Hoofdstuk 40

Amanda kon de kleurrijke bloemperken en de smaragdgroene gazons rond het huis van Sally Pope en de helderblauwe hemel erboven maar moeilijk in overeenstemming brengen met het bloedvergieten dat binnen had plaatsgevonden. Als zich een drama van deze afmetingen voltrok, leek het onmogelijk dat het leven gewoon door kon gaan alsof er niets was gebeurd. Dood door geweld speelde echter al zo lang een grote rol in Amanda’s leven dat ze wist dat het niet anders was, maar toch kreeg ze even een vreemd gevoel toen haar vader voor Sally’s huis parkeerde. 

   Een paar tellen nadat Frank had aangebeld, werd de deur geopend door een man met een brede borstkas en een woeste rode haardos, die meer op een houthakker dan op een literaire romanschrijver leek. Hij zag er ook vermoeid en erg verdrietig uit.

   ‘Dank dat jullie gekomen zijn,’ zei Liam O’Connell. ‘Normaal zou ik naar jullie kantoor gekomen zijn, maar ik wil Kevin niet alleen laten. Hij is erg zwak en ik moet dicht bij hem in de buurt blijven.’

   ‘Daar heb ik geen enkel probleem mee,’ zei Frank. ‘Het was voor ons een kleine moeite om hierheen te komen.’

   ‘Laten we in de studeerkamer praten. Ik kan daar niet naar binnen,’ zei O’Connell, in de richting van de woonkamer knikkend.

   Amanda kon niet nalaten een vluchtige blik te werpen in de richting van de plek waar Sally Pope gestorven was, de plek waar ze nog maar kort geleden samen met Sally van een koel drankje had zitten nippen.

   ‘Zijn jullie op de hoogte van Sally’s testament?’ vroeg de Ier toen ze in de studeerkamer waren gaan zitten.

   ‘Nee,’ antwoordde Frank.

   ‘Jimmy Pavel heeft het opgesteld,’ zei O’Connell. ‘Hij heeft me verteld dat Kevin alles erft, maar Sally heeft mij als voogd aangewezen.’

   ‘Dat lijkt me logisch,’ zei Frank. ‘Ik was bij haar op bezoek toen jij in Berkeley was. Ze zei dat Kevin erg op je gesteld is.’

   ‘Dat is wederzijds. Kevin is een geweldig joch.’

   ‘Toen je belde, zei je dat je een probleem wilde bespreken dat met het testament te maken had,’ drong Frank aan.

   ‘Een van de advocaten van Arnold Pope heeft me gebeld. Pope wil de voogdij over Kevin.’

   ‘Wat zei die advocaat precies?’

   ‘Eerst werd ik gecondoleerd en daarna werd er even gebabbeld over hoe moeilijk het zou zijn om in m’n eentje een tienerjongen op te voeden, omdat ik zo veel op reis ben in verband met mijn boeken en het lesgeven. Het klonk allemaal erg sympathiek, maar ik kon zien welke kant het opging en dus zei ik dat dat geen probleem voor me was en heb ik hem bedankt voor zijn vriendelijke woorden.’

   ‘Maar ik vermoed dat het gesprek daarmee niet afgelopen was,’ zei Frank.

   ‘Zeker niet. Het ging nog even door, waarbij erg de nadruk werd gelegd op de zorgen die de heer Pope zich om mij en zijn kleinzoon maakte en de financiële voordelen die mij ten deel zouden vallen als ik de opvoeding van Kevin aan de heer Pope zou overlaten.’

   ‘Ik wed dat de advocaat een aanzienlijk bedrag noemde,’ zei Frank.

   O’Connell knikte. ‘En het werd steeds groter naarmate het gesprek vorderde.’

   ‘Wat gebeurde er toen je het aanbod afsloeg?’

   ‘Tja… toen begonnen de dreigementen, allemaal heel subtiel, maar niet mis te verstaan.’

   ‘Wat voor dreigementen?’

