Vol verwachting reed Johan het terrein van het omroepgebouw in Visby op en parkeerde zijn auto. Wat zou het heerlijk zijn om voor de afwisseling wat grotemensengesprekken te voeren, wat geouwehoer tussen collega’s onderling. Om de laatste roddels uit het Stockholmse omroepland te horen. Het jaarlijkse zomerfeest – elk jaar weer een groot wild gebeuren – had hij gemist. De drank vloeide dan rijkelijk en er waren altijd wel een paar mensen die uit de band sprongen. Het was elke keer weer even leuk om te horen wie er die avond iets met wie had gehad.

Toen hij naar de ingang liep, merkte hij pas goed hoe erg hij het werk eigenlijk miste. Hij groette een paar collega’s van de radio die buiten in de zon zaten te roken en nam in een paar stappen de trap naar de redactie. Hij had met Pia en de invalster Madeleine afgesproken dat hij even zou binnenwippen voor een kop koffie nu hij toch in de stad was. Hij was onderweg gestopt bij de banketbakker in Norrgatt, waar hij iets lekkers voor bij de koffie had gekocht.

Pia en Madeleine waren allebei aan het bellen toen hij binnenkwam. Hij merkte onmiddellijk aan de sfeer dat er iets gebeurd was. Madeleine beëindigde net haar gesprek en stond snel op toen ze Johan in de deuropening zag.

‘Hoi, wat leuk je te zien.’ Ze gaf hem een lange, innige omhelzing. Dat vond hij leuk, want hij had altijd al een zwak voor Madeleine gehad. Ze was klein en donker, en had een uitstraling waarvan zelfs een paard knikkende knieën kreeg.

‘Je bent een beetje aangekomen, hè?’

Ze kneep hem liefdevol in zijn buik.

‘Ja, het leven met kleine kinderen,’ grijnsde hij. ‘Alles draait om eten en slapen.’

Hij plofte neer op zijn lievelingsstoel.

‘Wat leuk jullie te zien. Wat is er gebeurd?’

‘Daar hebben we het nog wel over,’ zei Madeleine en ze gebaarde naar Pia, die met de rug naar hen toe gekeerd zat en diep in gesprek leek.

Ze keek geamuseerd naar Johan.

‘En jij, heb je het een beetje naar je zin thuis?’

‘Het is geweldig, heerlijk, prachtig,’ zei hij met nadruk. ‘Ik hou ervan. Beter kun je het gewoon niet hebben. Vader worden is fantastisch, het is gewoon niet te beschrijven.’

‘En hoe gaat het met de baby? Hoe heet de kleine – was het nu een meisje of een jongetje?’

‘Een jongetje, Anton, hij is bijna zeven maanden nu.’

‘O, wat schattig.’

Pia hing op en draaide zich om naar Johan.

‘Weet je dat er iemand vermist wordt uit de groep waar Sam Dahlberg ook bij hoorde?’

‘Wat zeg je nou?’

‘Ze waren toch met een stel vrienden een paar dagen weg? Eerst naar de Bergman-week op Fårö en daarna verder naar Stora Karlsö. Ze wonen allemaal in de wijk Terra Nova en schijnen erg close te zijn. Vlak voor jij kwam, sprak ik met een vriend van een van mijn broers die op het Fårö-veer werkt. Hij vertelde dat de politie een paar keer op Fårö is geweest. Gisteren waren ze bij Kuten en bij dat pension waar de stellen hebben overnacht, Slow Train, en stelden ze vragen over Stina Ek, die ook bij die groep zat en nu dus vermist wordt.’

‘Vermist?’ herhaalde Johan dom, en tegelijkertijd voelde hij de bekende kriebels in zijn buik.

‘Ze is kennelijk al op Fårö verdwenen. Zaterdagmiddag. Ze is op een fiets vertrokken en sindsdien heeft niemand haar meer gezien.’

‘O god, stel je voor dat ze ook vermoord is!’

‘Of dat zíj de moordenaar is,’ onderbrak Madeleine hem. ‘Dat weet je maar nooit.’

‘Wat gaan jullie nu doen?’

Pia keek op de klok.’

‘Het is tien over elf. Als we er nu meteen vandoor gaan, halen we de boot van twaalf uur nog.’

Ze begon onmiddellijk haar spullen bij elkaar te graaien.

‘Hebben jullie al een interview?’

‘Yep. De eigenaar van Kuten was bereid om met ons te praten, en op de veerpont zal het wel geen probleem zijn om wat commentaar her en der te krijgen. En natuurlijk praten we nog met wat figuren daar ter plaatse. Je weet hoe dat gaat.’

Ze lachte breed. Pia was er heel goed in om mensen aan het praten te krijgen, en dat wist ze.

‘Maar de politie?’

‘Ach, die doen we later, op de terugweg.’

‘Kan ik helpen? Ik kan hier blijven om het fort te bewaken. Emma is thuis met de kinderen, dus dat is geen probleem. Of hebben we hier een extra camera? Dan kan ik zelf naar het politiebureau gaan en een interview organiseren. Ik kan hier blijven en het ook alvast zover redigeren dat jullie het daarna alleen nog maar in de band hoeven te monteren.’

Terwijl hij aan het woord was hadden Madeleine en Pia zich gereedgemaakt en ze stonden nu op het punt om de deur uit te gaan.

‘Bedankt voor het aanbod, maar is dat niet een beetje overdreven? We redden het zelf prima. Nu moeten we ervandoor. Doei!’

Voordat hij ook maar iets had kunnen zeggen waren ze al verdwenen.

Op tafel lag nog de zak met het kaneelbrood voor bij de koffie.