De zeven zonden

Richard en ik nemen onze kinderen zelden mee naar een filmpremière omdat het toch een vreemd soort poppenkast is waar we Emma en Alec niet al te vaak aan willen blootstellen. Wij maken het in ons dagelijks leven immers regelmatig mee dat er paparazzi uit de heg springen, en dat is voor die kinderen al surrealistisch genoeg. Maar ja, we hadden buiten Het Huis Anubis gerekend. Emma en Alec zijn helemaal weg van deze jongerenserie, dus toen vorige maand de uitnodiging in de bus viel voor de bijbehorende bioscoopfilm Het pad der 7 zonden, was er geen houden meer aan. In de auto naar de première zaten de kinderen te stuiteren van de opwinding. Om ze een beetje af te leiden, vroeg ik of ze eigenlijk wel wisten wat er met die zeven zonden werd bedoeld. Nee, natuurlijk. En omdat ik het niet kan laten om educatief bezig te zijn, vertelde ik over luiheid, lust en ijdelheid, woede, hebzucht, gulzigheid en jaloezie. Had ik het maar niet gedaan. Want daar gingen we dan, voor het eerst over de rode loper met z’n vieren.

Aan beide kanten stonden lange rijen fotografen opgesteld, afgewisseld met een batterij camerateams van showbizzprogramma’s. Ik weet dat Richard nog liever in zijn blote kont op een spijkerbed gaat liggen dan dat-ie zo’n babbel-de-babbelcircuitje moet doen, dus hij en Emma stoven vrij snel langs iedereen naar binnen. Maar in tegenstelling tot zijn verlegen zusje staat Alec juist heel graag tussen de schuifdeuren – en eerlijk gezegd lijkt hij daarin op zijn moeder. Alec sprong zelfs enthousiast op mijn rug (waarbij hij dusdanig aan mijn blouse trok dat mijn decolleté zich bijna ontpopte tot de achtste zonde) en deed vanaf die positie vol verve een rondje pers met mij. Toen een verslaggeefster van SBS Shownieuws aan mij vroeg wat mijn meest voorkomende zonde was, antwoordde Alec zonder aarzelen: ‘Woede’. Woede? Da’s lekker, live op tv! Dus ik fluisterde tegen Alec: ‘Luister popje, nog zo’n antwoord en je krijgt een klap voor je kop!’ Maar de verslaggeefster had natuurlijk al bloed geroken. ‘O ja?’ vroeg ze aan Alec. ‘Is je moeder zo vaak boos dan?’ Ik probeerde de schat nog onopvallend te knijpen, maar hij zat al driftig van ja te knikken. ‘En je vader?’ ging ze door, ‘wat is zijn zonde?’ ‘Hebzucht,’ tetterde Alec, waarna ik hem meteen een zetje richting de coulissen heb gegeven.

En dan te bedenken dat kinderen zelf de belichaming zijn van de zeven zonden. Ga maar na: hebzucht, gulzigheid, woede, jaloezie? Klinkt als een doorsnee verjaardagspartijtje. Alleen lust en wellust zijn (gelukkig) nog niet aan kinderen besteed. Dit weerhoudt ze echter niet van onbedoelde onkuisheid, zoals die keer dat ik met de kleine Emma stond te douchen en ze vroeg: ‘Mama… waarom heb je eigenlijk een baard op je plassertje?’ Maar inmiddels is Emma alweer bijna elf en de hormonen beginnen voorzichtig te kriebelen. Afgelopen vakantie werd ze zelfs voor het eerst verliefd. De kleine adonis is ook bijna elf, en heet Robbie. Zijn vader is Engels, zijn moeder is Russisch en hij woont in Spanje. Emma en Robbie verstaan elkaar dus niet, maar op de een of andere manier weten ze toch dat ze verkering hebben. Je ziet er verder niks van want als ze samen zijn, geven ze geen sjoege. Maar ik weet nog van vroeger hoe dat was, die lagere school-liefdes. Allebei stug de andere kant op kijken. En na het speelkwartier maakte je het alweer uit, want je wilde niks ‘voor vast’.

Toch vond ik het aandoenlijk om te zien hoe Emma en Robbie elkaar blijkbaar zonder woorden leuk vinden. Zo’n taalbarrière is prima voor de romantiek: als je elkaar niet verstaat, kun je ieder gewenst etiket op je partner plakken. Emma zal Robbies ‘zonden’ niet snel ontdekken, want daarvoor is eerst een gesprek nodig. Maar ook dat ziet Emma rooskleurig in: ‘Oh mama,’ verzuchtte ze laatst, ‘hoe leuk zal Robbie wel niet zijn als hij iets zegt?’ Heel leuk, mag ik hopen. Als moeder weet ik dat Emma op relationeel gebied nog heel wat jaloezie, woede en gekwetste trots te wachten staat. Dat hoort erbij. Uiteindelijk loopt iedereen het pad der zeven zonden. En dat is ook goed, want de juiste dosis wraakzucht, luiheid en gulzigheid kan best lekker zijn. Een leven zonder zonde is zonde van het leven.