Hoofdstuk 36

 

 

Kate Ross deed de deur van Amanda’s kantoor achter zich dicht voordat ze op een van de stoelen naast Mickey Keys plaatsnam.

   ‘Bedankt dat u naar ons toe bent gekomen,’ zei Amanda.

   ‘Geen probleem. Kunt u me zeggen of Charlie van plan is zijn contract na te komen?’ vroeg hij op gretige toon.

   ‘Meneer Keys, u kunt niet langer als Charlies agent optreden. Dat moet u toch begrijpen.’

   ‘Dat begrijp ik helemaal niet.’

   ‘Agenten kunnen hun cliënten helpen omdat ze contacten hebben. U bent al meer dan tien jaar geen agent meer. Hoeveel mensen kent u nog in de uitgeverswereld?’

   ‘Neemt u maar van me aan dat het met Charlie als cliënt niet moeilijk is om contacten te leggen.’

   ‘U bent ook mogelijk een van de getuigen à charge bij Charlies proces. Als hij vervolgd wordt voor zijn aandeel in de Innerlijk Licht-zwendel is er sprake van een belangenconflict.’

   ‘Belangenconflicten kunnen me niets schelen. Charlie heeft me gewoon laten barsten toen hij ervandoor ging. Ik ben alles kwijtgeraakt. Hij bulkt van het geld en hij is me nog heel wat schuldig.’

   ‘Ik heb een advocaat van ons kantoor naar uw contract laten kijken. Volgens hem is het niet uitvoerbaar.’

   ‘Dat was te verwachten, want hij werkt immers voor Charlie, toch?’

   ‘Agenten hebben een geheimhoudingsplicht ten opzichte van hun cliënten,’ zei Amanda op kalme toon. ‘Toen u de FBI vertelde dat Charlie betrokken was bij belastingfraude en u uw zakelijke relaties met hem in de openbaarheid bracht, hebt u die plicht verzaakt. Daardoor raakte u het recht kwijt om als zijn agent op te treden.’

   ‘Ik kon niet anders.’

   ‘Natuurlijk wel. U had uw cliënt in bescherming kunnen nemen door uw medewerking te weigeren.’

   ‘O ja, en dan zeker tien jaar in de gevangenis zitten.’

   ‘Hoe dan ook, we denken niet dat u uitvoering van het contract kunt afdwingen.’

   ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’

   ‘U kunt een advocaat in de arm nemen en een langdurig proces voeren dat u waarschijnlijk gaat verliezen,’ zei Amanda.

   ‘Ik waag het erop.’

   Keys maakte aanstalten om op te staan.

   ‘Of we kunnen dit probleem op een andere manier oplossen,’ zei Amanda.

   Keys ging weer zitten. ‘Ik luister.’

   ‘Charlie erkent geen enkele juridische verplichting uit het contract, maar hij staat niet onwelwillend tegenover uw situatie. Hij is bereid om zonder tussenkomst van de rechter aan uw eisen tegemoet te komen.’

   ‘Over welk bedrag hebben we het?’ vroeg Keys. Hij probeerde nonchalant te kijken, maar dat mislukte volkomen.

   ‘Charlie is bereid u een cheque voor vijftigduizend dollar te geven als u van alle eisen uit uw oude contract afziet.’

   ‘Vijftig! Dat is niets. Ik lees Variety. Ik weet hoeveel hij van zijn uitgever heeft gekregen.’ 

   ‘Hij zal een groot deel van zijn voorschot moeten gebruiken om zijn verdediging te financieren. En vergeet de belasting niet. Die zullen hem achternazitten, net zoals ze u ook achterna hebben gezeten. Dus misschien houdt hij uiteindelijk niets over. Vijftigduizend dollar is veel meer dan vijftien procent van nul.’

   Kate en Amanda bleven rustig zitten terwijl Keys zijn mogelijkheden afwoog. Zijn lichaamstaal zei meer over zijn dilemma dan woorden. Toen hij ten slotte iets zei, liet hij er gelaten zijn schouders bij zakken.

