29

De moeite die het kost om die stoute
konijntjes uit de tuin te houden.
We verloren van meneer Das, maar
o, wat een type was dat!

David begroette Miranda hartelijk, legde een hand om haar middel en kuste haar vol genegenheid op haar wang. Miranda, verrast als ze was, bloosde van plezier. Blythes reactie toen ze hem zag had wel iets weg van de manier waarop ze op Jean-Paul had gereageerd. Niets in haar lichaamstaal wees erop dat ze intiem met hem was. Los daarvan was flirten een tweede natuur voor haar. Ondanks het feit dat hij geïrriteerd was geweest toen Miranda hem had gezegd dat ze Blythe voor het weekend had uitgenodigd, leek David het best leuk te vinden om haar te zien. Hij was moe van zijn werkweek en de treinreis vanuit Londen; dat zag je aan zijn ogen. Miranda schonk een glas wijn voor hem in en nadat hij de kinderen in de speelkamer gedag was gaan zeggen, trok hij zich boven terug om in bad te gaan.

Blythe zat met Miranda in de keuken en keek toe hoe ze gebraden kip klaarmaakte voor het avondeten. Ze nipte van haar wijn en knabbelde aan een worteltje. ‘Wat ziet David er moe uit,’ zei ze. ‘Is hij op vrijdagavond altijd zo uitgeput?’

‘Het is elk weekend hetzelfde. Tegen de tijd dat hij weer is bijgekomen, moet hij alweer naar de trein om van voren af aan te beginnen. Een bankier heeft geen leven. Het draait alleen maar om geld. Eerlijk gezegd zou ik liever een man hebben.’

‘Ik wist niet dat het niet lekker liep tussen jullie.’ Blythe keek alsof ze zich oprecht zorgen maakte. Haar sympathie was geruststellend en Miranda deed haar verdenkingen haastig af als onzinnig. Nadat ze de kip had bestreken pakte ze haar wijnglas op en kwam bij Blythe aan tafel zitten.

‘Ik zie hem gewoon heel weinig, dat is alles. Het valt niet mee om getrouwd te zijn als je zo weinig tijd samen doorbrengt.’

‘Misschien was het toch niet zo’n goed idee om naar het platteland te verhuizen. Ik bedoel, voor Gus en Storm heeft het geweldig goed uitgepakt, dat zie je zo. Vooral voor Gus. Hij is erg veranderd. Vroeger was hij zo’n nijdas. Nu is hij een schatje geworden.’

Miranda leefde op bij dit compliment. ‘Hij heeft een betere relatie met Jean-Paul dan met zijn eigen vader,’ vertrouwde Miranda haar toe.

‘Doet dat David geen verdriet?’

‘Volgens mij heeft hij het niet eens in de gaten.’ Miranda liet een bitter lachje horen.’Het lijkt er meer op dat ik getrouwd ben met Jean-Paul dan met hem. En nee, ik ga níét met hem naar bed. Maar ik trek wel meer met hem op. Wij doen samen meer dan David en ik.’

‘Kan hij niet thuis werken, ten minste een dag of twee in de week?’

‘Jij weet ook wel dat dat niet kan.’

‘Weet hij hoe je hierover denkt?’

‘We hebben de tijd niet om erover te praten. Ik ben ook veranderd. Weet je, Blythe, ik geloof niet dat hij nog weet wie ik ben.’

‘Schat, wat akelig nou. David en jij zijn twee van mijn dierbaarste vrienden. Ik dacht dat jullie het beste huwelijk van heel Londen hadden.’ Blythes reactie op haar getroebleerde huwelijk verdreef haar angsten op het punt van dubbelhartigheid; ze leek het écht naar te vinden. Zo niet, dan zat ze hier de rol van haar leven te spelen.

‘Wat moet ik doen?’ vroeg Miranda.

‘Met hem praten. Eruit zien te komen. Ik zou het vreselijk vinden als jullie tweeën moesten doormaken wat ik nu doormaak. Dat is een hei. Om te beginnen zou je dit prachtige huis kwijtraken. Je bent hier zo gelukkig; ik zou het afschuwelijk vinden als dat je door zo’n rottige rechtbank zou worden afgenomen.’

