26

Perez stond op de heuvel boven de Pund en keek op de bouwval neer. Hij vond dat het leek alsof het gebouw terugkroop, de heuvel in. De stenen die eens de omheining hadden gevormd lagen nu her en der verspreid en waren niet meer te onderscheiden van de rotsformaties die oprezen uit de zompige aarde. Het huis was aan een kant ingezakt. Een mistwolk hing boven het laagland tussen Setter en de Pund, en de zonsopkomst gaf de huizen haast een romantische aanblik. Een ideale plek voor geliefden om af te spreken.

Perez had niet geslapen, had zich af en toe in de kleine uurtjes omgedraaid om naar de wekkerradio te kijken en had zich erover verbaasd hoe traag de tijd voorbij kon glijden. De implicaties van de lege houten doos waren direct tot hem doorgedrongen op het moment dat Vicki hem fronsend had aangekeken in de stinkende bus en had gemompeld: welke spullen? De hele nacht had hij eraan gedacht, had het door zijn kop gespookt.

Hij wist dat zijn vader de sieraden had meegenomen. Wie kon het anders gedaan hebben? Niet Sandy of Vicki. Waarom zouden ze dat doen? Ze waren niet persoonlijk bij deze moordzaak betrokken. En niemand anders had de kans gehad. Op het moment dat Vicki de vraag had gesteld, had hij geweten dat zijn vader erbij betrokken moest zijn, maar hij had niet geantwoord. Maakte hem dat net zo corrupt als de mensen die hij verachtte? De politici die baantjes regelden voor hun kinderen, de zakenlui die anderen betaalden om bepaalde wetten over het hoofd te zien. Types als Duncan Hunter, die op weg naar de top volop chanteerden en omkochten.

James was ongeveer op dezelfde tijd opgestaan als Jimmy. Ze dronken samen in de keuken in Springfield hun thee en aten toast, gemaakt van het zelfgebakken brood van zijn moeder. Maar Mary was er ook bij geweest en bovendien had Perez, gespannen en verward na een slapeloze nacht, niet geweten wat hij tegen de man had moeten zeggen. Hij zou zijn woede niet onder controle hebben kunnen houden. Want nadat tot hem was doorgedrongen wat zijn vader had gedaan, had woede zich meester gemaakt van zijn gedachten en de rede verjaagd. Hoe was het mogelijk dat zijn vader, die vanaf de kansel in de kerk blaatte over rechtvaardigheid en moraliteit, zichzelf nog onder ogen durfde te komen? Hoe kon hij zo hypocriet zijn? Perez, die de aandrang om te vechten nooit echt had begrepen, werd bang van zijn eigen mogelijke reactie. Hij stelde zich voor hoe het moest aanvoelen om met zijn vuisten op het gezicht van zijn vader in te beuken tot hij diens bloed door zijn vingers voelde sijpelen. Dus zei hij maar niets en knikte slechts toen James hem aanbood om met de rest van de bemanning van de Shepherd mee te rijden.

Ze zetten hem af bij Setter, waarvandaan hij naar de Pund wandelde. Het werd langzaam licht. Elke grasspriet, elke heidestruik was bedekt met rijp. Toen hij het huis naderde, liet hij een snip in het gras schrikken. Hij hield even halt en zag het dier zigzaggend de heuvel over vliegen. Vroeger zouden de mannen het waarschijnlijk uit de lucht hebben geschoten, ook al kon je er niet meer dan één mond mee voeden.

Nadat de eerste schok was gezakt, was Perez eigenlijk niet eens verbaasd geweest over de diefstal van de oorbellen en de armband door zijn vader, of het verraad dat daarin besloten lag. Het was logisch, het vormde een verklaring voor een aantal details die tot dan toe onbelangrijk leken. Het schoot Perez te binnen hoe de jongens aan boord schuldbewust hadden gedrenteld toen hij had gevraagd of Angela een minnaar op het eiland had gehad. Het aanbod van zijn vader om op Jane’s lichaam te passen zodat Perez naar het vliegtuig kon. James moet later de kans hebben gezien de sieraden te stelen, toen hij de lampen in de Pund aan het opstellen was en zij met hun aandacht elders waren. Hij had er niet op gerekend dat Perez de benedenverdieping van het huis had doorzocht voordat hij op Jane’s lijk stuitte.

