Hoofdstuk 27

Naarmate Frank Jaffe dichter in de buurt van het landgoed van Sally Pope kwam, voelde hij zijn ingewanden steeds meer samentrekken. Aan de ene kant wilde hij haar graag weerzien, maar aan de andere kant ook weer niet. Toen Frank Amanda had beloofd dat hij met Sally zou gaan praten, was hij er vast van overtuigd geweest dat hij het weerzien met haar aankon, maar nu was hij daar niet meer zo zeker van.

   Sally woonde midden op het platteland. Hier en daar graasden koeien, schapen en paarden in omheinde weilanden en nu en dan zag hij een schuur of een boerenhuis. Er waren lage heuvels en gecultiveerde gele en groene akkers, vierkant of rechthoekig van vorm, waarop gewassen werden verbouwd of donkerbruine plekken waar de akkers waren omgeploegd om de grond opnieuw gereed te maken voor bebouwing.

   Frank had de afspraak gemaakt via Jimmy Pavel, de advocaat die Sally’s juridische zaken behartigde. Een paar uur nadat Frank had gebeld, belde Pavel terug om hem aanwijzingen te geven hoe hij moest rijden en het tijdstip van het gesprek door te geven. Terwijl Frank op Pavels telefoontje zat te wachten, zocht hij op internet naar gegevens over Sally. Er waren talrijke verwijzingen naar haar uit de tijd vóór, tijdens en vlak na het proces. Het aantal zoekresultaten nam drastisch af nadat ze naar Europa was vertrokken, maar er waren verwijzingen die haar in verband brachten met Liam O’Connell, een Ierse auteur die op de shortlist voor de Booker Prize had gestaan en in Groot-Brittannië een kleine beroemdheid was. Er waren erg weinig treffers sinds ze naar de Verenigde Staten was teruggekeerd. 

   Een lage stenen muur gaf de grenzen van het landgoed aan. Een onderbreking in de muur bood toegang tot het terrein via een onverharde weg die zich door een groepje dicht op elkaar staande bomen slingerde. Een eindje verder maakte het bos plaats voor een goed onderhouden uitgestrekt gazon en kwam er een witgeverfd, vooroorlogs plantershuis in zicht, dat vanaf een kleine verhoging neerzag op nieuwe bezoekers. Frank zag in gedachten even een beeld voor zich van zuidelijke schonen in hoepelrokken, die zich in de zomerse hitte met waaiers koelte zaten toe te wuiven terwijl hun vrijers op de veranda van muntcocktails zaten te nippen.

   De weg maakte een bocht en kwam voor een zuilengang bij de ingang uit. Frank parkeerde en stapte uit. Een witbruine collie kwam langzaam op hem af, lui met zijn staart kwispelend. Frank bukte om de hond te aaien en belde vervolgens aan. Na dat beeld uit Gejaagd door de wind was Frank enigszins teleurgesteld toen hij zag dat de vrouw die de deur opende gekleed was in een spijkerbroek en een lichtblauw T-shirt. Ze had steil, zwart haar, een innemende glimlach en een zwaar Italiaans accent. 

   ‘U moet meneer Jaffe zijn.’

   Frank knikte.

   ‘Ik ben Gina, de persoonlijk medewerker van mevrouw Pope. Ze verwacht u. Ze is aan de achterkant van het huis. Als u het pad volgt, kunt u haar niet missen.’

   Frank volgde een pad van onregelmatig gevormde stukken grijze leisteen, dat om het drie verdiepingen tellende huis heen liep. De collie trippelde naast hem mee. Frank hoorde een plons en gelach en zag dat er drie tienerjongens in een groot zwembad aan het spelen waren. Het urenlang in de zomerzon zitten had hun lichaam gebronsd. Twee van de jongens hadden een wilde bos zwart haar. De chloor en het zonlicht hadden het glanzende haar van de langste jongen koperblond gekleurd. Aan de diepe kant van het zwembad bevond zich een duikplank, en de jongens maakten om de beurt gekke duiksprongen. De blonde jongen bleef even op de rand van de duikplank staan. Hij was lenig en gespierd. Na een paar keer op en neer springen zette hij af en ging met een sierlijke beweging omhoog. Op het punt waar een wedstrijdduiker zich zo klein mogelijk zou hebben gemaakt en een salto zou hebben uitgevoerd, maakte hij een paar dolle bewegingen met zijn armen en kwam plat op het water neer, waarbij hij een golf veroorzaakte die zijn vriendjes nat spatte. De jongens lachten en Frank glimlachte.

   ‘Dat is Kevin.’

   Frank draaide zich om. Sally Pope keek hem aan van onder een slappe strohoed met een brede rand. Ze had tuinhandschoenen aan en hield een plantschopje in haar hand. Sally droeg een opgelapte spijkerbroek en een hemd met korte mouwen dat onder de vieze vlekken zat. Ze had geen make-up op en haar gezicht droop van het zweet. Er zat een vuile vlek op haar wang, op de plek waar ze die met haar handschoen had aangeraakt. Desondanks vond Frank haar nog altijd een van de mooiste vrouwen die hij ooit had gezien.

