Hoofdstuk 4

Sommige mensen zeiden dat God goed en genadig was, maar Dennis Levy wist dat dat niet zo was. Je hoefde alleen maar het nieuws op de televisie aan te zetten om de bewijzen van grove onrechtvaardigheid in de wereld te zien. Eén procent van de wereldbevolking skiede in Gstaad en lag in Nevis aan het strand, terwijl er in Afrika miljoenen mensen van de honger omkwamen. En wat dacht je van aids en Katrina en de armen in India, die op straat woonden en de vuilnisbelten afstroopten om aan eten te komen? Dichter bij huis waren er mensen die, omdat ze met een rijk iemand waren getrouwd, ten onrechte machtsposities bekleedden en in luxe kantoren met uitzicht op Central Park werkten, terwijl degenen die echt talent hadden – zoals Dennis Levy – zich in kantoorhokjes moesten afbeulen en de hielen van deze lieden moesten likken. 

   Dat waren een paar van de dingen waar Dennis over nadacht terwijl hij van zijn kantoorhokje naar het luxueuze kantoor van Martha Brice, zijn baas bij World News, sjokte. Levy was op Long Island opgegroeid in de lagere regionen van de middenklasse. Op de middelbare school had hij keihard gewerkt om een beurs voor een van de gerenommeerde universiteiten te kunnen bemachtigen. Hij ruimde in de kantine van Princeton de tafels af, terwijl de rijke klootzakken uit zijn klas een wekelijkse toelage van hun ouweheer kregen. Terwijl Levy tot in de kleine uurtjes zat te studeren en op zijn eindlijst nota bene gemiddeld een negen scoorde, waren de zoons en dochters van de rijken bezig zich te bezatten, stoned te raken en alles te neuken wat bewoog, in de wetenschap dat ze, ongeacht hun studieresultaten, op een vette baan bij de firma’s of de bedrijven van hun ouders konden rekenen. Wat was daar rechtvaardig aan, en wat hadden al zijn geploeter en zijn uitstekende academische loopbaan hem opgeleverd? Zijn rijke klasgenoten verdienden goud geld als effectenmakelaars en advocaten; lieden die amper hun eigen naam konden spellen kregen de beste baantjes bij World News terwijl hij een habbekrats verdiende met reportages over onderwerpen die hem nooit de reputatie zouden opleveren die hij verdiende. 

   Levy dwong zichzelf te glimlachen toen hij zijn aanwezigheid kenbaar maakte aan Brice’ zogenaamde secretaresse, Daphne St. John, al zou hij erom hebben durven wedden dat dat niet haar echte naam was. Daphne was een verwaand kreng, die kort nadat ze was aangenomen Dennis’ aanbod om ergens iets te gaan drinken had afgeslagen. De herinnering aan haar ongelooflijk botte weigering stak nog steeds, maar dat zou hij die veredelde receptioniste toch mooi niet laten merken.

   ‘Mevrouw Brice zit midden in een belángrijk telefoongesprek,’ zei Daphne tegen hem, duidelijk insinuerend dat Brice’ gesprek met hem niet belangrijk was. ‘Ga maar even zitten, dan laat ik je wel weten als ze je kan ontvangen.’

   Dennis liet zich op een bank zakken en kookte inwendig van woede terwijl hij de nieuwste editie van World News doorbladerde. Hij had net in gedachten het zoveelste artikel over het Midden-Oosten geredigeerd, dat in erbarmelijke stijl geschreven was door een van de oudere journalisten bij het blad, toen Daphne tegen hem zei dat hij Brice’ heiligdom kon betreden. 

   Dennis was lang en slungelig en had de fletse gelaatskleur van een laagbetaalde verslaggever die zo weinig verdient dat hij van fastfood moet leven. Zijn zwarte haar krulde en hij had een doordringende blik in zijn blauwe ogen. Het leek of hij altijd gespannen was. Hoewel hij duidelijk erg pienter was, duurde het vaak lang voordat hij een grap doorhad, omdat hij niet over gevoel voor humor beschikte. Dennis was ook in de omgang met anderen nogal onbeholpen. Hij had geen gevoel voor stijl en voelde zich nooit op zijn gemak in een sterrenrestaurant of bij een gelegenheid waar hij in smoking moest verschijnen.

   Martha Brice voelde zich volkomen thuis bij Le Bernardin, een van de betere driesterrenrestaurants in New York, of bij een chique feest in de hogere kringen. Dennis moest met tegenzin toegeven dat ze over een uitstekend stel hersens beschikte, wat nog eens bewezen werd door de diploma’s van Yale en de School voor Journalistiek aan de Columbia-universiteit aan haar muur, maar ze kon niet meer dan tien jaar ouder zijn dan hij en had het al tot hoofdredacteur van een van de belangrijkste opiniebladen geschopt. Wat Dennis nog het meeste dwars zat, was dat ze haar positie had gekregen door met Harvey Brice, de eigenaar van World News, te trouwen. Harvey was minstens twintig jaar ouder dan zij. Dennis kon niet echt ontkennen dat ze geen goede leidinggevende was, maar hij had het gevoel dat hij minstens net zo geschikt was om leiding te geven aan een belangrijk tijdschrift als zij. Als hij het geluk had gehad als zoon van rijke ouders te zijn geboren en niet als kind van de eigenaar van een stomerij en een onderwijzeres aan een lagere school, had hij misschien op haar stoel kunnen zitten. 

