28

In de zaal was het erg warm. Rhona moest opdracht gegeven hebben om de verwarming aan te zetten terwijl het zonlicht, dat reflecteerde in de cameralenzen en het dwarrelende stof in een hoek van de ruimte uitlichtte, door de ramen naar binnen viel. Alle stoelen waren van elkaar gestapeld en stonden in rijen opgesteld. De aanklager stond samen met Perez vooraan in de zaal. Hij werd nog altijd afgeleid door de gedachte dat hij de confrontatie met zijn vader aan moest gaan. De Good Shepherd was weer teruggekeerd in de haven en hij kon het niet lang meer voor zich uit schuiven. Maar Perez begon te twijfelen. Wat als Sandy gelijk had, en hij de hele zaak verkeerd inschatte? Wat als zijn beschuldiging van overspel zou berusten op een enorm misverstand? Zijn vader zou nooit meer een woord met hem wisselen.

Rhona leidde de persconferentie. Ze las de verklaring voor die ze eerder in de vuurtoren tijdens de lunch had opgesteld. Voor de meeste verslaggevers kwam het nieuws van de tweede moord als een verrassing. De helikopter met Jane’s lichaam was alweer vertrokken voordat zij waren gearriveerd. Terwijl ze met haar vlakke, afgemeten stem de details wereldkundig maakte, hield de zaal vol verwachting de adem in. Perez vond dat hij het de journalisten niet kwalijk kon nemen dat zij smulden van dit dramatische verhaal. Veel eilandbewoners hadden precies zo gereageerd. Het was alsof de kleine gemeenschap in de noordelijke vuurtoren onderdeel was van een soapserie, slechts opgevoerd ter vermaak van de kijkers.

De aanklager keek de zaal rond en kneep haar ogen iets dicht tegen het felle licht. ‘Zijn er vragen?’

Een grote man in een oude jagersjas stak zijn hand op. Perez herkende hem niet. Hij kwam waarschijnlijk uit het zuiden. ‘Twee dode vrouwen op zo’n klein eiland. Ik had nooit gedacht dat het moeilijk zou zijn om de moordenaar te pakken. Waarom duurt het zo lang voordat er iemand wordt gearresteerd?’

De aanklager keek hem onbewogen aan. ‘Ik heb u zojuist ingelicht over de bijzondere omstandigheden hier. Wij hebben vanwege het slechte weer moeten wachten op forensisch experts. Alles wijst erop dat we spoedig iemand zullen aanhouden.’

‘Gaat u de hulp inroepen van de technische recherche in Inverness?’

‘Ik heb het volste vertrouwen in de plaatselijke politie, ondersteund door het speciale team dat vanochtend is geland. We zullen uiteraard niet aarzelen om extra hulp in te roepen mocht dit nodig blijken.’

Geen stress dus, dacht Perez. Hij begreep wat zij tussen de regels door probeerde te zeggen. Los dit snel op of wij nemen de zaak van je over. Twee dagen geleden zou hij hier niet mee hebben gezeten. Toen had hij alles graag uit handen gegeven om met Fran van het eiland te kunnen verdwijnen. Nu leek het erop dat zijn vader bij de zaak betrokken was. Als aan het licht kwam dat hij een verhouding had gehad met Angela Moore zou de pers zijn familie het leven goed zuur maken.

Een donkerharige vrouw stond op. ‘Angela Moore was beroemd. Is het bekend of iemand op een opdringerige manier contact met haar heeft gezocht?’

Opnieuw beantwoordde de aanklager de vraag. Perez had slechts zijn mond opengedaan om een paar details te verduidelijken.

‘U bedoelt een stalker? Nee, daar zijn geen aanwijzingen voor.’

‘Is de familie van mevrouw Moore op de hoogte gesteld van alle ontwikkelingen rond de zaak?’ Een slanke man met vooruitstekende voortanden, waardoor hij leek op een rat. Perez ging ervan uit dat de landelijke pers al bezig was om Archie Moore op te sporen. Hielden ze de wacht buiten bij de vervallen bungalow die Bryn Pritchard had beschreven? Perez zag de man voor zich in de pub, waar hij door de verslaggevers van bier zou worden voorzien terwijl hij leegliep over zijn beroemde, ondankbare dochter.