   ‘Zo te zien heeft hij een paar keer les gehad,’ zei Frank terwijl hij keek hoe Sally’s zoon een baantje vlinderslag trok.

   Sally glimlachte. Haar glimlach bekoorde hem nog net zo als al die jaren geleden.

   ‘Hij is lid van het highschoolteam.’ Ze trok haar handschoenen uit en veegde haar voorhoofd af. ‘Laten we op de patio verder praten. Trek je jasje uit en doe je das af. Het is veel te heet voor formele kleding.’

   Sally ging hem voor naar een ronde glazen tafel op een grote stenen patio, die gelukkig in de schaduw lag. Frank trok zijn jasje uit en was net bezig zijn das los te maken toen Gina met een kan ijsthee aan kwam lopen. Sally legde haar hoed op een stoel en schudde haar haren los. Op een paar grijze streepjes na was haar haar nog steeds hoogblond.

   ‘Je ziet er goed uit, Frank.’

   ‘Ik zie er oud uit.’

   Ze glimlachte. ‘Zo oud ook weer niet. Hoe gaat het met Amanda?’

   ‘Prima. Ze is compagnon bij ons kantoor.’

   ‘Toen ik in Italië woonde, probeerde ik op de hoogte te blijven van het nieuws uit Oregon en heb ik over een paar van haar grote zaken gelezen.’

   ‘Ze heeft er weer een. Daarom ben ik hier.’

   ‘Jimmy zei dat het om een zaak ging, maar hij zei ook dat je dat niet nader uit wilde leggen.’

   ‘Ik wilde het je persoonlijk komen vertellen. Charlie Marsh komt terug om terecht te staan.’

   Alle kleur trok uit Sally’s gezicht weg.

   ‘Ik wilde je van tevoren waarschuwen voordat de pers erachter komt dat hij weer hier is.’

   ‘God, ik wil dat niet allemaal nog een keer meemaken.’

   ‘Ik ben bang dat je dat niet kunt vermijden. Karl Burdett zal je vast en zeker als getuige oproepen.’

   Sally draaide haar hoofd in de richting van het zwembad. ‘Dan gaan ze ook achter Kevin aan.’

   ‘Hij was toen nog veel te jong. Het kan haast niet dat hij iets weet wat Karl kan gebruiken.’

   ‘Ik bedoel niet Burdett, maar de verslaggevers. Ik heb geprobeerd hem af te schermen, maar nu komt alles over Arnie en mij en mijn verhoudingen in de openbaarheid.’

   Ze zag eruit alsof ze moest overgeven.

   ‘Dat spijt me,’ zei Frank, maar hij wist dat dat een cliché was dat volkomen ontoereikend was en er niets toe zou bijdragen om de vreselijke wolk weg te nemen die binnenkort boven Sally en haar zoon zou komen te hangen.

   ‘Waarom doet hij dit?’ vroeg Sally. ‘Ze zullen proberen de doodstraf voor hem te krijgen. Waarom komt hij terug?’

   ‘Dat weet ik niet. Amanda is op dit moment bij hem. Ze zal het wel te horen krijgen, maar het zou kunnen zijn dat ze je dat niet kan vertellen.’

   Sally balde haar vuisten. Ze keek naar iets wat Frank niet kon zien. Na een paar tellen haalde ze diep adem en Frank zag dat de koele afstandelijkheid die ze tijdens haar proces had getoond ook nu de andere emoties verdrong.

   ‘Je komt hier wel doorheen,’ verzekerde Frank haar. ‘En Kevin ook.’

   ‘Ja, dat zullen we zeker,’ antwoordde Sally vastberaden. ‘Zeg eens, Frank, ben je alleen maar hierheen gekomen om me te waarschuwen?’

   Frank haalde de afstandsverklaring uit de zak van zijn jasje. ‘Amanda is voorzichtig en ze doet graag alles correct. Omdat ik jou heb vertegenwoordigd en zij mijn compagnon is, heeft ze mij gevraagd om jou te benaderen met de vraag of je wilt verklaren dat er geen sprake is van een belangenconflict, zodat zij Charlie kan vertegenwoordigen.’

   ‘Kan het geen gevaar opleveren voor Kevin of voor mij als ik teken?’

   ‘Dat denk ik niet. De vertrouwelijkheidsregel is nog steeds van toepassing en jij hebt altijd volgehouden dat je onschuldig was. Ik kan me niet herinneren dat je mij iets hebt toevertrouwd wat belastend was. Maar als je je daar zorgen over maakt, kun je een advocaat raadplegen.’

   ‘Wat gebeurt er als ik niet teken?’