Miranda en Blythe brachten de kinderen naar bed. Rafael sliep bij Gus op de kamer en ze vielen onmiddellijk in slaap, uitgeput door hun spelletjes in de frisse buitenlucht. David kwam in een vrijetijdsbroek en een schoon overhemd met open boord zijn slaapkamer uit. Hij zag de vrouwen voor Gus’ kamerdeur staan en liep naar hen toe. ‘Slapen ze?’ vroeg hij.

‘Waarom ga je ze niet even een nachtzoen geven?’ zei Miranda. ‘Dat zullen ze fijn vinden, ook al slapen ze al half.’ David knikte en liep Gus’ kamer in. Blythe keek Miranda veelbetekenend aan. Miranda draaide zich om en ging de trap af.

Gus voelde zijn vaders prikkerige gezicht toen die hem op zijn wang kuste. Hij deed zijn ogen open.

‘Ik sliep niet echt,’ fluisterde hij.

‘Deed je maar alsof?’ zei zijn vader.

‘Ja.’

‘Nou, wees dan maar een brave jongen en ga slapen.’

‘Rafael slaapt al wel.’

‘Wat hebben jullie vandaag gedaan?’

‘We hebben piraatje gespeeld. Jean-Paul was de krokodil,’ giechelde hij.

‘O ja?’ Jaloers zette David zijn stekels op. ‘Heeft kapitein Haak de krokodil niet doodgemaakt?’

‘Nee! Ik was kapitein Haak en de krokodil heeft mij opgegeten.’

‘Je ziet er nog best goed uit voor iemand die in de buik van een krokodil heeft gezeten.’

‘Ik ben ook ontsnapt.’

‘Slim van je!’

‘Kom jij morgen met ons spelen?’

‘Wat, als krokodil?’

‘Jij kunt Smee zijn.’

David dacht over zijn voorstel na. ‘Ik bedenk wel een leuker spelletje,’ zei hij.

‘Goed,’ antwoordde Gus. Maar hij wist wel dat zijn vader het zou vergeten en vast iets beters te doen zou hebben. Gus draaide zich om en deed zijn ogen dicht. Het maakte niet uit dat zijn vader niet met hem speelde; hij had Jean-Paul.

Miranda stond net de kip aan te snijden toen David binnenkwam. Er lag een vreemde trek op zijn gezicht, alsof iemand hem een stomp in zijn maag had gegeven en zijn ingewanden had fijngeknepen. ‘Alles goed met je?’ vroeg Miranda.

‘Ja hoor. Ik ben alleen wel toe aan een glas wijn. Het is een zware week geweest.’ Miranda gaf hem zijn glas aan.

‘Sliep Gus al?’

David grijnsde en nam een slok. ‘Nee, die kleine aap deed maar alsof. De slimmerik.’

‘Net als zijn vader,’ zei Blythe. ‘Slim, bedoel ik.’

David reageerde niet. ‘Kom, ik zal je even helpen,’ zei hij tegen Miranda. Verrast overhandigde ze hem het vleesmes en de vleesvork. ‘Dat ziet er verrukkelijk uit,’ merkte hij op.

‘Het is kip van de boerenmarkt. Hij zou lekker moeten zijn.’

‘Laten we maar eens proeven.’ Hij scheurde een stukje af en stak het in zijn mond. De kleur keerde terug op zijn wangen. ‘Dat kan ermee door,’ zei hij, en hij voelde zich alweer wat beter. ‘En, Blythe, hoe staat het met jou?’

‘Z’n gangetje. Hetzelfde als altijd. Binnenkort is alle ellende achter de rug en kan ik weer verder met mijn leven. Iemand anders zoeken, opnieuw beginnen. God, ik moet er nog even niet aan denken.’

‘Dat zal nog wel even duren,’ zei Miranda. ‘Doe maar rustig aan. Trouwens, Rafael heeft je nodig. Hij heeft een flinke tik gehad. Hij zit er bepaald niet op te wachten dat er een vreemde man zijn leven binnenbanjert. Op dit moment is híj de man in je leven.’

‘Zo zie ik het ook. Ik geloof trouwens toch niet dat het huwelijk voor mij is weggelegd.’

‘Dat weet je maar nooit. Je bent nog jong, en heel aantrekkelijk. Er loopt vast wel iemand rond die je op andere gedachten kan brengen,’ zei Miranda.

‘Wie weet,’ zei ze met een snufje.