   ‘Maak er dan vijfenzeventig van,’ zei Keys.

   ‘Akkoord,’ zei Amanda na een korte aarzeling om Keys de indruk te geven dat haar besluit haar moeite kostte. Eerder die ochtend had Charlie haar een volmacht gegeven om tot honderdduizend dollar te gaan om Keys af te kopen.

   ‘Ik wil vandaag een cheque.’

   ‘Dat is geen probleem. Bent u bereid om een paar vragen over Charlies zaak te beantwoorden nadat ik u de cheque heb gegeven?’

   ‘Ja, dat is best. Vraag maar raak,’ antwoordde Keys. Hij klonk vermoeid.

   ‘Ik zal de cheque uitschrijven terwijl u dit leest,’ zei Amanda terwijl ze Keys een document overhandigde waarin hij ermee akkoord ging dat hij afzag van het recht om als Charlies agent op te treden.

   Zodra hij het had ondertekend, gaf Amanda de cheque aan Keys. Vervolgens was het Kates beurt om het woord te voeren.

   ‘Meneer Keys, hoe hebt u de heer Marsh leren kennen?’

   Keys lachte. ‘Dat is een mooi verhaal. Na die schietpartij in de gevangenis was Charlie groot nieuws, maar niemand kon hem bereiken. Technisch gezien zat hij nog steeds gevangen en in het ziekenhuis werd hij door agenten uit de publiciteit gehouden.’ Keys grijnsde even triomfantelijk. ‘Weet u wat ik gedaan heb?’

   ‘Ik heb echt geen flauw idee,’ antwoordde Kate.

   ‘Ik heb een verpleegster een paar dollar toegestopt om het nummer van zijn kamer te weten te komen en zo’n pasje te krijgen dat je aan je jas kunt hangen. Ik verving de foto van de dokter op het pasje door die van mij en kleedde me om. Ik had een klembord, een stethoscoop en een witte jas.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Het was een fluitje van een cent. De agent bij de deur keek even naar het pasje en ik kon zo doorlopen. Charlie vond mijn lef wel leuk. Volgens mij had hij het idee dat als ik de agenten voor de gek kon houden, het mij ook zou lukken om de mensen van de uitgeverijen en de filmstudio’s te belazeren. En ik had al een paar goede ideeën voor de merchandising.’

   Keys zweeg even. Hij keek bedachtzaam. ‘Charlie heeft de juiste keus gemaakt. Ik heb goed aan hem verdiend. Ik bedoel, het geld stroomde binnen.’ Keys zweeg weer even. ‘Misschien kan ik dat beter niet zo zeggen, vanwege de belasting en zo.’

   ‘Van wie kwam het idee van de Innerlijk Licht-zwendel?’

   ‘Dat heb ik bedacht. Ik had daar de boekhoudkundige achtergrond voor.’

   ‘Heeft de heer Marsh ooit bezwaar gemaakt?’ vroeg Kate.

   ‘Wilt u weten of ik Charlie ergens toe heb moeten dwingen?’

   Kate knikte.

   ‘U moet niet vergeten dat Charlie in de gevangenis zat. Hij heeft zijn hele leven al mensen opgelicht. Hij had alleen nog nooit op deze schaal geopereerd.’

   Amanda vroeg of Keys de fraude in het kort wilde samenvatten. Toen hij daarmee klaar was, stelde Kate Keys een vraag over de avond van de moord.

   ‘Met wie was u samen met Charlie bij de sociëteit?’

   ‘Even kijken… ikzelf, Charlie, Delmar Epps, en… er was nog iemand.’

   Keys dacht even diep na. Toen rolde hij met zijn ogen. ‘Ik was Moonbeam vergeten.’

   ‘Wie?’ onderbrak Amanda hem.