Deze keer beantwoordde hij de vraag voordat Rhona daartoe de kans zag. ‘We hebben de vader van mevrouw Moore op de hoogte gesteld, maar we zoeken nog altijd contact met haar moeder. Ik zou haar erg dankbaar zijn als ze via de politie contact met mij zou opnemen.’ Hij schrok van een flitsende camera en voelde zich dom.

Er waren geen vragen meer. Perez dacht dat de journalisten zo snel mogelijk weer van het eiland af zouden willen. Dit kon weleens een groot verhaal worden, maar niemand wilde noodgedwongen de nacht op deze rotsklomp doorbrengen. Volgens hem maakten ze zich er meer zorgen over dat er geen kroeg op het eiland was dan dat er een moordenaar vrij rondliep. Tijdens het wachten op het vliegtuig bij de landingsbaan was de plek waar ze hun eerste borrel konden pakken het belangrijkste gespreksonderwerp.

Rhona Laing ging met hen mee naar buiten, baande zich een weg door de reporters om in het eerste vliegtuig naar Tingwall te stappen. Misschien had ze een eetafspraak in het Busta House Hotel en wilde ze eerst langs huis om zich te verkleden.

‘We spreken elkaar, Jimmy.’ Een kort handgebaar. Geen laatste instructies, geen aansporing om de zaak snel op te lossen. Ze wist dat hij de druk voelde. Nog een paar dagen voordat er in de pers zou worden gespeculeerd over een overdracht van de zaak, aan iemand uit de stad.

Het tweede vliegtuig steeg net voor zonsondergang op. Hij zag het aan de horizon verdwijnen. Alle bezoekers waren weer vertrokken. Behalve de gasten in de noordelijke vuurtoren waren de leden van het forensisch team de enige exoten op het eiland. Ze zouden in elk geval nog tot morgen blijven. Hij besloot naar huis te gaan om een gesprek te hebben met zijn vader. De Shepherd was allang weer uitgeladen en Big James zou al thuis voor de tv zitten, in afwachting van de voetbaluitslagen. Even voelde Perez een golf van plezier opkomen bij de gedachte dat hij dit heilige Studio Sport-ritueel zou verstoren.

Hij liep het pad af, op de weg naar de geleende auto, en vroeg zich af waar Sandy uithing, toen zijn telefoon ging. Hij was er zo zeker van dat het Sandy was die belde om verslag te doen van zijn zoektocht, dat hij niet de moeite nam op het scherm te kijken. Hij was verbaasd de stem van Maurice te horen.

‘Ben je druk, Jimmy? Heb je even?’

Maurice wachtte hem op in het appartement. Het leek Perez rommeliger dan eerst en zeker een groter zooitje dan toen hij hier gisteren was, bij Poppy. Maurice wist naar buiten toe de schijn aardig op te houden, maar zijn leven was nog steeds een puinhoop. Nu Poppy was vertrokken zag hij misschien geen reden meer om zijn toneelstukje vol te houden. Op de tafel in de woonkamer stond een asbak vol met peuken. Maurice haalde zijn schouders op. ‘Ik was gestopt. Angela hield er helemaal niet van. Maar nu…’ Hij verdween in de keuken en keerde terug met een fles whisky en twee glazen. ‘Drink een borrel mee, Jimmy. Als het moet, drink ik in mijn eentje, maar liever niet.’

Perez knikte. Had Maurice hem ontboden, alleen maar omdat hij zich eenzaam voelde? Hij nam een slok van zijn whisky en wachtte af.

‘De post is vandaag meegekomen met de boot,’ zei Maurice. ‘Je weet hoe het gaat als het slecht weer is geweest. Je krijgt bergen post, grotendeels troep.’

Perez knikte weer. ‘En een aantal brieven is voor Angela?’

