Een voorspel dat tweeënhalve dag duurde. Het hele weekend. Ze hadden er dágen over gedaan om hun kleren uit te trekken. Pas heel laat op die zondagavond had Fionn Katie eindelijk uitgepeld alsof ze een godsgeschenk was.
Hij stond naakt voor haar, pezig en slank, en kuste haar overal: op haar tenen, in haar knieholten, op haar stuitje, en op plekjes van haar lichaam die haar nooit eerder waren opgevallen. Toen ze min of meer op springen stond en over hem heen rolde, had hij haar tegengehouden. ‘Alsjeblieft,’ zei hij. ‘Dit is de eerste keer voor ons en ik wil dat er nooit een eind aan komt.’
Ze kreunde. ‘Nee, ik kan niet meer wachten.’
Ze gleed boven op hem en was zo verdoofd van genot, dat ze het gevoel had dat zijn hele wezen met het hare was versmolten. Op deze manier had ze seks nog nooit beleefd, het had bijna iets mystieks.
Toen het over was, begonnen ze gewoon meteen weer opnieuw, alsof het om één vloeiende, onafgebroken beweging ging, en ze was zo verzaligd, zo ongelooflijk ontspannen en vrij en zweverig dat ze in slaap viel terwijl hij nog steeds bij haar binnen was. De zon was al op.
Die hartslag van hen… ik kan die van Fionn niet eens voelen. Het is net alsof hij zich volkomen aan Katie heeft overgegeven. Het lijkt wel of ze echt één zijn geworden.