En James had zich altijd al aangetrokken gevoeld tot jongere vrouwen. Hij was altijd gevleid door hun aandacht. Hij vond het leuk om met ze te dansen. Ze vonden hem ook leuk, ze vielen voor zijn ouderwets goede manieren. Zelfs Fran, de meest onbuigzame persoon die hij kende, raakte onder de invloed van zijn charmes.

Hoeveel vrouwen zijn er geweest? dacht Perez nu, terwijl hij de zon op zag komen boven Sheep Rock. Hoeveel leugens heeft hij mijn moeder verteld? Toen bedacht hij dat Mary het moest hebben geweten, van zijn vader met Angela Moore, of in elk geval dat er iets fout zat. Ze was een goede observator en bovendien waren ze meer dan vijfendertig jaar getrouwd. James was een heel slechte leugenaar. Perez vroeg zich af waarom hij niet had opgemerkt dat er problemen binnen hun huwelijk waren; zijn ouders waren erin geslaagd om hun crisis voor hem verborgen te houden.

Hij zag dat Sandy al bij de vervallen hoeve was gearriveerd. Hij zat op de drempel en zag Perez naderen. Perez hoopte dat Vicki nog in de vuurtoren aan het bijslapen was. Hij had de helikopter met het forensisch team om tien uur ter plaatse ontboden. Zij kon met het lichaam en het bewijsmateriaal mee terugvliegen en zou rond lunchtijd alweer in Aberdeen zijn. Hij wilde Sandy nu onder vier ogen spreken.

Wederom had hij koffie mee in zijn rugzak, en sandwiches met ham en plakkerige dadels. Zijn moeder was voor James opgestaan om eten voor hem en de bemanning klaar te maken, ze had voor Jimmy ook een pakketje gemaakt. Elke dag op de boot was hetzelfde. Waarom zou je zoiets doen in de wetenschap dat hij hier stiekem naartoe kwam om seks te hebben met Angela Moore? Perez bedacht dat het iets met trots te maken moest hebben; de rijen gesloten houden tegenover de roddelzuchtige bewoners van het eiland. Ze gaf kennelijk nog steeds veel om zijn vader en wilde hem niet voor schut zetten.

Perez ging naast Sandy op de drempel zitten. ‘Hoe was het in het onderzoekscentrum?’

‘Prima. De aanklager zei dat ze hiernaartoe zou komen als het lichaam wordt weggehaald. Ze leent de Land Rover. Vicki zal ervoor zorgen dat alles in orde komt.’

‘Ik heb je raad nodig.’ Ondanks alles moest hij lachen om Sandy’s verbaasde en trotse blik. Meestal kreeg Sandy advies, of hij daar nu op zat te wachten of niet; het kwam niet vaak voor dat het hem gevraagd werd.

Perez deed zijn verhaal. Over de zilveren oorbellen en de armband die hij aantrof in de houten doos toen hij de Pund doorzocht, nog voordat hij Jane had gevonden. Over de implicaties van die verdwijning.

‘Wat heeft je vader hierop te zeggen?’ Sandy had een nieuwe sigaret opgestoken.

‘Niets. Ik heb hem niets gevraagd.’

‘Misschien moet je dat doen. Misschien zit je er helemaal naast. Denk je niet dat je je oordeel wellicht wat te snel klaar hebt?’

‘Ik weet niet zeker of dat verstandig is. Als we hem in staat van beschuldiging moeten stellen…’

‘Onzin.’ Sandy gaf zijn rook aan de koude lucht prijs en keek hoe die omhoog kringelde. ‘Je wilt toch niet beweren dat hij een moordenaar is?’

‘Nee.’ Dat was in elk geval een optie die Perez vrijwel direct had verworpen. Zijn vader was in Springfield geweest toen Angela Moore werd vermoord en als hij Jane Latimer had doodgestoken om ervoor te zorgen dat zij niets over zijn relatie zou onthullen, zou hij na die daad de sieraden uit de doos hebben kunnen meenemen. Daarbij, dat gedoe met die veren paste niet bij hem.

