Hoofdstuk 18

Een week nadat Sally Pope Frank had aangenomen werd ze aangeklaagd wegens moord en medeplichtigheid daartoe. Twee dagen nadat Sally was voorgeleid en op borgtocht werd vrijgelaten, was Frank bezig met het aanbrengen van verwijzingen in de transcripties van de telefoongesprekken van een heroïnedealer in een federale narcoticazaak, toen Herb Cross zijn hoofd om de hoek van de deur stak. Een paar jaar daarvoor was Cross, een slanke, leesgrage Afro-Amerikaan, door een blanke bediende bij een avondwinkel ten onrechte als overvaller geïdentificeerd. Hij zei tegen Frank dat hij een alibi had, maar Franks detective was nieuw en onervaren en was er niet in geslaagd ook maar een van de mensen te lokaliseren van wie Cross had gezworen dat ze hem van blaam konden zuiveren. Cross was woedend over de onbekwaamheid van de detective. Hij trok er zelf op uit en wist de mannen op te sporen. Nadat de officier van justitie de zaak had geseponeerd had Frank Cross’ voorschot terugbetaald, zijn detective ontslagen en Cross diens baan aangeboden. 

   ‘Ik heb de stukken van de zaak-Pope doorgenomen,’ zei Cross. ‘Hebt u het druk of wilt u er nu naar kijken?’

   Frank wreef in zijn ogen en leunde achterover in zijn stoel. Hij wees naar de papierwinkel op zijn bureau.

   ‘Dit moet de saaiste zaak zijn waar ik ooit aan heb gewerkt. Even iets anders tussendoor komt me wel zo goed uit.’

   ‘De zaak-Pope is beslist niet saai,’ verzekerde de detective hem. ‘Ik heb alle stukken in de vergaderzaal op de tafel uitgespreid.’

   Frank nam zijn koffie mee naar de overkant van de gang en liep naar een lange tafel die bedekt lag met foto’s, politierapporten en dossiers.

   ‘Geef me de ingekorte versie maar,’ zei Frank terwijl hij van zijn koffie nipte. ‘Net zoals ze dat bij Het Beste met boeken doen. Ik neem alles later zelf ook nog een keer door.’ 

   ‘Goed. Het komt erop neer dat Burdett Charlie Marsh als de schutter heeft aangewezen.’

   ‘Omdat?’

   ‘Ze hebben op de plaats van het misdrijf een dure .357 Magnum met een ivoren kolf gevonden. Die dingen worden alleen op bestelling gemaakt. Het is een heel opvallend wapen, en Marsh is de eigenaar ervan. Een bediende in Marsh’ hotel heeft hem er eerder die avond mee zien spelen en zijn agent, Mickey Keys, heeft het wapen in de limousine zien liggen waarin Marsh en zijn gevolg naar de Westmont werden gereden.’

   ‘Had Marsh het wapen bij zich?’

   ‘Nee, Keys heeft tegen de politie gezegd dat Marsh’ lijfwacht, Delmar Epps, het een mooie revolver vond en hem tussen zijn broekriem droeg als Marsh in het openbaar verscheen. Epps zat er in de limousine mee te spelen, maar Keys weet niet wat er met het wapen gebeurd is nadat Epps was uitgestapt.’

   ‘En het staat vast dat die Magnum het moordwapen is?’

   Cross knikte. ‘Het resultaat van het laboratorium was positief. De kogel die het congreslid heeft gedood was uit Marsh’ revolver afkomstig.’

   ‘Zitten er vingerafdrukken van Marsh op het wapen?’

   Cross schudde zijn hoofd. ‘Iemand heeft het afgeveegd.’

   ‘Heeft iemand gezien dat Marsh op Pope heeft geschoten?’

   ‘Ze hebben een getuige.’ Cross gaf Frank een foto van de plaats van het misdrijf. ‘Marsh stond met een groepje mensen aan de andere kant van deze rotonde.’