   ‘Die groupie.’ Keys schudde zijn hoofd. ‘Een afgrijselijk gestoorde meid die zich aan Charlie had vastgeklampt. Ik neem aan dat ze in bed beter was dan wie ook, want ik kan geen andere reden bedenken waarom Charlie het met haar uithield. Hoe dan ook, zij zat ook bij ons in de auto.’

   ‘Wat kunt u zich herinneren over de dure revolver waarmee congreslid Pope werd vermoord?’ vroeg Kate.

   ‘Die had Charlie van een of andere griet gekregen met wie hij in Texas naar bed was geweest. Haar man was een stokoude oliemagnaat annex wapenverzamelaar. Charlie zag de revolver toen hij bij haar thuis was. Hij vond hem meteen mooi. Toen Charlie wegging, heeft ze hem aan hem gegeven. Ik kafferde hem uit omdat hij hem had aangepakt. Jezus, hij was voorwaardelijk op vrije voeten. Ze hadden hem meteen terug naar de gevangenis kunnen sturen wegens wapenbezit.’

   ‘Hoe kwam de revolver bij de Westmont terecht?’

   ‘Delmar Epps had hem bij zich. Hij deed niets liever dan dat ding meesjouwen en doen of hij Wyatt Earp was. Ik weet nog goed dat hij hem in de auto rond zijn vinger liet draaien, want toen de limousine over een bult in de weg reed, liet hij hem vallen. Ik kreeg bijna een hartaanval. De loop van dat verdomde ding wees precies mijn kant uit toen hij op de vloer stuiterde. Ik dacht dat hij af zou gaan. Ik schreeuwde tegen Delmar dat hij die verdomde revolver weg moest stoppen en ik zie nog duidelijk voor me dat hij hem tijdens de rit naast zich op de zitting legde.’ 

   ‘Had hij het wapen bij zich toen hij de auto verliet?’

   Keys fronste zijn voorhoofd. ‘Delmar had het wapen meestal tussen zijn broekriem zitten, maar ik weet niet of hij het bij zich had toen hij uit de limousine stapte. Een of andere bekende van Charlie deed in plaats van de chauffeur het portier van de limousine open en kreeg het met Delmar aan de stok. Toen ik uitstapte, was al mijn aandacht daarop gericht. Ik stapte zo snel als ik kon achteruit omdat ik niet tussen ze in wilde staan als ze gingen vechten.’

   ‘Weet u waar Epps op dit moment is?’ vroeg Kate.

   ‘Dat weet ik toevallig. Hij is dood. Hij is bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Er stond een heel stuk over in de krant vanwege zijn relatie met Charlie.’

   Toen Kate op het punt stond haar volgende vraag te stellen werd ze tegengehouden door een klop op de deur.

   ‘Het spijt me dat ik u stoor, mevrouw Jaffe,’ zei de receptioniste, ‘maar er zit een agent van de FBI in de wachtkamer die u wil spreken.’

   Amanda fronste haar voorhoofd. Ze had een paar zaken lopen bij het federale hof, maar ze kon geen reden bedenken waarom een agent contact met haar zou zoeken.

   ‘Gaan jullie maar met z’n tweeën verder,’ zei ze voordat ze de kamer verliet.

   In de receptieruimte stond een stevig gebouwde, breedgeschouderde man met golvend zwart haar. Amanda kende hem niet. Hij droeg een marineblauw krijtstreepkostuum, een helderwit overhemd en een smaakvolle donkerblauwe das met rode en gele streepjes.

   ‘Ik ben Amanda Jaffe,’ zei ze terwijl ze hem haar hand toestak.

   ‘Agent Daniel Cordova van het FBI-bureau in Seattle,’ zei hij met een ontspannen glimlach. ‘Blij kennis met u te maken. Op het bureau in Portland zeggen ze alleen maar goede dingen over u.’

   ‘O, o. Dat betekent waarschijnlijk dat ik mijn werk niet zo goed doe,’ antwoordde Amanda, op haar beurt glimlachend.

