Hoofdstuk 44

Mike en Amanda gingen even voor één uur naar bed. Voor de tweede achtereenvolgende nacht waren ze zo uitgeput dat ze niets anders konden doen dan slapen. Ze hadden alle twee schone kleren liggen in het appartement van de ander en Mike had zich om vijf uur in de ochtend gedoucht en geschoren, zodat hij zijn kantoor binnen kon komen zonder dat iemand de dossiers zou zien.

   Nadat Mike vertrokken was, probeerde Amanda weer in slaap te komen, maar ze werd bestookt door vragen die de openbaringen van de afgelopen nacht hadden opgeworpen. Was Arnold Pope het meesterbrein achter de moorden? Was Tony Rose de sluipschutter? En dan was er nog de foto van de bijeenkomst in Dunthorpe. Daar kon Charlie haar bij helpen, dus nam Amanda een douche, kleedde zich aan en begaf zich naar het ziekenhuis.

   Toen ze daar aankwam, zat Charlie rechtop in bed.

   ‘Heb je gehoord wat er met Karl Burdett is gebeurd?’

   ‘Het was op het nieuws, maar ze zeiden alleen maar dat hij was doodgeschoten en dat jij hem hebt gevonden. Hoe is dat gebeurd?’

   Amanda vertelde Charlie over het telefoongesprek.

   ‘Heb je enig idee waarom Burdett je wilde spreken?’ vroeg Charlie toen Amanda klaar was met de samenvatting van de gebeurtenissen van die nacht.

   ‘Dat zei hij niet.’

   ‘Maar zei hij wel dat het over mij ging, over de zaak?’

   Amanda knikte.

   ‘Wat gaat er gebeuren nu Burdett dood is?’

   ‘Je aanklacht loopt nog steeds. Er zal een waarnemend officier worden benoemd – waarschijnlijk Wanda Simmons, de substituut-officier – en er zal iemand worden aangewezen om als aanklager op te treden.’

   ‘Word ik nog steeds vervolgd na alles wat er gebeurd is?’

   ‘Werner Rollins heeft zijn verklaring ingetrokken, dus ze hebben geen enkel direct bewijs dat jij Pope hebt vermoord. Ik zal de officier ervan proberen te overtuigen dat er zo veel onbeantwoorde vragen zijn dat het niet meer dan billijk is dat de zaak geseponeerd wordt.’

   ‘En al die lui die geprobeerd hebben mij te vermoorden? Zou dat ze niet aan het denken zetten dat ze misschien de verkeerde voorhebben?’

   ‘Je staat terecht voor een moord die twaalf jaar geleden is gepleegd. Er is geen hard bewijs dat de recente reeks moorden iets met de moord op het congreslid te maken heeft.’

   ‘Kom nou. Dat ligt toch voor de hand.’

   ‘Het enige wat voor de hand ligt is dat jij door iemand achterna wordt gezeten. Dat kan zijn omdat ze denken dat jij Arnold Pope Junior hebt vermoord en ze wraak willen.’

   ‘Heb je het nu over Arnies vader?’

   Amanda knikte. ‘Volgens mij is de mogelijkheid groot dat hij iemand heeft ingehuurd om jou te vermoorden.’

   ‘Wie?’

   ‘Daar wil ik het nu niet over hebben, maar ik heb de lijst van getuigen gezien die Pope bij de voogdijzaak wil laten opdraven, dus misschien weet ik na de hoorzitting meer.’

   ‘Denk je dat er een verband is tussen de pogingen van Senior om de voogdij over Kevin in handen te krijgen, de moord op Junior en de pogingen om mij te vermoorden?’

   ‘Dat zou kunnen, maar ik sta open voor alle suggesties. Kun jij bedenken of er behalve Senior nog iemand anders is die wil dat jij sterft?’

   Charlie leek uiterst nerveus. ‘Nee. Ik bedoel, Tuazama is er ook nog, maar, zoals ik al zei, ik denk niet dat hij me zou vermoorden voordat hij de diamanten heeft.’

   ‘Dus je kunt niemand anders bedenken?’

   ‘Nee.’

   Amanda deed haar attachékoffertje open en haalde er een bruine envelop uit. In de envelop zat de foto die ze uit Karl Burdetts dossier had gepikt. Ze haalde hem eruit en legde hem op de deken van Charlies bed.