Matt en Maeve probeerden met hun winkelwagentje door de file bij de vleesafdeling te laveren.
‘Zondag pizza, maandag lamsvlees,’ telde Maeve mompelend de dagen op haar vingers af. ‘Dinsdag en woensdag vis, donderdag rundvlees en vrijdag gaan we eten halen. Wat zullen we dan vanavond eten?’
‘Maeve…’
‘Wat is er?’
‘We zijn vanavond niet thuis.’
‘O.’
‘Mam is jarig. Ze wordt vijfenzestig. Maeve…’ zei hij hoofdschuddend, ‘dat ben je toch niet echt vergeten?’
‘Nee, dat ben ik niet vergeten,’ gaf Maeve toe. ‘Ik heb het wel geprobeerd, maar dat lukte niet omdat je me er al een maand lang iedere dag aan herinnert. Het is gewoon een kwestie van ontkennen. In de hoop dat het er niet van zou komen als ik net deed alsof het niet waar was.’
‘Maar het is nu wel zover.’
‘Dus we hoeven voor vanavond niets in huis te halen?’
‘Nee. We krijgen een chique maaltijd in L’Ecrivain.’
‘Hoe laat moeten we daar zijn?’
‘Halfacht.’
‘Dan heeft het waarschijnlijk ook geen zin om vanmiddag een wandeltocht te maken, want dan moeten we toch snel weer thuis zijn.’
‘Ja, dat is zo. Jammer.’ Matt deed zijn best om net te doen alsof hij niet opgelucht was.
Iedere zaterdagmiddag maakte hij samen met Maeve een wandeltocht in de Wicklow Hills. Alleen waren ze daar al weken niet meer geweest. Al weken niet meer. Nu kon hij gewoon lekker op de bank gaan liggen om de rugbywedstrijd te zien.
Ierland stond op het punt door Engeland in de pan gehakt te worden toen Maeve de woonkamer binnenglipte. ‘Maaaatt?’
‘Mmmm?’ Hij bleef aan de buis gekluisterd.
‘Matt, ik voel me niet lekker.’
Daar schrok hij van op. ‘Wat mankeert je dan?’ vroeg hij terwijl hij haar aankeek.
‘Mijn maag is van slag. Ik heb het gevoel dat ik moet over-geven. Ik geloof niet dat ik vanavond mee kan.’
Matt keek haar met grote ogen aan. Het liefst was hij in tranen uitgebarsten. ‘Wil je het alsjeblieft toch proberen, Maeve? Ze hebben je in geen tijden gezien. Straks denken ze nog dat ik je vermoord heb en begraven in de achtertuin.’
Ze boog haar hoofd.
‘Het zal best meevallen,’ vleide Matt. ‘We zijn maar met ons zessen. Het had veel erger kunnen zijn… ze hadden een feestje kunnen geven.’
Maar feestjes waren niet half zo erg. Op feestjes kon je tussen de mensen verdwijnen en als je het slim aanpakte, hoefde je tegen bijna niemand iets te zeggen.
‘Oké,’ zei ze. ‘Ik ga wel mee.’
‘Dank je.’
‘Hoe chic is die tent waar we naartoe gaan?’
‘Je weet toch hoe mam is. Ze houdt van chique tenten.’
‘Kan ik een spijkerbroek aan?’
‘Wat mij betreft, mag je dragen wat je wilt. Maar het lijkt me toch beter dat je een jurk tevoorschijn haalt…’
Toen Matt en Maeve bij L’Ecrivain aankwamen, zaten Hilary en Walter Geary in de bar en hadden het grootste deel van hun eerste borrel al achter de kiezen. Hilary, een tenger modieus vrouwtje in een lichtroze, perfect passende jurk en lipstick in exact dezelfde kleur, kwebbelde opgewekt tegen Walter, een grote, zwijgzame vent in een gele golftrui. De moed zonk Matt in de schoenen toen hij zag dat Hilary aan de gin zat en Walter aan de pure whisky.
‘Hartelijk gefeliciteerd, mam. Sorry dat we te laat zijn,’ zei Matt. Maeve had eerst al haar kleren moeten proberen voordat ze iets vond waarin ze zich op haar gemak voelde.
