Klik

Glimlachend kwam Michael op mij afgelopen zodra de glazen deuren van de lounge van het Reval International Hotel voor mij openzwaaiden. Alsof hij op de uitkijk had gestaan. Ik was vijf minuten te laat.

Ondanks het feit dat ik een taxi had genomen voelde ik me alsof ik het hele eind hard had gelopen. Alsof mijn lichaam in een hogere versnelling zat dan mijn hersenen. Alsof ik het laatste anderhalf uur steeds de verkeerde handeling bij de gedachte had gehad, of andersom. Douchen en in gedachten in bergen vuilnis wroeten. Nagels lakken terwijl ik een verbrande arm, een gekromde zwarte hand voor me zag. Leuk pakje uit de kast trekken en tegelijk op Schiphol staan, in de wetenschap dat ik daar iemand had kunnen tegenkomen die ik ver weg in Riga waande. Mijn topje kleefde tegen mijn rug, mijn net geföhnde haar voelde nu alweer piekerig.

Hij ging me voor naar ons tafeltje. Destijds, die eerste keer in het vliegtuig, vond ik hem tamelijk lang. De tweede keer was het me minder opgevallen, waarschijnlijk omdat ik toen mijn bril niet op had. Nu vond ik het wel meevallen. Hij was maar een half hoofd groter dan ik, natuurlijk ook omdat ik hakken aanhad. Hij had brede schouders. De mouwen van zijn jasje spanden om zijn bovenarmen. Hij zag eruit alsof hij dagelijks naar de sportschool ging voor een work-out, net zoals Arno en IJsbrand jarenlang hadden gedaan, voordat het misging met IJsbrand. Volgens hen konden je borstpartij en je biceps in korte tijd centimeters groeien met de juiste gewichten en voeding en het juiste trainingsschema.

We gingen zitten aan een tafeltje in een soort nis, gedekt voor twee, op de achtergrond klonk een jazz-zangeres. Op de tafel stond een koeler met een fles erin, de hals toegedekt met een wit servet. Terwijl ik plaatsnam leek er iets van me af te glijden. Of eerder iets over me heen te komen. Een weldadig gevoel van luxe en comfort. Dit werd een spannende avond. Op datingsites was ik altijd voor inhoud gegaan. Mijn ideale partner moest een goede opleiding hebben gehad, belangstelling hebben voor cultuur en klassieke muziek. Moest iets van de wereld hebben gezien en wat van het leven snappen. Uiterlijk stond op de tweede plaats. En ik hoopte dat ze dat bij mij ook zouden denken. Maar Michael was gewoon een heel aantrekkelijke, sexy man. En deze sexy man leek mij ook leuk te vinden. Mijn ogen flitsten langs de gerechten op de menukaart.

Blijf jezelf. Het is maar een etentje. Lekker laten aanleunen. Hij heeft veel moeite voor je gedaan. De tweede ontmoeting in het lunchcafé, die leek me achteraf gezien geen toeval. De cocktails kort daarna waarschijnlijk weer wel. Maar dat kaartje en die prachtige bos bloemen waren een overduidelijk signaal.

Over de menukaart heen gluurde ik naar Michael. Eigenlijk hield ik niet van mannen met halflang haar. Hij had haar op zijn vingers. Een beetje een opzichtig horloge, groot, en zo te zien duur. De keuze van zijn overhemd was merkwaardig. Het kleurde niet bij zijn stropdas. Maar als ik naar zijn borstkas keek, wilde ik mijn arm strekken en mijn hand tussen de knoopjes van zijn overhemd door laten glijden, op zoek naar zijn warme huid.

Jezus, waar zat ik met mijn gedachten. Snel koos ik een voorgerecht met vis en Japans zeewier en daarna eendenborst met, nou ja, er zou wel wat bij zitten. Kop erbij houden Sissela Kappetein. Eerst maar wat beleefde conversatie.

Michael schonk witte wijn in.

Als ik nog reserves had, dan verdwenen die gaandeweg in het gezelschap van deze innemende man, die me voortdurend complimentjes maakte en me het gevoel gaf dat ik bijzonder, geestig en aantrekkelijk was. De wijn tintelde licht op de tong, het zeewier was zilt, rondom ons roezemoesde het. Ik voelde me bevoorrecht en vrolijk. Maar vastbesloten om mijn verstand er dit keer bij te houden.

Na twee glazen hield ik mijn hand boven mijn glas toen de ober mij wilde bijschenken. Michael drong niet aan. Integendeel, hij leek het te waarderen.

