Hoofdstuk 12

Dunthorpe was een welvarende gemeenschap aan de rand van Portland, en Charlies cursus zou plaatsvinden in een in tudorstijl opgetrokken woning, die midden op een landgoed met uitgestrekte gazons en bomen stond. Het huis was groter dan sommige van de huizen waar hij sinds hij beroemd was geworden was geweest, maar kleiner dan andere. Als hij in deze penthouses, herenwoningen en landhuizen rondliep, voelde hij zich net Alice in Wonderland. Hij was rijker dan hij zich in zijn stoutste dromen had kunnen voorstellen, maar sinds hij met de cursussen was begonnen had hij mensen ontmoet vergeleken met wie hij een bedelaar was. Waar kwam al dat geld vandaan?

   Er was nog iets anders wat onwerkelijk leek. Charlie was in armoede opgegroeid. Hij had huisuitzettingen meegemaakt, er waren tijden geweest dat er niet genoeg te eten was en er was sprake van geweld, niet alleen in de buurt waar hij woonde, maar ook in zijn eigen leven. Hij had altijd gedacht dat zijn problemen zouden worden opgelost als hij eenmaal rijk was, maar deze mensen wáren rijk en klopten bij hem aan om hulp bij het zoeken naar geluk. Hij begreep het niet.

   Tijdens het anderhalve jaar dat hij in de gevangenis had doorgebracht en in de mallemolen waarin zijn leven was veranderd sinds hij weer op vrije voeten was, was hij zelden alleen geweest en hij was de zeldzame momenten van rust en vrede die zijn hectische leven hem toestond gaan waarderen. Zodra hij klaar was met het signeren van exemplaren van zijn boek glipte Charlie door de tuindeuren van de bibliotheek naar buiten om wat frisse lucht te happen. Aan de overkant van het uitgestrekte gazon lag een bloementuin. Charlie kuierde over het prachtig verzorgde gazon in de richting van de tuin. Delmar Epps, een gespierde voormalige zwaargewichtbokser die door Mickey Keys in dienst was genomen, liep ver genoeg achter hem aan om Charlie het gevoel van privacy te geven, maar bleef dicht genoeg bij hem in de buurt om zijn plicht als lijfwacht te kunnen vervullen.

   Alles was gegaan zoals Mickey had voorspeld. De autoriteiten hadden niet toegestaan dat Charlie betrokken werd bij de onderhandelingen met de gevangenen, zodat hem geen blaam trof toen bij een hevige schietpartij twee cipiers en een aantal gevangenen omkwamen. Charlie kon dus voor de televisiecamera’s orakelen over hoe het had kúnnen aflopen als ze hem hadden toegestaan de opstandige zielen van de gevangenen innerlijke vrede te schenken. De publiciteit had tot gevolg dat het congrescentrum in Portland tot de nok toe was gevuld voor een bijeenkomst die een behoorlijk bedrag had opgeleverd. Aan de tweede bijeenkomst in Dunthorpe, waar een meer select gezelschap aanwezig was, hadden ze ook aardig wat geld overgehouden. 

   Na aanvankelijk te hebben lopen kankeren en klagen dat hij naar een of ander godvergeten gat moest vliegen, had Charlie ten slotte moeten toegeven dat hij blij was dat Mickey hem naar Portland had gesleept. Oregon was een openbaring geweest voor iemand die in bittere armoede in een stad was opgegroeid en pas was vrijgelaten uit een grauwe gevangenis en zijn intrek had genomen in een betonnen woonbunker in Manhattan. Hier waren helderblauwe luchten, smaragdgroen gras en eindeloze vergezichten met bomen en bloemen. De zomerse lucht was warm en niet vervuild. Charlie haalde diep adem en genoot van een zacht briesje terwijl hij het gazon overstak.

