Hoofdstuk 9

Tijdens de rit naar haar kantoor kon Amanda haar opwinding nauwelijks onderdrukken. Ze was betrokken geweest bij een aantal grote zaken die in het hele land de aandacht hadden getrokken, zoals de zaak-Cardoni – de seriemoordenaar – en de zaak-Dupre, die te maken had met de moord op een Amerikaanse senator. Maar de aandacht die ‘de staat versus Charles Marsh’ zou trekken was van een heel andere orde. Haar hele leven zou erdoor overhoop worden gehaald, maar de kans om deel van de geschiedenis uit te maken maakte het dubbel en dwars de moeite waard. 

   En ze had ook nog een persoonlijke reden om de zaak aan te nemen: wat een slag zou ze slaan als ze de naam van Marsh op dezelfde manier kon zuiveren als haar vader die van Sally Pope!

   Amanda parkeerde op haar vaste plaats en liep door de golvende hitte naar het Stockman-gebouw, een kantoorgebouw van veertien verdiepingen midden in het centrum van Portland. Jaffe, Katz, Lehane & Brindisi huurden de hele zevende verdieping. Meteen nadat Amanda bij de receptie had gekeken of er nog boodschappen voor haar waren, liep ze naar het kantoor van haar vader.

   Frank Jaffe was een forsgebouwde man van achter in de vijftig. Hij had een rossig gezicht en een krullende haardos, die meer grijs dan zwart begon te vertonen. In zijn jeugd had hij twee keer zijn neus gebroken bij vechtpartijen, en hij leek meer op een misdadiger dan op een jurist. Franks ruime hoekkantoor werd opgesierd door antiek. Een groot bureau, dat hij vlak nadat hij zijn praktijk had geopend op een veiling had gekocht, nam het grootste deel van de ruimte in beslag. In de loop der jaren was het bureaublad beschadigd door brandende sigaretten, krassen van paperclips en koffievlekken, maar dat was moeilijk te zien omdat bijna iedere centimeter bedekt was met wetboeken, stapels papier of dossiers.

   Amanda maakte haar aanwezigheid kenbaar door op Franks deurpost te kloppen. Hij keek op van de kladversie van het juridische memorandum waaraan hij zat te werken.

   ‘Wat heeft die vette glimlach op je bekkie te betekenen?’ vroeg Frank.

   Amanda plofte neer op een van de twee stoelen voor cliënten die tegenover Franks bureau stonden.

   ‘Waarom denk je dat ik dit gekregen heb?’ vroeg Amanda, de cheque van het voorschot naar Frank gooiend. Hij staarde even naar de cheque en floot toen tussen zijn tanden. Amanda’s glimlach werd breder.

   ‘Heb je de loterij gewonnen?’ vroeg hij.

   ‘Daar lijkt het op. Ik ben net aangenomen om de zaak van de eeuw te verdedigen.’

   ‘Dat zegt me al genoeg,’ zei Frank. Hij kon een grijns niet onderdrukken. ‘Vertel op, wat is dat voor een zaak die zo groot is dat hij een dergelijk voorschot rechtvaardigt?’

   ‘Charlie Marsh komt terug om terecht te staan voor de moord op Arnold Pope Junior.’

   Frank glimlachte nu niet meer. ‘Dat méén je niet!’

   ‘Ik meen het wel degelijk. Hij is op dit moment vanuit Afrika onderweg terug naar Amerika. Het blad World News biedt hem in New York onderdak totdat ik zijn vrijwillige uitlevering heb kunnen regelen.’ 

   ‘Hoe betaalt hij je?’

   Amanda vertelde haar vader over de overeenkomst voor het boek en Martha Brice’ verwachtingen omtrent de exclusiviteit van World News bij de verslaggeving over de zaak. Toen zijn dochter uitgepraat was, keek Frank bedenkelijk. 

   ‘Dat gedoe met die verslaggever staat me niet aan.’

   ‘Mij ook niet, maar ik kan wel een oogje op hem houden, en Brice heeft ingestemd met de beperkingen die ik wil opleggen.’

