Hoofdstuk 23

Elke morgen deed Amanda trouw haar vaste serie inspannende gymnastiekoefeningen, een overblijfsel uit de tijd dat ze wedstrijden had gezwommen. Op de ochtend nadat haar vader haar over de zaak-Pope had ingelicht was ze halverwege een serie opdrukoefeningen toen haar telefoon ging. Ze drukte zich nog drie keer op en pakte de hoorn op toen de telefoon voor de vierde keer overging.

   ‘Fijn dat u tot half zeven hebt gewacht om me te bellen,’ zei ze zodra Martha Brice zich bekend had gemaakt.

   ‘Ik ging ervan uit dat u altijd vroeg opstond,’ antwoordde Brice. Amanda’s sarcasme ontging haar.

   ‘Meneer Marsh is gearriveerd,’ ging Brice verder.

   ‘Goed. Ik wil zo snel mogelijk met hem spreken.’

   ‘Het vliegtuig van World News komt morgenochtend naar Portland. Jennifer belt naar uw kantoor om de tijd door te geven.’ 

   ‘Prima. Ik wil graag dat u ervoor zorgt dat hij met niemand praat tot ik zeg dat het kan. Geen persconferenties, geen uitgelekte informatie. Ik ga proberen de officier van justitie zover te krijgen dat hij ermee instemt dat de heer Marsh zich bij de hoorzitting over zijn borgtocht ter beschikking van justitie stelt. Maar ik ken Karl Burdett vrij goed. Als hij erachter komt dat Marsh in New York is, zal hij proberen daar voordeel uit te slepen en hem door de politie laten arresteren.’

   ‘De heer Marsh zal zich niet in het openbaar vertonen tot u zegt dat het kan.’

   ‘Heel goed. Dan zie ik u morgen.’

Amanda nam een douche en ontbeet. Voordat ze naar Hillsboro reed, trok ze haar chicste kostuum aan. Het kantoor van Karl Burdett bevond zich in een moderne aanbouw van het gerechtsgebouw, in een gedeelte dat was gebouwd nadat de zaak-Pope had gediend. Amanda had van tevoren gebeld. Zodra ze aankwam, werd ze door Burdetts secretaresse naar zijn kantoor geleid.

   De versieringen aan de muren van het kantoor van de aanklager waren niet bijzonder: naast de onvermijdelijke diploma’s van zijn universiteit en zijn rechtenstudie en de plaquettes van het Elks-genootschap en de balie van Washington County, hingen er foto’s van Burdett waarop hij stond afgebeeld met iedere politicus die hij ooit had ontmoet die het verder had geschopt dan de wetgevende macht in Oregon. Er hingen ook foto’s waarop hij met beroemdheden stond, maar daarbij was geen onderscheid gemaakt. Amanda had de foto’s al eens eerder gezien, maar nu werd haar aandacht getrokken door een foto waarop Burdett en Tony Rose in jachtkleding stonden afgebeeld. Op de foto stonden ze aan weerszijden van een grote hertenbok op hun geweren te leunen. Normaal zou ze niet stil hebben gestaan bij die foto. Tony Rose was een beroemdheid en een financiële steunpilaar van Burdetts partij. Maar Rose was ook een van de voornaamste getuigen in het proces tegen Sally Pope. 

   Het verbaasde Amanda niet dat Burdett een jager was. Dat werd duidelijk uit de opgezette dierenkoppen die haar vanaf de kantoormuren aanstaarden. Ze had geen probleem met de trofeeën. Een heleboel mensen in Oregon, onder wie haar vader, beoefenden de jacht. Toen ze zelf oud genoeg was om met een geweer te schieten, had Frank haar een paar keer meegenomen. Amanda had nooit genoten van het doden van een hert. Zodra haar afkeer van de jacht groter werd dan de vreugde die ze beleefde aan tijd met haar vader doorbrengen in de indrukwekkende wouden van Oregon, had ze haar zwemtraining als excuus gebruikt om niet mee te hoeven.