Hilary sprong op om hen op geurende omhelzingen te trakteren. ‘Jullie zijn niet te laat,’ zei ze bestraffend. ‘Wij zijn te vroeg.’
‘Ze zijn wel te laat,’ zei Walter met een blik op zijn glas. ‘Maar niet zo laat als zijn broer.’
‘Luister maar niet naar hem.’ Hilary sloeg haar geparfumeerde armen om Maeve heen. ‘Wat heerlijk om je weer te zien, Maeve.’
‘We begonnen al te denken dat Matt je om zeep had gebracht,’ zei Walter voordat hij het restant van zijn borrel achteroversloeg.
‘Stil!’ Hilary gaf Walter plagend een tikje met de rug van haar hand. ‘Let maar niet op hem. We weten toch hoe druk Maeve het heeft. En mensen kunnen het niet helpen als ze ziek worden. Dat overkomt iedereen wel eens.’
Walter gebaarde met zijn glas naar de barkeeper. ‘Van hetzelfde.’
‘Daar zijn Alex en Jenna,’ zei Hilary.
Een goed uitziend stel: Alex was een langere, slankere en iets oudere kopie van Matt en Jenna zag er zomers en fris uit, met lang, glanzend blond haar en ogen in de kleur van korenbloemen. Vanavond droeg ze een opvallend knalrood zonnejurkje en sexy hooggehakte sandaaltjes.
‘Je hebt de jurk toch gekocht!’ riep Hilary uit terwijl ze naar Jenna wees.
Jenna schudde treurig haar hoofd. ‘Ik had beter naar je moeten luisteren, Hilary. Ik kon hem niet uit m’n hoofd zetten en uiteindelijk ben ik maar teruggegaan.’
‘Dat zei ik toch!’ lachte Hilary. ‘Als ik ergens verstand van heb, dan is het van kleren, en die jurk is echt voor jou gemaakt.’
‘Daar zal ik de volgende keer aan denken.’
‘Word ik niet meer geknuffeld?’ bromde Walter.
‘Ik knuffel jou niet,’ lachte Jenna. ‘Je bent me veel te nors.’ Maar ze streek met haar hand over haar hart en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd.
‘Hallo Matt.’ Hij kreeg ook een vluchtige kus en toen liep Jenna naar Maeve.
Matt zag heel goed dat Jenna Maeve heel even van top tot teen bekeek en Maeves verkreukelde, wijdvallende jurk, haar Birken-stocks en haar verwarde krullen in zich opnam. Het was geen valse blik, zo was Jenna helemaal niet. De uitdrukking op haar gezicht leek meer op… nou ja… medelijden.
‘Kunnen we dan nu aan tafel gaan, nu we er allemaal zijn?’ vroeg Walter. ‘Ik wil eten.’
‘Maar wat doen we dan met Hilary’s cadeautjes?’ Jenna had een feestelijk ingepakte doos bij zich, met allerlei sliertjes en sterretjes.
‘Eerst bestellen,’ zei Walter terwijl hij naar het restaurant beende.
‘Da’s een tijd geleden,’ zei Alex met nadruk tegen Matt.
‘Ach, je weet hoe dat gaat,’ antwoordde Matt met een gemaakt lachje. ‘Werk.’
‘Heb je het nog steeds zo druk?’
‘Ontzettend.’ Geen haar op Matts hoofd die erover piekerde om te vertellen dat twee mensen van zijn ploeg de afgelopen maand ontslagen waren. Alex was zijn oudere broer en hij probeerde nog steeds automatisch indruk op hem te maken.
‘Zelfs in het huidige economische klimaat?’
‘Ja hoor, we doen het prima.’ Een grote order zou fijn zijn, maar ze hielden goed stand.
‘Ik heb anders gehoord dat er twee van jouw mensen moesten opkrassen.’
Shit. Hoe wist Alex dat nou? Dat was weer echt iets voor Ierland, iedereen wist altijd alles.