   ‘Uit wat ik hoor, maak ik op dat u het juist té goed doet.’

   ‘Agent Cordova, wat kan ik voor u doen?’

   ‘Kunnen we ergens onder vier ogen spreken?’

   Kate zat nog steeds met Mickey Keys te praten en het dossier van de zaak-Pope lag nog steeds op de tafel in de vergaderzaal. Frank was naar de rechtszaal, dus liep Amanda met de FBI-agent naar het kantoor van haar vader.

   ‘U vertegenwoordigt Charles Marsh inzake een door de staat ingediende aanklacht wegens moord,’ zei Cordova toen ze zaten.

   ‘Ja, dat klopt,’ antwoordde Amanda behoedzaam.

   ‘Bent u in de loop van uw werk daaraan de naam Gary Hass tegengekomen?’

   ‘Was hij niet een medeplichtige van Werner Rollins, een van de getuigen à charge in de zaak-Pope?’

   ‘Dat klopt. En Hass is nog steeds op het misdadige pad. We willen hem heel graag arresteren. Een paar dagen geleden is er in Seattle een Russische drugshandelaar doodgemarteld die Ivan Mikhailov heette. Mikhailov probeerde een deel van de markt in te pikken die wordt bediend door Julio Dominguez. Dat is ook een handelaar, die banden heeft met een drugskartel in Zuid-Amerika. Een informant heeft ons verteld dat Hass Mikhailov heeft vermoord in opdracht van Dominguez.’

   ‘Wat heeft dat met Charlie te maken?’

   ‘Hopelijk niets. Maar we hebben Hass’ hotelkamer doorzocht. Hij had een aantal krantenartikelen verzameld die betrekking hadden op de heer Marsh en diens terugkeer naar Oregeon om terecht te staan. Weet u of Hass en de heer Marsh onenigheid hadden voordat Marsh het land uit vluchtte?’

   ‘Ik kan niets zeggen over wat mijn cliënten me in vertrouwen meedelen, maar waarom wilt u dat weten?’

   ‘Hass is een merkwaardige figuur. Hij is erg slim en gebruikt vaak grof geweld. Hij staat erom bekend dat hij jarenlang een wrok blijft koesteren. Mogelijk is hij in Oregon om een oude rekening te vereffenen.’

   ‘Hebt u gehoord dat er na Charlies hoorzitting een sluipschutter geprobeerd heeft hem te vermoorden?’ vroeg Amanda.

   ‘Dat is ook de reden van mijn komst.’

   ‘Denkt u dat Hass de sluipschutter was?’

   ‘We hebben geen bewijzen die dat ondersteunen, maar ik wil graag met uw cliënt praten om erachter te komen of hij iets weet wat ons kan helpen Hass in te rekenen. Als Hass probeert uw cliënt te vermoorden, kan zijn medewerking alleen maar voordelig voor hem uitpakken.’

   ‘Wilt u hier even wachten terwijl ik Charlie bel?’

   Amanda deed de deur dicht en wilde net de gang naar de vergaderzaal in lopen toen haar mobieltje overging.

   ‘Hebt u al met uw cliënt gesproken, mevrouw Jaffe?’ vroeg Nathan Tuazama. Amanda’s hart begon sneller te slaan. Ze gaf het niet graag toe, maar de Batangees joeg haar de stuipen op het lijf.

   ‘Hij denkt na over uw verzoek.’

   ‘Ik bel u vanmiddag terug. Als u geen positief antwoord voor me hebt, treedt plan B in werking.’

   Tuazama verbrak de verbinding. Amanda vloekte en haastte zich naar de vergaderzaal. Ze belde vanaf de telefoon op een laag kastje naar Charlies hotelkamer. Toen de telefoon twee keer was overgegaan, nam Marsh op.

   ‘Er zijn twee redenen waarom ik je bel, Charlie, en die zijn allebei serieus. Er zit een FBI-agent die Cordova heet bij ons op het kantoor. Hij wil met je over Gary Hass praten.’