   Een hoge thujahaag scheidde het gazon van de tuin en dempte het geluid van een levendig gesprek. Charlie wilde alleen zijn en veranderde dus van richting. Hij bleef staan toen een woedende vrouw haar stem verhief. Charlie deed een stap de tuin in en tuurde om de hoek van de haag. Een man in een donkerbruine pantalon en een donkergroen poloshirt stond met een vrouw in een lichtblauwe jurk met smalle schouderbandjes te ruziën.

   De man, die achter in de twintig leek, had een zongebruinde huid en zo te zien beschikte hij met zijn brede schouders en de slanke taille van een atleet over een goede conditie. Charlie herkende hem niet, maar de vrouw kwam hem wel degelijk bekend voor. Ze had tijdens de bijeenkomst achteraan gestaan, met een vage glimlach die hem zei dat ze geen woord van zijn onzin geloofde. Charlie herinnerde zich de vrouw ook omdat ze verbijsterend mooi was, met donkerblond schouderlang haar en blauwe ogen die hem aan de heldere Caribische Zee deden denken die hij in een reclamespotje op televisie had gezien.

   ‘Je luistert niet, Tony,’ snauwde de vrouw. ‘Ik wil niet dat je me lastigvalt. Moet ik soms met iemand bij de club gaan praten om te zorgen dat je me met rust laat?’

   De vrouw maakte aanstalten om weg te lopen, maar Tony greep haar bij haar pols.

   ‘Me afwimpelen gaat niet zo eenvoudig, Sally.’

   Sally bleef staan en draaide zich langzaam om tot ze met haar gezicht vlak voor hem stond.

   ‘Laat me los,’ zei ze, waarbij ze elk woord op zo’n ijzige toon benadrukte dat haar stem vuur had kunnen doen bevriezen.

   Gesterkt door de aanwezigheid van Delmar en het idee dat hij de blondine misschien zou kunnen versieren, besloot hij in deze hachelijke situatie tussenbeide te komen.

   ‘Hé, klootzak,’ zei Charlie op het probeer-me-niets-te-flikkentoontje dat hij in de gevangenis had geleerd. ‘Laat de dame los.’

   Tony wierp een blik op Charlies weinig imposante verschijning en schoot in de lach.

   ‘Klootzak, zei je? Wel, wel, en ik dacht juist dat jij vrede en liefde voorstond, swami.’

   Dankzij Freddy Clayton was Charlie nooit bij vechtpartijen in de gevangenis betrokken geraakt, en maar een paar keer bij vechtpartijen daarbuiten. Maar hij had er heel wat gezien en in zijn hoofd een lijstje gemaakt van wat werkte en wat niet. Charlie sloeg met zijn rechtervuist boven Sally’s schouder en raakte het puntje van Tony’s neus. De neus is een heel gevoelig puntje van de anatomie, en het doet vreselijk pijn als die tot moes wordt geslagen. Tony’s handen schoten omhoog. Op dat moment drong Delmar zich met zijn kolossale lichaam tussen Charlie en de gewonde man in. De voormalige bokser greep Tony met een grote vuist bij zijn kraag beet en draaide eraan. 

   ‘Valt deze meneer u lastig, baas?’ vroeg hij aan Charlie, terwijl hij met zijn vrije hand zijn jasje naar achteren duwde, zodat Tony de sierlijke revolver met de ivoren kolf kon zien die tussen zijn broekriem stak.

   ‘Nee, hij valt me niet meer lastig,’ antwoordde Charlie. ‘Stuur menéér maar weg, Delmar, en laat even naar zijn neus kijken als die gebroken is.’

   Delmar sleepte Tony de tuin uit en Charlie wendde zich tot de vrouw.

   ‘Het spijt me dat je dit hebt moeten zien.’

   ‘Ik heb wel erger meegemaakt,’ zei ze koeltjes, ‘en ik ben prima in staat om voor mezelf te zorgen.’

   Charlie was verrast. Hij had gedacht dat vrouwen uit de betere kringen doodsbang en seksueel opgewonden raakten door geweld, maar het scheen deze dame eerder te amuseren dan bang te maken. Ze hield haar hoofd schuin en keek Charlie even aandachtig aan.

