132

‘Het zou tijd worden. Waar bleef je nou?’

Mickey glimlachte. ‘Nou, kennelijk voel je je beter.’

Anni Hepburn zat rechtop in het ziekenhuisbed, met kussens achter haar rug en onder haar verbonden arm en schouder. Ze glimlachte en zag er, op af en toe een grimas van pijn na, ontspannen uit. Mickey ging op de stoel naast haar bed zitten. Anni legde het boek neer dat ze had zitten lezen. One Day van David Nicholls.

Het was bijna een week na die avond in Harwich. Nadat Mickey was geconfronteerd met de extreme verschrikking van wat mensen anderen konden aandoen om er geld mee te verdienen. Hij had wel eerder vreselijke dingen gezien. In zijn baan bijna dagelijks. Maar dat…

Die nacht had hij niet kunnen slapen. Niet zonder zichzelf vergetelheid te bezorgen met een fles whisky. Hij was wakker geworden met een verschrikkelijke kater en het besef dat wat hij had gezien echt was. Maar hij was vastbesloten dingen te veranderen.

‘Ik had het druk,’ zei hij.

‘Dat geloof ik best. En ik lig hier maar. Ik mis alle pret.’

Mickey opende zijn mond om te antwoorden, maar er kwam iets anders naar buiten dan hij had gedacht. ‘Er is nog genoeg voor je te doen als je weer terug bent. Maak je daar maar geen zorgen over.’

Dat zou inderdaad zo zijn. Nu de andere Ouderlingen dood waren, was alleen Balchunas nog over om de schuld te krijgen. Hij was meteen begonnen met onderhandelen, maar had al snel ontdekt dat hij vrij weinig had om mee te onderhandelen. Hij was betrapt in zijn eigen pakhuis met twee containers vol illegaal binnengehaalde jonge vrouwen. Ter plaatse was een gevangenis gemaakt van containers gevonden.

‘Lopende onderzoeken?’ vroeg Anni.

Mickey knikte. ‘De Ouderlingen, zoals ze zichzelf noemden, hebben zeer gedetailleerde documenten achtergelaten. Wie hun cliënten waren, waar die van hielden, hoeveel ze betaalden, waar en wanneer… dat soort dingen. En die klanten hebben niet bepaald geldgebrek.’

‘Wat betekent dat ze zich met hand en tand zullen verzetten.’

‘Absoluut. Wij lossen een van de grootste zaken in tijden op, de advocaten hebben een buitenkansje. Dit zal de rechtbanken jarenlang bezighouden. En dan is er nog de Tuinier. Het hele terrein wordt omgespit op zoek naar de overblijfselen van zijn slachtoffers. Hij wordt beroemder dan Fred en Rosemary West, Harold Shipman en de rest.’ Hij keek haar aan. ‘Dus ja, meer dan genoeg te doen. Kom maar gauw terug.’

‘Ja, geweldig.’ Anni’s glimlach verdween. ‘Luister, ik… heb het gehoord van je vriendin. Ik vind het heel erg.’

‘Ze was mijn vriendin niet.’ Heel snel gezegd.

‘Oké.’

‘Nee. Ze was… Ze gebruikte me om informatie te krijgen. Daarna stond ik in de weg en…’ Hij haalde zijn schouders op. Kon haar niet aankijken. ‘Dat was het eigenlijk wel.’

‘Ze heeft zelfmoord gepleegd toen ze het niet meer aankon.’ Anni’s stem klonk zacht, mild.

‘Het lijkt erop.’ Hij zuchtte. ‘Misschien was het mijn schuld. Misschien heb ik haar te veel onder druk gezet in de verhoorkamer, haar te hard geconfronteerd met wat ze had gedaan. Misschien had ik…’ Hij zuchtte opnieuw. ‘Ik weet het niet.’

‘Je had niet meer kunnen doen, Mickey. Zoals je al zei, ze werd geconfronteerd met wat ze zelf had gedaan. Waar ze deel van had uitgemaakt. En ze kon niet meer met zichzelf leven. Het was niet jouw schuld. Je moet het jezelf niet kwalijk nemen.’

Hij knikte, deed alsof ze hem overtuigd had.

Er viel een stilte.

‘Jenny Swan heeft het niet gered,’ zei Anni. ‘Ze heeft haar best gedaan, ze heeft gevochten, maar…’

‘Dat heb ik gehoord. Clemens, een van de mannen van soca, was bijna zijn partner kwijt. Maar die heeft het wel gered.’

‘Dat is tenminste iets.’

‘Ze waren wel oké, die twee. Uiteindelijk. Hebben Phil en mij voorgedragen voor promotie.’

Anni wilde rechtop gaan zitten, geestdriftig geraakt door zijn woorden. ‘Echt?’

‘Ja. Phil hoofdinspecteur, ik inspecteur.’

‘Wauw.’

‘Maar Phil wil dat niet. Dus dat betekent…’

‘Dat jij ook blijft waar je bent.’

Hij keek haar recht aan. ‘Ik blijf waar ik ben.’

Weer stilte.

De wind blies dode bladeren tegen het raam. Ze voelden een lichte tochtvlaag naar binnen komen; de buitenwereld die in de kamer doordrong.

‘Ik heb zitten denken,’ zei Mickey na enig peinzen.

‘Ik ook. Er valt hier niet veel anders te doen.’ Anni wees naar de tv. ‘Behalve Clash of the Titans kijken op het filmkanaal. Alweer.’

‘Als je weer op de been bent, wil je dan…’ Hij voelde dat hij kleurde. ‘Heb je dan zin om een keertje uit te gaan?’ Hij vond het raam naast haar ineens ontzettend interessant.

Anni glimlachte. In zichzelf. ‘Een date?’

Mickey vertrouwde er niet op dat hij meteen kon antwoorden. Hij vreesde dat hij over zijn tong zou struikelen. ‘Ja,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ja, samen.’ Hij keek haar nu wel aan. Zag dat ze glimlachte. Naar hem.

‘Ja,’ antwoordde ze, ‘dat lijkt me heel leuk. Dat lijkt me hartstikke leuk.’

Hij wilde haar hand pakken, maar daar zat verband omheen. Besloot haar arm aan te raken.

‘Au.’

‘Sorry.’

Ze lachten allebei. Bleven naar elkaar kijken.

Buiten was het een sombere dag.

Maar binnen in de kamer was het warm.