   Amanda hoorde een diepe ademhaling aan de andere kant van de lijn. ‘Charlie?’

   ‘Wat is er met Gary?’

   ‘Ze denken dat hij kort geleden in Seattle is geweest. Hij wordt verdacht van een moord die daar is gepleegd. Toen de FBI zijn hotelkamer doorzocht, hebben ze krantenartikelen over je gevonden. Zou er een reden kunnen zijn dat hij je wil vermoorden?’

   ‘Denkt de FBI dat hij de sluipschutter is?’

   ‘Ik geloof niet dat ze iets concreets hebben, maar Cordova wil met je over Gary praten om erachter te komen of hij misschien in Oregon is om jou op het spoor te komen. Wat wil je dat ik tegen hem zeg?’

   ‘O, jezus. Dat had ik nog net nodig. Tuazama en Hass achter m’n reet.’

   ‘Dat is het andere onderwerp waarover ik met je wilde praten. Nathan Tuazama heeft net gebeld. Hij wil in de loop van de middag een antwoord.’

   ‘Als ik met de FBI praat, krijg ik dan bescherming van ze?’

   ‘Dat weet ik niet, Charlie. Ik denk niet dat ze iets voor je kunnen doen zolang je tegen een aanklacht wegens moord zit aan te kijken, tenzij je met een of ander verbluffend bewijs op de proppen komt over een enorme zaak waar ze hulp bij nodig hebben. Ik krijg de indruk dat Cordova alleen maar wil weten of er een reden is dat Hass misschien in Oregon is. Wil je met hem praten? Ik zal ervoor zorgen dat hij je niets vraagt wat nadelig is voor je zaak. Als de FBI Hass arresteert, heb jij meteen een zorg minder.’ 

   ‘Goed, kom maar met hem hierheen. Dan heb ik tenminste een verzetje.’

   ‘Ik kom meteen. Trouwens, het probleem met Mickey Keys is opgelost. Hij heeft een verklaring ondertekend waarin hij afziet van alle rechten waarover hij als jouw agent eventueel zou kunnen beschikken.’

   ‘Wat heeft me dat gekost?’

   ‘Vijfenzeventig.’

   ‘Verdomme, zo houd ik geen cent over.’

   ‘Zie het maar als een probleem minder.’

   ‘Ja, goed.’

   ‘Weet je al wat je wilt dat ik tegen Tuazama zeg?’

   ‘Nee, nog niet. Ik wil nog even nadenken over wat me te doen staat en dat gedoe met Gary maakt het er allemaal niet eenvoudiger op.’

 

‘Meneer Marsh, hebt u enig idee waarom Gary Hass krantenartikelen over u in zijn hotelkamer heeft liggen?’ vroeg agent Cordova meteen nadat ze aan elkaar waren voorgesteld.

   ‘We kennen elkaar al een hele tijd en hij was erbij toen het congreslid werd vermoord. Ik kan best begrijpen dat hij belangstelling heeft om over mij en de zaak te lezen.’

   ‘Waarom zou hij, nieuwsgierigheid daargelaten, in u geïnteresseerd zijn? Heeft hij een reden waarom hij u kwaad zou willen doen?’

   Charlie dacht even na. ‘Misschien wel. Op de dag dat Pope stierf, kwam Gary naar een van mijn signeersessies en bedreigde me.’

   ‘Waar ging dat over?’ vroeg Cordova.

   Charlie leek zich opeens een stuk minder op zijn gemak te voelen.

   ‘Niet antwoorden als het over iets gaat wat met criminaliteit te maken heeft,’ waarschuwde Amanda hem.

   ‘Mevrouw Jaffe, meneer Marsh, ik maak hier geen aantekeningen van en ik beloof u dat ik niets van wat de heer Marsh me vertelt zal gebruiken om hem in moeilijkheden te brengen. De FBI wil Hass graag inrekenen. Het gaat hier alleen om achtergrondinformatie.’