   Dennis moest ook toegeven dat Martha Brice aantrekkelijk was, al vond hij haar wel een beetje aan de corpulente kant. Haar hartvormige gezicht werd omgeven door een kortgeknipt, ravenzwart kapsel, en op haar dikke, tuitende lippen had ze helderrode lippenstift aangebracht. Haar glanzende haar en vuurrode mond vormden een scherpe tegenstelling met haar bleke huid. Ze droeg vandaag een zwart Armani-broekpak en een crèmekleurig maatoverhemd. Smaakvolle oorbellen met zwarte teardrop-parels en een bijpassende halsketting maakten duidelijk dat ze steenrijk was, maar dat niet aan de grote klok hoefde te hangen.

   ‘Fijn dat je er bent, Dennis,’ zei Brice terwijl ze gebaarde dat hij moest gaan zitten. ‘Hoe gaat het ermee?’

   Dennis had geen idee waar ze naar informeerde. Wilde ze weten hoe het met zijn privéleven ging, of hoe het hem op het werk beviel? Hij besloot om op safe te spelen.

   ‘Prima,’ zei hij.

   ‘Ik heb je een beetje in de gaten gehouden en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk van je werk ben.’

   Dennis bloosde. Hij was niet gewend aan complimentjes.

   ‘Ik weet dat we je niet de meest uitdagende opdrachten hebben gegeven,’ ging Brice verder, ‘maar een van de manieren waarop ik beoordeel hoe toegewijd en bekwaam mijn verslaggevers zijn, is kijken hoe ze met opdrachten omgaan waarvan ik weet dat ze er niet per se in zijn geïnteresseerd. Het is tijd dat je een stapje hoger komt. Heb je daar belangstelling voor?’

   ‘Zeker,’ antwoordde Dennis, terwijl hij zonder het zelf te merken rechtop ging zitten.

   ‘Hoe oud ben je, Dennis?’

   ‘Vijfentwintig.’

   ‘Dan was je twaalf jaar geleden dus dertien,’ zei Brice, meer tegen zichzelf dan tegen Dennis. ‘Zeggen de namen Charlie Marsh of Gabriel Sun je iets?’

   Dennis fronste zijn voorhoofd. ‘Was dat niet degene die een of andere newagebeweging begon en toen van moord werd beschuldigd?’

   De hoofdredacteur knikte. ‘In de pers werd hij “goeroe van de duivel” genoemd. De zaak heeft in Amerika breeduit op alle voorpagina’s gestaan. Marsh werd voor het eerst bekend bij een gijzeling in de staatsgevangenis, waarbij hij het leven van een bewaker heeft gered. Als beloning kwam hij vervroegd vrij. Daarna heeft hij een autobiografie geschreven, Het licht in jezelf, een bestseller waarin zijn wonderbaarlijke bekering van kleine misdadiger tot held en, naar men zegt, idealist werd toegeschreven aan de ontdekking van Gods innerlijke licht. De praatprogramma’s op televisie slikten het voor zoete koek. 

   Marsh begon zich Gabriel Sun te noemen en zelfonthulling en redding te verkondigen via zijn Innerlijk Licht-cursussen, die hij in het hele land hield. Twaalf jaar geleden werd het congreslid Arnold Pope Junior bij een van die cursussen doodgeschoten. Marsh en de vrouw van het congreslid werden van de moord beschuldigd en Marsh vluchtte het land uit.’ 

   Brice schoof een dikke map over haar bureau.

   ‘Dit is achtergrondinformatie over de goeroe. Er staat genoeg in om als basis voor een interview met hem te gebruiken.’

   Dennis bladerde de map door, die stampvol krantenknipsels en computeruitdraaien zat.

   ‘Marsh houdt zich toch in Afrika schuil?’ vroeg hij, terwijl hij zich de feiten over het onderwerp van zijn verhaal begon te herinneren.

   Brice knikte. ‘Hij zit in Batanga.’

   Dennis keek bedenkelijk. ‘Is dat niet dat land dat door een kannibaal wordt geregeerd?’

   ‘Die geruchten dat president Baptiste het hart van de ex-president heeft opgegeten zijn nooit bevestigd. Ik vermoed dat hij ze zelf heeft rondgestrooid om iedereen die het ook maar in zijn hoofd mocht halen zich tegen hem te verzetten de stuipen op het lijf te jagen. Maar daar kun je zelf bij Marsh naar informeren. Ik heb gehoord dat hij de president heel goed kent.’

   ‘Hoe ga ik dat interview afnemen? Via de telefoon?’

