Zure moeder

De Engelse tak van het internationale reclamebureau Publicis heeft het afgelopen jaar een grootscheeps onderzoek gedaan naar verschillende ‘moedertypes’. Het uitgebreide researchproject was opvallend simpel van opzet. Publicis liet een groot aantal vrouwen kiezen welke voorwerpen zij het meest met het moederschap associeerden. Waren dat A) schoolrapporten en knutselwerkjes; B) engelachtige foto’s en dinosaurus-dekbedovertrekjes of C) autosleutels en vuile sportkleren? De vrouwen die voor antwoord A kozen, werden de Tevreden Moeders genoemd. Voor hen kwam het gezin op de eerste plaats en ze hadden weinig interesses buitenshuis. De vrouwen die antwoord B hadden aangekruist waren de zogeheten Balans Moeders. Zij vonden het moederschap erg belangrijk maar gingen ook nog graag een avondje stappen met vriendinnen. De vrouwen die zichzelf het meest herkenden in antwoord C kwamen er als Gefrustreerde Moeders het slechtst vanaf. Zij vonden het moederschap zwaarder dan verwacht en baalden ervan dat ze zo weinig tijd voor zichzelf hadden.

Hoewel ik zelf voor antwoord B zou hebben gekozen en daarmee dus een uitgebalanceerde moeder schijn te zijn, herken ik mezelf in alledrie de types. Want wie vindt het moederschap nu niet zwaarder dan verwacht? Daar hoef je echt geen gefrustreerde moeder voor te zijn. Vrouwen hebben toch al vaak het idee dat ze nooit mogen klagen over hun kinderen. Ze zijn toch gezond? En je wilde ze toch zo graag? Nou dan. Dat kinderen als olifanten door de porseleinkast van je eigen identiteit razen, mag je eigenlijk niet hardop zeggen. Niet al te vaak, in ieder geval. Vóór je het weet ben je zo’n zure Moeder C. Maar feit is dat je ontzettend veel inlevert zodra je kinderen krijgt. Je vrije tijd en je nachtrust bijvoorbeeld. (Je dagrust trouwens ook. Want als je soms dacht dat je die verloren slaapuurtjes overdag kon inhalen: vergeet het maar.) Maar hoeveel je ook inlevert – je krijgt er zoveel méér voor terug. Ik weet het: het is een keukentegel van jewelste, maar het is tegelijkertijd zo wáár.

Ik had al die kneuterige knutselwerkjes in ieder geval voor geen goud willen missen. (‘Goh Emma, wat een mooi… eh, toiletrolletje met watten!’ ‘Dat is een schááp, mama!’) Maar hoe zit het eigenlijk met de vaders? Zijn die als marketing-doelgroep soms niet interessant? Ik vrees van niet. Vraag aan een vrouw met kinderen om zichzelf te omschrijven, en ze begint met: ‘Ik ben allereerst moeder…’ om daarna pas verder te gaan met eventueel werk of hobby’s. Een man zal daarentegen hoogstwaarschijnlijk éérst zijn werk omschrijven, compleet met alle toeters en bellen (‘ik assisteer de assistent van de managing director’), voordat hij aan de vermelding van eventuele kinderen toekomt. Niet dat dat erg is – mannen slagen er gewoon beter in om hun eigen identiteit te bewaren. Daar kan je als reclamebureau nog geen pak Pampers aan slijten. Maar wél een Minolta Dimage S404 4MPIX 4x OP Zoom! Want waar moeders een wegwerpcameraatje kopen voor die ‘engelachtige foto’s,’ gaan vaders voor de oneindige scherpte. Tenminste, als hij het kan betalen. Want er mogen dan niet veel ‘vadertypes’ zijn, één omschrijving staat nog steeds als een huis: ‘Een vader is een man met foto’s in zijn portemonnee op de plek waar vroeger het geld zat.’