   Charlie keek naar Amanda. Ze knikte.

   ‘Gary zei dat er voorvallen in het boek stonden die aan zijn leven waren ontleend en daar wilde hij geld voor zien.’

   ‘Wat voor voorvallen?’ vroeg Cordova.

   ‘Een hoofdstuk ging over een bankoverval. Dat is wat ik me kan herinneren.’

   ‘Hoezo een bankoverval?’

   ‘Ik heb geschreven dat ik een bank overviel, waarbij alles in het honderd liep en er ook een paar doden vielen. Hij zei dat ik daar niet bij was en hij wilde geld zien omdat, zo zei hij, ik met de eer ging strijken voor iets wat hij had gedaan.’

   ‘Wat deed u toen hij u om geld vroeg?’ vroeg Cordova.

   ‘Ik zei dat ik niet van plan was om hem ook maar een cent te geven.’

   ‘Hoe reageerde hij daarop?’

   ‘Gary was woest. Hij kan niet verkroppen dat hem iets geweigerd wordt. Hij zei dat hij me tijd zou geven om na te denken en dat we later bij de sociëteit over het geld zouden spreken. Hij kwam daar wel opdagen, maar vanwege de moord kregen we geen kans om verder te praten.’

   ‘Hebt u hem daarna nog gezien?’

   ‘Nee. Ik was tot een paar dagen geleden in Afrika. Ik heb zelfs niet eens aan Gary gedacht.’

   ‘Denkt u dat Hass na al die jaren nog steeds wrok koestert?’ vroeg Cordova.

   ‘Gary’s hersens werken niet zoals die van een normaal mens,’ legde Charlie de agent uit. ‘Hij gelooft niet in vergeven en vergeten. Dus dat zou best kunnen.’

   ‘Zou hij boos genoeg op u kunnen zijn om te proberen u te vermoorden?’

   ‘Bedoelt u de sluipschutter?’ Charlie schudde zijn hoofd. ‘Daar zie ik hem niet voor aan. Gary hoort zijn slachtoffers graag gillen. Ik heb ook nooit gehoord dat hij een goede schutter was. Hij gebruikt liever een mes. Of een pistool. Hij zou er niet voor terugdeinzen om een van die twee te gebruiken, maar dan moet hij wel dicht in de buurt van het slachtoffer zijn.’

 

‘Hoe denk je écht over de mogelijkheid dat Hass de sluipschutter is?’ vroeg Amanda toen Cordova was vertrokken.

   ‘Ik meende wat ik zei. Ik zie hem er helemaal niet voor aan. Gary is zwaar gestoord. Hij wil zijn slachtoffers van dichtbij zien lijden. Een schot van grote afstand lijkt me niets voor hem.’

   ‘En hoe zit het met Tuazama?’

   ‘O, die zie ik er best voor aan. Tuazama doodt niet voor de lol. Ik denk dat hij niet eens weet wat lol is. Hij is praktischer ingesteld. Als er iemand moet worden vermoord, doet Nathan dat. Voor hem is het net zoiets als een band verwisselen.’

   ‘Als hij echt zo gevaarlijk is, wat moet ik dan tegen hem zeggen over de diamanten?’

   ‘Ik kan ze niet aan hem geven. Dat zou een smet zijn op Bernadettes nagedachtenis.’

   ‘Als dat je beslissing is, vind ik dat we een deel van het geld dat ik in beheer heb, moeten gebruiken om een lijfwacht in dienst te nemen.’

   ‘Dat helpt geen moer. Als Tuazama wil dat ik doodga, kan niets hem tegenhouden. Dat is nog een reden waarom ik hem de diamanten niet kan geven. Als hij ze eenmaal heeft, heeft hij geen enkele reden om me in leven te laten. Die edelstenen zijn het enige wat me in leven houdt.’