Hoofdstuk 43

‘Ik kan niet geloven dat ik dit doe,’ zei Mike Greene toen hij kort na zeven uur ’s avonds twee volle plunjezakken met Karl Burdetts dossiers uit de zaak-Pope en de zaak-Marsh Amanda’s appartement binnen droeg. Amanda gaf hem een dikke zoen op zijn wang.

   ‘Je bent een kanjer,’ zei ze terwijl ze een van de zakken oppakte en ermee naar de woonkamer liep. Amanda’s amoureuze verhouding met Mike Greene had moeizame perioden gekend, maar dat was altijd haar schuld geweest, met name nadat ze door de gebeurtenissen in de zaak-Cardoni getraumatiseerd was geraakt. Ze hield van Mike omdat hij zo consequent was. Hij stond altijd voor haar klaar en sprak nooit een oordeel over haar uit, zelfs niet toen ze op een dieptepunt zat. 

   ‘Ik had eerder willen komen, maar ik moest wachten tot iedereen naar huis was, zodat ze niet zouden zien dat ik die hele handel de deur uit smokkelde,’ zei hij tegen Amanda terwijl hij zijn zak op de bank hees en hem openmaakte.

   ‘Ik neem deze dossiers door en jij die van jou,’ zei Amanda terwijl ze op de vloer ging zitten. ‘En dan wisselen we.’

   ‘Ik neem aan dat je koffie hebt gezet,’ zei Mike terwijl hij mappen uit zijn plunjezak begon te halen, ‘want we moeten dit vanavond allemaal doornemen, dan kan ik de dossiers morgenochtend terugbrengen voordat er iemand op kantoor komt.’

   ‘Er staat verse koffie op het aanrecht. En er zijn donuts. Ik heb zelfs wat ahornrepen gekocht,’ voegde ze eraan toe. Ahornrepen waren Mikes favoriete lekkernij.

   ‘Er is meer nodig dan een ahornreep om weer bij mij in een goed blaadje te komen,’ mopperde hij.

   ‘Ik zal kijken wat ik kan doen, als we tenminste niet te moe zijn,’ beloofde Amanda terwijl ze de dossiermappen voor zich op de vloer stapelde.

Bijna drie uur en verscheidene koppen koffie later waren Amanda en Mike zover dat ze van plaats konden wisselen.

   ‘Heb jij in jouw dossiers of in Burdetts aantekeningen iets gevonden waar je wat aan had?’ vroeg Mike.

   ‘Nee,’ zei ze teleurgesteld, ‘maar ik ben wel iets tegengekomen wat ik niet begrijp.’

   Amanda liep met een map naar de bank en ging naast Mike zitten. Hij sloeg de map open.

   ‘Dit lijkt wel een hoofddossier,’ zei Mike. ‘Er zitten kopieën van de pleidooien en correspondentie in.’

   ‘Dat dacht ik ook, maar wat is dit dan?’ zei ze, naar een regel op de inhoudsopgave wijzend die aan de binnenkant was gehecht. ‘Een groot deel van de inhoud is twaalf jaar geleden ingeboekt, maar moet je eens naar deze notitie kijken.’ Ze wees naar de combinatie van cijfers en een letter: 1253X. ‘Dat is van gisteren. Weet jij wat het betekent?’

   ‘Natuurlijk. Washington County wilde een werkexemplaar van het dossier terwijl wij Karls oorspronkelijke dossier aan het doornemen waren. Dat cijfer geeft het aantal pagina’s aan dat gekopieerd is. Het dossier beslaat iets meer dan twaalfhonderd pagina’s.’

   ‘Goed, dat had ik ook al bedacht. Maar kijk eens naar deze aantekening,’ zei Amanda, naar een eerdere recente notitie wijzend: 1209X.

   ‘Dat heeft waarschijnlijk betrekking op een andere kopie van het dossier,’ zei Mike.

   ‘Ja, maar zie je de datum en het tijdstip waarop de kopieën zijn gemaakt? Dat was op de middag van de dag dat ik naar Hillsboro ben geweest om Burdett te vertellen dat Charlie terugkwam naar Oregon om de aanklachten tegen hem onder ogen te zien.’

   ‘Ik begrijp niet waar je heen wilt. Ik maak meestal een kopie van mijn dossiers om in stukken te verdelen als ik dossiers voor afzonderlijke getuigen ga aanleggen.’

   ‘Als het kantoor al een duplicaat van het dossier had toen je erom vroeg, waarom hadden ze er dan nog een nodig?’

   Mike fronste zijn voorhoofd.

   ‘Op de dag dat ik Burdett vertelde dat Charlie terugkwam om terecht te staan heeft hij volgens mij een kopie van zijn volledige dossier gemaakt voor iemand die niet op het kantoor van de officier van justitie werkt.’

   ‘Wie zou daar behoefte aan hebben?’

   ‘Weet je nog dat ik je vertelde dat Burdett helemaal overstuur was toen Charlie door die sluipschutter werd beschoten?’

