Likken, bijten en zuigen
Ben jij een likker, een bijter of een zuiger? Even voor de goede orde: ik heb het hier over het eten van ijs. Uit een onderzoek is gebleken dat mensen dit op drie manieren doen. Maar hoe je het ook doet – bijna alle mannen (maar liefst 97 procent) blijken het sexy te vinden om te kijken naar een vrouw die een ijsje eet. De beweging van de tong en de lippen langs het ijs doet hun gedachten al snel afdwalen naar lager gelegen regionen. Wat een verrassing. Stop een kroket in je mond en mannen beginnen al over hun eigen warme vleesvulling te fantaseren. Het zal dan ook niemand verbazen dat de heren het liefst likkers en zuigers aan het werk zien. Daar gaan de vingers blijkbaar van jeuken, want 35 procent van de mannen zou de vrouw van hun dromen graag insmeren met ijs en dan aflikken. Ja, ja. Moet je op vakantie eens aan je man vragen of hij je wil insmeren met zonnebrandcrème. Dat gaat met een hoop gezucht en gesteun gepaard. Roomijs met een hoge beschermingsfactor – zou dat geen goed idee zijn?
Maar natuurlijk hebben niet alleen mannen vunzige bijgedachten. Ook vrouwen kunnen er wat van, want ruim 75 procent van de ondervraagde dames zei eveneens geprikkeld te raken van een man die een ijsje eet. Vrouwen vinden bijters lekker gretig en verwachten van zuigers dat ze goed kunnen tongzoenen. De associatie van ijs met erotiek is overigens niet typisch iets voor onze huidige, overgeseksualiseerde samenleving. Het eten van ijs werd in de victoriaanse tijd zo verleidelijk gevonden dat vrouwen in het openbaar niet aan een ijsje mochten likken. Je hoorde de lekkernij mee naar huis te nemen, om het daar in alle zedigheid op te eten. Roomijs werd destijds in kleine, glazen bakjes geserveerd die je voor één penny leeg mocht likken: de pennylicks. Om hygiënische redenen en uit kostenbesparing werd uiteindelijk een eetbaar bakje bedacht dat van een wafel was gemaakt. De tweede grote doorbraak was het waterijs op een stokje. De ontdekking daarvan verliep verrassend simpel: de twaalfjarige Frank Epperson had per ongeluk een glaasje ranja met een lepel erin ’s nachts buiten laten staan.
In 1924 vroeg hij met succes patent aan op zijn ‘uitvinding’, die van ijs definitief een massaproduct zou maken. Ik denk niet dat de brave Epperson had durven dromen dat een grote ijsfabrikant anno 2009 aan duizend vrouwen zou vragen welke mannelijke beroemdheid zij het liefst ‘op een stokje’ zouden zien. Dat bleek Daniel Craig te zijn. Daar ben ik het uiteraard helemaal mee eens, want de James Bond-ster is natuurlijk de ultieme Mr. Cool. Het waterijsje heet License to Chill en heeft de vorm van het ontblote, gespierde bovenlichaam van 007. Likken, bijten of zuigen – ik zou niet weten waar ik moest beginnen. Nu nog een Clive Owen Cornetto (met noten!) en ik ben de hele zomer zoet. Toen ik dit laatst tegen een collega vertelde, keek ze me een beetje verwijtend aan. Of ik soms geen fan was van de Krajicek Calippo? Natuurlijk, dat is mijn favoriete smaak. Maar die heb ik thuis al. En je weet wat ze zeggen: verandering van ijs doet eten.