‘Dan kan er van een beschuldiging geen sprake zijn,’ zei Sandy. ‘Maar als hij de vrouw heeft gekend, beschikt hij wellicht over bruikbare informatie. Het zou verkeerd zijn om niet bij hem naar haar te informeren. Hij is een belangrijke getuige.’

‘Hij heeft met een plaats delict geknoeid,’ zei Perez. ‘De rechtsgang gedwarsboomd.’

‘Misschien,’ zei Sandy. ‘Als je het bij het rechte eind hebt, dan probeert hij zijn huwelijk te redden. En zijn zoon te behoeden voor een afgang.’

Ze zaten zwijgend naast elkaar en zagen een enorme oranje bol opstijgen uit de zee achter Sheep Rock. In de verte hoorden ze het geluid van een naderend vliegtuig.

Perez vertrok naar de landingsbaan om het vliegtuig te zien landen. Het moest in alle vroegte vanuit Tingwall zijn opgestegen, het was zeker geen standaardvlucht. Onderweg trof hij Dougie Barr, de dikke vogelaar; ondanks de kou bloosde hij en hij hapte naar adem.

‘Ik kom net van Golden Water,’ sprak hij met korte, pijnlijke ademteugen, ‘Ik wilde zien of de zwaan er nog zat.’

‘En is dat zo?’ Na een nacht in spanning te hebben gezeten vanwege zijn vader beschouwde Perez de toestand met de vogelaars als een amusante afleiding. Hij had de obsessie van deze mannen altijd redelijk belachelijk gevonden. Het drong tot hem door dat het inderdaad meestal mannen waren. Angela Moore was de uitzondering geweest.

‘Ja. Op dezelfde plek als waar hij gisteravond ging rusten.’

‘Breng iedereen rechtstreeks naar het noorden en daarna weer terug naar het vliegtuig. Geen uitstapjes. Anders is het direct afgelopen met de vluchten.’

‘Ik heb hun dat allemaal uitgelegd.’ Ze stapten beiden van de weg af om Dave Wheeler door te kunnen laten.

Op de landingsbaan waren de sporen van de voorbereidingen voor de inderhaast ingelaste vlucht van gisteravond nog zichtbaar: hoopjes as op de plekken waar de vuren hadden gebrand, verschroeid gras. Het vliegtuig cirkelde een keer om de landingsbaan, daalde en landde uiteindelijk soepel. De vrouw van Tammy Jamieson kwam langs, niet in het busje – dat had Sandy nog altijd in gebruik – maar in een goudkleurige Ford Capri met roestplekken op de spatborden. Ze stopte vlak naast Perez en draaide het raampje naar beneden. Ze kwam van het eiland Fetlar; zij en Tammy hadden elkaar op school leren kennen.

‘Blij dat Tammy mee is met de boot?’ vroeg Perez.

‘Yep, hij gedraagt zich als een beer met hoofdpijn als hij niet elke week het water op kan. De rust is meer dan welkom. Ik hou zielsveel van hem, maar we hebben zo nu en dan allemaal tijd voor onszelf nodig.’

‘Verwacht je een bekende aan boord?’

Ze grijnsde. ‘Neuh, ik speel voor taxi. Maurice belde gisteravond om te vragen of ik de vogelaars een lift wilde geven naar het noorden en weer terug. Zo te zien ben ik daar de hele ochtend wel mee zoet. Een soort pendeldienst. Hij zei dat ze me zouden betalen, een aanvulling op mijn vakantiepotje.’

Perez zag dat Maurice langzamerhand zijn rol als regelneef van het centrum weer opnam. Misschien voelde hij zich door de dood van Jane gedwongen om de leiding weer over te nemen. Of misschien zat Rhona Laing erachter; er waren niet veel mannen die tegen haar in durfden te gaan, en Maurice koos altijd de weg van de minste weerstand. Amper een seconde nadat de aanklager in zijn gedachten was verschenen, ging zijn mobieltje en zag hij haar naam op het beeldscherm.

‘Waar ben je, Jimmy?’

