81

Eén ding was zeker. De Serviërs en de Ieren spraken niet tegen elkaar. Meneer Schoenpoets keek Sundance en Gympen aan met een blik die in elke taal zei dat ze konden oplazeren. Misschien hielden ze er niet van als er op de werkplek werd gerookt.

De Ieren namen allebei een extra lange trek van hun shagjes.

Meneer Schoenpoets zette het ruimteschip op de kruk en drukte op een knop. Een rood lampje knipperde aan.

De Serviërs wisselden een blik en bleven met over elkaar geslagen armen voor me staan.

We wachtten allemaal. De rook deed mijn ogen tranen.

Na een minuut of zo dreunde de stem van de Yes Man uit de luidspreker. ‘Waarom heb jij niet gedaan wat je was opgedragen, Stone? Dacht je nou echt dat ik je zomaar je eigen gang zou laten gaan?’

‘Je hebt de Predator in bedrijf gehouden?’

Hij zou hebben toegekeken hoe onze twee gloeiende lichamen strompelend van de berg kwamen, en daarna had hij de Hiace gemakkelijk door het dal kunnen volgen.

‘Ik ken jou al te lang om dat niet te doen. Denk nu heel goed na over je antwoord. Waar is de film?’

Ik keek hen alle vier aan en haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’

Ze keken blij. Dit gesprek zou niet eindigen met het telefoontje.

‘Ik zal het je nog één keer vragen, Stone. Waar is de film? Ik wil elke kopie.’

‘Welke film? Ik heb geen idee waar je het over hebt.’

‘Wat heeft Condratowicz tegen je gezegd op weg daarheen?’

‘Niets. De arme zak kon nauwelijks ademhalen. Ik geloof dat hij me probeerde te bedanken, meer niet.’

Hij zuchtte. ‘Stone, ik heb een erg lage irritatiedrempel. Ik wil weten waar de film is. Als jij me die informatie niet kunt verschaffen, vertel me dan wat zijn schuiladres in Kabul is. Wie heeft hij ontmoet, en waarom? Jij bent zijn vriend. Hij zou jou vertellen wat er speelt.’

‘Hij heeft me niets verteld.’

Deze keer kwam er een langere zucht. ‘Ik ga het je nog één keer vragen. Daarna draag ik je over aan de heren voor je. Je hebt de foto’s gezien, je kent de formule.’

Natuurlijk kende ik die. En ik was bang. Maar dat ging ik niet tonen. Dat zou ik zo lang mogelijk verborgen houden.

Ik boog naar het apparaat. ‘Ik weet niets van een film en ik weet niet waar hij is geweest. Ik ben gewoon hierheen gekomen en ik heb hem gevonden, zoals je me had gevraagd.’

‘Zoals je wilt, Stone. Ik kan jullie allebei voor onbepaalde tijd vasthouden. Jij was het die zei dat ik een reden moest verzinnen om de Predator in te schakelen. De officiële zienswijze ten aanzien van meneer Condratowicz is dat hij de vijand heeft geholpen door drugs van hen te kopen. Dat maakt hem tot een terrorist. En jij bent zijn helper en medeplichtige. Dus nu voor de laatste keer… ik wil het weten.’

Ik staarde omlaag naar het natte, korrelige beton onder mijn voeten. ‘Waarom zou hij me dat vertellen? Áls hij het aan iemand zou vertellen, dan zou het Pete zijn geweest. Hij was zijn kameraad. Hij was degene die…’

De Yes Man zuchtte. ‘Dat is het, Stone. We zijn er – mijn drempel. Je hebt mijn intelligentie lang genoeg beledigd. Ik geef toestemming voor Fase Een.’ Hij had het niet meer tegen mij.

Ik staarde naar de telefoon. Het rode lampje ging uit.

Sundance en Gympen liepen naar de deur. ‘Wij gaan kijken of de nieuwe builen van jouw maat al mooi kleuren.’

De halfhoge schoenen van meneer Schoenpoets kwamen piepend naar me toe. Hij ging rechts van me staan, klaar om me verrot te slaan als ik bewoog. Hij kon verrekken, dat plezier zou ik hem niet gunnen. De enige gedachte die door mijn hoofd speelde, was dat Fase Een beter klonk dan Fase Vijf en een heel stuk beter dan Fase Tien.

Hij begon te wauwelen in het Servo-Kroatisch. Bovenlip kwam achter me staan en greep mijn polsen, zodat meneer Schoenpoets ze met ty-raps kon boeien. Ze bleven kletsen, alsof ze ineens tijd genoeg hadden en niet konden besluiten hoe ze die het best konden benutten.

De dikke fluim die op mijn wang belandde, verraste me volkomen. Ze staken hun handen uit, trokken me van de stoel en draaiden me honderdtachtig graden om. Ik opende mijn ogen, maar dat was niet nodig. Ik had het leuke speeltje van de Yes Man al gezien.

Een tafelblad zonder poten was vastgemaakt op een olievat, waardoor je iets kreeg dat eruitzag als een grote wip. Twee emmers met water stonden ernaast onder een kraantje in de muur. Een grote rol plasticfolie lag op een stapel lege juten zandzakken.

Het enige verschil tussen deze werkelijkheid en de foto was dat er in een van de emmers een drijfnatte zak lag, klaar voor gebruik.