   ‘Ik neem aan dat deze heldendaad vooruitliep op een poging me het bed in te krijgen,’ zei ze.

   ‘Wát?!’

   ‘Wilden die sukkels bij de cursus soms niet allemaal met je naar bed nadat ze al die kletspraat over innerlijk licht en vrede in jezelf hadden aangehoord?’

   ‘Ik was niet…’

   De vrouw schoot in de lach. ‘Ben je nu een beetje van streek?’

   ‘Hé, als je gedaan hebt wat ik heb gedaan en heelhuids uit de gevangenis bent gekomen raak je nergens meer door van streek,’ zei Charlie, in een poging om wat terrein terug te winnen.

   ‘Vertel op, stoere bink. Nou ja, we zien wel. Van al dat machogedoe en dat vechten ben ik trouwens behoorlijk opgewonden geraakt,’ zei ze op een toon waaruit geen enkel seksueel verlangen sprak. ‘Denk je dat je kunt bewijzen hoe macho je echt bent of moet ik achter iemand anders aan?’

   ‘Ja, oké. Mij heb je,’ was het beste wat hij kon bedenken. Doorgaans was Charlie het roofdier dat de jungle afstroopte op zoek naar seks. Maar bij deze vrouw voelde hij zich meer de prooi.

   ‘Laten we dan maken dat we hier wegkomen. Tony is zo’n ezel dat hij misschien de politie gaat bellen, dus je kunt hier maar beter niet blijven rondhangen.’ Ze gooide hem haar autosleutels toe. ‘Die zijn van mijn Porsche. Jij rijdt.’

Het huis van Sally Pope was minder groots dan het landhuis dat ze zojuist verlaten hadden, maar het was ook niet bepaald een burgermanswoning.

   ‘Leuk huisje,’ zei Charlie zodra Sally de verlichting aan deed, zodat hij het geplaveide halletje en de wenteltrap naar de eerste verdieping kon zien.

   Sally verspilde geen tijd aan een antwoord. Ze liet haar handtas op een kleine tafel bij de deur vallen en wierp zich op Charlie. Hij kon haar stevige borsten tegen zijn borstkas voelen. Haar hand gleed naar zijn kruis. Hij had het bijna niet meer. Op dat moment zag hij op de vloer van het halletje een honkbalhandschoen en een plastic knuppel liggen.

   Sally voelde hem verstijven en deed een stap achteruit. Ze zag waar hij naar keek.

   ‘Die zijn van Kevin. Hij is vier, en je hoeft je geen zorgen te maken. Hij is naar een logeerpartijtje. We zullen dus niet gestoord worden.’

   ‘En je man? Is die soms ook naar een logeerpartijtje?’

   Sally deed haar ogen even dicht en haalde diep adem. ‘Zeg Charlie, heb je zin om te neuken of wil je mijn familiegeschiedenis horen?’

   ‘Het spijt me dat ik het vroeg. Daar heb ik niets mee te maken.’

   ‘Laat me dan eerst eventuele misverstanden uit de weg ruimen. Mijn man is congreslid Arnold Pope Junior, en hij zit vanavond in Washington DC, waar hij probeert het land te redden uit de klauwen van linkse rakkers, voorstanders van abortus en misdadigers als jij. Als je daar zo van schrikt dat je hem niet meer overeind krijgt, ga dan. Maar als je nog steeds zin hebt in een nummertje, moet je verder geen vragen meer stellen.’

‘Wie was die vent met wie je vanavond stond te ruziën?’ vroeg Charlie. Ze lagen in de ravage die ze in Sally’s echtelijke bed hadden aangericht en baadden in het zweet terwijl ze even uitrustten voor de derde ronde.

   ‘O, die nul. Dat is Tony Rose, de tennisleraar van de Westmont-sociëteit. Hij denkt dat we een verhouding hebben, maar dat houdt naar mijn gevoel toch iets meer in dan hoe ik onze relatie zou willen beschrijven.’

