Hoofdstuk 30

Gary Hass zat op een metalen klapstoel uit het raam van de verlaten bovenverdieping van de Space Needle te kijken terwijl hij wachtte tot Ivan Mikhailov weer bij kennis kwam. Het was een prachtige zomeravond en het verlichte, voor Seattle zo kenmerkende gebouw stak af tegen de sterrenhemel, maar Gary dacht niet aan de schoonheid van het moment. Hij zat te dagdromen over het bloedbad dat zou worden aangericht als de Space Needle door een serie zorgvuldig geplaatste explosieven zou worden opgeblazen.

   De Russische drugshandelaar kreunde. Gary zuchtte. Het ergerde hem dat zijn mijmeringen werden onderbroken. Mikhailov was naakt. Hij zat met duct tape vastgebonden op een ongemakkelijke houten stoel, zodanig dat alle plekken waar Gary hem eventueel pijn wilde doen blootlagen. Gary wachtte geduldig tot Mikhailov bij kennis kwam en het langzaam tot hem doordrong in welke hachelijke situatie hij zich bevond.

   ‘Goedenavond,’ zei Gary. ‘Hoe voel je je nu?’

   Mikhailov keek hem even wazig aan, waarna zijn gezichtsuitdrukking verhardde tot een kille, starende blik.

   ‘Weet je wie ik ben?’ vroeg hij op een toon waar Gary’s bloed van zou zijn gaan stollen als de rollen omgedraaid zouden zijn geweest, maar nu vond hij die toon alleen maar amusant, omdat de Rus immers naakt en hulpeloos was.

   ‘Jij bent toch Bob Smith, uit Omaha, Nebraska?’

   Mikhailov staarde Gary aan. Toen riep hij: ‘Nee, idioot. Ik ben Ivan Mikhailov en jij laat me onmiddellijk vrij, anders laat ik je in stukken snijden en aan mijn honden voeren.’

   ‘O, verdomme,’ zei Gary. ‘Wat erg, meneer. Ik dacht dat u Bob Smith uit Omaha was. Heb ik het weer even verkloot, zeg.’

   ‘Dat heb je zeker, maar je kunt jezelf redden door me onmiddellijk los te maken,’ zei Mikhailov op gebiedende toon.

   Gary grijnsde. ‘Weet je, Ivan, ik speel maar een spelletje met je. Ik wist wie je was toen ik je mannen doodde en jou in de parkeergarage met mijn stungun verdoofde. Jij bent Ivan de Verschrikkelijke, de gewelddadige drugshandelaar die het terrein van Julio Dominguez af liep te stropen en zijn dealers in elkaar heeft geslagen. Heb ik dat goed?’

   ‘Als ik je levend vil, vind je jezelf niet zo leuk meer.’

   ‘Ga je dat doen voordat je me aan je honden voert, of daarna?’

   De Rus probeerde zich met alle macht uit zijn boeien te bevrijden. Gary keek er even naar voordat hij naar zijn gevangene toeliep en hem een paar klappen in zijn gezicht gaf. De klappen deden Mikhailov niet veel pijn, maar hij werd erdoor vernederd en het gemak waarmee ze werden uitgedeeld benadrukte zijn hulpeloosheid des te meer.

   ‘Schei daarmee uit en gedraag je fatsoenlijk, Ivan. Trouwens, als je de hele tijd krampachtig gaat zitten draaien en op en neer springen, kun je geen aandacht besteden aan wat ik te zeggen heb.’

   ‘Wil je geld?’

   ‘Nou, eh… wie niet? Maar ik heb geen behoefte aan losgeld of steekpenningen, want Julio heeft me al betaald.’

   ‘Ik verdubbel wat hij je heeft gegeven.’

   ‘Daar twijfel ik geen moment aan, maar ik zou je niet kunnen martelen als ik jouw steekpenningen aannam, en ik doe dit net zo goed voor de lol als voor het geld. Ik bedoel, als je je werk niet leuk vindt, moet je wat anders gaan doen, toch?’

   Gary keek naar het gezicht van de Rus. Het zweet dat plotseling op het voorhoofd van zijn gevangene verscheen en de manier waarop zijn ogen heen en weer schoten, alsof hij naar een manier zocht om te ontsnappen, zeiden Gary dat Mikhailov eindelijk begreep wat hij bedoelde.

   ‘Zie je, Ivan, jij bent nadelig voor Julio’s winst en dat kunnen we niet hebben. Voordat jij opdook, deed Julio goede zaken. Hij heeft een leverancier in Colombia die erg blij met hem is, een chic huis en een heleboel seks, om nog maar te zwijgen van de grootste televisie die ik ooit heb gezien. Als je nog ogen zou hebben als ik met je klaar ben, nam ik je zeker mee om naar een wedstrijd te kijken. Maar goed, Julio wil dat ik ervoor zorg dat hij zijn kabelabonnement niet hoeft op te zeggen omdat jouw streken een nadelige invloed op zijn saldo hebben.’ 

   Gary ging achter Mikhailov staan en deed een stuk tape voor zijn mond. Op dat moment begon de Rus te schreeuwen, maar zijn gedempte kreten waren nauwelijks hoorbaar.

   ‘Daarom heb ik je mond ook afgeplakt, Ivan,’ zei Gary. ‘Ik wist dat je de buren wakker zou maken en ik ben niet zoals jij. Ik houd namelijk wél rekening met andere mensen.’

Na een paar uur was het spelletje met de Rus Gary gaan vervelen. De zogenaamde harde jongen was achteraf toch niet zo hard geweest en voordat Gary met het eigenlijke werk begon, vormde hij ook geen uitdaging meer. Gary zou hem hebben gedood om een eind aan zijn gejammer te maken, maar Julio wilde dat zijn rivaal zou lijden en dus had hij zich zonder er echt van te genieten uitgesloofd om ervoor te zorgen dat Julio waar voor zijn geld kreeg.

   Nadat hij de boel had opgeruimd, belde Gary anoniem naar het alarmnummer van de politie. Julio wilde dat de moord in de publiciteit kwam, zodat niemand anders zou proberen zijn markt te veroveren, en als niemand erachter kwam wat er met Ivan was gebeurd kon hij ook niemand de stuipen op het lijf jagen.

   Gary was moe en niet bijzonder tevreden over de avond toen hij de deur van zijn smerige hotelkamer op slot deed. De verf bladderde af, de matras zakte door, het enige raam bood uitzicht op een luchtkoker en er waren stukken uit het porselein van de wastafel. De kamer was deprimerend, maar dit was een hotel waar niemand iets in de gaten had en hij zou de volgende morgen vertrekken.

   Nadat hij zich in de krappe badkamer had gedoucht zette hij de televisie aan om te kijken of de media al van zijn ambachtelijke bedrijvigheid op de hoogte waren. Een paar tellen nadat Gary gezien had wat het hoofdonderwerp op het late journaal was, was hij meteen klaarwakker. Charlie Marsh was terug in de Verenigde Staten en als je de snelweg van Washington County naar Oregon volgde, was hij maar een paar uur bij Seattle vandaan. Dezelfde Charlie Marsh die ertussenuit was geknepen zonder Gary voor zijn diensten te belonen en die ergens op een strand in Afrika had liggen zonnebaden en pina colada’s had zitten drinken, terwijl Gary de kost bijeen had moeten schrapen door andere mensen van hun problemen te verlossen. 

   Gary liep naar het raam en staarde naar het vuil dat zich in al die jaren aan de voet van de luchtkoker had verzameld. Hij kon zich gemakkelijk voorstellen dat Charlies gebroken lichaam daar ergens beneden lag weg te rotten.