   ‘Een strijd om het voogdijschap waar die arme jongen het ongetwijfeld moeilijk mee zou krijgen en die ik onmogelijk kon winnen, omdat ik geen bloedverwant ben. Ik was niet eens met Sally getrouwd.’

   ‘Hoe reageerde je daarop?’

   ‘Ik zei tegen de advocaat dat de heer Pope verantwoordelijk was voor de eventuele psychologische schade die Kevin zou oplopen als hij een proces aanspande en dat zijn pogingen om me te intimideren of me een schuldgevoel te bezorgen volledig mislukt waren. Daarna heb ik opgehangen. 

   Gelukkig heeft Sally voorzien dat Pope iets dergelijks zou proberen. Er staat een bepaling in het testament waarin uitdrukkelijk wordt gesteld dat Arnold Pope Senior onder geen enkele voorwaarde contact met Kevin mag hebben. Het testament geeft Kevins voogd toestemming geld van de erfenis te gebruiken om Kevin te beschermen als het tot een proces komt, wat me bij mijn reden brengt waarom ik jullie hier heb uitgenodigd. Sally had groot vertrouwen in je juridische bekwaamheden, Frank. Ze heeft me verteld hoe je haar hebt gered toen ze beschuldigd werd van de moord op haar man en ze heeft me ook verteld hoe je Popes eerste poging om de voogdij over Kevin in handen te krijgen hebt verijdeld. Ik wil dat je hem ook nu weer tegenhoudt.’ 

   ‘Met alle plezier, Liam. Ik kan niets bedenken wat schadelijker voor Kevin zou zijn dan bij Arnold Pope Senior in huis te moeten wonen. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om dat te voorkomen.’

   O’Connell glimlachte even opgelucht en de spanning die hem zijn schouders had doen krommen verdween. ‘Dank je wel, Frank. Ik wist dat je Kevin niet in de steek zou laten.’

   ‘En ik laat Sally ook niet in de steek. Ik weet hoe erg ze de pest aan Senior had.’

   Frank deed zijn attachékoffertje open en pakte er een notitieblok uit. ‘Als we dit willen winnen, moeten we het hof ervan zien te overtuigen dat er geen reden is om Sally’s wensen niet te eerbiedigen. Senior zal genadeloos proberen het je zo lastig mogelijk te maken, dus je moet me vertellen op wat voor manieren hij kan proberen je goede naam in twijfel te trekken en wat daartegen de beste verdediging is.’

   ‘Meneer O’Connell,’ kwam Amanda tussenbeide. ‘Ik ben met mijn vader hiernaartoe gekomen omdat ik Charlie Marsh vertegenwoordig. Wat hier gebeurd is, kan van invloed zijn op zijn zaak. Ik wil graag uw toestemming om met Kevin te praten terwijl jullie twee overleggen.’

   De Ier aarzelde.

   ‘Ik weet hoe erg het hem heeft aangegrepen. Maar Charlie Marsh zit tegen de doodstraf aan te kijken en Kevin weet misschien iets wat hem kan helpen. Ik beloof dat ik Kevin niet onder druk zal zetten. Zodra ik zie dat het hem te veel wordt, maak ik een einde aan het gesprek. Maar ik zou het zeer op prijs stellen als ik de kans kreeg om erachter te komen of hij iets weet wat kan helpen Charlies naam te zuiveren.’

   O’Connell zuchtte. ‘Kevin heeft gisteren met de politie gepraat. Ik had de indruk dat hij dat aankon. Ga uw gang, maar wees alstublieft aardig tegen hem. Hij maakt een vreselijke tijd door.’

Kevin lag op een ligstoel aan de rand van het zwembad. Hij droeg een T-shirt van zijn zwemploeg en een kaki bermuda. Hij had een sciencefictionpocket bij zich, maar die lag ondersteboven op zijn dijbeen. Hij zat over het water in de verte te staren.

