Chill mam

Het is even wennen, een puber in huis. Toen ik voor Holland’s Next Top Model op Ibiza was, dacht ik: weet je wat leuk is? Als ik voor Emma een shirtje meeneem van één van ’s werelds meest beroemde discotheken: de Pacha. En dus ging ik tussen de opnames door even snel met de taxi naar Ibiza Stad om daar in de speciale Pacha-winkel iets voor Emma uit te zoeken. Wat denk je? Hangen daar alle kleuren van de regenboog. Toen kreeg ik het al warm, want vroeger kon ik met een gerust hart iets voor haar meenemen, maar tegenwoordig heeft mevrouw haar eigen smaak. En zo hoort het ook – al loop ik sindsdien op eieren. Alles wat ik bij een gezamenlijke shoppingexpeditie voor haar uit het rek trek is opeens stom en lelijk, tenzij een vriendinnetje het alsnog goedkeurt. Zo ging dat ook met de boeken van De Hongerspelen. Ik had gelezen dat deze spannende trilogie door tieners over de hele wereld wordt verslonden, dus ik had ze speciaal voor Emma in huis gehaald.

De boeken lagen eerst een aantal weken stof te happen in haar kamer, want tja, ‘van me moeder gekreguh’, totdat een vriendinnetje er laaiend enthousiast over was. Prompt ging Emma De Hongerspelen ook lezen, en raakte er net zo door gegrepen. De dames kunnen nu niet wachten op de film, die in het voorjaar uitkomt. En mama? Die mag kaartjes gaan regelen voor de première. Welja. Maar goed – ik stond dus te twijfelen in de Pacha-winkel. Blauw? Groen? Geel? Nee, ik neem paars, want haar hele kamer is paars, dus dat moet in de smaak vallen. Naast de twee karakteristieke kersen op de voorkant, stond er nogal groot ‘Pacha Ibiza’ op de achterkant. Ik dacht: misschien vindt Emma dat een beetje too much – je weet maar nooit. Dus ik nam ook een mosgroen shirtje met een afzakkende schouder, maar zonder tekst op de achterkant. Pfoe, kat in het bakkie. Tót ik ermee thuiskwam.

‘Wat heb je nou gekocht?!’ riep Emma uit, ‘een roze shirt?!’ Nee, het is paars. ‘Ik draag al zooo lang geen roze meer, ik kan niet ge-lo-ven dat je met een roze shirt thuiskomt!’ Schat, het is paars. Kijk, hier in het daglicht: paars. ‘Ik heb hier he-le-maal geen passende schoenen bij!’ En deze gympies dan? Precies dezelfde kleur. ‘Wat zit-ie ssstrak!’ Dat hoort zo. Maar als je hem niet leuk vindt, dan heb ik ook een mosgroene gekocht. Met een afzakkende schouder, maar zonder Pacha Ibiza op de rug, omdat ik dacht… ‘Hè?! Zonder Pacha Ibiza?! Maar dat is het coolste van het hele shirt!’ En toen was ik er klaar mee. Zak er maar in met je shirtjes; ik neem nooit meer wat mee. De volgende dag komt Emma uit school zwieren – met het paarse shirtje aan. ‘Ik dacht dat je hem niet leuk vond,’ zeg ik zuur. ‘Hoe kom je daar nou bij,’ jubelt ze, ‘ik vind ’m ge-wel-dig! En morgen doe ik die groene aan, die is ook zoooo vet!’ Als Emma ziet dat ik chagrijnig ben, zegt ze: ‘Wat is er met jou? Je moet eens een beetje chillen mam, da’s veel beter voor je.’