Bij de eendenborst met salieroomsaus op een bedje van witlof vertelde ik voor het eerst iets over mezelf. Over alle huizen waar ik had gewoond, in Den Haag en in Brussel, in Zuid-Amerika, in Helsinki. Dat mijn ouders nog leefden, dat ik een broertje had. Nog even niet dat hij homo was, dat lag gevoelig in deze landen had ik gemerkt. Er vielen ook stiltes in het gesprek, waarin alleen het zachte getik van het bestek tegen het bord te horen was. Maar steeds pakte Michael de draad weer op. Hij leek op zijn gemak, vertelde over een film die hij gezien had, over het geheim van Letse chocola. Pas veel later heb ik me gerealiseerd dat hij in al die uren dat wij samen waren nooit iets persoonlijks vertelde, maar op dat moment luisterde ik alleen naar zijn prettige bariton, keek ik naar zijn mond, vroeg ik me af of zijn lippen zouden smaken zoals ze eruitzagen, naar vers, sappig zoet fruit.

Hij moest lachen toen ik de rollende waterslag van de kanaries van meneer Pabriks probeerde te imiteren.

‘Nee hoor, dat kan ik niet nog een keer. Het is net als fluiten op commando. Als iemand je aan het lachen maakt, dan lukt het niet.’ Ik voelde dat mijn oren begonnen te gloeien. ‘Zie je wel. Je lacht me uit.’

‘Helemaal niet. Het klonk goed. Je hebt talent. Een van de vele.’ Glimlachend legde hij zijn hand even op de mijne.

Kom hier met je handen. Leg ze op mijn borsten, wrijf met je duimen over mijn tepels, zoals toen in bad. Kom dichterbij. Ik wil je voelen, mijn hele lijf tegen het jouwe, mijn mond vastgezogen in de jouwe.

‘How about dessert?’ Michael wenkte iemand van de bediening.

‘Alleen koffie graag. Met een gevulde bonbon als ze die hebben.’

En nu, dacht ik terwijl ik mijn tweede bonbon stukbeet. Ik wil, ik wil niet, ik wil, ik wil niet. De jazz-zangeres had plaatsgemaakt voor Braziliaanse bossanova. Brede witte stranden, lange siësta’s, gebronsde lijven die elkaar eindeloos verkennen, liefkozen, proeven, bevredigen.

‘Kom je hier vaak?’

‘Af en toe. Voor zaken meestal.’

‘Zoals laatst?’

Hij knikte.

‘En wat zijn dat zoal voor zaken als ik vragen mag?’ Ik depte mijn lippen en nam een slokje water.

Hij knikte, keek op zijn horloge en zei: ‘Een ogenblik, alsjeblieft. Ik ben zo terug.’ Hij stond op en verdween naar de receptie in de hal.

De dunne witte gordijnen die het laatste uur in mijn hoofd hadden bewogen op een zwoele tropische wind werden met een ruk opengetrokken. Had ik iets gemist? Moest er een mevrouw Ribnikovs worden gebeld? Een maîtresse die ergens zat of lag te wachten? Werd er nu een taxi voor mij besteld? Ik schonk snel nog wat wijn in mijn glas en probeerde de opkomende paniek weg te spoelen.

‘Sorry voor de onderbreking, het duurde even,’ zei Michael toen hij terugkwam. Hij ging niet zitten.

‘Moet je weg?’

‘Nee, integendeel. Wij hebben nog iets te bespreken, toch?’ Hij keek mij uitdagend aan. ‘Het is hier alleen nogal druk. Ik heb een suite tot mijn beschikking, ik zou willen voorstellen om het gesprek daar voort te zetten.’

Hij reikte mij zijn hand. Zijn energie stroomde in één hartslag door mijn hele lijf. De klik tussen ons was oorverdovend. Er was geen houden aan. Er bestond een spanning tussen ons die knetterde als een opgevoerde bromfiets. De behoefte om hem aan te raken deed me bijna naar adem snakken. Nooit eerder had ik zoiets meegemaakt. Het bestond dus echt, dit verzengende, allesoverheersende gevoel van passie en pure lust. Het dansen van de tango. Liefde op het eerste gezicht. Want dat was het eigenlijk wel geweest. Dit voelde heel anders dan het gehannes in dat botenhuis in Vinkeveen, en wat was er nou belangrijk in het leven? Dit toch? Hier ging het allemaal om. Blijf bij je gevoel. Vooruit. Geniet.

‘Dat is goed,’ zei ik. ‘Lijkt me leuk.’ Ik stond op. Mijn knieën voelden slap, de opwinding voelbaar tussen mijn benen. Vroeger was ik bang dat het aan me te zien was als ik met iemand naar bed was geweest. Nu zouden er misschien ook mensen zijn die elkaar aanstootten en tegen elkaar fluisterden: ‘Die gaat mee naar boven om te neuken, wedden?’