‘Waar is iedereen?’ vroeg Maeve toen ze Davids flat binnenkwam en merkte hoe stil het was.
‘Waarschijnlijk nog niet thuis. Kom maar binnen.’ Hij maakte een gebaar naar de zitkamer. ‘Je kent de weg.’
Het was allemaal nog precies hetzelfde: het grofgeweven kleed dat over de bank lag, het Tibetaanse wandtapijt aan de muur, het Marokkaanse kleedje op de oude houten vloer, de zitzakken, het boerenbonte serviesgoed, de lavalamp en de gitaar in de hoek. Overal lag troep, stof en losse tabak.
‘Heb je nog steeds dezelfde…’
‘Huisgenoten? Nee. Marta is terug naar Chili en Holly is gaan reizen. Er wonen nu twee Turkse knullen. Die zul je later wel leren kennen.’
Ze was niet van plan om langer dan een uur te blijven, maar ze wilde niet over weggaan beginnen nu ze nog maar net binnen was. Haar komst deed hem echt stralen van blijdschap.
‘Iets te drinken?’ vroeg hij.
‘Goed. Thee graag.’
‘Nee nee. Echt iets te drinken. Het is niet iedere dag dat mijn ex-vriendin trouwt. Een biertje.’
Hij pakte twee Dos Equis en liet zich naast haar op de bank vallen. ‘Op een stel oude vrienden.’ Hij stootte zijn flesje tegen dat van haar.
‘Oude vrienden,’ herhaalde ze.
Ze dronken in stilte. ‘Was de huwelijksreis leuk?’ vroeg hij.
‘Geweldig!’ Ze wenste meteen dat ze niet zo enthousiast had geklonken.
‘Naar Maleisië, heb ik gehoord. Vertel op.’
‘Nou…’
‘Veel te maken gehad met militaire politie?’ wilde David weten.
‘Daar heb ik helemaal niets van gemerkt,’ antwoordde Maeve naar waarheid.
‘Echt niet?’ Hij klonk verbaasd. Zelfs een beetje teleurgesteld. Ze besefte dat hij maar al te graag een verhaal had gehoord over fascistische stormtroepers die de plaatselijke moslimbevolking in elkaar sloeg voor een of ander vaag religieus vertoon, zoals het dragen van zo’n baard-zonder-snor. Maar helaas kon ze hem dat plezier niet doen.
Hij veranderde van onderwerp. ‘Dus de islam maakt de dienst uit?’
‘God, dat zou ik echt niet weten, David. Geen idee. Sommige vrouwen waren gesluierd, andere niet.’
‘Interessant.’ Hij trommelde nadenkend met zijn vingers op zijn kin. ‘Ze zullen er later wel spijt van krijgen, maar voorlopig slaagt Maleisië er nog steeds in om van twee walletjes te eten.’
Ze wist precies welke walletjes hij bedoelde, het Amerikaanse cultureel imperialisme en de fundamentele islam. Zij was ook betrokken bij de wereldpolitiek, maar ineens begreep ze dat David geen belangstelling had voor positieve verklaringen, het was net alsof hij alles het liefst zo slecht mogelijk had.
‘Ik heb je gemist, Maeve.’ Hij stak zijn hand uit en begon met de krulletjes in haar nek te spelen. Ze bleef doodstil zitten. Dit voelde niet goed aan, maar ze was al zo wreed tegen hem geweest dat ze het niet nog erger wilde maken door te zeggen dat hij daarmee op moest houden.
‘Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven, David.’
‘Net als vroeger?’
‘Precies, net als vroeger! En als je Matt maar wat beter leert kennen, dan zul jij ook dol op hem worden…’
Met een onverwachte beweging zat David ineens recht voor haar en tot haar grote schrik realiseerde ze zich dat hij op het punt stond om haar te kussen. Ze draaide haastig haar hoofd om, zodat zijn mond op haar oor belandde. ‘David, sorry hoor, maar je weet dat we hier niet aan kunnen beginnen.’
Hij drukte zijn neus in haar nek en ze zei: ‘Sorry, David… hoor eens, volgens mij kan ik beter weggaan.’
‘Maar je hebt je huwelijkscadeau nog niet eens gezien.’
Ze stond op. ‘Dat maakt niet uit. Geef me dat een andere keer maar. Het spijt me, ik ga ervandoor.’
‘Je hoeft niet bang te zijn.’ Hij leek verbaasd en ook een beetje gekwetst. ‘Na wat je me hebt aangedaan, wilde ik je toch een huwelijkscadeau geven.’
‘Dat weet ik wel, maar…’
‘Kom op, loop even mee, dan laat ik je het zien.’
‘Hoezo? Waar is het dan?’
‘Daar.’ Hij wees naar zijn slaapkamer.
‘O… nee, David,’ zei ze aarzelend. ‘Haal het maar hierheen.’
‘Dat gaat niet, het is veel te groot. Loop nou even mee.’
‘Sorry, David. Ik vind het geen prettig idee…’
Hij slaakte een diepe zucht. ‘Heb je ook maar het flauwste benul wat voor gevoel dat bij mij oproept?’ Hij wierp haar een gekwetste blik toe. ‘Ik wil je echt niets aandoen, hoor. Kom op nou, het is hartstikke gaaf, je zult het prachtig vinden.’
‘Oké.’ Het was David, per slot van rekening. David.
Terwijl hij de slaapkamerdeur opendeed, zei hij: ‘Doe je ogen maar dicht.’
Ze voelde zijn warme handen op haar schouders drukken terwijl hij haar voor zich uit duwde.
‘Wat een gedoe.’ Ze lachte. ‘Ik hoop dat het de moeite waard is.’