   ‘Waarom was hij zo kwaad?’

   ‘Ik heb hem de bons gegeven en zijn ego gekwetst.’

   ‘Ga je mij ook de bons geven?’ vroeg Charlie grijnzend.

   Sally draaide zich naar hem toe en leunde op haar elleboog.

   ‘Even voor de duidelijkheid, Charlie: je kunt lekker neuken. Als je wilt, en de mogelijkheid doet zich voor, kunnen we elkaar nog een paar keer zien zolang je in Portland bent, maar daar blijft het bij. Ik houd van mijn zoon en van mijn man, en die laat ik geen van beiden in de steek.’

   Charlie was in de war. ‘Als je van Arnie Junior houdt, wat doe je dan hier met mij?’

   Voor de eerste keer die avond leek Sally van de wijs gebracht. ‘Dat gaat je niets aan.’

   Ze verliet het bed, liep de badkamer in en sloeg de deur met een klap dicht. Charlie liep haar snel achterna.

   ‘Hé,’ zei hij door de gesloten deur. ‘Het spijt me. Ik had niet zo nieuwsgierig moeten zijn. Kom naar buiten, dan stel ik geen vragen meer, dat beloof ik.’

   Het toilet werd doorgespoeld en de deur ging open. Sally was weer tot bedaren gekomen. Ze raakte Charlies wang aan.

   ‘Het was heerlijk, Charlie, maar ik ben vreselijk moe. Vind je dat erg?’

   ‘Ik ben ook bekaf,’ zei hij, ook al had ze hem zo opgewonden dat hij geen bezwaar zou hebben opnieuw het bed met haar in te duiken. ‘Ik moet radio- en televisie-interviews doen en ik heb nog een signeersessie in Seattle. We vertrekken morgenochtend, een schoonheidsslaapje kan dus geen kwaad.’

   Sally haalde haar hand weg en glimlachte, maar ze had een verdrietige blik in haar ogen.

   ‘Weet je wat,’ zei Charlie, ‘na Seattle kom ik hier weer terug. Ik heb dan een paar dagen vrij voor we naar San Francisco gaan.’

   Sally keek bedachtzaam. ‘Hoe zou je het vinden als je een van je cursussen bij een van de meest exclusieve sociëteiten van Oregon kon geven?’

   ‘Dat klinkt prima.’

   ‘Dan probeer ik dat te regelen. Je hoort nog van me.’

   ‘Ik ben donderdag weer in mijn hotel voor een signeersessie. Heb je zin om langs te komen?’

   ‘We mogen niet samen gezien worden, begrijp je dat?’

   ‘Natuurlijk, maar ik kan het zo regelen dat je naar binnen kunt glippen zonder dat iemand je ziet.’

   ‘Ik neem aan dat je daar ervaring mee hebt?’

   Charlie grijnsde. ‘Ik heb een waterdicht systeem. Ik zit in de suite op de bovenste verdieping, die via een lift aan de achterkant van het hotel te bereiken is. De enige die op de hoogte is, is Delmar, en die heeft ons al samen gezien.’

   ‘Daar moet ik even over nadenken.’

   ‘Prima. Heb je een pen? Dan geef ik je mijn mobiele nummer. Bel me in Seattle over die cursus en wat je verder nog kunt bedenken.’

   Charlie belde Delmar en zei dat hij hem op een hoek, een paar honderd meter van Sally’s huis, op moest pikken, zodat niemand hem in de buurt van het huis zou zien. Terwijl hij in de warme avondlucht op zijn limousine stond te wachten, probeerde Charlie hoogte van Sally Pope te krijgen. Hij kwam tot de conclusie dat ze een zielige, verbitterde vrouw was. Waarom zou de rijke, knappe vrouw van een congreslid anders hem, Tony Rose en – naar hij aannam – een hoop andere mannen het bed in slepen? Hij had medelijden met haar, maar dat zou hem er niet van weerhouden om, als de gelegenheid zich voordeed, nog een keer met haar naar bed te gaan.