‘Ik had dat natuurlijk moeten zien aankomen, maar de aanblik van haar naam op de enveloppen greep me naar de keel.’

‘Ik zou de post graag meenemen, als je dat goedvindt,’ zei Perez. Hij vond dat hij hier zelf aan had moeten denken en Joanne in het postkantoor had moeten vragen om Angela’s post apart te houden. ‘Ik breng alles terug. Heb je de post opengemaakt?’

‘Niet haar brieven!’ Maurice klonk geschrokken.

‘Maar je maakt je wel ergens zorgen over? Daarom heb je me gebeld.’

‘Vanwege een bankafschrift.’ Maurice stond op en pakte een document uit de stapel paperassen op tafel. ‘Onze gezamenlijke rekening. Ik begrijp er niets van.’

‘Wat snap je niet?’

‘Ik bemoei me over het algemeen niet met onze privérekening. Ik beheer natuurlijk het budget van het onderzoekscentrum, maar Angela bracht het grootste deel van ons inkomen binnen, dankzij haar tv-werk en haar boeken. Dus de gezamenlijke rekening was feitelijk van haar en zij beheerde die.’ Perez vroeg zich af hoe dat moest zijn, een partner hebben die zoveel meer verdient dan jijzelf. Als Fran heel beroemd zou worden zou hem dat misschien ook overkomen. Hij hield zich voor dat hij hier natuurlijk geen moeite mee zou hebben, maar diep vanbinnen was hij daar niet van overtuigd. En voor het eerst kwam de gedachte bij hem op dat Angela misschien weleens vermogend kon zijn geweest. Het echtpaar maakte niet bepaald veel kosten. Ze woonden gratis en de stichting dekte al hun onkosten. Geld was een belangrijk motief voor moord.

Maurice ging verder: ‘Angela vertrok vlak voordat het weer omsloeg. Een afspraak bij de tandarts. Ze kreeg op een avond vreselijke kiespijn en had een spoedafspraak gemaakt. Volgens het afschrift heeft ze 3000 pond in contanten van onze rekening gehaald. Waarom heeft ze dat gedaan? Waar had ze zoveel geld voor nodig? Je hebt hier alleen maar contant geld nodig als je in de bar van het centrum iets wilt drinken, en misschien als je chocola wilt kopen in de winkel. Alle andere boodschappen worden op rekening gedaan.’

‘Ligt het geld hier? Heeft het team het appartement al doorzocht?’ Perez had hun gevraagd bij de Pund te beginnen en daarna naar de vuurtoren te komen.

‘Nee.’ Nu leek Maurice in verwarring gebracht. Hij stond nog altijd met zijn rug naar het raam en keek Perez aan.

‘Waar zou Angela haar geld bewaren? Handtas? Portemonnee?’ Ze hadden bij het lichaam in de vogelkamer geen handtas aangetroffen.

‘Ze gebruikte een kleine rugzak in plaats van een handtas,’ zei Maurice. ‘Waarschijnlijk zit haar portemonnee daarin.’ Maar hij maakte geen aanstalten om te gaan zoeken.

‘Moeten we er niet naar op zoek?’ Perez zei het vriendelijk. Opnieuw bedacht hij dat hoewel Maurice erin slaagde het centrum draaiende te houden, hij het zwaar had op de momenten dat hij alleen was. ‘Waar zou de rugzak kunnen zijn?’

‘In deze kast, bij de jassen.’ Maurice was in beweging gekomen en doorzocht een houten kast die bij de voordeur van het appartement stond. Hij smeet met rare laarzen en schoenen en kwam weer tevoorschijn met de rugzak. Tegen de tijd dat Perez naar hem toe was gelopen, was het te laat om te zeggen dat hij als bewijsmateriaal moest worden veiliggesteld. Maurice hurkte en strooide de inhoud uit over de vloer.

Zijn plotse energie-uitbarsting leek hem te hebben uitgeput. Hij bleef daar maar zitten, de berg spullen aan zijn voeten. Perez hurkte naast hem neer.