‘Jawel, maar met de rest van ons gaat het prima.’ Vreemd genoeg voelden de andere vier van zijn ploeg zich een stuk zekerder sinds de ontslagen waren gevallen. Het wachten op wie de pineut zou zijn, was het ergste geweest.
‘Bestaat er een kans dat ze jou de laan uit sturen?’
Matt schudde zijn hoofd. ‘Ik ben hoofd van de verkoopafdeling en zonder mij hebben ze geen verkoopstaf meer. Hoe gaat het met jou? Druk?’
‘Alles loopt als een trein. Kredietcrisis, aan m’n reet.’ Alex was vertegenwoordiger bij een bedrijf in medische hulpmiddelen. ‘Ziekte trekt zich niets aan van een recessie. De omzet wordt zelfs nog groter. Iedereen zit aan de antidepressiva.’
‘Is er nog iets nieuws te melden over de trouwplannen?’ vroeg Hilary aan Jenna. Alex en Jenna zouden in oktober trouwen.
‘Niet sinds ik je de laatste keer heb gezien, Hilary.’
‘Ach ja, dat was ook maar een paar dagen geleden.’ Hilary klonk teleurgesteld.
‘Maar de vrijgezellenavond begint aardig vorm te krijgen,’ zei Alex. ‘Heb je nog iets van Russ gehoord?’
Russ was de beste vriend van Alex en hij zou samen met Matt getuige zijn.
‘Nee.’
‘Nee? Hij zei dat hij je een e-mail zou sturen. Maar goed, het is allemaal in kannen en kruiken. We gaan naar Vegas.’
‘Naar Vegas! Wat is er met Amsterdam gebeurd?’
‘Iedereen gaat naar Amsterdam.’
‘Maar Vegas in een weekend is niet te doen.’
‘Dat klopt, beste kerel. Daarom gaan we ook een week.’
Een wéék? Matt en Maeve keken elkaar even aan.
‘De laatste week van augustus,’ zei Alex. ‘Zorg maar dat je vrij hebt.’
‘Luister eens, Alex… ik ben je getuige. Ik hoor voor je vrijgezellenavond te zorgen. Niet jij.’
‘Je bent één van mijn getuigen. Maar de laatste twee keer kon je er niet bij zijn toen we hadden afgesproken om alles te organiseren, dus hebben we dat maar zonder jou gedaan, en het werd Vegas. We waren het er allemaal roerend over eens.’
‘Maar wat moeten we een week lang in Vegas doen?’
‘Ik kan genoeg bedenken,’ zei Walter.
‘Ga jij ook mee?’ vroeg Matt aan zijn vader.
‘Ja, natuurlijk ga ik mee! Het is de vrijgezellenavond van mijn oudste zoon. Of vrijgezellenweek, wat je wilt. Volgens mij kun je in Vegas fantastisch golfen, dus dat houdt ons wel bezig.’
‘Ik golf niet,’ zei Matt.
‘Dan moet je er nu maar mee beginnen,’ zei Alex. ‘Je hebt nog een paar maanden de tijd. Het is trouwens hoog tijd dat je ermee begint, want dat is een van de weinige dingen die Maeve en jij nog niet geprobeerd hebben. Paardrijden, skiën, mountainbiken, wandelen… En nu ik het daar toch over heb, hoe gaat het met de wandeltochten?’
‘Geweldig. Fantastisch.’
‘Zijn jullie vandaag nog op pad geweest? Het was er wel uitstekend weer voor.’
‘Nee, we waren bang dat het in de heuvels wel zou wemelen van de schoolkinderen en vanwege vanavond moesten we op tijd terug zijn.’
‘En vorig weekend?’
‘Volgens mij zijn we vorig weekend niet thuis geweest. Hè, Maeve?’
‘Volgens mij is dat zo,’ beaamde Maeve.
Alex keek ze om beurten aan. Hij wist dat ze logen.
Plotseling sloeg Hilary haar hand voor haar mond en zei tegen Maeve: ‘Lieve hemel, er schiet me net iets te binnen. We zijn jullie trouwdag vergeten.’
‘Trouwdag?’