   ‘Dan kan het zijn dat Amanda zich terug moet trekken, maar daarmee is de zaak niet afgelopen. Dan neemt Marsh gewoon een andere advocaat.’

   ‘Heb je een pen?’ vroeg Sally.

   ‘Fijn dat je meewerkt. Deze zaak betekent heel veel voor Amanda.’

   Sally glimlachte. ‘Wil ze bewijzen dat ze net zo goed is als haar ouweheer?’

   Frank glimlachte terug. ‘Ik weet zeker dat dat er iets mee te maken heeft.’

   ‘Als dat haar doel is, heeft ze nog een lange weg te gaan.’

   ‘Misschien niet zo lang als je denkt. Ze is een verdomd goeie advocaat.’

   De glimlach verdween van Sally’s gezicht. Ze keek aandachtig naar de man aan de overkant van de tafel. ‘Hoe gaat het met jou, Frank?’

   Hij haalde zijn schouders op. ‘De praktijk loopt uitstekend.’

   ‘Dat bedoel ik niet.’

   ‘Sinds jij vertrokken bent, is er geen belangrijk iemand meer in mijn leven geweest, als je dat soms bedoelt.’

   ‘Je weet dat het me pijn deed om te vertrekken, maar ik moest Kevins belangen vóór alles laten gaan. De roddelbladen zouden voortdurend hun aandacht op hem hebben gericht, en dan was Senior er ook nog. Hij heeft me zelfs tot in Italië achtervolgd. Als ik niet het geld voor de beste advocaten had gehad, zou het allemaal nog veel erger zijn geweest.’

   ‘Je bent me geen uitleg schuldig.’

   ‘Ik wilde dat je dat wist.’

   ‘Dank je. Ik begrijp dat je iemand hebt gevonden.’

   Sally knikte. ‘Liam. Hij is er momenteel niet, omdat hij lesgeeft bij een zomercursus in Berkeley.’

   ‘Hoe lang zijn jullie al samen?’

   ‘Vijf jaar alweer. Kevin aanbidt hem.’

   Frank dwong zichzelf te glimlachen. ‘Dat vind ik erg fijn voor je.’

   ‘Onder andere omstandigheden had het allemaal heel anders kunnen zijn.’

   ‘Jij en ik zijn oud nieuws, Sally.’

   Sally pakte de pen die Frank op de tafel had gelegd en ondertekende de afstandsverklaring.

   Frank knikte in de richting van het zwembad. ‘Wat weet Kevin over wat er met zijn vader is gebeurd?’

   ‘Hij weet dat Arnie congreslid was en dat hij werd vermoord. Hij weet dat ik terecht heb gestaan en dat de aanklacht werd ingetrokken.’ Ze zweeg even. ‘We praten maar zelden over de zaak, maar ik denk dat dat nu wel zal moeten. Hij zal er in de krant over lezen, en op school zal er ook over gesproken worden.’

   ‘Is hij net zo flink als zijn moeder?’

   ‘Ik denk van wel. Ik hoop het, want het zal niet makkelijk zijn.’

   ‘En wat betreft Charlie Marsh: weet jij iets waar Amanda wat aan zou kunnen hebben?’

   ‘Eerlijk waar, dat weet ik niet. Tijdens die vechtpartij heb ik alleen maar op Arnie gelet. Ik heb geen idee wie hem vermoord heeft.’

   ‘Als Amanda met je wil praten, kan dat dan?’

   ‘Natuurlijk.’

   Frank stopte de afstandsverklaring in zijn attachékoffer en stond op. ‘Ik vond het fijn je weer eens gesproken te hebben, Sally.’

   ‘Wil je niet blijven? Gina kan wat te eten voor ons maken.’

   ‘Ik wou dat het kon, maar ik heb een afspraak in de stad. Een cliënt.’

   Sally nam hem aandachtig op. Ze probeerde erachter te komen of hij de waarheid sprak. Frank liet haar het gezicht zien dat jury’s te zien kregen, een gezicht dat geen emoties toonde, ook niet als de gebeurtenissen in de rechtszaal een plotselinge of afschuwelijke wending namen. Ze kwam overeind en stak haar hand uit. Haar hand was warm en hij hield hem iets langer vast dan voor een afscheid noodzakelijk was. 

   ‘Ik ben blij dat ik Kevin even heb kunnen zien,’ zei Frank.

   ‘Ik ben blij dat ik jou weer eens heb gezien.’

   Sally liep met Frank naar zijn auto en zwaaide toen hij wegreed. Toen ze hem niet meer kon zien, liet Frank de adem ontsnappen die hij samen met zijn emoties een hele tijd had ingehouden. Hij had tegen Sally gelogen. Er zat geen cliënt op hem te wachten. In haar aanwezigheid verkeren was pijnlijk voor hem geweest en hij had die pijn niet onnodig willen rekken.