   ‘Ja.’

   ‘Ik denk dat Burdett misschien wel vermoord is omdat hij zijn conclusies had getrokken en erachter was gekomen dat Arnold Pope degene is achter de twee pogingen tot moord op Charlie en de moorden in het huis van Sally Pope.’

   ‘Dat lijkt me wat vergezocht, Amanda.’

   ‘Wie is, nu Gary Hass niet meer in beeld is, de enige die Charlie dood wil? Dat is Senior. Wraak is een voor de hand liggend motief voor de aanslag bij het gerechtsgebouw. Arnold Pope Senior kan Burdett opdracht hebben gegeven een kopie van het dossier van de zaak te maken, in de verwachting dat hij op zijn wenken zou worden bediend. Hij kan Burdett ook opdracht hebben gegeven om de man die hij voor de dood van zijn zoon verantwoordelijk hield vrij te laten, met het idee dat als hij niet meer in de gevangenis zat, een moordenaar hem onder vuur zou kunnen nemen.’ 

   Mike keek bedenkelijk.

   ‘Ik ben er zeker van dat iemand Sally Pope heeft gebruikt om Charlie uit zijn hotel te lokken, zodat hij alsnog vermoord kon worden nadat de eerste poging bij het gerechtsgebouw was mislukt,’ ging Amanda verder. ‘Als Charlies mysterieuze redder niet op het toneel was verschenen, zouden Sally én Charlie gestorven zijn. Pope is de enige die ik kan bedenken die hen allebei graag dood zou willen.’

   Terwijl ze sprak, kwam heel even het beeld van Nathan Tuazama in haar op, maar ze besloot om die informatie voor zich te houden. Tuazama zou Charlie trouwens niet vermoorden voordat hij de diamanten in zijn bezit had.

   ‘Nogmaals, dat lijkt me vergezocht, Amanda, en je hebt me geen enkel hard bewijs gegeven waar ik iets mee kan.’

   ‘Je hebt gelijk wat het bewijs betreft, maar je zult moeten toegeven dat mijn redenering logisch is. Toen agent Cordova Burdett vertelde dat Gary Hass niet de sluipschutter kon zijn, drong het volgens mij tot Burdett door dat Pope achter de aanslag op Charlie bij het gerechtsgebouw zat. Stel dat hij Pope daarop aansprak? Stel dat Pope zich zorgen maakte dat Burdett iemand van zijn theorie op de hoogte zou brengen? Misschien heeft hij Burdett laten uitschakelen door dezelfde persoon die Sally heeft vermoord.’ 

   ‘Dat zijn nogal wat veronderstellingen.’

   ‘En denk ook eens aan Kevin.’

   ‘Sally’s zoon?’

   ‘Waarom is hij niet dood, Mike? Arnold Pope Senior wordt geobsedeerd door het idee dat hij de voogdij over zijn kleinzoon krijgt. Degene die Sally heeft gedood heeft ook haar persoonlijk medewerker en haar hond vermoord, maar hij heeft Kevin niets gedaan. Volgens mij is Kevin nog in leven omdat Arnold Pope de moordenaar opdracht had gegeven ervoor te zorgen dat hij ongedeerd zou blijven.’

   ‘Je hebt me heel wat stof tot nadenken gegeven,’ zei Mike.

   Er schoot Amanda nog iets anders te binnen: de foto die ze op het kantoor van de officier had gezien, waarop Karl Burdett en Tony Rose met jachtgeweren stonden afgebeeld.

   ‘Ben je zover dat we kunnen ruilen?’ vroeg Mike.

   ‘Ja,’ antwoordde ze. Ze werd nog steeds afgeleid door haar plotselinge ingeving. Ze besloot dat ze die voor zich zou houden tot ze er met Kate over had gesproken.

   ‘Zullen we gewoon van plaats wisselen?’ vroeg Mike.

   ‘Dat lijkt me een goed idee.’

   Mike ging op de vloer zitten en Amanda nam plaats op de bank. Om vijf voor half twaalf zat ze een stapel foto’s door te nemen toen ze het origineel van de foto van Charlie Marsh en zijn gevolg bij het landhuis in Dunthorpe tegenkwam. Het was de foto waarvan Kate tegen haar had gezegd dat hij ontbrak. Ze pakte hem op en keek er aandachtig naar. Ze kende Mickey Keys en Charlie, maar het was interessant te zien hoe Delmar Epps eruitzag. Terwijl ze Epps bekeek, dwaalde haar blik naar diens middel. De lijfwacht had zijn jasje niet dichtgeknoopt. Hij zette net een stap en door de beweging van zijn lichaam was het jasje opengeslagen. Amanda hield de foto vlak voor haar ogen. Ja, ze kon de kolf van een revolver onderscheiden. Toen zag ze ook nog iets anders op de foto. Haar adem stokte in haar keel en ze wist nu waarom de foto ontbrak en wie hem had meegenomen. Toen Mike even niet keek, stopte Amanda de foto onder het kussen van de bank.