9

Pete stond op met zijn lege mok nog in zijn hand en zijn helm zwierig schuin. Hij droeg niet een van die helmen in de stijl van de Wehrmacht zoals de rest van de media. Hij zei dat de rand aan de voorkant in de weg zat bij het filmen. In plaats daarvan had hij op eBay een oude stalen Britse helm te pakken gekregen, waarvan hij de rand aan de voorkant had afgevijld.

Hij droeg die iets naar achteren en naar links, met een vierkant stuk zeemleer eronder, zodat hij in dezelfde hoek bleef zitten en niet over zijn kale kop heen en weer schoof. De hoeken van de zeemleren lap hingen over zijn oren en hij hoefde alleen nog maar een Players-sigaret aan zijn onderlip te plakken om het evenbeeld te zijn van de Tommy in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog.

Ik tikte hem op zijn arm. ‘Werk jij je e-mails maar af, Londenaar, dan zal ik hiervoor zorgen.’

‘Bedankt.’ Hij gaf me zijn mok aan. ‘Dat wil zeggen als de satelliettelefoon niet aan barrels is geschoten.’

Pete liep naar de andere kant van de ruimte waar zijn iBook was aangesloten op een BGAN-kabel die door het raam naar buiten liep. De BGAN-satelliettelefoon lag buiten op een van de HESCO’s.

Met een doffe klap kwam er weer een raket neer. Het was de vierde aanval die we die dag hadden gehad. De vorige was een mortieraanval geweest waarbij twee van de stalen vrachtcontainers van de kwartiermeester waren vernield. Er was niemand gedood of gewond, dus ik kon me de KM al voorstellen die vergenoegd in zijn handen wreef voordat hij een lijst ging opstellen van door het bombardement beschadigde goederen die lang genoeg was om twee schepen te vullen in plaats van twee containers.

Toen ik met zijn Shirley Temple bij Pete terugkwam, zat hij met gekruiste benen op de vloer, met zijn rug tegen de muur en het iBook op schoot. De geheugenstick die hij normaal rond zijn nek droeg, zat nu in een USB-poort.

Hij vertoonde een brede glimlach onder zijn helm.

‘Familiefoto’s?’ Ik moest lachen. ‘Dat staat er dus op die dingen van jullie. Ik dacht dat jullie ze hadden als een soort geluksamulet. Die verrekte Dom loopt rond alsof hij immuun is voor alles behalve voor groen kryptoniet.’

‘Alsof ik dat niet weet, makker. Het is een grote zorg. Kijk hier…’ Hij draaide het scherm, zodat ik mee kon kijken. ‘Het verjaardagsfeestje van vorig jaar. Zes jaar oud en bijdehand als de donder.’

Een lange vrouw in een bikini met lang, golvend blond haar deed haar best om een vijftal kinderen met armbanden om en duikbrillen op in bedwang te houden. De camera draaide opzij om meer van de achtergrond te laten zien.

Ik keek nog eens goed. ‘Verrek, Brockwell Park Lido! Dat is lang geleden.’

‘Heb jij daar vroeger ook baantjes getrokken?’

‘Als kind hingen we daar vaak rond.’ Ik zag zijn grijns breder worden. ‘We gingen eerst naar Brixton om te kijken wat we daar op de markt konden gappen. Meestal kregen we alleen een paar tomaten te pakken of een stel groene dingen waarvan we de naam niet eens kenden, maar het was genoeg voor een aardige picknick. En dan gingen we bij het zwembad liggen tot we eruit werden gestuurd omdat we de volwassenen lastigvielen.’

Pete had de hele tijd zitten knikken. Hij barstte in gelach uit dat luider klonk dan een 30mm. ‘Ik ben er ook uitgetrapt! Valselijk beschuldigd de laatste eigenaar te zijn geweest van een drol die in het diepe dreef. Die was toch niet van jou, hè? Te veel exotisch groenvoer?’

Ik wees op het scherm. ‘Is dat Tallulah?’

