Therapie in lingerie
Vorige week heb ik in het SBS-programma Reportage een wonderlijke ‘documentaire’ gezien over de Bunny Ranch, een schijnbaar legendarische hoerenkeet in het Amerikaanse Texas. Voor zo’n bekend bordeel vond ik het nogal armetierig ingericht met gebloemde spreien, witte schemerlampen en een bruinig tapijt. Maar ik begrijp heus wel dat mannen de Bunny Ranch niet frequenteren voor de kleur van het behang; ze komen daar voor hun geestelijke gezondheid. Tenminste, dat vertelde een van de geïnterviewde dames. ‘Ik zie mezelf als een sekstherapeute,’ lachte ze. ‘Wij doen hier veel goed werk.’ Dat bleek maar al te waar. Ik vond het eerlijk gezegd reuze interessant om nu eens te zien met wat voor soort klanten een prostituee te maken krijgt. Voor de meeste vrouwen is een bordeel namelijk een gesloten bastion. Een ondoorgrondelijke plek waar alle mannen ooit wel eens geweest schijnen te zijn, terwijl je als vrouw geen idee hebt wat zich daar afspeelt. Ik dacht altijd aan wilde bacchanalen met mooie dames in bubbelbaden, maar dankzij de Bunny Ranch weet ik nu beter. Het is welzijnswerk op hakken. Therapie in lingerie.
De eerste klant was een timide jongen van 22 jaar wiens moeder vond dat hij nu maar eens ontmaagd moest worden. Tot mijn verbijstering ging moederlief zelfs met haar zoon mee naar binnen en vertelde aan de prostituee in het peeskamertje ‘dat zij hem maar eens lekker onder handen moest nemen’. Aan de bar pochte een dikbuikige man van achter in de zestig tegen een jongedame dat hij ‘heel goed was met zijn tong’. Beter dan gemiddeld, voegde hij er glimmend aan toe. Terwijl ik thuis van ellende van mijn stoel viel, bleef de prostituee enthousiast kirren van plezier. Even later zei een van de geportretteerde dames: ‘Weet je waarom er geen bordelen zijn voor vrouwen? Omdat mannen geen erectie kunnen faken.’ De medewerksters van de Bunny Ranch hadden echter geen enkel probleem met doen-alsof: zelfs de meest sukkelige klant werd als een ware seksgod behandeld. Dat mag ook wel, voor duizend dollar per uur. De hoerenkeet draaide soms wel een omzet van ’n miljoen dollar per maand, zei de trotse eigenaar, die geregeld met zijn eigen personeel van bil bleek te gaan. Daar hoefde hij niet voor te betalen, want de meeste meisjes zagen hem naar eigen zeggen als een ‘vaderfiguur’.
In de documentaire schitterde verder nog een echtpaar dat binnenkort ging trouwen, waarbij de vrouw haar man als verrassing een wipje in de Bunny Ranch cadeau had gedaan. En een verdrietig ogende weduwnaar die twee jaar na de dood van zijn vrouw ‘weer op gang wilde komen’. Toen de prostituee in haar blote kont voor hem stond te draaien, verzuchtte hij: ‘Mijn vrouw had vroeger ook zulke mooie billen.’ Maar de meeste echtgenotes van bordeelbezoekers zijn verre van dood; ze zijn alleen levenloos in bed. ‘Mannen durven hun vrouw vaak niet te vragen wat ze zouden willen,’ doceerde een van de sekstherapeuten. ‘Als hun vrouw de hele dag heeft lopen poetsen, koken en stofzuigen, durft hij ’s avonds niet óók nog eens om orale seks te vragen.’ Achgossie. En dat terwijl het zo makkelijk is. Je roept gewoon: ‘Liefje, kun je onder de lakens nog effe verder zuigen?’