Hoofdstuk 42

Derrick Barclay was in al die jaren niet veel veranderd, vond Frank terwijl Arnold Popes persoonlijk medewerker hem naar een zitkamer aan de achterkant van Popes landhuis bracht.

   ‘Maak het u gemakkelijk. Ik zal tegen meneer Pope zeggen dat u er bent,’ zei Barclay voordat hij de deur dichtdeed. De gordijnen waren gesloten en het gedempte licht van een kleine lamp aan het plafond gaf de kamer een muffe, benauwende sfeer. De meeste meubels waren antiek en het zou Frank niet verbaasd hebben te horen dat ze tot kort voor zijn bezoek met witte lakens afgedekt waren geweest. Hij bedacht ook dat hij hier waarschijnlijk niet hoorde te zijn, maar zijn nieuwsgierigheid had de overhand gekregen. Toen Barclay hem uitnodigde voor een gesprek met zijn werkgever was Frank verbaasd en achterdochtig geweest. Barclay beweerde dat hij alleen maar wist dat het gesprek over Kevin Pope zou gaan en dat Popes advocaat in de voogdijkwestie er niet bij aanwezig zou zijn. Toen Frank tegen Barclay zei dat het ongepast was dat hij met iemand van de tegenpartij sprak zonder dat diens advocaat aanwezig was, zei Barclay dat de heer Pope vooruitlopend op Franks bezwaar een notariële afstandsverklaring had laten opstellen. Frank had daar even over nagedacht en vervolgens ingestemd met het gesprek. Hij vroeg zich nu af of hij spijt van zijn beslissing zou krijgen. 

   Frank wachtte op zijn gastheer in een gemakkelijke leunstoel tegenover een kleine marmeren open haard. Toen hij na een tijdje op zijn horloge keek, merkte hij dat er pas vijf minuten waren verstreken. Naast de haard was een smalle boekenkast, die van de vloer tot het plafond liep. Frank stond op het punt Popes bibliotheek te inspecteren toen de deur openging en Pope naar binnen strompelde.

   ‘Dank voor uw komst, meneer Jaffe.’

   Frank merkte dat de stem van de oudere man beefde en dat het hem moeite kostte de kamer over te steken naar de leunstoel die naast die van Frank stond. Toen hij zich in de stoel liet zakken, vertrok zijn gezicht van de pijn.

   ‘Wat kom ik hier doen, meneer Pope?’

   Senior staarde naar Frank, zichtbaar geërgerd dat zijn gast het heft in handen had genomen door de gebruikelijke plichtplegingen die aan een zakelijk gesprek voorafgingen over te slaan.

   ‘Ik merk dat u graag meteen ter zake komt.’

   ‘Waar gaat het over?’

   ‘U bent in een ideale positie om mij een dienst te bewijzen die mij grote voldoening zal schenken en die u een aanzienlijke beloning kan opleveren.’

   ‘Gaat u verder.’

   ‘Ik begrijp dat u Liam O’Connell vertegenwoordigt in het geschil over de voogdij.’

   Frank knikte. Pope schudde langzaam zijn hoofd.

   ‘Wat een trieste zaak. Die arme Sally. We hadden zeer zeker onze meningsverschillen, en die konden soms hoog oplopen, maar zij was een vechter en ik bewonderde haar pit. Waarschijnlijk heeft ze dat nooit geweten.’

   Frank reageerde niet. Als Pope probeerde hem ervan te overtuigen dat hij het erg vond dat Sally dood was, slaagde hij daar niet in. Frank wist hoe Pope werkelijk over zijn schoondochter dacht en hij was niet van plan zijn mening te laten beïnvloeden door een vals vertoon van medeleven.

   ‘Ik vind het heel erg dat Sally verkoos om na de tragische dood van mijn zoon de banden met mij te verbreken,’ ging Pope verder.

   ‘Als ik me goed herinner, meneer Pope, lag dat ook voor een deel aan uzelf.’

   ‘Daar hebt u helemaal gelijk in, meneer Jaffe. Ik was na de dood van mijn zoon helemaal kapot. Ik ging na zijn overlijden soms ondoordacht te werk en mijn verdriet heeft mijn beoordelingsvermogen ook aangetast. Toen Sally wegens de moord op Arnold werd aangeklaagd heb ik al mijn haat op haar gericht en toen de aanklacht tegen haar niet ontvankelijk werd verklaard zag ik dat als een persoonlijke belediging. 

   Nadat de zaak was geseponeerd heb ik – toen ik eenmaal mijn emoties weer onder controle had – een detectiveteam ingeschakeld om de zaak opnieuw te bekijken. Ze kwamen tot de conclusie dat er een grote kans bestond dat Sally ten onrechte was beschuldigd.’

   Frank merkte dat Pope gemakshalve zijn eigen betrokkenheid bij de valse beschuldigingen en de gefingeerde bewijzen die tot Sally’s aanklacht hadden geleid vergat. Hij kwam in de verleiding om hem te herinneren aan de foto’s en het briefje die zijn zoon naar zijn dood hadden gelokt en aan de sterke bewijzen dat Otto Jarvis was omgekocht om bij Sally’s proces te liegen, maar hij besloot zijn mond te houden.

   ‘Ik heb in al die jaren vele malen geprobeerd mijn excuses aan te bieden en ik heb vaak aangeboden onze vriendschap te hernieuwen, maar tot mijn grote verdriet wees ze dat steeds af.’ Pope sloeg zijn ogen neer en deed het voorkomen alsof hij berouw toonde. ‘Ik kan niet zeggen dat ik het haar kwalijk neem.’

   ‘Waar wilt u met al dat misbaar naartoe, meneer Pope?’