‘Bij de landingsbaan, de eerste lichting vogelaars is net geland.’ Hij zag hen het vliegtuig uit klimmen, met hun telescopen, statieven en camera’s. Dougie escorteerde vier van hen naar de wachtende auto. Ze laadden hun apparatuur in de kofferbak en kropen op de achterbank. Dougie nam voorin plaats. ‘Jullie kunnen alvast beginnen met lopen,’ zei hij tegen het overgebleven kwartet. ‘We halen jullie op zodra we deze lading hebben afgeleverd.’

‘Jimmy?’ De aanklager, vol ongeduld wachtend op antwoord.

‘Het spijt me, ik heb niet gehoord wat je zei.’

‘Ik heb een persconferentie belegd. Om twee uur in de grote zaal.’

Perez kon niet verstaan wat de aanklager verder nog te zeggen had omdat het vliegtuig hem passeerde, klaar om op te stijgen. Ook een soort taxidienst, dacht hij. Er zou een nieuwe horde vogelaars worden aangevoerd om de anderen af te lossen.

‘Het spijt me,’ zei hij opnieuw. ‘Kun je dat herhalen?’

‘Ik wil graag dat je erbij bent, Jimmy. Bij de persconferentie.’ Hij hoorde haar groeiende irritatie. Ze was gewend direct antwoord te krijgen.

‘Hoe krijgen we de journalisten ter plaatse?’

‘We hebben een speciale vlucht geregeld. De rest komt met de boot. Ik hoop dat we tegen die tijd van het merendeel van die vogelaars zijn verlost.’

Hij rekende erop dat ze de hele operatie minutieus had gepland.

‘Dus, Jimmy?’

‘Sorry?’

‘Ik zie je dus op de persconferentie?’

‘Ja,’ zei hij. ‘Ja, natuurlijk.’

In de noordelijke vuurtoren zaten ze aan het ontbijt. Dougie ontbrak, maar de rest was aanwezig: de Fowlers, Hugh Shaw, Ben Catchpole, Maurice Parry. Perez observeerde hen staand in de deuropening voordat iemand hem opmerkte. Een van jullie is een moordenaar. Ze zagen er allemaal zo normaal, zo ongevaarlijk uit dat deze gedachte belachelijk overtrokken leek.

Opnieuw had Sarah Fowler Jane’s keukentaken overgenomen. Nu Poppy was vertrokken, was zij de enige vrouwelijke gast. Perez bedacht wat Fran ervan zou vinden dat iedereen er kennelijk op rekende dat zij kookte, maar hij zag dat ze haar taak met plezier uitvoerde. De wanhoop van de vorige avond leek geheel verdwenen. Ze stond achter het aanrecht zoals Jane en schoof de gebakken eieren met bacon van de warme kookplaat op de borden, waarbij ze af en toe opkeek en een praatje maakte met de andere gasten. Hij wenste opnieuw dat hij een manier zou vinden om haar beter te doorgronden. Wat zat er achter haar stemmingswisselingen? Gisteravond waren ze natuurlijk allemaal zo’n beetje in shock geweest. Deze ochtend leek het erop dat ze allen vastbesloten waren om het geweld te negeren en de draad weer op te pakken. Het feit dat Jane buiten het centrum was vermoord hielp hierbij.

‘Wilt u ook ontbijt, inspecteur? Of koffie?’ Sarah Fowler had hem gezien en riep hem.

‘Koffie, graag,’ zei hij. ‘Dus nu doet u al het werk?’

‘Ik voel me een stuk beter als ik iets omhanden heb. Het is echt niet nodig om anderen te vragen om te koken. Ik blijf het liefst een beetje bezig.’

In de eetzaal geen spoor van Vicki of de aanklager.

‘U bent uw collega’s net misgelopen,’ zei Sarah. ‘Ze zijn er in de Land Rover van het centrum vandoor.’ Naar de Pund om Jane’s lichaam te bergen, daarna naar het heliplatform bij de zuidelijke vuurtoren.

Hij knikte, pakte zijn koffie en ging naast Maurice aan tafel zitten. ‘Is Poppy goed vertrokken met de Shepherd?’

‘Ja.’ Maurice zag er beter uit dan Perez hem in tijden had gezien. Had hij zich geschoren voordat hij zijn dochter naar de boot had gebracht? Een laatste verzoeningspoging, voor haar bestwil? Of was het wederom de invloed van Rhona Laing?

