Gebruiksaanwijzing

Vroeger kwam er wel eens een tante van mijn moeder bij ons eten, en die had een hele waslijst met gebruiksaanwijzingen. Van broccoli kreeg ze ‘gas,’ van koffie werd ze nerveus en zwarte thee was slecht voor haar maag. Ze wilde ook vooral niet ‘op de trek’ zitten want daar kreeg ze pijn van in haar nek, dus alle ramen en deuren moesten dicht en anders deed ze met veel gevoel voor theater een dikke sjaal om. Als kind moest ik altijd lachen om deze aanstelleritis, maar onlangs realiseerde ik mij met een schok dat ik hard op weg ben om net zo’n moeilijk geval te worden. Ik word namelijk ook nerveus van koffie, en mijn maag verdraagt net zo min zwarte thee. De productiecrew van Mijn Geheime Missie had dan ook altijd een apart tasje bij zich met ‘groene thee voor Daphne’. Hoe triest is dat? Nog even en ik ben Mariah Carey met roze geverfde kleedkamermuren en blauwe M&M’s.

Zeven jaar geleden ben ik erachter gekomen dat het klepje tussen mijn slokdarm en mijn maag niet meer goed sluit. De maagzuurdamp zorgt niet alleen voor een stekend gevoel op mijn borst, maar ook voor branderige keelpijn. Met medicijnen tegen reflux kan ik pijnvrij functioneren, maar echt heel gezond zijn die dingen nu ook weer niet. Deze aandoening is bovendien voor altijd, en dát vind ik soms moeilijk te verteren. Na zeven jaar praktijkervaring weet ik gelukkig precies wat ik wel en niet kan eten of drinken om het medicijngebruik tot een minimum te beperken: geen koffie, weinig koolzuurhoudende dranken, en iedere dag een flink glas geitenmelk. Geen zwarte thee maar groene, en dan zónder citroen, ginseng of munt, want daar kan ik nou net niet tegen. Van sommige dingen die ik heel lekker vind, zoals chocolade en rozijnen, spuit het maagzuur tegen mijn huig. Het is dan net of iemand mijn keel dichtknijpt, maar probeer dát maar eens uit te leggen aan mensen die hier geen last van hebben. Zij kijken me aan zoals ik vroeger naar die tante van mijn moeder keek: meewarig.

Voor je het weet, ben je Diva Deckers. Zo is er altijd iemand die opgetogen tegen mij zegt: ‘Jij drinkt alleen maar groene thee hè? Kijk eens, ik heb speciaal voor jou verse munt gehaald!’ Durf dan maar eens te zeggen dat muntbladeren weliswaar groen zijn, maar daarmee geen groene thee. Ik wíl ook helemaal geen eter-met-gebruiksaanwijzing zijn. Op dinertjes eet ik braaf met iedereen mee, tot de After Eight aan toe (chocolade met munt!), ook al weet ik dat die combinatie me binnen een halfuur naar de strot grijpt. Daarbij drink ik ook nog eens geen alcohol, hetgeen ik altijd probeer te maskeren door te zeggen dat ik ‘de BOB’ ben, want ik heb gemerkt dat mensen niet-drinkers hoogst curieus vinden, om niet te zeggen: irritant. Laatst zei Alec: ‘Da’s gek, ik krijg altijd buikpijn nadat ik knoflook heb gegeten…’ Ha, welkom bij de club. Dat heb ik namelijk ook, en mijn moeder ook, en mijn opa had het ook. Maar we eten het tóch, omdat het zo lekker is. En omdat niemand graag een moeilijke tante wil zijn.