27

Dougie keek op zijn horloge. Nog twintig minuten voordat hij de laatste groep vogelaars terug moest brengen naar de landingsbaan. Een ploeg was alweer vertrokken. Ze verkeerden allen in een roes en hadden niet echt meer oog voor de vogel, hoewel iedereen een en al aandacht was geweest toen ze net waren aangekomen, turend door telescopen, schetsen en aantekeningen makend. Toen had iedereen gefluisterd. Nu spraken ze hardop: ze lachten, wisselden nieuwtjes uit en stuurden foto’s en sms’jes naar vrienden die niet het geluk hadden om erbij te zijn, om ze te stangen. Hugh was het middelpunt. Je zou bijna denken dat hij en niet Dougie de zwaan had ontdekt, en omdat hij de tweede was die de vogel had gespot, zou zijn naam ook worden opgenomen op de lijst bijzondere waarnemingen. Dougie baalde daar stevig van.

Het vliegtuig kon elk moment aankomen. In de verte meende hij Tammy’s auto te horen, op weg om hen op te pikken. Dat was een opluchting. Hij voelde de verantwoording om de nieuwkomers op tijd zuidwaarts te krijgen op hem drukken. De verhalen die Hugh te vertellen had waren allemaal leuk en aardig – iedereen wilde alles weten over de moorden en Hugh was de beroerdste niet – maar Dougie zou de wind van voren krijgen als ze niet op tijd bij het vliegtuig zouden zijn. Als Angela hier was geweest, zou ze hem hebben uitgelachen. Tering, Dougie, doe es effe rustig. Ze had hem vaak belachelijk gemaakt: de spot gedreven met zijn obsessie met op tijd komen, zijn saaie baan, het feit dat hij zichzelf zo serieus nam. Maar zij nam zichzelf ook serieus, dacht Dougie. In elk geval als het op haar werk aankwam.

Toen de goudkleurige Capri bestuurd door Sally Jamieson de hoek om kwam, steeg er een soort gejuich op. Er werden opmerkingen gemaakt over de roest en de geur, maar geen van hen had zin om te lopen. De groep verplaatste zich van de waterrand naar de weg. De vogelaars van Shetland wilden maar wat graag terug naar Lerwick, om te lunchen en de dag feestelijk af te sluiten met een paar biertjes. De rest had een reis verder naar het zuiden voor de boeg. Dougie liep achter hen aan. Hij draaide zich om en wierp een laatste blik op de zwaan. Die spreidde zijn vleugels, nam een aanloop over het water en gleed door de lucht. Hij verwachtte dat de zwaan een rondje zou vliegen en weer zou landen. Dat had hij een aantal keren gedaan sinds hij op Golden Water was neergestreken. Maar hij bleef hoogte winnen en vloog noordwaarts. De vogelaars vielen stil en keken de vogel na tot hij uit het zicht was verdwenen. Ze wisten dat hij niet meer zou terugkeren.