar geld is ook niet alles, hè, Quentin?’

‘Dat vraag ik me soms wel af.’

De twee mannen liepen verder. Zo nu en dan bleef Rowe even staan om de federale agent iets aan te wijzen en uit te leggen wat er gedaan werd. Na een tijdje bleef Sawyer staan, vouwde zijn vlezige armen over elkaar en keek Rowe veelbetekenend aan. ‘Heel interessant allemaal, maar ik hoop dat dit niet alles was wat je me wilde vertellen.’

‘Nee.’ Rowe haalde zijn chipkaart door de gleuf op een deur vlak bij hen en wenkte Sawyer dat hij mee moest komen. Ze gingen aan een tafeltje zitten en Rowe bleef even zwijgend voor zich uit zitten staren. Kennelijk wilde hij zijn gedachten even ordenen voor hij van wal stak. ‘Weet u, als u me voor al deze gebeurtenissen had gevraagd wie ik dacht dat ons had bestolen, zou de naam van Jason Archer niet eens bij me zijn opgekomen.’ Rowe zette zijn bril af en wreef met zijn zakdoek de glazen schoon.

‘Dus je vertrouwde hem?’

‘Volkomen.’

‘En nu?’

‘Nu denk ik dat ik het heb mis gehad. Ik voel me verraden.’

‘Dat kan ik begrijpen. Denk je dat er iemand anders binnen het bedrijf bij betrokken zou kunnen zijn?’

‘Mijn god, ik hoop het niet.’ Het idee leek Rowe nogal van slag te brengen.

‘Ik moet zeggen dat ik het een heel wat prettiger idee vind dat Jason dit op zijn eigen houtje heeft gedaan, of anders in samenwerking met een concurrent. Dat klinkt me ook een stuk aannemelijker in de oren. En bovendien, Jason was uitstekend in staat om zich eigenhandig toegang te verschaffen tot de computer van BankTrust. Zo moeilijk is dat niet.’

‘Spreek je uit ervaring?’

Rowe begon te blozen. ‘Laten we het er maar op houden dat ik een onbedwingbare nieuwsgierigheid heb. Op de universiteit was het rondneuzen in andermans databanken een wijdverbreid tijdverdrijf. Mijn medestudenten en ik hebben daar erg veel lol mee gehad, hoewel de plaatselijke autoriteiten meerdere malen hebben laten weten dat zij er helemaal niet om konden lachen. Maar we hebben nooit iets gestolen. Ik heb zelfs nog training gegeven aan politiemensen in het opsporen en voorkomen van computercriminaliteit.’

‘Werkt een van hen soms nu voor jullie beveiligingsdienst?’

‘Bedoel je Richard Lucas? Nee. Die werkt al heel lang voor Gamble. En ook voor hem geldt dat hij heel erg goed in zijn werk is, maar niet erg prettig in de omgang. Maar dat is dan ook zijn werk niet.’

‘Maar Archer heeft hem om de tuin weten te leiden.’

‘Hij heeft ons allemaal om de tuin weten te leiden, dus wie zonder zonden is, moge de eerste steen werpen.’

‘Je hebt behoorlijk nauw samengewerkt met Archer. Is je ooit iets opgevallen wat je achteraf verdacht vindt?’

‘De meeste dingen zien er achteraf heel anders uit. Dat weet ik beter dan de meeste mensen. Ik heb er wat over nagedacht, en Jason heeft wel heel erg veel belangstelling getoond voor die CyberCom-deal.’

‘Maar dat hoorde bij zijn werk.’

‘Dat bedoel ik niet. Zelfs over aspecten van de overname waar hij helemaal niet bij betrokken was, heeft hij nog een hoop vragen gesteld.’

‘Zoals?’

‘Nou, bijvoorbeeld of ik vond of hun eisen redelijk waren, of ik dacht dat de overname zou lukken en wat zijn rol zou zijn als de overname geslaagd was. Dat soort vragen.’

‘Heeft hij ooit gevraagd of je over vertrouwelijke gegevens met betrekking tot de overname beschikte?’

‘Niet rechtstreeks, dat niet.’

‘Dus kennelijk heeft hij alles wat hij nodig had uit de computer weten te halen?’

‘Daar ziet het wel naar uit.’

De twee mannen bleven een paar minuten langs elkaar heen zitten staren.

‘Heb je enig idee waar Archer zich nu zou kunnen bevinden?’

Rowe schudde zijn hoofd. ‘Ik ben op bezoek gegaan bij zijn vrouw, Sidney.’

‘We hebben elkaar ontmoet.’

‘Het is moeilijk te geloven dat hij haar zomaar in de steek heeft gelaten. Hij heeft ook een dochtertje, een heel leuk klein meisje.’

‘Misschien was hij niet van plan om hen in de steek te laten.’

Rowe keek hem verbaasd aan.

‘Hoe bedoelt u?’

‘Ik bedoel dat hij misschien wel van plan was om terug te komen.’

‘Hij is nu voortvluchtig. Waarom zou hij terugkomen? En bovendien, Sidney zou nooit met hem meegaan.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat hij een crimineel is.’

‘Misschien komt dit als een verrassing, Quentin, maar er bestaan ook oneerlijke advocaten.’

‘U bedoelt... bedoelt u dat u Sidney Archer als een mogelijke medeplichtige beschouwt?’

‘Ik bedoel dat ik nog helemaal niets of niemand als níet verdacht beschouw. Zij is als jurist werkzaam voor Triton. Ze was betrokken bij de CyberCom-deal. Dat lijkt me een uitstekende positie om de interessante geheimen eruit te pikken en die door te verkopen aan rtg . Wie weet? Maar ik ben van plan om daar achter te komen.’

