Geen handvol…

Er zijn weinig dingen die ik gezelliger vind dan het gekwetter van een paar tieners aan mijn keukentafel. Is het echt alweer een kwart eeuw geleden dat ik zelf op de middelbare school zat? En dan te bedenken dat er nauwelijks iets veranderd is. Sommige leraren waren toen ook al zoooo streng, onverwachte overhoringen zijn nog steeds zoooo oneerlijk, en een knappe jongen is nog altijd zoooo’n hosselaar. Eh – een wat? Een hosselaar. Aha. Er zijn dus tóch dingen veranderd. In mijn tijd was een hosselaar een heroïneverslaafde die geld probeerde te scoren voor drugs, maar tegenwoordig is het een versierder. Maar misschien begrijpen de tieners van nu (beter dan ik vroeger) dat liefde ook een drug kan zijn, compleet met afkickverschijnselen. En weet je wat ik me laatst heb gerealiseerd? Dat ik het misschien wel zo gezellig vind om naar mijn dochter en haar vriendinnetjes te luisteren, omdat ik die band destijds niet met mijn eigen moeder had.

Ik weet nog dat ik een keer thuiskwam met een gebroken hart, en dat mijn moeder me een bemoedigend schouderklopje gaf, en zei: ‘Ach, je moet maar zo denken: geen handvol, maar een land vol.’ Achteraf gezien moet ik toegeven dat mijn moeder gelijk had, maar als puber kun je natuurlijk helemaal niks met zo’n keukentegel. Mijn verkering was in de fietsenstalling naar me toegekomen en had me een briefje toegestopt: ‘Hier, da’s voor jou.’ Opgetogen vouwde ik het open, en las: ‘Het is uit.’ Toen ik opkeek, was meneer al verdwenen. Twee hele pauzes heb ik hier met mijn vriendinnen over gediscussieerd. Want kón dat wel, een langdurige relatie van drie weken uitmaken met een lullig briefje? Nee, was onze conclusie, dat kon niet. Nou – tegenwoordig krijgen de jongeren allang geen briefjes meer, laat staan dat de dumper het zelf nog komt brengen. De meeste verkeringen (en incidenteel zelfs huwelijken) worden nu virtueel beëindigd via sms of Facebook. Hoe dat werkt? Heel simpel. Zodra je ziet dat je liefje zijn Facebook-status veranderd naar ‘single’ word je geacht te weten hoe laat het is.

Ja, ik weet het, we leven in een nieuwe tijd met nieuwe manieren van communiceren. Ik doe er zelf ook volop aan mee. Maar in één ding ben ik old school gebleven: een relatie, zelfs al is het een tienerverkering van een paar dagen, maak je niet uit via een sms’je. Wees een kerel, en kijk iemand aan. Als dumper ben je tekst én uitleg verschuldigd, want je geliefde heeft recht op meer dan 140 tekens. Ik las dat er op Amerikaanse campussen steeds meer gevallen van stalking voorkomen, juist omdat er zoveel via sms wordt gedumpt. Jongeren ontnemen elkaar daarmee de kans om een break up goed af te ronden, waardoor ze blijven hangen in wrok en onbegrip. Met veel van de nieuwe media ben je ‘samen alleen’: je creëert razendsnel intimiteit, maar dat gevoel kan even rap worden afgebroken. Hoewel ik er dus het mijne van denk, probeer ik toch helemaal open te staan voor de belevingswereld van mijn dochter. Niemand zit tenslotte te wachten op goedbedoelde keukentegels. Maar stiekem heb ik er wel één: doe die telefoon uit, en zet je leven aan.