22

Gezeten aan de geïmproviseerde tafel op de benedenverdieping van de Pund pleegde Perez een aantal telefoontjes. Hij klonk afgemeten en gehaast. Zijn collega’s op Mainland herkenden hem nauwelijks. De Perez die zij kenden sprak altijd rustig en bescheiden. Hij was niet het type dat bevelen bulderde of kritiek met geschreeuw pareerde.

Hij belde als eerste naar Sandy. ‘Is Vicki Hewitt al terug uit Aberdeen?’

‘Yep, ze staat klaar om morgen met de boot mee te komen.’

‘Ik wil dat je een vliegtuig regelt en nu naar Fair Isle komt. Neem Vicki mee.’

‘Vanavond kunnen we geen vliegtuig meer regelen.’ Sandy vond het jammer dat hij de spanning van zo’n in allerijl ingelaste vlucht niet kon meemaken; Perez kon dat aan hem horen. Hij zag het echter niet meer gebeuren. ‘Het is bijna donker.’

‘Er staat hoegenaamd geen wind en de maan is goed zichtbaar. We zullen de landingsbaan verlichten. Een medische vlucht zou zeker toestemming krijgen.’

‘Waarom zoveel haast?’

‘Er is een tweede moord gepleegd. Ik wil dat de plaats delict wordt onderzocht door een expert voordat eventuele sporen vervagen. Naar mijn idee hebben we hier met een ander soort moord te maken. Het slachtoffer is neergestoken, maar het lijkt moeizamer te zijn gegaan. Meer verwondingen. Meer tegenstand, zou ik zeggen, hoewel het tafereel net als de eerste keer in scène is gezet.’ Perez moest even stoppen om naar adem te happen. ‘En ik wil dat de verdachten fatsoenlijk ondervraagd worden. Dat kan ik niet alleen af. Ik heb jullie beiden hier nodig, vanavond. Binnen een uur, als het kan.’

Perez had al opgehangen voordat Sandy de kans had te protesteren. Hij bleef in het kaarslicht zitten. De kaars was groot en dik. Af en toe dreigde een plas kaarsvet de lont te doven en moest hij de kaars kantelen om het vloeibare kaarsvet eruit te laten lopen, maar in elk geval had hij een lichtbron waarbij hij de wacht kon houden totdat het vliegtuig zou landen. Dan zouden ze beschikken over een generator en krachtige zoeklichten en de apparatuur en mankracht om een volgende moord te voorkomen.

Hierna belde hij naar Springfield, hopend dat zijn vader de telefoon op zou nemen. Hij had een groep mannen nodig die vuren naast de landingsbaan kon aanleggen zodat het vliegtuig kon landen, zijn vader zou dit regelen. Hij had nu vooral geen behoefte om met Fran te praten. Ze zou veel vragen hebben en hij zou niet goed weten wat hij daarop moest antwoorden. Je ziet het, geweld is overal. Onze terugkeer naar Fair Isle heeft ons daar niet van gevrijwaard.

Mary nam op. ‘Jimmy, we zijn al zonder jou aan de thee begonnen. Wanneer kom je thuis?’ Normale woorden die voor hem haast klonken als blasfemie als hij dacht aan het tafereel op de zolder boven hem. Voordat hij antwoord kon geven riep ze: ‘Fran, Jimmy voor je aan de telefoon.’

‘Dag schat.’ Haar standaardbegroeting.

Hij zocht naar woorden en zij haakte onmiddellijk in op zijn zwijgzaamheid. ‘Wat is er?’

‘Er is weer een moord gepleegd.’ Hij bracht het als een bekentenis, alsof het zijn schuld was. En dat is natuurlijk ook zo, dacht hij. Als ik mijn werk beter zou doen had ik dit kunnen voorkomen.

‘Wie?’ vroeg ze. En daarna, voordat hij iets terug kon zeggen: ‘Poppy, of niet soms? Ik heb haar in haar eentje naar de vuurtoren laten gaan. Ze wilde niet dat ik met haar meeging.’

