Op een dag toen mijn zus thuis kwam van school stopte ze met praten. Ik vroeg haar iets, ik weet niet meer wat, en ze weigerde te antwoorden. Ze zweeg gewoon. Ik was helemaal perplex. Zag aan haar gezicht dat ze vastbesloten was: ze zou niet meer praten. Mijn moeder was naar haar werk in het ziekenhuis en mijn vader was op het veld, aan het ploegen of zo. Ik was ontdaan en vroeg haar wat er aan de hand was, of er iets gebeurd was. Ze keek me alleen maar ernstig aan, schudde haar hoofd en verdween naar haar kamer. Toen kwam mijn moeder thuis, ze begon aan het eten. Ik vertelde haar dat Emilia weigerde te praten. Ze dacht dat ik een grapje maakte: ‘Pff, wat is dat nou weer voor onzin?’ Ze droogde haar handen af aan haar schort en liep naar boven. Ondertussen riep ze Emilia, maar ze kreeg geen antwoord. Ik liep vlak achter haar, was ongerust over wat er ging gebeuren. Zowel Emilia als ik had veel ontzag voor onze ouders. Zou Emilia mijn moeder durven te trotseren?

‘Hallo. Waarom geef je geen antwoord als ik je roep?’ vroeg mijn moeder verontwaardigd, en ze opende de deur naar Emilia’s kamer.

Daar zat Emilia op haar bed met haar dagboek op schoot. Bleek en ernstig keek ze mijn moeder aan, zonder een woord te zeggen.

‘Wat is er met jou aan de hand? Wat is er?’

De stem van mijn moeder klonk eerst alleen geïrriteerd, maar toen Emilia bleef zwijgen werd mijn moeder steeds wanhopiger, maar niets hielp. Emilia zweeg. Mijn moeder pakte haar vast en schudde haar aan haar schouders heen en weer. Mijn zus zat daar maar, onbewogen. Alsof het haar niets deed dat mijn moeder schreeuwde en tekeerging. Ontzet keek ik naar het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelde. Hoe mijn moeder wanhopig probeerde de mond van mijn zus te openen door haar lippen hardhandig uit elkaar te duwen. Emilia’s lichaam werd slap; ze leek bijna apathisch. Ze staarde met lege ogen voor zich uit. Niets leek invloed op haar te hebben. Mijn moeder huilde en smeekte. Ze knielde voor haar bed, nam de handen van mijn zus in de hare en smeekte haar iets te zeggen. Maar haar pogingen waren zinloos. Er kwam geen woord over Emilia’s lippen.

Toen begreep ik nog niet hoe ernstig dit was.

Dat ik mijn zus nooit meer zou horen praten.