‘Kom, Blythe, schep zelf maar op,’ zei David. Hij gaf haar een bord aan, liep toen naar zijn vrouw, sloeg zijn arm om haar middel en drukte een kus op haar slaap. Miranda keek naar hem op. Misschien was hun huwelijk toch niet gestrand, bedacht ze toen ze een warmte in zijn blik zag die ze daar al heel lang niet had bespeurd. Die raadselachtige gravering bij Theo Fennell was waarschijnlijk een afschuwelijk misverstand. Het was David vast helemaal niet geweest. Ze hadden gewoon wat meer tijd samen nodig. Om elkaar opnieuw te leren kennen. Hij werkte hard om hun het leven te geven waar ze zo van genoten. Het was niet eerlijk van haar geweest om aan hem te twijfelen. ‘En hoe is het met jou, schatje?’ vroeg hij haar.

‘Nou, de tuin ziet er geweldig uit. Ik zou hem je morgen graag laten zien. We hebben een heleboel groenten geplant. De kinderen hebben vriendjes uitgenodigd om hier te blijven eten. Een halfjaar geleden hadden we niet gedacht dat dat nog eens zou gebeuren, toch?’ In haar enthousiasme stond ze op het punt hem te vertellen dat ze aan een roman was begonnen, maar iets weerhield haar daarvan. Haar roman had te maken met het album van Ava Lightly en haar eigen geheime fantasieën over Jean-Paul. Misschien dat ze zou proberen haar boek onder een pseudoniem te publiceren. ‘Alles is prima,’ besloot ze.

David viel aan op de kip, dronk er wat wijn bij en begon zich eindelijk te ontspannen. Hij raakte er helemaal door van slag dat Blythe in huis was. De laatste tijd had hij zich in zijn eigen huis niet meer thuis gevoeld. Bij de aanblik van zijn vrouw en kinderen in de moestuin met Jean-Paul was er een steek van pijn door hem heen gegaan. Ze hadden eruitgezien als een doodgewoon gelukkig gezinnetje, zoals ze daar lachten en speelden in de zon. Miranda had hem behandeld alsof hij een soort bijkomstigheid was. Ze glimlachte niet zo naar hem zoals ze naar Jean-Paul glimlachte. Het was hem opgevallen dat haar ogen oplichtten als die naar haar keek. Ze leken zonder woorden met elkaar te communiceren, als twee mensen die geheimpjes hadden. Hij had spijt van zijn verhouding met Blythe. Het had niets voorgesteld. Gewoon een beetje lol. Maar nu voelde hij Gus en Storm van hem wegdrijven als kleurige heliumballonnen in een weidse blauwe lucht, te ver weg om er nog bij te kunnen. Ze hadden zich samen met hun moeder in Hartington gesetteld. Ze hadden hier allemaal een plekje gevonden tussen de bomen en de bloemen, maar voor hem leek zo’n plek niet te zijn weggelegd.

Hij babbelde met Blythe zoals elke vriend zou doen, in de hoop niets te verraden. Het was roekeloos van haar geweest om Miranda’s uitnodiging te accepteren. Hij zou het weekend doorstaan zonder verdenking te wekken en haar daarna vertellen dat het afgelopen moest zijn. Hij had geprobeerd haar op een vriendelijker manier te laten vallen door haar steeds minder te zien en niet te reageren op haar telefoontjes. Maar ze was sterk en vasthoudend, en hij was zo dom geweest om door de knieën te gaan toen ze in bontjas en lingerie voor hem had gestaan. Hij moest haar onomwonden zeggen dat hun verhouding over was. Hij sloeg haar gade in het kaarslicht, haar trekken vervormd door de schaduwen die over haar gezicht vielen, en het drong tot hem door dat hij een kanjer van een beoordelingsfout had gemaakt. Zij was niet het type vrouw dat zich zomaar aan de kant liet zetten. Als hij het niet goed aanpakte, zou ze zelfs voor grote problemen kunnen zorgen.

Na het eten bleven ze aan tafel over Blythes scheiding zitten praten. Die vond niets zo heerlijk als over zichzelf praten en iedereen in haar eigen drama te betrekken. Hoe meer ze dronk, hoe minder aantrekkelijk ze eruitzag. In tegenstelling tot haar kwam Miranda sereen, alhoewel enigszins afstandelijk over.

Toen ze in bed lagen, rolde Miranda zich op haar zij van David af. Haar ademhaling ging zo zachtjes dat hij haar amper kon horen. ‘Miranda,’ fluisterde hij, ‘ben je nog wakker?’

‘Ja,’ fluisterde ze terug.

‘Kom eens hier.’