‘Nee!’ Het laatste wat hij wilde, was dat zij zich schuldig voelde. Hij had voldoende schuldgevoel voor twee. ‘Nee, het slachtoffer is Jane Latimer, de kok van het centrum.’

Weer een stilte. Geen hysterische reactie. ‘Ik mocht haar,’ zei Fran uiteindelijk. ‘Ik wilde haar beter leren kennen. Ik dacht dat we misschien wel vrienden konden worden. Kan ik iets doen?’

‘Nee, blijf in Springfield. Zeg tegen moeder dat ze de deur op slot doet. Geef me nu mijn vader even.’

Perez vertelde James wat er gebeurd was en wat hij van hem verwachtte. ‘Je moet de agenten vanaf het vliegtuig naar de Pund brengen. Ze zullen veel zware spullen bij zich hebben, dus regel vervoer waarmee je ze zo dicht mogelijk in de buurt kunt krijgen. Gebruik zo nodig de Land Rover van het onderzoekscentrum, maar zeg niet tegen Maurice waar je hem voor nodig hebt. Ik moet hier de wacht houden, ik kan de plaats delict niet onbeheerd achterlaten.’

‘Wil je ze niet zelf ophalen? Ik kan in de Pund blijven wachten tot de mannen bij de landingsbaan zijn.’

Perez werd heel even in de verleiding gebracht, maar hij had in de zaak rond Angela Moore al genoeg regels aan zijn laars gelapt. Als hij in staat was geweest om volgens het boekje te werk te gaan, zou de moordenaar misschien al gepakt zijn.

‘Nee,’ zei hij. ‘Ik moet hier blijven. Maar bedankt.’ Het was de eerste keer dat zijn vader hem tijdens zijn werk hulp had aangeboden.

Zijn volgende telefoontje was naar Rhona Laing, de aanklager. Ze was nog op kantoor. ‘Dat was op het nippertje, Jimmy. Ik sta op het punt de deur uit te gaan. Eten met een groep advocaten in het Busta House Hotel.’ Ze sprak met een chic accent uit Edinburgh, met een licht beschuldigende ondertoon, zoals altijd.

‘Ik heb opdracht gegeven voor een spoedvlucht naar Fair Isle, vanavond nog. Ik dacht dat je dat wel zou willen weten. Er is een tweede moord gepleegd.’

‘Dat klinkt als een dure grap, Jimmy. Heb je hiervoor toestemming gekregen van Inverness?’ Al bezig met politiek, nog voor ze informeert naar de identiteit van het slachtoffer.

‘Ik wilde het melden zodra het vliegtuig onderweg is. Op die manier kunnen ze niet protesteren.’

Ze lachte kort. ‘Kijk eens aan, Jimmy. Je begint het door te krijgen. Ik ben een geweldige leermeester, vind je ook niet?’

Hij wachtte nog altijd. Buiten was het inmiddels aardig donker. Hij was graag naar boven gegaan om het lijk van Jane Latimer, liggend op haar bed van schapenvellen, nog eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Hoewel de scène in zijn geheugen gegrift stond, kon hij altijd een detail over het hoofd hebben gezien. Een directe verwijzing naar de moordenaar. De gedachte achtervolgde hem. Hij was een geduldig mens, maar zo langzaamaan werd hij gek van het wachten op deze vreemde, koude avond, zonder iets omhanden. Als hij de ladder zou bestijgen zou hij de plaats delict opnieuw vervuilen met zijn vingerafdrukken, vezels van zijn jas, zijn adem. Deze keer moest het grondig worden aangepakt.

Hij stond op, liep naar de deur van de Pund en keek uit over de heuvel. Vanaf hier kon hij de landingsbaan niet zien. Eerder meende hij voertuigen te hebben gehoord, op de weg voorbij Setter, op weg naar het noorden. Hij stelde zich voor hoe de eilanders in de weer waren met het aanleggen van vuren, het aansteken van de stormlampen, dat alles onder leiding van zijn vader. De vrijwillige brandweer zou ter plaatse zijn; er stond altijd een team paraat als er een vliegtuig onderweg was, onder deze bijzondere omstandigheden was dat extra belangrijk. Dave Wheeler zou hen aansturen. Dit was waar eilanders zo goed in zijn, de handen ineenslaan in tijden van nood.