‘Twee weken geleden. Het spijt me ontzettend, maar door al die opwinding over Jenna en Alex… Voel je je wel goed, Maeve? Je ziet er zo bleek uit.’
‘Ik voel me prima.’
Hilary bestudeerde Maeves gezicht. ‘Je bent écht bleek.’ Ineens daagde er iets in Hilary’s ogen. ‘O mijn god! Is er iets wat jullie ons moeten vertellen?’
‘Hè?’
‘Iets bijzonders?’ Hilary’s gezicht straalde van een mengeling van hoop en gin.
‘Ma-hamm.’ Matt sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Dat gebeurde nu altijd als Hilary het niet bij wijn hield. ‘Maeve is niet zwanger. Als dat gebeurt, krijg je het zo snel mogelijk te horen. Je hoeft het niet steeds te vragen.’
‘Maar daar kan ik niets aan doen!’ Hilary’s tong begon een beetje dubbel te slaan. ‘Jullie zijn al meer dan drie jaar getrouwd en ik ben de enige vrouw van de tennisclub die nog geen kleinkind heeft. Het is gewoon gênant!’
‘Dat spijt me, mam,’ zei Matt rustig.
Maeve keek naar haar schoot. De vlammen sloegen haar uit.
‘Want er kan van alles aan gedaan worden, hoor,’ zei Hilary. ‘Als jullie tenminste “problemen” hebben.’
‘God,’ kreunde Alex. ‘Wie heeft haar gin gegeven?’
‘Onderzoek en zo. Dan beginnen ze met jou, Matt. Je zou om te beginnen in een klein kamertje…’
‘Hou je mond! En wel meteen!’ zei Alex.
‘Mijn zoon hoeft niet zo’n kamertje in,’ gromde Walter. ‘Mijn zoon levert geen losse flodders af!’
‘Een week naar Vegas?’ vroeg Maeve in de taxi op weg naar huis.
‘Ik ga niet mee.’
‘Je zult wel moeten. Hij is je broer en jij bent zijn getuige.’
Op nog geen vijfentwintig meter van L’Ecrivain zat Katie in een ander restaurant met vijf andere vrouwen haar verjaardag te vieren.
‘Arme Katie,’ zuchtte Dawn aangeschoten. ‘Je hebt nooit kinderen gehad.’
‘Ik ben nog niet dood.’
‘Praktisch wel,’ zei Dawn. ‘Alle hoop is voor jou vervlogen. Die Conall wil toch geen kinderen?’
Katie keek Naomi aan, die kennelijk haar mond voorbijgepraat had. ‘Hoe weet jij dat hij geen kinderen wil?’
Naomi kreeg een kleur. ‘Ik heb alleen gezegd dat hij geen huiselijk type is.’
‘Hoezo?’
‘Hij heeft je spiegel niet opgehangen.’
‘Wel waar.’
‘Dat heeft dan wel even geduurd.’
‘Maar hij hangt.’
‘Hij kan maar beter zorgen dat hij voor Jasons trouwdag terug is uit Helsinki,’ zei Naomi met veel poeha.
‘Dan is hij wel terug.’
‘En als dat niet zo is?’
En als dat niet zo is…
‘Hij is echt dol op zijn nichtje Bronagh.’ Waarom moest Katie Conall verdedigen? ‘Ze is zijn petekind en ze kunnen geweldig goed met elkaar opschieten. En ze is pas zeven.’
‘Echt waar? Dat lijkt helemaal niets voor hem.’
‘Maar je hebt hem nog nooit ontmoet!’
‘Daar heb je de martini’s!’ riep Sinead wanhopig. ‘Lekkere sterke drankjes, precies wat we nodig hebben!’
De sfeer begon een beetje gespannen te worden. Normaal gesproken konden ze allemaal fantastisch met elkaar opschieten, ondanks hun verschillende omstandigheden. Naomi, getrouwd en twee kinderen, MaryRose een alleenstaande moeder, Sinead alleenstaand zonder kinderen, Tania getrouwd en twee kinderen, en Katie was de vriendin van Conall en verkeerde in een schemer-gebied waarin ze niet echt alleenstaand was, maar ook zeker niet vast en voorgoed aan iemand geklonken.
