Hoofdstuk 25

De vrouw van Herb Cross was beëdigd makelaar bij het Portlandse filiaal van een nationaal accountantsbureau. Toen ze promotie maakte en een functie kreeg aangeboden bij het hoofdkantoor van het bedrijf in Atlanta, moest Herb tot zijn grote spijt ontslag nemen. Die spijt was wederzijds. Nadat Herb was vertrokken, had Frank gebruikgemaakt van de diensten van verschillende detectives, maar geen van hen voldeed. Tot Amanda Frank over Kate Ross vertelde.

   Kate was aan de universiteit van Californië afgestudeerd in computerwetenschap en was door de politie van Portland in dienst genomen om computerfraude te onderzoeken. Nadat ze een paar jaar op een toetsenbord had zitten hameren om de kost te verdienen had Kate om overplaatsing gevraagd. Toen ze bij de narcoticabrigade van de zedenpolitie werkte, was ze betrokken geraakt bij een schietpartij in een winkelcentrum, waarbij een aantal burgers en een informant de dood hadden gevonden. Het hoofdbureau had Kate als zondebok naar voren geschoven en ze was gedwongen geweest om ontslag bij de politie te nemen.

   Met haar computerervaring en politieachtergrond was het Kate gelukt een baan te vinden als detective bij het grootste advocatenkantoor in Oregon. Toen Daniel Ames, die pas een jaar als compagnon bij het bedrijf werkte, van moord beschuldigd werd, had Kate Amanda gevraagd hem te verdedigen. Nadat de beide dames Daniel van alle blaam hadden gezuiverd, nam Jaffe, Katz c.s. Kate als detective en Daniel als compagnon in dienst en gingen Kate en Daniel samenwonen.

   Kate was bijna één meter zeventig lang en had een donkere teint, grote bruine ogen en lange krullen, waardoor ze er een beetje Midden-Oosters uitzag. Ze was gewoonlijk gekleed in een spijkerbroek en een maatoverhemd, waardoor haar atletische figuur goed uitkwam. Toen Amanda terugkwam van haar gesprek met Karl Burdett stak ze haar hoofd om de deur van Kates kantoor. De detective zat met haar voeten op haar bureau. Ze was verdiept in een politierapport.

   ‘Heb je zin om aan de zaak van de eeuw te werken?’ vroeg Amanda haast terloops.

   Kate keek op. Haar gezicht vertoonde geen enkele uitdrukking. ‘Daar moet ik voor bedanken, Amanda.’ Ze hield haar politierapport omhoog. ‘Ik heb toegezegd dat ik alles zal doen om te voorkomen dat een alcoholistische verzekeringsdirecteur voor de vierde keer wegens rijden onder invloed wordt veroordeeld. Ik rust niet voordat hij weer op de snelweg zit om het leven van alle burgers van Oregon in gevaar te brengen.’

   ‘Jeetje, ik bemoei me niet graag met je zendingswerk, maar ik ga op mijn strepen staan en eis dat je mijn zaak prioriteit geeft.’

   ‘Prima, als je dat per se wilt. Maar je moet het wel even met Ernie regelen. De kerel om wie het hier gaat, is een recidivist en hij verwijst ook een heleboel van zijn drankverslaafde vriendjes naar ons door.’

   ‘Ik praat wel even met hem.’

   Kate haalde haar voeten van het bureau en draaide haar stoel in de richting van Amanda. ‘Vertel op, wat is dat voor een grote zaak waaraan je me wilt laten werken?’

   Amanda vertelde de detective over het gesprek dat ze op het vliegveld met Martha Brice had gevoerd en over het recente telefoontje van de redacteur. Kate kende Charlie Marsh vanwege zijn boek, maar ze had slechts vage herinneringen aan het proces van Sally Pope, zodat Amanda haar eerst van die oude zaak op de hoogte bracht.

   ‘Ik vlieg morgenochtend naar New York om met Marsh te spreken,’ zei Amanda. ‘Ik wil dat je tijdens mijn afwezigheid het dossier doorneemt en een begin maakt met de stukken voor het proces voor te bereiden. Burdett heeft Sally Pope indertijd aangeklaagd op grond van een samenzweringstheorie. Om tot een veroordeling te komen moest hij dus bewijzen dat Marsh congreslid Pope had vermoord. Dat betekent dat hij een groot deel van de getuigen die hij bij het proces van Pope heeft gebruikt opnieuw laat opdraven. Kijk of je tegen de tijd dat ik terug ben een draaiboek gereed kunt hebben.’ 

Zodra Kate haar werk aan de zaak over rijden onder invloed had afgerond, liep ze met een mok koffie en haar laptop naar de vergaderzaal. Ze zuchtte toen ze de hoge stapels materiaal op de lange tafel zag liggen. Vervolgens startte ze haar laptop op en ging aan het werk.

   Kate besteedde de eerste paar uur aan het uittypen van een samenvatting van de rapporten van de politie, het laboratorium en de lijkschouwer, de getuigenverklaringen en de bevindingen tijdens het proces en sloeg die op in haar computer. Daarna verdeelde ze het samengevatte materiaal in verschillende categorieën. Toen ze daarmee klaar was, ging ze weer verder met de rapporten en maakte een lijst van de rapporten die over verschillende tijdstippen of onderwerpen gingen.