De lucht was redelijk helder, de helft van de maan en tientallen sterren waren zichtbaar. Hij werd zich bewust van de kou en stampte met zijn voeten om ze weer tot leven te wekken. Ik ben tenminste niet zo koud als Jane Latimer, dacht hij. En weer zag hij haar voor zich, als een ijskoningin stralend op haar slee, neergevlijd op schapenvellen, bedekt met een laagje veren die leken op ijskristallen.

Achter de donkere contouren van de heuvel scheen een rode gloed. De vuren waren al aangestoken. Toen hoorde hij vanuit het noorden het geluid van een vliegtuigmotor en zag hij lichten naderen. Hij keek op zijn horloge. Anderhalfuur geleden had hij Sandy gebeld. Niet slecht, constateerde hij, met zowaar iets van bewondering. Onder Sandy’s drinkebroers bevonden zich diverse vrienden op machtige posities in Shetland. Hij heeft vast een aantal vriendendiensten ingelost om het vliegtuig zo snel te kunnen laten opstijgen. Het toestel daalde. Perez kon dankzij het licht in de cockpit het silhouet van de piloot onderscheiden. Tijdens de landing verdween het toestel uit het zicht, waarna de motor werd uitgezet.

Perez ging terug naar binnen en probeerde zijn handen te warmen aan de vlam van de kaars. Het zou nog wel even duren voordat alles uitgeladen en hierheen vervoerd was. Maar hij had wel het gevoel dat de cavalerie was gearriveerd. Hij hoefde niet meer alles alleen te doen.

Als eerste arriveerde Sandy, veel eerder dan Perez had verwacht, in het busje van Tammy Jamieson. Tammy wilde duidelijk in de buurt blijven – dit was de spannendste gebeurtenis op het eiland sinds het bezoek van de koningin, in de tijd van zijn ouders – maar Perez stuurde hem weg. Sandy gloeide van trots dat hij het vliegtuig binnen de door Perez gestelde deadline had weten op te trommelen. ‘Wat een nachtmerrie,’ zei hij. ‘Enkele verslaggevers hadden kennelijk uitgedokterd dat er vanavond een vliegtuig naar Fair Isle zou vertrekken. Ze stonden ons bij Tingwall op te wachten. Ik dacht even dat ze pal voor het vliegtuig de startbaan zouden blokkeren.’ Tingwall was het kleine vliegveld in de buurt van Lerwick waarvandaan de vluchten naar het eiland vertrokken.

‘Hadden ze gehoord dat er een nieuwe moord is gepleegd?’

‘Nee,’ zei Sandy. ‘Alle vragen gingen over Angela Moore.’ Hij zweeg. ‘Er was een filmploeg van de BBC uit Schotland. Het kan zijn dat ik met mijn bakkes op tv kom vanavond.’ Perez vermoedde dat Sandy daar waarschijnlijk in het geheel geen bezwaar tegen had. Het idee om beroemd te zijn, dat zijn familie uit Whalsay hem zou zien op het avondjournaal, sprak hem wel aan.

‘Waar is de aanklager?’ Perez wist dat de aanklager ondanks haar eetafspraak met ze was meegevlogen. Ze was een controlfreak en zou geen kans voorbij laten gaan om de leiding over te nemen.

‘Ze komt eraan, samen met Vicki Hewitt en het materiaal.’ Sandy werd onderbroken door het gebrul van het weer opstijgende vliegtuig. Boven hun hoofden won het snel aan hoogte voordat het weer richting het noorden afzwaaide. ‘De bus van je vriend stinkt naar vis, ze wilde niet meerijden. Ze is ook benieuwd waar ze slaapt vanavond.’