Er lagen papiertjes, waaronder een paar kassabonnen waar Perez later wel naar zou kijken, een kleine agenda, een pakje papieren zakdoeken en een grote leren portemonnee. Maurice zag de portemonnee op hetzelfde moment als Perez en reikte ernaar voordat de inspecteur hem kon tegenhouden. Hij barstte van de bankbiljetten. Maurice begon te tellen.

‘Driehonderdvijftig pond,’ zei hij. ‘En wat kleingeld. Wat heeft ze met de rest gedaan?’

‘Misschien heeft ze op tijd haar kerstinkopen gedaan?’ opperde Perez. Zijn moeder ging altijd in november naar Lerwick om in te slaan. Veel eilanders kochten hun cadeaus online, maar zij zei dat ze genoot van het winkelen. Het was bij uitstek een gelegenheid om met oude vrienden bij te kletsen.

‘Angela? Grapjas. Angela had helemaal niets met kerst!’

Maar wij wel, dacht Perez ineens. Dit jaar vier ik het met Fran en Cassie thuis in Ravenswick. Op dat moment schaamde hij zich dat hij, geconfronteerd met de ellende van deze man, dacht aan zijn eigen geluk.

Maurice keek hem opnieuw aan, met een heldere, intense blik. ‘Ik moet weten wat hier gaande is. Ik weet dat ik zei dat het me niet kon schelen, maar ik word er gek van. Het gissen. De mogelijkheden. Het blijft maar door mijn hoofd malen.’

Perez stopte alle spullen terug in de rugzak. ‘Deze neem ik ook mee. Dit kan me helpen om dit alles voor je op te lossen. Waarschijnlijk heeft het niets te maken met de moord op Angela. Er komt tijdens zo’n onderzoek van alles boven water. Zodra ik meer weet, hoor je van me.’ Hij stond op. Maurice bleef zitten. Perez bukte en hielp hem behoedzaam overeind.

Sandy had de vogelkamer in gebruik genomen als kantoor en Perez trof hem daar telefonerend aan. Hij was vast in gesprek met een van zijn vriendinnen, want toen hij Perez in het oog kreeg, hing hij snel op.

‘Heeft het team enig resultaat geboekt?’ vroeg Perez.

‘Nog niet.’

‘Je moet een telefoontje voor me plegen. Het blijkt dat Angela Moore iets meer dan een week geleden een afspraak had met haar tandarts in Lerwick. Ga na of ze daar daadwerkelijk geweest is. Ik heb zo’n vermoeden dat de kiespijn niet meer was dan een smoesje om van het eiland af te kunnen. Ze heeft ook 3000 pond in contanten opgenomen bij de Royal Bank of Scotland. Zo’n groot bedrag trek je niet uit de muur. Probeer de bankmedewerker op te sporen die haar heeft geholpen. Vraag of Angela verteld heeft waar ze het bedrag voor nodig had. Probeer zo goed mogelijk haar gangen van die dag na te gaan. Zo te zien ligt het geld niet hier. Wat heeft ze ermee gedaan?’

Perez kon zelf wel achter de antwoorden op deze vragen komen, maar dat zou hem weken kosten. Hij was weliswaar in Shetland opgegroeid, maar hij werd er nog steeds beschouwd als een buitenstaander. Men zou niet graag de details met hem delen die Angela’s gangen op haar dag buiten het eiland zouden blootleggen. Misschien kwam het omdat hij gedurende een deel van zijn loopbaan in een stad in het zuiden had gewerkt, misschien omdat hij was geboren op Fair Isle. Sandy kwam dan oorspronkelijk uit Whalsay, hij was volledig ingeburgerd in Lerwick. Overal had hij zijn contacten.

‘Ik ga direct aan de slag.’ Sandy leunde achterover in zijn stoel en keek Perez aan. ‘Waarom niet. Ik heb niets anders te doen. Weet je dat de gasten hier niet eens tv hebben?’ Het klonk alsof Perez hem had meegesleept naar het einde van de beschaving.