‘Ik ben moe,’ antwoordde ze zonder zich te verroeren. Ze had helemaal geen zin om te vrijen. Hij sloeg een arm om haar middel en kwam dicht tegen haar aan liggen.

‘Ik wil morgen iets gaan doen met de kinderen,’ zei hij.

‘Mooi zo,’ mompelde ze slaperig.

‘Wat zouden ze leuk vinden?’

‘Piraatje spelen.’

‘Dat is mijn spelletje niet,’ reageerde hij fel.

‘Bedenk dan iets anders. Ga met ze naar het kasteel. Daar ben ik nog nooit met ze geweest.’

‘Zouden ze dat leuk vinden?’

‘Vast wel, als je er iets van weet te maken.’ Daar dacht David even over na. Hij wilde bekennen dat hij vergeten was hoe hij van dingen iets moest maken.

‘Ik zal mijn best doen,’ zei hij met een onhandig grinnikje.

‘Ik krijg het warm van je,’ zei ze, hoewel niet onvriendelijk. Hij schoof terug naar zijn eigen kant van het bed. De lakens voelden koud aan.

‘Wat gebeurt er met ons?’ zei hij opeens. ‘Vroeger hadden we altijd plezier. We deden alles samen. Nu leven we nog wel in dezelfde wereld, maar op afstand. Ligt dat aan mij?’

Miranda draaide zich om om hem aan te kijken. Ondanks het donker kon ze zijn tobberige gezicht zien. ‘Ik voel me niet meer zo dicht bij je staan, David.’

‘Bedoel je dat je verliefd bent op iemand anders?’

‘Natuurlijk niet,’ antwoordde ze, en ze lachte. ‘Ik hou van de kinderen en de tuinen en dit huis. Ik wil graag dat jij daar deel van uitmaakt. Gus en Storm willen dat hun vader met hen speelt, maar ze zien je nooit. Ik wil niet klagen. Je werkt je de hele week in Londen in het zweet voor ons. Klagen zou ondankbaar zijn.’

‘Ik wil het goed maken tussen ons. Ik wil dat het weer net zo wordt als vroeger.’ Hij stak zijn hand uit en legde die op haar heup. ‘Ik hou van je, Miranda. Er is niemand op de wereld zoals jij. Ik heb het alleen zo druk met mijn werk en met heen en weer reizen dat ik wel eens vergeet te zeggen dat ik van je hou. Ik wil niet koel of afstandelijk zijn. Ik voel dat je van me vervreemd raakt. Ik wil je niet kwijt.’

Ze streek met haar vingers over zijn gezicht. ‘Je raakt me niet kwijt, schat. Maar we moeten hier wel iets aan doen.’

‘Laten we dat dan doen. Mijn gezin is belangrijker voor me dan werk. Ik geef mijn baan zó op als ik het gevoel heb dat die een wig tussen ons drijft.’

‘Zover hoef je niet te gaan. Maar kijk in het weekend gewoon wat minder naar het golfen. Gus en Storm zijn schatten van kinderen. Ze willen alleen maar dat je met ze optrekt. Ze willen zich gewaardeerd voelen.’

‘Je hebt helemaal gelijk. Ik wou dat Blythe er niet was, dan zouden we nu met z’n tweetjes zijn.’ Hij trok haar in zijn armen en kuste haar voorhoofd. Had ik het maar nooit met haar aangelegd, dacht hij bij zichzelf. Ik ga tegen haar zeggen dat het voorbij is en laat die hele stomme toestand achter me.

Blythe lag in bed en kon niet slapen. De kamer tolde. Ze stak haar voet naar voren en zette die stevig op de grond om zichzelf overeind te houden. Ze kookte van woede. David had geen enkele aandacht aan haar besteed. Hij had vlak voor haar ogen zijn vrouw gekust – wat een belediging! – en had haar niet eens een steels glimlachje of veelbetekenende blik geschonken. Hij had haar geen briefje toegespeeld, had geen ontmoeting gearrangeerd in het prieeltje bij de vijver om vier uur in de ochtend, of in een van de vrije kamers van het huis. Hij had gedaan alsof ze een willekeurige gast was. Er was niks aan om zo op safe te spelen. Miranda’s huwelijk was helemaal zo slecht nog niet. Ze zagen er met z’n tweetjes net zo tevreden uit als het eerste het beste getrouwde stel.