   Frank was geen lid van de Westmont, maar hij was er verschillende keren geweest. Hij vermoedde dat de politiefotograaf onder het portiek voor de hoofdingang had gestaan en over de rotonde in de richting van de sportwinkel had gefotografeerd. Ook al was de foto ’s avonds genomen, Frank kon de kant van de rotonde die het dichtst bij de ingang lag duidelijk genoeg onderscheiden om een vertrapt deel van een bloemperk te kunnen zien. Maar het licht vanuit de ingang van het clubgebouw werd halverwege de rotonde zwakker, waardoor de overkant in de schaduw lag. De sportwinkel, die ongeveer vijfentwintig meter van de weg af aan de overkant van de rotonde lag, was bijna niet te zien. 

   ‘Waar vermoeden ze dat Marsh stond?’ vroeg Frank.

   ‘Ziet u dat weggetje dat op de grote weg uitkomt?’ vroeg Cross, naar de overkant van de rotonde wijzend.

   Frank knikte.

   ‘Hij stond een klein eindje voor de bocht naar het parkeerterrein, ongeveer ter hoogte van de sportwinkel.’

   ‘Oké, dat heb ik.’

   Frank bestudeerde de foto. ‘Er is daar op die plek niet veel licht. Hoe hebben ze Marsh met die revolver in verband gebracht?’

   ‘Verschillende getuigen zullen verklaren dat ze vanaf de plek waar Marsh stond een lichtflits uit de loop van een wapen hebben gezien, maar de voornaamste getuige van de staat is Werner Rollins. Dat is een ex-veroordeelde en Burdett houdt hem vast op grond van een nog lopend arrestatiebevel. Rollins is een kennis van Marsh en was samen met nog een andere ex-veroordeelde, Gary Hass, bij de bijeenkomst. Er ontstond een vechtpartij nadat het congreslid Marsh een klap had gegeven. Rollins raakte er samen met een veiligheidsmedewerker bij betrokken. Uiteindelijk kwam hij bij het groepje aan de overkant van de rotonde terecht. Toen Pope werd neergeschoten ging hij ervandoor. De politie heeft hem een paar uur later opgepakt. Hij heeft een regeling met Burdett getroffen en gaat nu verklaren dat hij gezien heeft dat Marsh Pope neerschoot.’ 

   ‘En wat zegt zijn maat, Hass?’

   ‘Hass is niet in hechtenis genomen, maar ze hebben Delmar Epps wel gearresteerd. Het lijkt erop dat Epps met Marsh van de plaats van het misdrijf is weggereden. Hij was ook bij die vechtpartij betrokken. Er wordt gezegd dat ze met hem ook een regeling willen treffen.’

   ‘Wat is er volgens hem met het wapen gebeurd?’

   ‘Hij zegt dat Hass het portier van de limousine opendeed toen de auto was gestopt. Toen Epps in de gaten kreeg dat het niet de chauffeur van de limousine was die het portier opende, dacht hij dat er wellicht moeilijkheden waren – een fan, of paparazzi – dus hij zegt dat hij uitgestapt is om zich met Hass te bemoeien en de revolver op de zitting heeft laten liggen.’

   ‘Dus hebben we Marsh, die met de revolver in de auto zit.’

   Cross knikte.

   ‘Waar is Marsh nu?’

   ‘Het laatste wat ik gehoord heb, is dat hij asiel heeft aangevraagd in Batanga, dat geen uitleveringsverdrag met de Verenigde Staten heeft.’

   ‘Wordt dat land niet geregeerd door een kannibaal?’

   ‘Dat wordt gezegd, ja.’

   ‘Goed. We hebben dus Marsh als de schutter. Waarom denkt Burdett dat mevrouw Pope erbij betrokken is?’

   Cross wees naar een vel met kopieën van een aantal foto’s. ‘Op de dag voordat het congreslid vermoord werd, heeft iemand deze foto’s en een anoniem briefje naar zijn kantoor gestuurd. Op de foto’s zijn onze cliënt en Charlie Marsh in een compromitterende houding in haar huis te zien en ze tonen mevrouw Pope ook als ze ’s nachts de lift in en uit komt die naar Marsh’ penthousesuite in zijn hotel ging. Op het briefje stond dat Sally Pope en Marsh de volgende avond bij de Westmont zouden zijn. Het briefje was gemaakt door letters die uit tijdschriftadvertenties waren geknipt op een vel wit papier te plakken. De vingerafdrukken van Sally Pope zaten overal op het papier en ook op een paar van de opgeplakte letters. Mevrouw Pope is geabonneerd op het tijdschrift waar de letters uit waren geknipt. Ik denk dat Burdett aan gaat voeren dat onze cliënt haar man vanuit Washington naar de club heeft gelokt zodat Charlie Marsh hem kon vermoorden.’ 