   ‘Dat zegt ze tenminste. Uit wat je me verteld hebt, maak ik op dat het iemand is die je gouden bergen belooft zonder er ook maar iets van te menen. Ze rekent erop dat jij geen half miljoen dollar gaat terugbetalen als het eenmaal op jouw rekening staat. Als ze je er eenmaal bij betrokken heeft, gaat ze kijken hoever ze kan gaan.’

   ‘Dat kan ze wel proberen, maar ik heb duidelijk gemaakt dat Charlie mijn cliënt is en niet zij. En ik hoop dat je weet dat ik de Martha Brices van deze wereld heus wel aankan.’

   ‘Dat weet ik, maar het zal niet gemakkelijk zijn, en je bent nog nooit betrokken geweest bij een mediacircus als dat waar je op het punt staat je in te storten. Het kan bedwelmend zijn. Hoeveel topadvocaten heb je niet in idioten zien veranderen zodra ze de kans kregen om hun mening op de nationale zenders te verkondigen?’

   ‘Ik begrijp wat je bedoelt, maar je vergeet dat ik een wijze oude mentor heb die me op mijn weg naar de roem kan begeleiden. Ik weet zeker dat ik erop kan rekenen dat je een emmer koud water over me heen gooit als ik me als een ezel begin te gedragen.’

   Frank glimlachte. Hij zou met de emmer klaarstaan, maar hij betwijfelde of hij die ooit zou hoeven te gebruiken, want hij kende zijn dochter maar al te goed.

   ‘Ik heb twee verzoekjes, pap,’ zei Amanda. ‘Kun je me alles vertellen over de zaak-Pope? Ik heb wel de kranten gelezen en er ook iets van gevolgd toen jij ermee bezig was, en we hebben er ook een paar keer over gepraat, maar dat was twaalf jaar geleden en mijn geheugen moet nodig opgefrist worden.’

   ‘Wil je dat ik dat nu doe?’

   ‘Probeer maar.’

   ‘Ik weet niet of me dat lukt, zo uit mijn hoofd. Kijk, ik moet echt eerst dit memorandum afmaken. Waarom bestellen we niet wat te eten, dan kunnen we in de lunchpauze in de vergaderzaal praten? Ik zal het dossier uit het archief laten halen. Dan heb ik ook tijd om erover na te denken.’

   ‘Da’s goed.’

   ‘Je zei dat je twee verzoekjes had. Wat is het tweede?’

   ‘Het drong tot me door dat we misschien een belangenconflict hebben. Ik heb nog niet bij de balie geïnformeerd, maar ik ga een medeverdachte vertegenwoordigen van iemand die jij hebt vertegenwoordigd. Ze kan niet opnieuw in staat van beschuldiging gesteld worden, maar ik kan me voorstellen dat zich problemen kunnen voordoen. Ik vroeg me af of jij Sally Pope een afstandsverklaring kunt laten tekenen.’

   ‘Dat lijkt me geen probleem,’ zei Frank. Zijn gezicht verried geen van de emoties die in hem opkwamen bij het idee dat hij Sally Pope weer zou ontmoeten.

   Frank en Amanda praatten nog even door. Op een gegeven moment zei Frank dat hij verder moest met zijn memorandum en ging Amanda naar haar eigen kantoor. Frank moest het memorandum afmaken, maar in werkelijkheid wilde hij tijd voor zichzelf om de mogelijkheid dat hij Sally Pope weer zou ontmoeten tot zich door te laten dringen. Ze maakte al een hele tijd geen deel van zijn leven meer uit, maar de littekens waren nog niet verdwenen.

   Frank leunde achterover in zijn stoel en staarde uit zijn raam naar de groene heuvels die zich boven het centrum van Portland verhieven. De hemel was helderblauw, met hier en daar witte wolken; een rustig beeld, dat haaks stond op de emoties die in hem opwelden. Aan Sally Pope denken was pijnlijk voor Frank, en dus richtte hij zijn aandacht op Charlie Marsh. Sally Pope was dan wel zijn cliënt geweest, maar het proces ging de hele tijd over Marsh. Het verhaal van Charlie begon met de gijzeling in de gevangenis.