Hoofdstuk 47

Wanda Simmons, de streng uitziende waarnemend officier van justitie van Washington County, had carrière gemaakt als aanklager. Ze had rood kroeshaar en liep altijd rond met een gekwelde uitdrukking op haar gezicht. Simmons, die buiten haar rechtszaken geen eigen leven had, droeg altijd dezelfde gekreukelde marineblauwe plooirokken en jasjes met daaronder dezelfde gekreukelde witte blouses. Amanda vermoedde dat Simmons alleen maar de tijd nam om zich aan te kleden omdat ze niet naakt de rechtszaal binnen mocht komen.

   ‘Wie kan me vertellen wat de reden van deze geheime bijeenkomst is?’ vroeg Marshall Berkowitz terwijl hij beurtelings van Simmons naar Amanda keek.

   ‘Ik ga de zaak tegen de heer Marsh seponeren,’ zei de officier van justitie tegen de rechter. ‘Geen van beide partijen had behoefte aan een mediacircus.’

   Berkowitz trok verbaasd zijn wenkbrauwen op toen Amanda instemmend knikte. Charlie Marsh, die door Amanda was geïnstrueerd om alleen iets te zeggen als zij hem daartoe opdracht gaf, zat zwijgend naast zijn advocaat.

   ‘Kunt u me misschien zeggen waarom u seponeert?’ vroeg de rechter.

   ‘U weet dat Derrick Barclay, de medewerker van Arnold Pope Senior, gearresteerd werd terwijl hij Tony Rose begroef in een bos dat eigendom is van een van Popes bedrijven.’

   De rechter knikte. De arrestatie van Arnold Pope en Derrick Barclay was in heel Washington County onderwerp van gesprek.

   ‘Barclay heeft sinds zijn arrestatie meegewerkt en ons een heleboel verteld wat we niet wisten over Seniors betrokkenheid bij deze zaak. Twaalf jaar geleden heeft Senior Karl onder druk gezet om de heer Marsh en zijn schoondochter te vervolgen. Karl was niet voornemens om mevrouw Pope aan te klagen tot Senior hem onder druk zette. Barclay zegt ook dat Pope wilde dat Rose vermoord werd omdat hij geloofde dat Rose zijn zoon had vermoord. 

   Ik heb kans gezien ons bewijsmateriaal te bestuderen en ik zie dat we een aantal serieuze problemen met de zaak hebben. Ik had geen idee hoe zwak de zaak ervoor stond tot ik na de moord op Karl het dossier doornam. Ons grootste probleem is dat Werner Rollins zijn verklaring dat hij gezien heeft dat de heer Marsh congreslid Pope neerschoot, heeft ingetrokken. Rollins was de enige getuige die verklaard heeft dat hij zag dat de heer Marsh het moordwapen in handen had. Rollins zegt tegen ons dat hij zei dat hij de heer Marsh het congreslid heeft zien vermoorden omdat Karl gedreigd had hem te vervolgen wegens de aanval op de veiligheidsmedewerker als hij dat niet zou doen. Zonder de verklaring van Rollins hebben we geen poot om op te staan. Iedereen, inclusief Tony Rose, kan het congreslid vermoord hebben. Nu Rose dood is, zullen we nooit weten of hij schuldig is, maar nu zijn de verdenkingen tegen hem even sterk als die tegen de heer Marsh en een aantal anderen die in de buurt van de heer Marsh stonden toen het dodelijke schot werd afgevuurd.

   En dan is er nog het probleem met dat briefje en die foto’s. Twaalf jaar geleden, toen Sally Pope werd vervolgd, ging de staat ervan uit dat mevrouw Pope en de heer Marsh het congreslid naar de Westmont hadden gelokt door hem een aantal compromitterende foto’s te sturen, waarop ze samen stonden afgebeeld in posities die suggereerden dat ze minnaars waren, en een anoniem briefje waarin stond dat de heer Marsh en de vrouw van het congreslid bij de Westmont zouden zijn voor een bijeenkomst van de heer Marsh. Frank Jaffe is met bewijzen voor de dag gekomen dat Senior achter de foto’s en het anonieme briefje zat waarmee Junior naar de Westmont werd gelokt.’

