Het appartement bevond zich boven in het pand met uitzicht op de bonte verzameling daken van Visby en de zee daarachter. Karin nipte van haar avondthee en keek door het boogvormige raam van de erker. Het anders zo weidse uitzicht was beperkt. Op dit moment was de stad in een grijze mist gehuld na de regen.

Haar kaketoe Vincent kletste luid mee met de liedjes op de radio. Karin was somber. Ze stond voor een beslissende periode in haar leven en ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan. De tijd had haar ingehaald en ze was zich ervan bewust dat ze iets moest doen. Anders werd ze gek. Het ging om haar afgestane dochter, het kind dat nu volwassen was en zich ergens in Zweden bevond. Haar eigen leven leidde en misschien niet eens wist dat ze geadopteerd was. In september werd ze vijfentwintig. In al die jaren was er geen contact geweest, maar nu had Karin een besluit genomen: ze moest haar opzoeken, haar leren kennen.

Karin sloot haar ogen en dacht aan de minuten vlak na de bevalling. Het kind, het warme, plakkerige wezentje dat haar eigen vlees en bloed was. Haar meisje. Soms had ze er spijt van dat de vroedvrouw haar de baby had laten voelen, want het was haar sindsdien altijd bijgebleven. Ze was toen vijftien jaar oud, zelf nog maar een kind. Haar ouders hadden besloten dat haar baby ter adoptie zou worden afgestaan. Het was een uitgemaakte zaak. Karin had niet geprotesteerd. Ze wilde het kwade alleen maar kwijt, wilde de verkrachting vergeten.

Maar toen ze het babylijfje op haar eigen huid voelde kreeg ze spijt. Vanaf het allereerste moment hield ze van haar. Stiekem had ze haar kind Lydia gedoopt.

De echte naam van haar dochter wist Karin niet. Ze wist ook niet waar ze woonde, wat ze deed, wie ze überhaupt was. Haar hele leven had Karin haar geheim met zich meegedragen zonder het met iemand te delen. Na de dag van de geboorte hadden haar ouders er nooit meer met haar over gesproken. Ze kreeg haar kind nooit meer te zien. En ze had haar vanaf dat moment gemist alsof ze een gat in haar hart had.

De jaren verstreken en Karin ging verder met haar leven. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat de herinnering aan die minuten in de schaars verlichte verloskamer met de jaren wel zou verbleken. Ze verhuisde naar Stockholm, ging daar naar de middelbare school en kreeg nieuwe vrienden. Een paar jaar had ze geen contact met haar ouders. Karin had hun manier van doen ervaren als verraad. Ze hadden niet naar haar geluisterd, hadden haar niet verteld dat ze recht had op zes maanden bedenktijd. Dat ze het besluit echt niet voor de bevalling hoefde te nemen. Ze hadden haar helemaal niet betrokken bij het hele proces en het was op hun manier gegaan. Ze kon het hun nooit vergeven.

Na de middelbare school ging ze naar de politiehogeschool. Toen ze als aspirant-agent een plek in Visby kreeg aangeboden wilde ze die in eerste instantie weigeren. Ze wilde niet weer terug naar Gotland, naar alle herinneringen. Maar gaandeweg bedacht ze zich. Ze dacht dat het beter was om de confrontatie met haar trauma uit het verleden aan te gaan. Dat was de enige manier om het te verwerken. Voor het eerst sinds jaren had ze haar ouders in Tingstäde weer opgezocht.

Maar Lydia was nog sterker bij haar teruggekomen. Toen ze in het Öster-centrum liep, herinnerde ze zich hoe ze zich had gevoeld toen ze daar met een steeds dikker wordende buik had rondgelopen. Ze had met een vriendin ergens een kopje koffie gedronken en die vriendin had ontdekt dat ze zwanger was. Ze hadden in de tearoom Siesta gezeten.

Karin had zich toen gerealiseerd dat de situatie onhoudbaar was geworden; ze kon haar toestand niet langer verbergen. Ze probeerde haar buik niet meer te verstoppen, maar over de verkrachting had ze met niemand anders gepraat behalve met haar ouders. De schaamte was te groot.

Ook al was ze doodsbang, haar besluit stond vast. Ze zou haar dochter zoeken. Lydia was nu meerderjarig, ze was een volwassen mens. Karin hoefde zich niet bekend te maken als ze haar ging zoeken.

Misschien moest ze eerst met de ouders praten, horen wat zij ervan vonden. Stap voor stap, dacht ze.

Stap voor stap.