‘Ja,’ straalde hij. ‘En dat is het jarige meisje.’ Zijn vinger ging naar het scherm en bleef daar hangen, terwijl ze de kaarsjes op haar taart uitblies. Even ging hij helemaal op in zijn eigen wereld. ‘Ik heb de laatste drie gemist…’ Plotseling keek hij op. ‘Maar zal ik je wat zeggen, Nick? Ik ga haar zevende verjaardag over drie weken verdomme niet missen. Of een van de andere daarna. Ik kap ermee, maat. Plaatselijk nieuws en meer tijd met het gezin, dat wordt het voor mij hierna.’

Ik wist niet zeker of hij het meende. ‘Maar je zou dit allemaal missen.’ Ik zwaaide met mijn arm naar de chaos om ons heen.

‘Wat missen? Een verslaggever op een persoonlijke kruistocht waar hij me buiten houdt, waardeloze thee – dat is niet tegen jou bedoeld – en een broek vol zand?’ Hij tikte weer op het scherm. ‘Dat kan daar niet tegenop, maat.’

De thee en het zand begreep ik. ‘Kruistocht?’

Hij blies zijn wangen bol. ‘Hij heeft er altijd achteraangezeten. Hartstochtelijk, weet je? Ik ben erbij geweest om misstanden aan te pakken en de wereld te verbeteren. Maar ik heb er gewoon geen zin meer in. Deels komt het omdat al wat we hier maken, morgen dient om de vis in te verpakken. Nieuws is een wegwerpartikel – het kan niemand een barst schelen.’ Zijn ogen gingen weer terug naar het verjaardagsfeestje. ‘En deels zijn het andere dingen. Meer tijd bij Tallulah zijn en Ruby zien opgroeien zijn voor mij nu heel wat belangrijker.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Begrijp me niet verkeerd, de prijzen die we kregen voor de Kabul-documentaire betekenden wel degelijk iets, omdat ze een erkenning waren voor het aan de kaak stellen van die nachtmerrie daarginds, maar ik… ik kan gewoon niet meer dezelfde passie opbrengen als Dom.’

‘En zijn nieuwe passie is drugs? Dat is de kruistocht?’

Hij boog voorover om zijn gezicht dichter bij het mijne te brengen. ‘Hij is er zo op gefixeerd dat hij me zelfs een paar weken geleden in Dublin met een verborgen camera heeft laten filmen…’ Hij leunde achterover en staarde naar het versierde plafond. ‘Maar ik kap ermee. Misschien doe ik nog wel eens een docu over wilde dieren. Als ik maar lang genoeg van tevoren weet wat het draaischema is, zodat ik niet nog eens een verjaardag van Ruby misloop…’ Hij kneep zijn ogen een beetje dicht. ‘Heb jij een gezin, Nick?’

‘Ooit gehad.’ Ineens begonnen mijn benen te prikken, iets dat ik een heel lange tijd niet meer had gevoeld. ‘Een meisje dat eigenlijk een heleboel leek op jouw Ruby. Haar ouders werden vermoord, ik was haar voogd.’ Ik was me vaag bewust van het zweet dat nu tappelings over mijn gezicht liep. ‘Verjaardagen lukten mij ook niet… Uiteindelijk moest ik iemand die betrouwbaarder was dan ik vragen om het over te nemen.’

Mijn geheugenstick was ingesteld op geblokkeerd en zo had ik het graag. Iemand had me ooit verteld dat ik het leven leefde met het deksel erop en ik nam aan dat het zo was. Maar zo moest het. Hoe zou ik kunnen functioneren als ik de hele tijd plaatjes aanklikte van een tiener die dood op een bed in King’s Cross lag? Het beeld waaraan ik me probeerde vast te houden was van dat vrolijke en stralende meisje op die ene verjaardag die ik met haar had kunnen vieren op de replica van de Golden Hind op de Theems.

