.

‘Papa heeft Maike vermoord. Hij zal haar vast hebben geduwd. Ik moest mijn zoon redden. Stel je de krantenkoppen eens voor. Bekende psychiater misbruikte kinderen van patiënten. Vermoordde een twaalfjarige. Ik had geen keus. Ik vermoordde Aud. En de dag erna maakte ik een spoor rond mijn eigen huis met dezelfde laarzen die ik aanhad toen ik Aud vermoordde, de oude van de conciërge uit het Ketelhuis.’

‘Maar wie schoot er op jou in de tuin?’

‘Niemand. Ze wilden waarschijnlijk papa vermoorden. Het ging vast om wraak. Johnsen of Werner. Wie weet.’ Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘En ik werd een opgejaagd wezen, een zielige, kwetsbare, lichtblonde vrouw die door de politie beschermd moest worden. Het probleem is alleen dat jij, takkepolitieteef, iets te veel op mij lijkt. Maar je bent geen goede bewaker. Ik ben vannacht door het raam ontsnapt. Ik rende door het bos naar het Ketelhuis om een tube olieverf te halen. Die ruikt sterk en droogt langzaam, maar ik had niet genoeg acrylverf om het schilderij af te maken. Jij lag te slapen op de bank en merkte niets. Ik had handdoeken onder de deken gelegd, zodat je zou denken dat ik daar lag.’

‘Ik heb wel een geluid gehoord. Ik heb bij je gekeken.’ Marians hart bonsde alsof ze had hardgelopen.

‘Je hond is zo dom dat hij nergens op reageert. De tube lag op de rand van de schildersezel, die ik een statief noem, omdat hij van ijzer is gemaakt.’

Marian maakte een snelle beweging, passeerde Emmy Hammer en rende het kistenmagazijn in. Ze smeet de deur dicht en ging er met de rug tegenaan staan. Als het kistenmagazijn een vossenhol was, was de bezemkast nog erger. Daar moest ze niet in.

Emmy Hammer drukte de deur open, Marian viel voorover en kwam op de vloer terecht. Ze weerde zich af met haar handen. Haar polsen deden pijn.

Emmy Hammer stond boven haar met het pistool tegen haar hoofd. Ze ontgrendelde het wapen. ‘Sta op!’

Marian kwam overeind, draaide zich om en liep achteruit. De donsjas van Emmy leek op vulling rond haar lichaam. Marian stootte haar rug tegen de op elkaar gestapelde kisten.

Emmy Hammer bleef haar in de ogen kijken. Er zat een soort zwarte glans in haar pupillen. Een donkere stip in het lichte, die deed denken aan steenkool.

‘Doe je legitimatiebewijs af en geef het samen met de strips die je in je zak hebt aan mij,’ zei ze. ‘Ik vermoord je liever niet hier, maar misschien moet ik wel. Dat hangt helemaal van jou af.’

Marian trok de kaart over haar hoofd en gaf hem aan haar.

Emmy griste hem uit haar handen en stopte hem onder haar trui, stak haar hand in Marians zak en haalde de strips eruit. ‘Loop langzaam naar de foyer. Achterwaarts.’

Marian liep achteruit, totdat ze bij het schilderij bij de stoelen stond. Het wankelde, maar ze pakte het vast voordat het omviel.

Emmy commandeerde haar om haar handen vooruitgestoken te houden. Ze draaide de strips met één hand om haar polsen en hield het pistool krampachtig vast in de andere. Marian wilde haar net gaan schoppen, haar been optillen en haar voet in haar buik zetten, toen ze plotseling weer het trillen van een bewegende lift in de muur hoorde. Enige opluchting verlichtte het hooggespannen zenuwstelsel. Er kwam iemand. De bewakingsdienst, natuurlijk was hier ook een bewakingsdienst. Er bestonden gegarandeerd gekken die ook in crematoria en uitvaartondernemingen inbraken. Emmy pakte wat keukenpapier uit een prullenbak. Ze propte het snel in Marians mond en trok haar aan haar haar een stuk naar achteren, bij de deur vandaan.

