Noten en zaden

Een collega van mij bekende laatst (na iets te veel biertjes) dat hij zijn echtgenote ‘een paar keer’ had bedrogen tijdens buitenlandse reizen die hij voor zijn werk had gemaakt. Maar uiteindelijk zat ’m dat toch niet lekker. Zijn vrouw was zo lief; zij had dat vreemdgaan niet verdiend. Hij had dan ook besloten om meer tijd aan zijn gezin te gaan besteden door veel minder op reis te gaan. ‘Dát zal je vrouw niet leuk hebben gevonden,’ lachte ik. ‘Hoezo niet?’ vroeg mijn collega verbaasd. ‘Nou…,’ antwoordde ik, ‘je dacht toch zeker niet dat je brave echtgenote tijdens al jouw reizen thuis keurig jouw onderbroeken heeft staan strijken? Alsof zij niet óók haar vertier buiten de deur heeft gezocht!’ Ik zat hem natuurlijk een beetje te stangen, want het blijft aandoenlijk hoe mannen het vreemdgaan voor zichzelf hebben geclaimd. ‘N-nee hoor,’ stamelde mijn collega, ‘mijn vrouw zou zoiets nooit doen. Jij kent haar niet!’ Arme jongen, dacht ik bij mezelf, jíj kent haar niet. Uit onderzoeken is namelijk al tig keer gebleken dat vrouwen tegenwoordig net zo vaak vreemdgaan als mannen.

Sinds (westerse) vrouwen economische zelfstandigheid hebben verworven, heeft de foute man zijn evenknie gevonden in de minstens net zo foute vrouw. Dat vrouwen meer aanleg zouden hebben voor monogamie of kuisheid is een veronderstelling die biologen in lachen doet uitbarsten. Het vrouwelijke zoogdier, van de chimpansee tot de leeuwin, is met afstand het meest loopse wezen van het dierenrijk. Waarom zou dat bij ons anders zijn? Mannen vergoelijken hun avontuurtjes vaak met het clichéverhaal dat zij van oudsher ‘nu eenmaal jagers zijn’. Ja, ja. Maar wat waren de vrouwen in de oertijd? Verzamelaars. En ze verzamelden heel graag verschillende soorten noten en zaden, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar het wonderlijke is: mannen willen het niet echt geloven. Ze houden stug vast aan een soort alleenrecht op vreemdgaan. Nu er meer vrouwen dan mannen een universitaire bul halen, kleine jongetjes op school zittend moeten leren plassen en er zelfs al vrouwelijke autocoureurs zijn die hun mannelijke collega’s eruit rijden, is losbandigheid voor sommige mannen misschien wel het laatste bastion van de mannelijkheid.

Da’s dan pech voor ze, want ook op seksueel gebied hebben vrouwen een inhaalslag gemaakt. Niet dat dit altijd iets is om trots op te zijn. Ik heb een paar maanden geleden al eens ’n column geschreven over de opkomst van de luxe prostituette: schaamteloze jongedames met veel materiële wensen en weinig principiële bezwaren. ‘Seks had ik toch al,’ aldus de minderjarige callgirl Zahia die drie Franse voetballers juridisch in het nauw bracht, ‘dus ik dacht: waarom geen geld vragen?’ En waarom je mond houden? Want dát is de keerzijde van scheefgaan: het komt altijd uit. Ook bij vrouwen. Zo werd Susanne Klatten, BMW-grootaandeelhouder en rijkste vrouw van Duitsland, vorig jaar gechanteerd door de man met wie ze vreemdging. Haar echtgenoot bleek stomverbaasd. Ook Iris Robinson, lid van het Britse parlement en echtgenote van de Noord-Ierse premier Peter Robinson, bleek een affaire te hebben met een negentienjarige goudzoeker. Nadat hij 55.000 euro van haar had losgepeuterd, nam hij de benen. Tja dames, dat heet nou een koekje van eigen deeg. Met extra noten en zaden.