.

Emmy Hammer hield haar vingers stevig om het stuur en reed achteruit naar de weg. Ze zette de auto in de eerste versnelling en reed langzaam vooruit, manoeuvreerde de wagen tussen de andere auto’s. ‘Ik wilde niet dat Aud dood zou gaan. Maar ik heb een moeder en ik heb een zoon. Dat wordt liefde genoemd. De laarzen hebben sinds de tijd van de conciërge in het Ketelhuis gestaan. De jas was zo’n kiel die ik draag bij het schilderen. Ik heb jarenlang gebruikgemaakt van het Ketelhuis. Niemand heeft geweten dat ik het als atelier heb ingericht. Mijn plek. De enige plek waar ik me terug kan trekken.’

Emmy had Marians mobiel tussen haar benen, samen met het wapen. Er kwam een sms binnen. Emmy Hammer keek ernaar. Waar ben je? Emmy Hammer kan gevaarlijk zijn.

Emmy zette de auto aan de kant. Die belandde met horten en stoten op de stoep. Ze zette hem in de vrij en beantwoordde de sms. Wind je niet op. We zitten in een café. Ze is niet gevaarlijk. Geen gestress.

Emmy gooide de mobiel op de achterbank en reed weer weg. Marian Dahle was een lastig figuur. Onzeker en enorm sterk. Een gevaarlijke combinatie. Haar hond vormde geen groot probleem. Die was nu onrustig, maar niet verontrustend. Dat gedrag kon echter omslaan en ze zou haar kunnen aanvallen. Haar instincten konden haar veranderen in een wild beest, in een wolfachtige wreker, als ze in de gaten zou krijgen dat haar baasje in gevaar was. Ze kreeg het koud. Waarom stuurde ze de hond niet gewoon de straat op, zodat ze ervanaf was? De auto voor hen stopte. Ze remde. Een stuk verderop stond het verkeerslicht op rood. Toen ze in de achteruitkijkspiegel keek, zag ze een civiele politieauto met een blauw zwaailicht de stoep op rijden en daarna stilstaan. De angst kneep haar keel dicht. Ze keek naar Marian Dahle. Ze volgde de omtrek van haar gezicht, er was niet veel zichtbaar onder het lichtblonde haar dat als een deken over haar wangen hing.

*

Roger maakte een U-bocht, stuiterde van de stoeprand en stuurde de auto de binnenplaats van de uitvaartonderneming op. Hij remde abrupt bij de container.

‘Ze antwoordt dat ze in een café zitten, Roger, maar ze neemt verdomme niet de telefoon op. Shit, Marian.’ Hij sprong uit de auto en keek langs de gevel van het gerenoveerde appartementencomplex omhoog. Er zaten sneeuwvlokken op het vermoeide gezicht van Cato Isaksen. ‘Haar auto is in elk geval niet hier,’ zei hij en hij belde naar de meldkamer. ‘Spoor het witte bestelbusje van Marian Dahle op,’ zei hij. ‘Ze heeft zich niet aan de instructies gehouden. We slaan nu de ruiten van de uitvaartonderneming in om binnen te komen.’

*

De hond had haar kop op haar schouder gelegd. Er stak iemand over bij het zebrapad. Marian probeerde een teken te geven aan de vrouw in de auto naast hen. Ze opende haar mond, zodat ze het papier zou zien. Maar haar haar zat in de weg. Hoe zou iemand in de gaten moeten hebben dat er een moordenaar langsreed met een gijzelaar?

Emmy Hammer concentreerde zich op het rijden. Marian draaide zich om. Emmy keek snel in de achteruitkijkspiegel en liet de koppeling opkomen. ‘Ik zal je hond niets aandoen,’ zei ze.