   Karl Burdett zat achter zijn bureau en leunde ontspannen achterover in zijn stoel. Hij begroette Amanda en ze wendde zich af van de muurversieringen. Bij het proces van Sally Pope was de officier van justitie jong en eigenwijs geweest. Hij had ook pas de verkiezing gewonnen voor een functie die hij als opstapje naar een hogere positie beschouwde. Als hij Sally Pope naar de dodencel had gestuurd, zou Senior al zijn invloed hebben aangewend om die droom te verwezenlijken. Maar Senior was zijn eigen rol in het fiasco van de zaak-Pope gemakshalve vergeten en had Burdett de schuld gegeven van Sally’s vrijspraak. Sinds het proces had Senior Burdett klein gehouden, zodat hij hem kon kwellen door een gooi naar de post van minister van Justitie of een zetel in het Congres net buiten zijn bereik te houden. 

   De jaren waren Burdett aan te zien. Als tweeëndertigjarige was Karl Burdett slank en sportief geweest, met een gezonde gelaatsuitdrukking en een hoofd vol donkerblond haar. De vierenveertigjarige versie zat ruim in zijn vel. Zijn gezicht was grauw en zijn dunner wordende haardos vertoonde hier en daar grijze plekken. Waar Senior Burdett de schuld gaf van de nederlaag in de zaak-Pope, zag Burdett Frank Jaffe juist als de kiem van alle tegenslagen die op die nederlaag waren gevolgd. Franks dochter bracht die vernedering weer bij hem boven, en zijn uitnodigende glimlach was net zo vals als zijn hartelijke begroeting.

   ‘Waar heb ik dit bezoek aan te danken, Amanda? Je deed erg geheimzinnig aan de telefoon.’

   ‘Ik heb een vroeg kerstcadeautje voor je, Karl.’

   ‘O ja?’

   ‘Charlie Marsh wil terug naar Oregon komen om de aanklacht tegen hem onder ogen te zien.’

   Het ontging Amanda niet dat de officier al zijn zelfbeheersing nodig had om niet overeind te vliegen. In plaats daarvan leunde hij voorover.

   ‘Hoe weet je dat?’ vroeg Burdett. Het lukte hem niet om zijn stem niet te laten beven.

   ‘Ik ben zijn advocaat.’

   ‘Waar is hij?’ wilde Burdett weten.

   ‘Dat kan ik je niet vertellen.’

   ‘Hij is voortvluchtig. Je bent verplicht me te vertellen waar hij is.’

   ‘Nou, dat ben ik niet als ik zijn verblijfplaats te weten ben gekomen tijdens een vertrouwelijk gesprek, maar daarover hoeven we niet te gaan hakketakken. Charlie wil weer naar Oregon komen en jij wilt hem terug. Als je belooft dat je hem tijdens een hoorzitting in staat stelt om zich vrijwillig ter beschikking van justitie te stellen, is hij binnen de kortste keren hier.’

   Burdett had er een hekel aan dat een van de Jaffes hem de wet voorschreef, maar hij wist dat hij weer bij Senior in de gunst kon komen en zijn carrière zou kunnen redden als Charlie Marsh werd veroordeeld.

   ‘Wat heb je te verliezen?’ drong Amanda aan. ‘Als ik tegen Marsh zeg dat jij hem zodra hij in Oregon aankomt in de gevangenis gooit, bedenkt hij zich misschien en geeft hij zich niet aan. En hij komt tóch in de gevangenis terecht als de rechter hem geen borg toekent.’

   ‘Je hebt gelijk. Ik stem in met vrijwillige aangifte. Welke termijn had je in gedachten?’

   ‘Dat weet ik nog niet, maar dat kan algauw zijn. Ik bel je in de loop van de week om een datum voor de hoorzitting af te spreken.’

   ‘Goed, goed,’ zei Burdett. ‘Ik kijk uit naar je telefoontje.’

   Dat zal wel, dacht Amanda terwijl ze hem de hand drukte en de kamer uit liep.