Rowe zette zijn bril weer op en wreef nerveus met zijn hand over de glazen tafel. ‘Ik kan me bijna niet voorstellen dat Sidney hierbij betrokken zou zijn.’

Sawyer nam hem aandachtig op. ‘Quentin, wil je me soms iets vertellen? Over Sidney Archer misschien?’

Rowe bleef nog even draaien en zuchtte toen diep. ‘Ik ben ervan overtuigd dat Sidney Archer na de luchtramp in Jasons kantoor is geweest.’

Sawyer kneep zijn ogen halfdicht. ‘Wat voor bewijs heb je daarvoor?’

‘De nacht voordat Jason zogenaamd naar Los Angeles is vertrokken, hebben hij en ik in zijn kantoor zitten werken. We zijn tegelijk de deur uitgegaan en hij heeft de deur achter zich op slot gedaan. Sindsdien is die deur voortdurend op slot gebleven, tot we de installateur hebben laten komen om de alarminstallatie uit te schakelen en de deur uit zijn hengsels te lichten.’

‘Dus?’

‘Toen we zijn kantoor binnenkwamen, viel het onmiddellijk op dat de microfoon in Jasons kamer bijna doormidden was gebroken. Hij zag eruit alsof iemand er per ongeluk tegen aan was gelopen en daarna heeft geprobeerd hem weer recht te buigen.’

‘Waarom denk je dat Sidney Archer dat heeft gedaan? Misschien is Jason later teruggekomen.’

‘Als het Jason geweest was zou dat geregistreerd zijn, zowel elektronisch als door de beveiliging.’ Rowe zweeg even. Het was duidelijk dat hij terugdacht aan de gebeurtenissen van die avond. Uiteindelijk hief hij zijn handen op: ‘Ik weet niet hoe ik het anders zou moeten zeggen. Ze sloop hier rond. Ze beweerde dat ze niet in het gebied was geweest waar alleen ge screende personeelsleden mogen komen, en toch ben ik er zeker van dat ze daar wél is geweest. Ik denk dat de bewaker haar heeft gedekt. Hij had een erg hoge dunk van Jason. En Sidney heeft een of ander flauwekulverhaal opgehangen over een afspraak die ze zou hebben met Jasons secretaresse om wat spullen op te halen.’

‘Dat klinkt toch niet zo vreemd?’

‘Nee, maar ik heb Kay Vincent, Jasons secretaresse, naderhand even gevraagd of ze Sidney kortgeleden nog had gesproken. En dat bleek zo te zijn. Op diezelfde avond waarop Sidney naar kantoor is gekomen. Ze moet dus hebben geweten dat Kay er niet zou zijn.’

Sawyer zakte achterover tegen de leuning. Quentin Rowe vervolgde: ‘Je moet een speciale chip-kaart hebben om de toegangscode in Jasons deurslot te kunnen intikken. En als je die vier cijfers niet goed intikt, gaat er een alarm af. Dat is trouwens wat er is gebeurd toen we voor het eerst hebben geprobeerd om de deur van zijn kantoor open te maken. Daardoor zijn we erachter gekomen dat Jason het wachtwoord had veranderd. Die avond dat Sidney er was, heb ik er zelfs nog over gedacht of ik het zou proberen, maar ik wist dat het zinloos zou zijn. Ik had een chipkaart die op alle sloten past, maar zonder de code zou het alarm toch weer zijn afgegaan.’ Hij haalde even diep adem. ‘Sidney zou Jasons chipkaart kunnen hebben gehad, en het is ook best mogelijk dat hij haar heeft verteld wat het wachtwoord was. Ik kan nauwelijks geloven dat ik u dit zeg, maar ze voert iets in haar schild. Ik weet alleen niet wat.’

‘Ik ben net in Archers kantoor geweest, maar die microfoon is me niet opgevallen. Hoe ziet dat ding eruit?’

‘Hij is ruim tien centimeter lang, ongeveer zo dik als een potlood en aan het uiteinde zit een klein microfoontje. Hij was rechtstreeks op de centrale verwerkingseenheid van de computer geïnstalleerd, linksonder dus. Hij is voor stemcommando’s. Op een dag gaan die het toetsenbord volledig vervangen. Voor mensen die niet goed kunnen typen, is zoiets een geschenk uit de hemel.’

‘Zoiets heb ik helemaal niet gezien.’

‘Waarschijnlijk niet. Ik weet zeker dat iemand hem heeft weggehaald omdat hij zo zwaar beschadigd was.’

Sawyer nam een paar minuten de tijd om wat aantekeningen te maken en Rowe nog enkele vragen te stellen, voordat die hem weer naar de uitgang bracht.

‘Als je nog iets te binnen schiet, Quentin, laat het me dan even weten.’ Hij gaf Rowe zijn kaartje.

‘Ik wilde dat ik wist wat er allemaal aan de hand is, agent Sawyer. Ik heb mijn handen al vol aan CyberCom, en nou komt dit er ook nog bij.’

‘Ik doe wat ik kan, Quentin. Volhouden, jong.’

Langzaam liep Rowe weer naar binnen. Hij had het kaartje van de fbi -agent nog steeds in zijn hand. Toen Sawyer naar zijn wagen liep, hoorde hij de mobiele telefoon zoemen. Ray Jacksons stem klonk opgewonden. ‘Je had gelijk.’

‘Waarover?’

‘Sidney Archer gaat ervandoor.’