Hoofdstuk 29

Amanda stapte uit de Gulfstream G550 en hield haar hand voor haar ogen tegen de zon. Zodra haar ogen aan het felle zonlicht gewend waren, zag Amanda televisiereportagewagens, een menigte verslaggevers en Karl Burdett, die samen met twee politieagenten bij de achterdeur van het gebouw van het servicebedrijf stond. Amanda staarde Burdett even aan en draaide zich toen om. Ze wierp Dennis Levy een woedende blik toe.

   ‘Wat doen die hier?’

   ‘Als we het publiek op onze hand willen krijgen, moeten we beginnen met de verkoop van Charlies kant van het verhaal,’ legde Levy uit, alsof zijn verraad heel verklaarbaar was.

   Amanda duwde Levy terug het vliegtuig in, waardoor Charlie gedwongen werd een paar stappen achteruit te doen.

   ‘Idioot dat je bent. Is het dan helemaal niet tot je stomme harses doorgedrongen dat een van die verslaggevers wel eens met de officier van justitie zou kunnen gaan bellen om zijn mening over de terugkeer van Oregons meest gezochte voortvluchtige te horen?’

   ‘De officier van justitie?’

   ‘Ja, Dennis. Dat is die meneer die daar naast die twee agenten staat. Burdett is waarschijnlijk hier om Charlie te arresteren omdat hij denkt dat ik hem heb belazerd door een persconferentie te beleggen om onze kant van het verhaal in de openbaarheid te brengen voordat hij de kans daarvoor kreeg.’

   ‘Ik… Het is nooit…’ stamelde Levy.

   ‘Als je nog eens zoiets flikt, stuur ik je met het eerstvolgende vliegtuig terug naar New York.’

   ‘Ik werk niet voor jou,’ antwoordde Levy strijdlustig.

   ‘Dat klopt. Jij werkt voor World News. Ik werk voor Charlie Marsh en níét voor World News. Als je nog een keer iets achter mijn rug om doet, zal ik Charlie aanraden om Newsweek de exclusieve rechten op zijn verhaal te geven.’ 

Levy werd bleek. ‘Geen overhaaste dingen doen. Ik dacht alleen maar dat Charlie door de publiciteit in een goed licht zou komen te staan.’

   ‘Ik behandel mijn zaken niet via de pers, Dennis. Dat doe ik in de rechtszaal. En ik weet precies waarom je dit mediacircus op poten hebt gezet. Jij wilt exemplaren van World News verkopen en je boek promoten. Kom dus niet bij me aan met het smoesje dat je als een soort Moeder Teresa de media hebt gebeld om Charlie te helpen.’ 

   ‘Nee, nee, ik wilde Charlie echt helpen. Ik bedoel, ik weet dat het ook goed voor mij is, maar dat was niet mijn voornaamste reden.’

   Amanda besloot geen energie meer aan Levy te verspillen. Ze keek over zijn schouder naar haar cliënt.

   ‘Geen woord als de camera’s beginnen te lopen, begrepen? Als we geluk hebben, kan ik Burdett ompraten en word je niet gearresteerd.’

   ‘Ik praat met niemand,’ verzekerde Charlie haar. ‘De officier kan alles wat ik tegen de pers zeg tegen me gebruiken.’

   Amanda keek Levy woedend aan. ‘Eén van jullie heeft tenminste naar me geluisterd. We gaan. Ik loop voorop en jullie blijven achter me. Ik ga proberen om Charlie uit de gevangenis te houden.’

   Toen Amanda in de opening was verschenen, was de menigte naar voren gedrongen en nu stond men aan de voet van de vliegtuigtrap te wachten. Amanda bleef halverwege staan, zodat ze hoger stond dan de verslaggevers.

   ‘Goedemorgen. Ik ben Amanda Jaffe, de advocaat van Charlie Marsh. Ik ben blij dat ik officier van justitie Burdett hier aantref. Ik wil hem bedanken dat hij ermee heeft ingestemd dat de heer Marsh zich morgen tijdens zijn hoorzitting over vrijlating op borgtocht vrijwillig ter beschikking van justitie stelt. Hij had hem ook vandaag kunnen laten arresteren. Het is altijd prettig als de verdediger en de aanklager het onderling eens kunnen worden.’

   Vanuit haar ooghoek zag ze dat Burdetts gezicht de kleur van ernstige zonnebrand kreeg.

   ‘Waarom heeft de heer Marsh twaalf jaar gewacht met zich aan te geven?’ riep een verslaggever.

   ‘We zijn allemaal doodop van de vlucht en leggen vandaag geen enkele verklaring af. Ik kan namens de heer Marsh zeggen dat hij heel blij is weer terug in Amerika te zijn en zich erop verheugt voor de rechter te verschijnen.’

   ‘Waarom is hij weggevlucht, Amanda?’ riep een andere verslaggever.

   ‘Dit is niet de juiste plaats om de zaak van de heer Marsh te behandelen. De officier van justitie en ik zullen allebei in de rechtszaal aanwezig zijn om ons zegje te doen. Dank voor uw begrip.’

   Hierna leidde Amanda haar gevolg verder de trap af. Karl Burdett ging voor haar staan.

   ‘Ik had hier niets mee te maken, Karl,’ zei Amanda voordat hij iets kon zeggen. Ze wees met haar duim over haar schouder. ‘Dat is Dennis Levy. Hij is verslaggever bij World News. Hij heeft buiten mijn medeweten met de pers gebeld.’ 

   Burdett was woedend, maar hij wist dat hij Charlie niet kon arresteren zonder een slechte indruk te maken. Amanda begon in de richting van de terminal te lopen en Burdett moest zich haasten om haar bij te houden.

   ‘Je cliënt is er vandaag goed van afgekomen, Jaffe, maar je moet niet nog een keer zoiets proberen.’

   ‘Ik ben er net zo door van streek als jij, Karl.’

   Amanda baande zich een weg door de roepende verslaggevers, die haar verklaring dat ze geen vragen zou beantwoorden duidelijk niet serieus hadden opgevat. Een aantal van hen volgde haar het terminalgebouw in. Amanda zag dat Kate bij de hoofdingang stond te wachten. Zodra de detective haar baas zag, verliet ze het gebouw en startte de auto die ze voor de ingang had geparkeerd.

   ‘Tot morgen bij de hoorzitting,’ zei Amanda tegen Burdett toen ze de terminal uit liep. ‘En nogmaals dank dat je Marsh niet hebt gearresteerd.’

   Amanda hield het achterportier van Kates auto voor Charlie en Dennis open en ging zelf voorin zitten. Toen ze wegreden, stonden de verslaggevers nog steeds vragen te schreeuwen. Zodra Amanda buiten het bereik van de camera’s was, leunde ze achterover tegen de hoofdsteun en slaakte een diepe zucht.