   Eén categorie had te maken met de verklaringen betreffende het moordwapen. De eerste keer dat de .357 Magnum met ivoren kolf werd genoemd was in een verklaring van Mickey Keys, die zei dat hij het wapen voor het eerst in Texas had gezien toen Charlie het wapen ten geschenke had gekregen. Hij vertelde de politie dat Charlie in zijn hotelkamer met de revolver speelde, maar er nooit mee naar buiten ging omdat hij voorwaardelijk vrij was. De literair agent zei dat Delmar Epps, Charlies lijfwacht, een kick kreeg van het in het openbaar met het wapen rondlopen als hij Charlie bewaakte. Keys herinnerde zich dat hij Epps met het wapen had gezien toen ze in de limousine naar de Westmont reden.

   In het rapport van Tony Rose over zijn meningsverschil met Charlie tijdens de bijeenkomst in Dunthorpe had Rose de politie verteld dat Epps de revolver heel even had laten zien toen de lijfwacht hem had mishandeld. Hij herinnerde zich het wapen vanwege de fraai bewerkte kolf.

   Toen Kate het rapport van Rose boven op een stapel zaken legde die allemaal betrekking hadden op de bijeenkomst in Dunthorpe, werd haar aandacht getrokken door een foto. Ze trok hem uit het midden van de stapel en keek er aandachtig naar. Op de foto stond Charlie met zijn gevolg. Ze stonden op het punt om het landhuis in Dunthorpe binnen te gaan. Kate was blij dat ze die foto had gevonden, omdat de mensen over wie ze had gelezen er een gezicht door kregen.

   Charlie zag er met zijn zongebruinde huid geweldig uit. Met zijn witte jasje, witte pantalon en zwartzijden overhemd leek hij op een goedkope versie van John Travolta uit de tijd van Saturday Night Fever. Gouden kettingen sierden zijn hals en om zijn pols had hij een gouden Rolex. Hij had een innemende glimlach en maakte een ontspannen indruk. Hij leek de situatie volkomen in de hand te hebben. Rechts van Charlie stond een grijnzende Mickey Keys. Keys droeg een marineblauwe blazer, een bruine pantalon en een smaragdgroen sportoverhemd met open kraag, dat perfect paste bij zijn zorgvuldig gekapte rode haren. Iets achter Charlie stond een grote zwarte man met een kaalgeschoren hoofd, van wie Kate aannam dat het Delmar Epps was. Aan Charlies linkerhand stond een jonge vrouw die met bewonderende ogen naar Charlie opkeek. Er waren een paar dingen vreemd aan haar. Haar hoofd was net zo haarloos als dat van de lijfwacht van de goeroe en terwijl iedereen in Charlies gevolg gekleed was in dure, stijlvolle kleding, droeg het meisje een eenvoudige jurk en een boerenkiel. In Kates ogen leek de vrouw hier niet op haar plaats. Ze had iets van een zigeunerin die in een nachtclub vol feestvierende filmsterren was beland. 

   Er kwam een gedachte bij Kate op. Epps had verklaard dat hij de .357 Magnum in de limousine had laten liggen toen hij op de avond van de moord bij de ingang van de Westmont was uitgestapt, maar niemand had die bewering gestaafd. Stel dat Epps het wapen bij zich had toen hij uit de limousine stapte, maar had gelogen, zodat niemand zou denken dat hij het dodelijke schot had gelost? En als Epps de revolver bij zich had toen hij uitstapte, hoe kon Marsh er dan aan zijn gekomen?

   Kate bestudeerde een foto van het wapen. Vervolgens zocht ze op internet en ontdekte dat de Ruger meer dan een kilo woog. De revolver had ook een loop van vijftien centimeter, zodat hij een beetje moeilijk hanteerbaar was. Kort voordat het dodelijke schot was afgevuurd, had Epps met de veiligheidsmedewerkers staan vechten. Kate herinnerde zich dat een getuige had verklaard dat Epps een van de veiligheidsmensen met een karatetrap tegen zijn hoofd had neergeslagen. Als het zware, logge wapen tussen Epps’ broekriem had gezeten, kon het door al dat heen en weer springen van zijn plaats zijn geraakt en kon iedereen uit de menigte rond de vechtenden het hebben opgeraapt. 

   Kate vond nog een paar foto’s, waarop zowel het terrein aan de kant van de rotonde waar Epps had staan vechten te zien was als het terrein tussen de rotonde en de sportwinkel, waar hun cliënt had gestaan. Er was niet zo gek veel ruimte tussen de beide stukken van het terrein. Als de revolver op de grond gevallen was en iemand hem terug in de richting van Marsh had geschopt, had deze naar voren kunnen rennen om hem op te rapen. 

   Kate probeerde zich te herinneren wie zich in Marsh’ gezelschap hadden bevonden. Werner Rollins had verklaard dat hij zich bij Marsh en Gary Hass had gevoegd nadat hij de veiligheidsmedewerker met wie hij had gevochten had neergeslagen. Epps zei dat hij terug was gelopen om Marsh te kunnen beschermen. Rollins had verklaard dat hij Marsh het schot had zien afvuren dat Arnold Pope Junior had gedood. 

   Als Epps en Rollins tegen de politie hadden gelogen om het op een akkoordje te kunnen gooien, had elk van de andere mannen die bij Marsh in de buurt stonden het schot kunnen afvuren.