Ze stonden allebei stokstijf door het matglazen raam te kijken. Een vage figuur werd steeds groter. De loop van het pistool drukte tegen Marians hoofd. Emmy’s ogen schoten geschrokken heen en weer tussen de deur en Marian. Ze stond in positie, met gebogen knieën, klaar om te handelen als dat nodig was. De waanzin gaf haar gezicht een rustige en koele uitstraling.

Marian kokhalsde. Het voelde alsof ze door het papier in haar mond bijna stikte. Ze probeerde haar polsen los te trekken uit de strips. Maar Emmy legde haar vrije arm om haar heen en hield het pistool tegen haar keel. Marian rilde en voelde de misselijkheid vanuit haar maag omhoogkomen. Emmy legde haar hand over haar gezicht. Ze rook de klamme hand over haar neus. Twintig seconden, dacht ze. Rustig aan, je kunt twintig seconden niet ademhalen. Dead comes easily.

De beveiliger floot een melodie. ‘Let it swing’. Dat verdomde Eurovisie Songfestivalliedje waarmee Noorwegen in 1985 won. Hij stak de sleutel in het slot. Op dat moment ging zijn telefoon en het gefluit stopte ogenblikkelijk. Hij draaide zijn rug naar de deur. ‘Hallo, ja.’ Zijn schaduw werd steeds kleiner achter het matglas en zijn stem en gelach steeds vrolijker. Je had er geen intuïtie of fantasie voor nodig om te begrijpen dat hij met een vrouw praatte. Het licht in de hal werd uitgedaan. Hij liep de trap af. De portofoon in de jas die op de stoel lag begon te knetteren. Een metaalachtige stem riep Marian Dahle op. Emmy haalde de hand van haar gezicht en Marian haalde diep adem door haar neusgaten. Nu werd de voordeur beneden dichtgegooid. De klap van de deur sloeg binnen in Marians bewustzijn, steeds maar weer. En weer.

*

Marian nam haar telefoon niet op en ze reageerde ook niet op de portofoon. Cato Isaksen liep met grote passen door het appartement, opende de deur, rende de trap luid vloekend af en sloeg herhaaldelijk met zijn hand op de trapleuning. Beneden rukte hij de buitendeur open en liep de natte sneeuw in. Roger kwam achter hem aan rennen. Randi bleef bij Berit Adamsen.

Roger Høibakk schoof zijn kaak agressief vooruit en nam plaats achter het stuur, boog zich opzij en duwde de deur open voor Cato. ‘Waarom wil iemand Emmy Hammer van het leven beroven?’ Hij draaide de sleutel om.

‘Emmy zegt dat ze niets weet wat van belang kan zijn, maar weet je nog wat ze over de tijd zei?’

‘De tijd. Wat is daarmee, Cato?’

‘Ze zei dat het ongeveer twintig jaar geleden was dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien, Aud Johnsen en zij.’

‘En?’

‘Rij eens wat sneller. Naar de Trosterudveien. De verjaringstermijn voor moord is vijfentwintig jaar. Ze zei met opzet twintig. Misschien moeten we Emmy Hammer nader gaan onderzoeken? Als niet iemand had geprobeerd haar te vermoorden, had ik de schijnwerper op haar gericht.’ Cato Isaksen vond een pen op de vloer en begon er ritmisch mee op het dashboard te tikken. ‘Hoe betrouwbaar is ze?’

‘Hou eens op met die pen.’

Op dat moment ging de mobiel van Cato Isaksen. Hij keek er snel naar. Het was niet Marian. Het was Ellen Grue. ‘We hebben het resultaat van de twee dna-onderzoeken binnen. Ole Porat heeft die sigarettenpeuken niet weggegooid. Het profiel komt gewoonweg niet overeen met iets wat we hebben. En er is nog iets.’

‘Wat dan?’

‘De vader van Philip Hammer.’ Haar stem klonk helder.

‘Ja?’

‘We hebben geen dna-sporen van de vader gevonden. Dat wil zeggen dat de vader familie van hem is, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Hij staarde voor zich uit.

‘Emmy Hammer is de moeder van Philip Hammer, en iemand in dezelfde familie is de vader.’