‘Er is meer dan genoeg ruimte in de vuurtoren,’ zei Perez. ‘Ze zal wel voor haar eigen eten moeten zorgen. Dat geldt overigens voor iedereen. Het slachtoffer is de kok.’ Voor de eerste keer dacht hij na over de gevolgen van de tweede moord. Nu zouden de bezoekers van het centrum zeker met de eerste boot willen vertrekken, morgenochtend. Hoe kon hij greep houden op het onderzoek als de helft van de verdachten naar het zuiden vertrok, op de eerstvolgende vlucht naar Aberdeen? Hij vond dat Poppy moest vertrekken. Ze was feitelijk nog een kind dat haar moeder nodig had. In elk geval zou ze thuis zijn, onder begeleiding. Hij zou vanavond nog met haar praten. De anderen moest hij vragen te blijven. Hij kon hen moeilijk onvrijwillig vasthouden, maar hij zou hun duidelijk maken dat hun vertrek gevolgen kon hebben voor het onderzoek. Het maakte een betere indruk als ze zouden blijven waar ze waren totdat het onderzoek zou zijn afgerond.

De lichten van de Land Rover beschenen de heidestruiken boven hen en ze hoorden hoe de auto door het taaie gras ploegde. Zijn vader zat achter het stuur. Hij stapte als eerste uit en hielp daarna de vrouw uitstappen met een gebaar dat Perez merkwaardig elegant voorkwam. De aanklager zag er zelfs in haar warme regenjas en op wandelschoenen charmant uit. ‘Twee dode vrouwen. Wat is hier gaande, Jimmy? Dezelfde moordenaar, neem ik aan?’

‘Dat, of een imitator.’ Hij vertelde over de veren.

‘Wie waren er op de hoogte van de veren?’

‘Iedereen. Het eerste lijk is gevonden door de assistent-vogelwachter en de praatjes begonnen voordat ik de kans kreeg daar iets tegen te doen.’

‘Zijn er sporen van verkrachting?’ vroeg Rhona. ‘Dat moet als eerste door je hoofd zijn gegaan.’

‘Nee, in beide gevallen waren de vrouwen gekleed en was hun kleding niet aangeraakt.’

James hielp Sandy en Vicki het aggregaat uit de Land Rover te tillen. Hoewel ze klein was, wilde de forensische afdeling haar er altijd bij hebben. Met politielinten aan metalen staanders markeerde ze in de Pund een pad, waarna zij en Sandy zich aansloten bij Perez en de aanklager, terwijl James de lampen monteerde. Van Vicki moest hij een overall en beschermhoesjes over zijn schoenen dragen en Perez zag hem bezig in de schaduw van de deur van de vervallen hoeve.

‘Heb je hulp nodig bij het opbouwen?’ riep Sandy naar James.

‘Nee, nee, het gaat prima.’ Een afgemeten reactie, alsof Sandy had geïnsinueerd dat de klus te ingewikkeld was voor hem alleen. Een paar minuten later baadde het interieur van de Pund in wit, helder licht.

‘Ik moet naar de vuurtoren,’ zei Perez tegen Rhona Laing. ‘Iedere bezoeker is verdacht en ik heb nog geen kans gezien met ze te praten. Wil je mee? We kunnen Sandy hier laten met Vicki, en jij kunt de plaats delict morgen bekijken, als ze klaar is.’

Normaal gesproken zouden verhoren met de aanklager aan zijn zij wel het laatste zijn waar hij zin in had. Hij werd zenuwachtig van haar. Maar op dit moment dacht hij dat hij wel een verse invalshoek kon gebruiken. Ze was net als de meeste bezoekers een hoogopgeleide immigrant.

James bracht hen noordwaarts naar de vuurtoren. ‘Mijn auto staat daar nog. Die haal ik op en dan rij ik direct naar Springfield. Wat moet ik tegen Fran zeggen?’

‘Dat ik vanavond waarschijnlijk niet thuiskom en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.’