   ‘Weten we waar het papier vandaan komt?’

   ‘Bij een huiszoeking bij de Popes is hetzelfde soort papier aangetroffen.’

   Frank bestudeerde de foto’s van Marsh en zijn cliënt in flagrante delicto. Hij keek even bezorgd, maar toen klaarde zijn gezicht weer op. 

   ‘Iemand heeft die foto’s gemaakt waarop Marsh en onze cliënt staan te vrijen. Ga de fotograaf zoeken, Herb. Hij is de sleutel in deze zaak.’

   ‘Hebt u enig idee wie de fotograaf ingehuurd kan hebben als onze cliënt dat niet zelf heeft gedaan?’

   ‘Ik zal haar vragen of ze daar een idee van heeft, maar de voor de hand liggende verdachte is in dit geval Arnold Pope Senior.’

   Frank vertelde zijn detective over de verhouding tussen Senior en Junior en zijn schoondochter.

   ‘Weet u uit uw hoofd welk advocatenkantoor Senior voor zijn juridische zaken gebruikt?’ vroeg Cross.

   ‘Reed, Briggs, volgens mij. Waarom?’

   ‘Detectives die mensen schaduwen zijn een bijzonder soort lieden. Meestal zijn het einzelgängers die de kost verdienen door acht tot twaalf uur per dag met hun camera arbeiders die een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebben aangevraagd of eisers in letselschadezaken achterna te zitten om te kijken of ze hen op fraude kunnen betrappen. Het zijn op sociaal gebied vaak mislukkelingen die geen normale kantoorbaan aankunnen. Ze houden niet van routine of van een baas die over hun schouder mee kijkt. Advocatenkantoren hebben zulke lieden niet zoals hun eigen detectives op de loonlijst staan, maar ze hebben een lijst met mensen die ze voor losse karweitjes in kunnen schakelen als daar behoefte aan is. Als Arnold Senior die fotograaf heeft ingehuurd heeft hij zijn naam misschien van iemand bij Reed, Briggs gekregen.’ 

   ‘Maak er dan werk van. Als we kunnen bewijzen dat Senior degene die die foto’s heeft genomen heeft ingehuurd, slaan we een grote bres in de zaak van de aanklager. Heb je nog iets anders ontdekt wat ons problemen kan opleveren?’

   ‘Daar ben ik niet zeker van. Er worden in de aanklacht twee getuigen genoemd die niet in een van de politierapporten staan.’

   ‘En dat zijn?’

   ‘Otto Jarvis en Anthony Rose.’

   Frank fronste zijn voorhoofd. ‘Rose zegt me niets. Ik zal mevrouw Pope vragen of zij hem kent. Jarvis is een advocaat.’

   ‘Werkt hij bij een groot kantoor?’

   ‘Nee, hij is een scharrelaar. Hij doet pro-Deo strafzaken, maar niets groots. Kleine vergrijpen, winkeldiefstallen, rijden onder invloed. Ik heb gehoord dat hij een heleboel echtscheidingszaken doet. Als ik me niet vergis, heeft hij een paar keer problemen met de balie gehad. Kijk dus of je erachter kunt komen of er bij de tuchtraad klachten tegen hem zijn ingediend.’

   ‘Komt voor elkaar. Moet ik kijken of hij banden met Senior heeft? Misschien is hij wel degene die die fotograaf voor hem heeft geregeld.’

   ‘Dat is een goed idee,’ zei Frank. Hij zweeg. Toen hij weer iets zei, keek hij bezorgd. ‘Wat me nog het meest dwarszit, Herb, is het ontbreken van een politierapport waarin die twee getuigen worden genoemd. Dat betekent doorgaans dat de officier van justitie met een verrassing komt, en daar houd ik niet van als ik midden in een proces zit.’