Daarheen terug te moeten keren bleef me bespaard, net zoals het die arme Pete bespaard bleef om ernaar te moeten luisteren. Een van de mannen van de compagnie verscheen en bleef naast me staan, maar hij moest Pete hebben. Hij droeg een blauw Helly Hansen T-shirt onder zijn kogelvrije vest en rond zijn rechterarm zat een gloednieuwe prikkeldraadtatoeage. Hier en daar kleefden nog wat huidschilfers aan de inkt – maar niet zoveel als aan de pukkels die hij op zijn gezicht had uitgedrukt.

Pete keek met een brede glimlach naar hem op. ‘Hallo, maat. Wat kan ik voor je doen?’

De jonge kerel glimlachte terug. ‘Ik hoorde dat jij een tankman was. Dat is mijn vader ook geweest – Jim Duggan, ken je hem soms?’

Pete bewoog tijdens het nadenken zijn hoofd van de ene naar de andere kant. ‘Nee, maat, sorry, zegt me niets. Zit hij nog in dienst?’

De jongen kwam uit Wales en bloosde van trots om zijn vader. ‘Nee, hij is hier in Irak aan het werk voor een van de beveiligingsfirma’s.’

Duggan… De naam klonk bekend en ineens wist ik het. Hij was de knul die de grote jongen moest worden. Ik stak een hand uit. ‘Ik ben Nick en dat is Pete. Jij bent vanavond de nummer één aan de deur?’

Hij werd nog trotser. ‘Terry. Ja, eerste keer. Het peloton is aan de beurt.’

‘Veel succes, maat. Weet je, tot zo’n vier jaar geleden zouden alleen commando’s dat soort rotdingen doen.’

Zijn ogen werden groot en hij bleef mijn hand schudden. Pete bleef diep in gedachten naar hem kijken.

‘Ja?’

‘Wis en zeker, maat. Grote dag. Veel geluk.’

Een van de MP-meisjes kwam voorbijlopen en Terry’s ogen schoten opzij. Pete legde zijn iBook neer, stond op en sloeg een vaderlijke arm om zijn schouder. ‘Als jij vanavond goed werk levert, jongen, dan zal je haar niet weg kunnen slaan.’

Terry mocht dan op het punt staan zijn feestkleding aan te trekken en een huis binnen te stappen vol met kerels die hem wilden doden, maar hij was waarschijnlijk hooguit negentien. De MP lustte hem rauw bij het ontbijt.

Pete gebaarde naar het iBook. ‘Als die ouweheer van jou e-mail heeft, wil je hem misschien een berichtje sturen? Laten weten dat het goed met je gaat?’

Pete en ik wisselden een blik. Hij wist net zo goed als ik dat als het vannacht in het honderd liep, dit waarschijnlijk de laatste keer was dat hij contact maakte.

Terry leek nog meer in de wolken, toen hij ging zitten en begon te typen.

Pete stapte met een tevreden uitdrukking naar mij toe. ‘Zal ik je eens wat zeggen? Er zijn bepaalde dingen die ik misschien zal missen. Voornamelijk de kameraadschap. De broederschap. Wat wij doen lijkt wel wat op het leger. Zelfs wanneer je tot je nek in de stront zit, ben je omgeven door maten.’ Hij glimlachte. ‘We zaten in Kabul toen Ruby’s moeder ervandoor ging naar Spanje met de kerel die onze aanbouw aan het zetten was. Het waren Dom en alle andere kerels die me op de been hielden.’

Hij gaf een stomp op mijn arm. ‘Sorry, makker, te veel info. Maar als je daar ooit verzeild raakt, dan is de Gandamack Lodge de plek om je verdriet te verdrinken. Geweldige bar. En die zijn er niet zo veel in de stad. Alle nieuwslui logeren daar en het is de kroeg van het circuit. Meer dan genoeg gezelschap.’

Er werd geschreeuwd dat de aanval voorbij was, maar wij bleven waar we zaten. Het terrein moest nog schoongeveegd worden voordat iemand in beweging kon komen.

‘Over op de been houden gesproken…’ hij gaf me weer een klap tegen mijn arm… ‘als Terry klaar is, kan jij ook best online gaan met de Vereniging Trieste Zakken om te kijken of je het oude duikteam op kunt sporen.’