   Amanda trok haar platte schoenen uit en liep op blote voeten langs de rand van het zwembad. De zon stond achter haar. Kevin tuurde naar haar en hield toen een hand boven zijn ogen. Amanda ging naast hem op de rand van een andere ligstoel zitten.

   ‘Dag. Ik ben Amanda Jaffe. Ik ben hier ongeveer een week geleden ook geweest, maar toen hebben we niet met elkaar gesproken.’

   Kevin keek haar aan, maar zei niets.

   Amanda wees naar het T-shirt. ‘Wat voor slag doe je?’

   ‘Vlinderslag,’ antwoordde hij zonder enig enthousiasme.

   ‘Ben je lid van een team van je school?’

   Kevin knikte.

   ‘Zit je ook op een club of zwem je alleen maar voor het schoolteam?’

   ‘Ik train bij Tualatin Hills,’ zei hij al even ongeïnteresseerd.

   ‘Daar heb ik ook bij gezwommen, en ook bij Wilson High. Mijn beste afstand was de tweehonderd meter vrije slag.’

   Kevin keek Amanda recht in de ogen. ‘Wie bent u?’

   Amanda glimlachte. ‘Ben je mijn geklets beu?’

   Kevin antwoordde niet.

   ‘Ik ben advocaat. Ik vertegenwoordig Charlie Marsh. Weet je wie dat is?’

   ‘Hij werd aangeklaagd wegens de moord op mijn vader, maar hij is gevlucht.’

   ‘Precies. Charlie is degene die naar jullie huis kwam op de avond dat je moeder werd vermoord. Je probeerde hem te waarschuwen.’

   Toen Amanda de moord op zijn moeder ter sprake bracht, wendde Kevin zijn blik af.

   ‘Hij is je erg dankbaar, Kevin. Een heleboel mensen zouden veel te bang geweest zijn om Charlie te waarschuwen, maar jij hebt je leven op het spel gezet door dat wél te doen. Dat is het belangrijkste.’

   ‘Maar hij werd toch neergeschoten.’

   ‘Soms hebben we de dingen niet in de hand en kunnen we alleen maar proberen er het beste van te maken.’

   Kevin wendde zijn blik af en snikte. ‘Het is niet eerlijk. Ze was zo lief.’

   Amanda wilde iets zeggen om Kevin te troosten, maar ze wist dat de dood van Sally te recent was om hem met wat ze ook zei tot steun te zijn. Na een tijdje hield hij op met huilen. Kevin lag met zijn ogen dicht. Hij bewoog zich niet, alleen zijn borstkas ging zwaar op en neer.

   ‘Kun je me vertellen wat er in jullie huis is gebeurd?’ vroeg Amanda toen Kevin weer wat op adem begon te komen.

   ‘Daar wil ik niet over praten.’

   ‘Dat weet ik, maar iemand heeft al twee keer geprobeerd Charlie te vermoorden. De politie gaat ervan uit dat diezelfde persoon dat nog een keer gaat proberen. Degene die je moeder heeft vermoord is ook degene die achter Charlie aan zit. Misschien weet jij iets wat de politie kan helpen hem te pakken.’

   ‘Ik heb ze alles verteld wat ik weet.’

   ‘Kun je mij dat ook vertellen?’

   Kevin deed zijn ogen dicht en haalde toen diep adem. ‘Hij kwam mijn kamer binnen. Het was donker en hij had een masker op, zodat ik u niet kan vertellen hoe hij eruitzag.’

   ‘Dat geeft niet.’

   ‘Hij deed een stuk plakband voor mijn mond. Daar werd ik wakker van. Ik probeerde te gillen om mama te waarschuwen, maar dat lukte niet.’

   ‘Dat zou niemand gelukt zijn.’

   ‘Ik probeerde het wel, maar mijn mond zat dichtgeplakt en hij… hij was gewapend. Hij zei dat hij mama zou vermoorden als ik haar probeerde te waarschuwen. Ik… ik geloofde hem, maar hij heeft haar toch vermoord.’