‘Uiteindelijk stond ze niet te popelen om te vertrekken,’ ging Maurice verder. ‘Ze zei dat ze zich zorgen maakte om mij.’ Hij keek op. ‘Heb je de familie van Jane kunnen bereiken?’

‘Haar zus,’ zei Perez. ‘Jane’s ouders zijn behoorlijk op leeftijd. Haar zus zal hen op de hoogte brengen.’ Hij keek over tafel naar de vogelaars. ‘Waarom zijn jullie niet bij Golden Water, bij die Amerikaanse zwaan?’

‘Het werk in het centrum moet ook gedaan worden. We hebben niet allemaal vakantie.’ Ben werd rood en Perez vroeg zich af waar deze vinnige reactie vandaan kwam. Verachtte hij de horden vogelaars die over het eiland banjerden? ‘Op Fair Isle draait niet alles om unieke exemplaren, hoewel je dankzij types als Dougie wellicht geneigd bent iets anders te denken. Wij zijn hier met echte wetenschap bezig.’

‘Natuurlijk.’ Perez nam een slok van zijn koffie.

‘Ik heb mijn vallenronde gedaan en nu ga ik de heuvel inspecteren. Iemand moet de zaak draaiende houden nu Angela er niet meer is.’

‘Vanaf de top van Ward Hill heb je goed zicht op de Pund.’

‘Ja, en?’ Weer die woede, die minachting.

‘Ik vroeg me af of je daar gisteren bent geweest. Iemand was buiten op de heuvel, misschien heb je iets gezien?’

‘Ik was ’s ochtends op de heuvel. Jane was toen nog in de vuurtoren.’ Ben stond op en verliet bijna briesend de ruimte, zijn rode haar danste als dat van een jong meisje. Poppy mocht dan weg zijn; zo te zien had Ben haar rol van nukkige tiener overgenomen.

‘We hebben allemaal nogal een kort lontje,’ zei John Fowler. ‘Het is de spanning. U moet het niet persoonlijk opvatten.’

Op de tafel naast hem lag een notitieboekje, waarvan de bovenste pagina was volgekrabbeld. Perez dacht opnieuw aan ’s mans drijfveren. Zou dit allemaal in een artikel in een grote zondagskrant terechtkomen? Het zou een goed verhaal kunnen opleveren, zoveel begreep hij wel. Een groep getuigen bij elkaar, in dezelfde ruimte op een door de storm geïsoleerd eiland, met de vraag wie van hen de moordenaar is.

De journalist mompelde iets over het helpen van zijn vrouw en verdween richting de keuken.

Hugh zei dat hij naar Golden Water zou gaan; het zou een goede gelegenheid zijn om bij te praten met zijn vrienden, hij kon maar het beste zo lang mogelijk genieten van zijn glorieuze moment. Perez en Maurice bleven achter.

‘Ze was lesbisch, weet je,’ zei Maurice ineens. En daarna, toen Perez niet direct reageerde: ‘Jane Latimer. Ze was lesbisch. Waarschijnlijk doet het er niet toe, het maakte mij in elk geval niets uit, maar het leek me goed om het je te vertellen.’

‘Praatte ze erover?’

‘Ze bracht het niet vaak ter sprake, maar ze maakte er geen geheim van. Soms had ze het over haar vriendin, haar ex. Zij doet iets in de media. Televisie, film. Iets in die hoek.’

‘Heeft ze hier relaties gehad?’

‘Niet dat ik weet, maar ik weet niet alles. Ze zou er zeker discreet over zijn geweest. Het lijkt me echter niet waarschijnlijk. Er komen niet veel alleenstaande vrouwen naar de vuurtoren.’

Perez gokte erop dat Sandy opgetogen zou zijn over dit nieuwtje. Hij zou het relevant vinden. Maar volgens Perez was Jane niet het voornaamste slachtoffer in deze zaak. Ze was vermoord om wat ze wist of dacht, niet om wie ze was.

Buiten hoorde hij motorgeronk en door het hoge raam zag hij de helikopter aankomen die de dode vrouw naar Mainland zou vervoeren. Geen theatraal afscheid voor haar, maar hij meende dat zij dat ook niet gewild zou hebben.