   Brice glimlachte vriendelijk. ‘Je weet toch dat we dat bij World News nooit op die manier doen. Ik heb een vlucht naar Lagos voor je geboekt, die vanavond om zeven uur vertrekt vanaf JFK.’ 

   ‘Vanavond?’

   ‘Dat is toch geen probleem, of wel?’

   ‘Nee, nee. Ik kan vanavond vertrekken.’

   ‘Goed. Van Lagos naar Baptisteville is het maar een klein eindje vliegen.’

   Dennis kon niet geloven dat hij zo geboft had. Hij zou naar Afrika vliegen om daar in een land dat door een kannibaal werd bestuurd een internationale beroemdheid te interviewen. Dat was nog eens geweldig! Hij wist bijna niets over Charlie Marsh, maar hij kon snel dingen in zich opnemen. Tegen de tijd dat hij in Baptisteville landde, zou hij er helemaal klaar voor zijn.

   ‘Is er nog iets bijzonders waarvan u wilt dat ik het in het interview ter sprake breng?’ vroeg Dennis.

   ‘Maak je over het interview maar geen zorgen. Marsh komt samen met jou terug naar de Verenigde Staten. Je hebt dus ruim de tijd om met hem te praten.’

   Dennis fronste zijn voorhoofd. ‘Loopt er niet nog een aanklacht wegens moord tegen hem?’

   ‘Ja. Daarom komt hij ook terug. Hij heeft altijd beweerd dat hij onschuldig is en hij wil nu zijn naam zuiveren.’

   ‘Jemig! Dat zou dus echt een groot verhaal kunnen worden!’

   ‘Het wórdt ook een groot verhaal, en het wordt ook jóúw verhaal. Denk je dat je het aankunt?’

   ‘Beslist!’

   ‘Er zou ook een boek in kunnen zitten. Als je die map doorleest, begrijp je wel wat ik bedoel.’

   Een boek! Een groot verhaal en een boek! Dennis had moeite met ademhalen.

   ‘Er is nog iets,’ zei Martha. Ze tastte achter haar bureau en haalde een tot op de draad versleten koffer tevoorschijn. ‘Als je je bagage inpakt, wil ik dat je daar deze koffer voor gebruikt.’

   ‘Ik heb thuis een mooie koffer.’

   ‘Ik neem onmiddellijk aan dat die veel mooier is dan deze, maar in die van jou zit geen vijfenzeventigduizend dollar verstopt, of wel?’

   ‘Vijfenzeventig…’

   ‘Marsh loopt groot gevaar. Hij kan tegen de tijd dat jij morgen aankomt misschien al dood zijn. Maar hopelijk is hij nog in leven en kun je hem dit geld geven, dat gebruikt wordt om hem bij zijn ontsnapping te helpen.’

   ‘Dat klinkt gevaarlijk,’ zei Dennis behoedzaam.

   ‘Dat is het ook, maar dat is oorlogsverslaggeving of door het oog van een orkaan vliegen ook. Topverslaggevers gaan gevaar niet uit de weg. Ik dacht dat jij iemand was die blij zou zijn met de kans om risico’s te lopen om een verhaal binnen te brengen waarmee je kans maakt op de Pulitzer-prijs. Of zie ik dat verkeerd? Als je denkt dat je dit niet aankunt…’

   ‘Nee, nee, ik kan het best aan, maar wordt Marsh niet gearresteerd als hij in de Verenigde Staten aankomt? Controleren ze niet op de computers bij de immigratiedienst of je geen gezochte misdadiger bent als je vanuit het buitenland arriveert?’

   Brice knikte. ‘Daarom gebruikt hij ook een paspoort met een andere naam.’

   ‘Maar dat is in strijd met de wet.’

   ‘Dat zou kunnen.’

   ‘Dan word ik gearresteerd als ik hem help om illegaal het land binnen te komen.’

   ‘Misschien wel, maar we zorgen dat je de beste advocaten krijgt. Ik vermoed trouwens dat je beschermd wordt door het Eerste Amendement.’

   ‘Is dat zo? Hebt u daar bij een advocaat naar geïnformeerd?’

   ‘Daar was geen tijd voor. Marsh’ leven hangt aan een zijden draad. Wil jij het risico lopen dat hij gearresteerd, gemarteld en vermoord wordt terwijl wij juridisch advies aan het inwinnen zijn?’

   ‘Natuurlijk niet.’

   ‘Kan ik op je rekenen, Dennis, of kan ik deze opdracht beter aan Shelby Pike geven?’

   Shelby en Dennis waren tegelijk bij World News begonnen. Dennis was van mening dat Pike een talentloze hielenlikker was. Hij dacht er niet over om deze kans op roem en rijkdom te laten schieten en Shelby Pike met de eer te gaan laten strijken. 

   ‘Ik doe het, mevrouw Brice.’

   ‘Dan kun je beter snel naar huis gaan en je spullen pakken,’ zei Brice.