   Kevin begon weer te snikken. Amanda wachtte.

   ‘Hoe klonk hij? Was er iets opvallends aan zijn stem?’

   ‘Hij fluisterde toen hij tegen me praatte. Hij probeerde zijn stem onherkenbaar te maken.’

   ‘Geeft niet. Wat gebeurde er toen?’

   ‘Hij bond me vast en ging weg. Ik probeerde me los te wurmen maar dat lukte niet. Toen hij terugkwam, zei hij dat hij me niets zou doen als ik deed wat hij zei. Daarna bracht hij me naar de woonkamer. Mama zat vastgebonden op een stoel. Gina lag… ze lag op de vloer.’

   Kevin ging met zijn tong langs zijn lippen en keek uit over het zwembad.

   ‘Wat gebeurde er toen?’

   ‘Hij dwong mama om meneer Marsh te bellen. Hij zei dat hij me dood zou schieten als ze het niet deed. Hij zei wat ze moest zeggen en toen belde ze hem. Daarna wachtten we. We hoorden de voordeur opengaan. Toen… Toen heeft hij…’

   ‘Daar hoef je niet over te praten. Ik weet wat er gebeurd is.’

   Kevin knikte. Hij begon weer te huilen.

   ‘Kevin, wat heb je gezien toen meneer Marsh de woonkamer binnenkwam?’

   ‘Ik probeerde hem duidelijk te maken dat er iemand achter de gordijnen stond. Ik probeerde hem te waarschuwen toen die man erachter vandaan kwam en op meneer Marsh schoot. Toen werd er vanaf de andere kant van de woonkamer geschoten en gingen de tuindeuren aan scherven. Iedereen stond te schieten.’

   ‘Heb je gezien wie meneer Marsh gered heeft?’

   ‘Toen ze begonnen te schieten, liet ik me op de vloer vallen. Ik lag met mijn gezicht naar de tuindeuren. Ik heb niet naar de deur gekeken, maar ik zag wel een weerspiegeling in het glas. Het beeld golfde en er was niet veel licht, maar volgens mij was het een zwarte man.’

   ‘Hoe zeker ben je ervan dat hij zwart was?’ vroeg Amanda terwijl ze zich Nathan Tuazama als Charlies beschermengel probeerde voor te stellen.

   ‘Vrij zeker,’ zei Kevin aarzelend.

   ‘Wat is er gebeurd met de man die je moeder heeft vermoord?’

   ‘Hij rende weg. Hij is door een raam naar buiten geklommen.’

   ‘Weet je of hij gewond was?’

   ‘Nee. Ik drukte mijn gezicht tegen de vloer. Ik heb alleen zijn gymschoenen gezien toen hij ervandoor ging.’

   Amanda kon zien dat Kevin uitgeput was en ze besloot dat het genoeg voor hem geweest was.

   ‘Bedankt dat je met me hebt willen praten,’ zei ze.

   ‘Heeft het geholpen?’

   ‘Ja. Je hebt een paar dingen voor me opgehelderd.’

   Maar de waarheid was dat Kevins verhaal alleen maar alles overhoop had gehaald. Het was logisch dat Tuazama Charlie in leven wilde laten om de diamanten in handen te krijgen. Maar hoe had hij geweten dat Charlie in het holst van de nacht naar Sally’s huis zou gaan? Ze vermoedde dat Tuazama mogelijk Charlies hotel in de gaten hield, maar het leek niet echt logisch dat hij om twee uur ’s nachts bij het hotel op wacht stond. Tuazama moest tenslotte ook slapen.

   En waarom had de moordenaar Kevin niet vermoord? Misschien was de moordenaar van plan geweest Kevin te vermoorden en had Charlies redder hem gedwongen te vluchten voordat hij de laatste getuige van zijn misdaad kon uitschakelen. Dat leek logisch, maar Amanda kon nog een andere reden bedenken waarom Kevin het had overleefd. En die reden was minstens zo aannemelijk.