Het kwam door Dawn. Dawn veroorzaakte al die problemen en ze was niet eens een vriendin van Katie, ze was alleen uit vriendelijkheid uitgenodigd.
‘Ik durf te wedden dat je zijn ouders nog niet ontmoet hebt,’ zei Dawn.
‘Wie? Conalls ouders. Jawel, hoor.’
‘Hadden ze meteen een hekel aan je? Dachten ze dat je op zijn geld uit was?’
‘… Eh, nee.’ Ze had Ivor en Ita een paar keer ontmoet en ze waren vriendelijk geweest zonder te slijmen. Ze behandelden Katie niet alsof ze de redder in de nood was, de vrouw die hun oudste zoon eindelijk zover zou krijgen dat hij een gezin zou stichten. ‘En ik heb zijn broer en diens gezin ook al ik weet niet hoe vaak ontmoet.’ Nou ja, dat was misschien een beetje overdreven. ‘Afgelopen maand ben ik nog bij de Eerste Communie van Broghan geweest.’
Dawn nam een fikse slok van haar martini. ‘Wat doe je als hij je de bons geeft?’
De spanning rond de tafel steeg. Dawn zei gewoon hardop wat ze allemaal dachten, maar ineens begon het Katie te irriteren.
‘Dawn…’ zei Naomi bezorgd.
‘Dan word je stapelgek,’ besloot Dawn.
‘Zo is het genoeg,’ zei Katie scherp. ‘Je weet niet waar je het over hebt.’
‘Maar ik…’ Dawn keek geschrokken. Katie was meestal zo… zo aardig, zo vriendelijk.
Katie voelde zich even ontzet als Dawn eruitzag. Dit was de tweede woordenwisseling die ze in de loop van een paar dagen had gehad. De eerste was met haar moeder over haar haar en nu dit weer. God. Naomi had gelijk gehad. Nu ze veertig was, zou ze ineens ontzettend onbeschoft worden, zonder dat ze er iets aan kon doen. Ze zou overal vijanden maken.
‘Het spijt me, Dawn.’ Ze kon het Dawn niet echt kwalijk nemen. Dawn had net een baby gehad, ze was in zeven maanden niet meer uit geweest, ze wist niet meer hoe ze zich in gezelschap moest gedragen en ze kon niet meer tegen alcohol.
‘Het is al twee jaar geleden dat ik met iemand naar bed ben geweest,’ verklaarde Sinead in een diplomatieke poging om een ander onderwerp aan te snijden. ‘De laatste keer was op Katies achtendertigste verjaardag. Dat was een geweldige avond. Kunnen jullie je nog herinneren dat we een heel stel Slowaken ontmoetten…’
‘Ik heb al elf maanden geen seks meer gehad,’ zei Naomi.
‘Maar jij bent getrouwd! Ik zou alles geven voor een beetje regelmatigheid,’ zei Sinead.
Naomi klakte met haar tong. ‘Ik zou me niet druk maken als ik het nooit meer zou hoeven doen.’
Katie slaakte een inwendige zucht. Ze wist welke kant dit op ging. De chocoladiscussie. Alle aanwezige vrouwen met vaste partners (Naomi, Dawn en Tania) zouden nu gaan klagen dat hun mannen hun voortdurend aan de kop zeurden om seks en dat ze dat maar al te graag zouden inwisselen voor een reep chocola per avond.
En ja hoor, daar begonnen ze al te kwezelen over wat de lekkerste reep van alles was: Mars, Lions, Twix (niet echt geliefd) of Bounty’s.
‘Eenmaal per maand seks met Ralph of iedere avond een Twix?’ daagde Tania Naomi uit.
‘De Twix. Zeker weten. En ik hou niet eens van Twix!’
‘Ik ook niet. Hoe zou dat komen?’
‘Door die koekjesvulling,’ zei Naomi stellig.
‘Je hebt gelijk! Het komt echt door die koekjesvulling!’
Toen begon Dawn over Nestlé-staafjes en de discussie liep zo hoog op, dat een van de kelners kwam vragen of het iets rustiger kon.