   Een woedende blik was Franks beloning voor zijn grove vraag, maar Pope had zijn emoties snel weer in bedwang.

   ‘Ik maak me grote zorgen om mijn kleinzoon. Sally hield hem bij me weg, als straf voor de manier waarop ik haar heb behandeld, maar ik hou ontzettend veel van Arnie…’

   ‘Sally’s zoon heet Kevin,’ onderbrak Frank hem, wat hem weer een woedende blik van Pope opleverde.

   ‘Ja, meneer Jaffe. Hij heet officieel Kevin. Mijn zoon wilde hem Arnold Pope III noemen, maar Sally heeft hem Kevin genoemd om mij te pesten. Ik koester daar geen wrok over, maar voor mij zal hij altijd Arnie zijn.’

   ‘U wilde net iets zeggen over de zin van ons gesprek,’ drong Frank aan.

   ‘Sally heeft in haar testament Liam O’Connell aangewezen als Kevins voogd, maar daar heeft hij het recht niet toe. Hij was niet met Sally getrouwd, hij is dus geen familie.’

   ‘Kevin kijkt tegen de heer O’Connell op en hij mag Kevin erg graag. Voor zover ik heb kunnen zien, heeft mevrouw Pope een goede keus gemaakt.’

   ‘Kevin mag dan die Ier aardig vinden, maar hij heeft míjn bloed in zijn aderen.’

   ‘Als ik me goed herinner, hebben we kort na het proces van mevrouw Pope samen de mogelijkheid besproken dat u Kevins voogd zou worden. Bent u vergeten waarom uw advocaat u aanried uw plannen voor een strijd om het voogdijschap te laten varen?’

   Even verscheen er een boosaardige glimlach op Seniors gezicht. ‘U bedoelt uw bewering dat ik Otto Jarvis zou hebben omgekocht en iets te maken had met die Rodriguez, die die foto’s van Sally en haar criminele vriendje had gemaakt? Misschien hebt u niet gehoord dat Otto Jarvis is overleden, aan een hartaanval naar ik meen. En Rodriguez is in een steegje doodgeschoten. Dat had iets te maken met een uit de hand gelopen drugstransactie. Dat houdt in dat u geen getuigen meer kunt laten opdraven die uw aantijgingen kunnen staven. Maar waarom brengt u Sally’s proces ter sprake? Dat is toch allemaal oud nieuws?’ 

   ‘Ik begrijp nog steeds niet wat ik hier kom doen.’

   ‘U vertegenwoordigt de heer O’Connell, dus u bent in een uitstekende positie om hem te beïnvloeden. Ik wil Kevin adopteren. Hij zou mijn erfgenaam kunnen worden. U ziet toch ook wel in wat voor voordelen dat voor de jongen heeft? Ik wil dat u uw cliënt ertoe beweegt van de voogdij af te zien en mijn aanspraken steunt om tot Kevins pleegvader te worden benoemd.’

   ‘Waarom zou ik dat doen?’

   ‘Ik heb nu en dan behoefte aan een advocaat van uw kaliber, meneer Jaffe. Ik kan uiteraard niet u of uw kantoor inhuren terwijl u de heer O’Connell vertegenwoordigt, omdat er dan een belangenconflict zou ontstaan. Maar als deze kwestie snel en op een voor mij gunstige manier wordt opgelost is er van een conflict geen sprake meer en kan ik uw kantoor ruime voorschotten toespelen.’

   Frank keek Senior met een strakke blik aan. Senior knipperde niet eens met zijn ogen.

   ‘Ziet u niet in dat er iets verkeerds is aan het aanbod dat u mij zojuist hebt gedaan?’

   ‘Helemaal niet.’

   ‘Sommigen zouden het uit kunnen leggen als omkoperij.’

   ‘Onzin. Ik heb er alleen maar voordeel bij als ik over de allerbeste advocaten kan beschikken.’

   Frank glimlachte. ‘Ik stel het compliment op prijs, meneer Pope, maar ik ga niet op uw aanbod in.’

   ‘Dat is misschien niet verstandig. Als u me niet helpt, moet ik misschien de balie in kennis stellen van wat schokkende informatie die ik al een tijdje in mijn bezit heb. Ik zou het heel vervelend vinden als ik u niet in kon schakelen omdat u niet langer bevoegd bent uw beroep uit te oefenen.’

   Alle tolerantie die Frank voor Popes onhandige omkooppoging had, verdween op slag. Frank keek zijn gastheer met een ijzige blik aan.

   ‘En waarom zou ik geen advocaat meer kunnen zijn, meneer Pope?’

   Senior haalde een foto uit zijn binnenzak, waarop Frank en Sally Pope ’s avonds laat haar huis binnen gingen.

   ‘De balie keurt het niet goed als een advocaat een verhouding met zijn cliënt heeft. Ik heb een groot aantal foto’s waarop u samen met Arnies vrouw staat. Foto’s die tijdens en na haar proces zijn genomen. En ik heb ook detectives in dienst die voor een tuchtcommissie kunnen verklaren dat u bij tal van gelegenheden het huis van mijn schoondochter in de kleine uurtjes van de ochtend hebt verlaten.’

   Frank ging staan. ‘Het zal u een heleboel moeite kosten om de balie ervan te overtuigen dat ik niet bij mevrouw Pope op bezoek was voor overleg over haar juridische zaken, maar ga uw gang maar. Ik heb nog nooit een cliënt verraden en ik ben beslist niet van plan om daar in deze zaak mee te beginnen.’

   ‘U begaat een grote fout.’

   ‘Nee, meneer Pope, u begaat een fout. Als u denkt dat u me dwars kunt zitten, moet u er geen moment van uitgaan dat ik u niet meteen terugpak.’