   ‘Dat heb ik nooit geweten,’ zei rechter Berkowitz.

   ‘Het is ook niet algemeen bekend. Het bewijsmateriaal en de transcriptie van de hoorzitting waarin die informatie aan het daglicht kwam, zijn trouwens nooit openbaar gemaakt. Kort nadat ik de zaak van de heer Marsh te behandelen had gekregen, heeft Amanda me van het bewijsmateriaal op de hoogte gebracht. 

   Ik heb diep over deze kwestie nagedacht en ben tot de slotsom gekomen dat ik, als ik lid van de jury in de zaak van de heer Marsh was, gerede twijfel over zijn schuld zou hebben. Mijn gevoel zegt me dat ik hier niet in alle eer en geweten mee door kan gaan.’ 

‘Ben ik nu vrij?’ vroeg Charlie zodra hij en Amanda alleen in haar auto zaten.

   ‘Het is voorbij, Charlie. Maar het is wel zo dat er bij een aanklacht wegens moord geen verjaringstermijn geldt. In theorie kun je opnieuw worden aangeklaagd als er nieuw bewijs zou opduiken dat belastend voor je is. Maar ik betwijfel of dat ooit zal gebeuren, omdat wij allebei weten wat er écht bij de Westmont is gebeurd.’

   ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vroeg Charlie.

   ‘Als je zover bent, brengt het vliegtuig van Brice jou en Levy terug naar New York, zodat jullie aan het boek kunnen gaan werken.’

   ‘Levy zal best kwaad zijn als hij hoort dat de zaak afgelopen is,’ zei Charlie glimlachend. ‘Hij rekende erop dat hij mijn proces en de spectaculaire vrijspraak voor het laatste hoofdstuk kon gebruiken.’

Charlies gevoel van geluk duurde tot de lift in de foyer van het hotel stopte en Nathan Tuazama naar binnen glipte.

   ‘Goedenavond, Charlie,’ zei Tuazama terwijl de stalen deuren Marsh en de moordenaar van de buitenwereld afsloten.

   Charlies hart bonkte in zijn keel. De gebeurtenissen van die dag hadden hem zo afgeleid dat hij de Batangees helemaal was vergeten. Met Tuazama op een afstand ter grootte van een lemmet was Charlie te bang om iets te zeggen. Tuazama was zich van Charlies angst bewust toen hij op een knop drukte die de lift tussen twee verdiepingen tot stilstand bracht.

   ‘Dacht je dat ik je vergeten was?’

   ‘Wat wil je van me?’

   ‘De diamanten. Die ga jij aan me geven.’

   ‘Waarom zou ik dat doen?’ vroeg Charlie met een niet erg overtuigend vertoon van bravoure.

   ‘Als je ervoor kiest om ze te houden, Charlie, vermoord ik je. Ik neem aan dat dat een heel overtuigend argument is. Ik bel je morgen om je te vertellen waar je de steentjes heen moet brengen.’

   Tuazama stelde de lift weer in werking. De deuren gingen open op de verdieping onder die van Charlie.

   ‘Wacht,’ zei Charlie.

   ‘De tijd van wachten is voorbij,’ zei Tuazama terwijl de deuren dichtgingen en hij uit het zicht verdween.

   Charlie stond te beven toen hij de deur van zijn kamer op slot deed. Zodra hij zich geïnstalleerd had, belde hij Amanda en vroeg haar de diamanten de volgende morgen mee naar haar kantoor te nemen. Ze stelde geen vragen, omdat ze aannam dat Charlie de diamanten in New York bij zich wilde hebben. Ze was allang blij dat ze er op die manier vanaf kon komen.

   Zodra Charlie het gesprek met Amanda had beëindigd, belde hij nog iemand op.