Toen de kamer tot rust kwam, besloot ze te proberen hem de volgende dag alleen te zien te krijgen. Als het moest, zou ze hem de bosjes in sleuren.

Henrietta zat in Troys zitkamer opgerold op de bank met een volkorenbiscuitje en een mok warme melk. ‘Weet je, Miranda wil met me naar Londen voor een make-over,’ vertelde ze hem. ‘We gaan naar de afdeling voor persoonlijk shoppen bij Selfridges.’

‘Jij hebt maar mazzel!’ zei hij jaloers met ingehouden adem. ‘Misschien kom je wel bij Pandora terecht.’

‘Daar had ze het over, ja.’

‘O, die is beroemd! Te gek mens, blond, net zo bruisend als een magnum Moet & Chandon.’

‘Hoe weet jij dat in vredesnaam?’

‘Ik stel er een eer in van belangrijke zaken op de hoogte te zijn.’ Hij lachte. ‘Grazia, of In Style, ik weet niet meer welk blad het was, had een heel artikel aan haar gewijd. Ze neemt de rijken en beroemden onder haar hoede. Ze kan van een Assepoester een echte prinses op het bal maken.’

‘Je bent niet wijs!’ Ze grijnsde hem vol genegenheid toe. ‘Ik zie het helemaal zitten. Het is ontzettend aardig van Miranda.’

‘Haar hart is even groot als haar portemonnee, en wij hebben daar alleen maar baat bij!’

‘Ik heb het boek van Trinny en Susannah van haar gekregen,’ zei ze, en ze haalde het uit haar tas.

‘Te gek, zeg! Laten we het nu gaan bestuderen.’

‘Nu? Maar het is al na twaalven!’

‘Nou, je bent geen pompoen, toch?’

‘Nee.’

‘Er zit toch niemand op je te wachten?’

‘Helaas niet.’

‘Je kunt vannacht hier blijven slapen.’

‘Maar ik heb geen tandenborstel bij me.’

‘Ik heb genoeg van alles voor ons allebei. Ik zal je mijn geheime kast met cosmetica laten zien. Daarbij vergeleken is Selfridges net een buurtwinkel.’

‘Weet je het zeker?’

‘Ik heb alleen maar om negen uur een afspraak met de Feeks, en zij zegt altijd af.’ Hij snoof afkeurend. ‘Als jij de geweldige Pandora te zien krijgt, moet je weten wat je staat. Ze moet wel instructies krijgen. Schiet op, sla eens open dat boek!’

Acht kilometer verderop lag Jeremy Fitzherbert in zijn grote houten bed waaroverheen de kleren van een hele week lagen gedrapeerd. Hij borg nooit iets op, maar liet alles liggen voor zijn huishoudster, die eens in de week kwam wassen en strijken. Hij merkte de chaos amper op, totdat ze alles weer had opgeruimd; op dat moment besloot hij altijd het netjes te houden, maar al een dag later verviel hij weer in zijn oude gewoonten. Hij sliep met de gordijnen open en het raam op een kier. Hij hield van de geur van het platteland en van het vogelgezang op de vroege ochtend, en hij genoot van het bleke, vloeibare licht van de dageraad. Hij luisterde naar de wind die door de bladeren woelde, zodat ze zachtjes ruisten. Het was een heldere nacht. Kleine twinkelende sterren piepten door het duister heen en een wassende maan hing laag boven de horizon. Denkend aan Henrietta en zijn tochtje naar haar winkel dat op niets was uitgelopen slaakte hij een zucht. Hij haalde zich het moment weer voor de geest dat ze elkaar hadden leren kennen en glimlachte bij de herinnering aan hoe ze zich had losgewurmd uit de holle boom. Ze had een kleur gekregen van gêne, maar haar mooie ogen hadden gesprankeld en haar glimlach was zo charmant dat hij haar wel ter plekke had kunnen zoenen. Hij hield van volle vrouwen. Voor Jeremy was een vrouw met vlees op haar botten een vrouw die enthousiast van de boom des levens at.

Hij was niet van plan om de volgende avond naar het feestje in het dorpshuis te gaan. Hoe ouder hij werd, hoe eenzelviger. Maar er was een kans dat Henrietta er wel naartoe zou gaan, en hij wilde haar niet mislopen. Dommelend liet hij zijn gedachten over zijn leven gaan. Het werd tijd om dat met iemand te delen. Mr. Ben en Wolfgang boden een mens maar beperkt soelaas.