93

Zo veel werd nu duidelijk, en het weinige wat niet duidelijk was, kon wachten.

We moesten aan de slag.

‘Basma, die rode stationcar van jou – doet die het nog?’

Dom mengde zich erin voordat ze kon antwoorden. ‘Waar ga je naartoe? Het lijk dumpen?’

‘Nee, maat. De Gandamack.’

Hij deed alsof hij wilde gaan staan, maar de oude kerels buiten het hospitaal voor oorlogsslachtoffers zouden sneller van hun bank omhoog zijn gekomen. Hij ging weer zitten en begon in zijn tas naar kleren te zoeken. ‘Ik ga met je mee.’

‘Nee. Jij zit erdoorheen. Moet je jezelf zien!’

‘Ben je de laatste tijd zelf wel eens langs een spiegel gekomen?’ Hij pakte een bruine legerbroek en schudde die uit. Basma trok hem over zijn voeten. ‘Ga je de film daarvandaan naar hem uploaden?’

‘De film? Waarom zou ik dat verdomme willen doen?’

‘Voor Finbars leven. Het is niet zo’n slechte ruil…’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Zo werkt het niet, maat. Het is niet alleen de film die het probleem is. Het gaat om alles dat Finbar, jij en Siobhan weten. Voor hen is Finbar alleen maar een labiele, onbetrouwbare junk. Jij bent een journalist op kruistocht. En Siobhan is de punten aan het verbinden. Zal hij een van jullie, of mij, in leven laten? Vergeet het maar. Het moet hier eindigen. Basma – de sleutels.’

Dom maakte zijn haren nat en probeerde ze naar achteren te strijken. Hij had een hele dag in Thermen 2000 kunnen zitten en het zou niet veel verschil hebben gemaakt. Hij zou de eerste tijd niet op de omslag van welke Poolse glossy ook verschijnen.

Ik spatte water in mijn gezicht en probeerde me wat te fatsoeneren. De Gandamack was het Serena niet, maar zoals wij eruitzagen, zouden we niet eens door de poort komen.

Ik trok een blauw overhemd uit zijn tas en ontdeed me van het fleecevest. ‘Goed, grote jongen, je mag mee als je doet wat ik zeg, wanneer ik het zeg, oké?’

Hij keek me een lange tijd aan en knikte toen.

Ik liep naar een gammele oude kast in de hoek en opende de deur. Er hingen geen kleren aan de twee of drie hangers van ijzerdraad die aan de enkele houten stang hingen, maar ik hoefde geen jas te hebben.

Ik moest mijn ogen beschermen tegen het zonlicht toen ik de binnenplaats opliep. Ik keek omhoog en stak mijn middelvinger op naar de Predator.

Dom was niet echt goed ter been, maar hij liep sneller over het pad dan toen we waren gekomen. Ik hielp hem achter in de stationcar te stappen toen Basma weer verscheen met een armvol kaarten. ‘Ik ga ook mee. Je zou wel eens Pasjtoe nodig kunnen hebben. Maar jij moet rijden. Dit land heeft dan wel een nieuw stel bevrijders, maar vrouwen kunnen nog steeds niet achter het stuur zitten. De politie zou ons aanhouden. Iedereen zou ons aanstaren. De ouderen zouden stenen gooien. Ik zal achterin gaan zitten.’

Ik stak een hand op. ‘Basma, jij moet hier blijven. Ik wil dat je voor problemen gaat zorgen. Jij moet het gerucht verspreiden dat Dominik Condratowicz corruptie en drugshandel op het hoogste niveau aan de kaak gaat stellen. En we hebben jou nodig om de laptop van Dom veilig te bewaren. Wij nemen de geheugenstick mee, maar als er iets fout gaat, als je binnen zeven dagen niets van ons hoort, wil ik dat je contact opneemt met Kate van Doms kantoor en ervoor zorgt dat zij de film krijgt. E-mail hem naar haar, wat ze ook maar aangeeft. Vertel haar alles. En er is nog iets anders. De kerel in de GMC…’

Ze glimlachte. ‘Mijn meisjes hebben al voor hem gezorgd. Er is hier geen tekort aan bereidwillige handen wanneer mannen in een gat in de grond moeten worden gestopt.’

‘Hier?’

‘We hebben een begraafplaats aan de achterkant. We laten zelfmoordslachtoffers uit de ziekenhuizen en dorpen hierheen brengen om ze een fatsoenlijke begrafenis te geven. Wij zijn de enigen die ons iets van hen schijnen aan te trekken…’

Ik nam de sleutels van haar aan toen twee peperbussen ons snel voorbijliepen. Toen zij de poort openden, stapte ik in het wrak van een auto en draaide het raampje open. ‘Basma, dank je. Maar je hebt één ding mis. Jullie zijn niet de enigen…’

Ze leunde door het raampje en gaf ons allebei een zoen op onze wang. ‘Moge Allah jullie beschermen. Hij zorgt altijd voor een volle tank, dus dat is een goede start.’

Ik startte de protesterende motor. ‘Ja, maar laten we hopen dat de taliban niet keken, hè? Voor die zoen op de wang zou jij gestenigd kunnen worden.’

We begonnen te rijden.

‘En zorg ervoor dat je die wagen ergens dumpt, bij voorkeur vanavond.’

We reden de straat op en sloegen linksaf, in de richting van de hoofdstraat.