5

Een paar auto’s en vrachtwagens stonden nog aan de andere kant van de chicane te wachten tot ze het beveiligde gebied in werden gestuurd.

Pete was klaar om het rapport te verzenden. Hij voegde zich bij Paul in het mortierluik en legde zijn satelliettelefoon met een klap op een vlak gedeelte van de romp. De BGAN Explorer 500 leek meer op een tosti-ijzer dan op een mobiele telefoon. Op de zijkant liggend en opengeklapt wees hij recht naar Paul.

‘Denk aan je familiejuwelen, makker.’ Pete grijnsde van oor tot oor. ‘Je weet wat ze zeggen over die microgolven…’

Pete gebruikte een ingebouwd knoopkompas om hem op de satelliet te richten en verbond toen de USB-kabel via het luik met zijn iBook. De voedingskabel werd aangesloten op de stroomvoorziening van het voertuig.

‘Alles klaar?’ Dom sloot zijn ogen en probeerde het zich gemakkelijk te maken.

Pete was aan het tikken. ‘Onderweg.’

Een straal licht van de vroege ochtendzon scheen door het mortierluik op mijn gezicht.

‘Terug in je kist, Drac.’ Pete was vanochtend echt wakker.

Dom hield zijn ogen dicht, maar kon een grijnslach niet tegenhouden.

‘En wat nu, Pete?’ Ik schoof een rugzak uit de weg. ‘Ga je over tanks kletsen met je nieuwe maten?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat heb ik meer dan genoeg gedaan toen ik erin zat. Ik heb die rotdingen trouwens nooit fijn gevonden. Bovendien wil Tallulah dat ik Ruby virtueel op haar donder geef.’

Pete logde minstens eenmaal per dag in op BT om zijn e-mail te controleren. De mailtjes die hij van de zeven jaar oude Ruby en haar stiefmoeder Tallulah kreeg, brachten altijd een glimlach op zijn gezicht. Bij mij ook, maar dan omdat Ruby en Tallulah meer klonken als een Eurovisie Song-festival dan als echte mensen.

E-mails waren toegestaan, maar niemand mocht hier een mobiele telefoon gebruiken om naar huis te bellen. De opstandelingen waren geïnfiltreerd in de telefoonmaatschappijen, en als een soldaat met zijn familie mocht wauwelen, konden ze een driehoeksmeting doen op het signaal, zijn positie vaststellen en waarschuwingen afgeven over troepenverplaatsingen door de woestijn. Wat weer inhield dat ze zich konden verspreiden – of ze konden een aanval uitvoeren.

Pete was achter in de veertig en hij had zelf vier of vijf jaar in het leger gezeten toen hij jonger was. Huzaren, dragonders, lansiers – een of ander tankregiment, ik had nooit begrepen waarin het verschil zat. Ik mocht hem graag en dat niet alleen vanwege zijn accent. Meteen toen ik het op de luchthaven van Amman had gehoord, had ik geweten dat we heel wat meer gemeen hadden dan een legerverleden.

Wat ik echter absoluut niet bezat, was zijn bijna obsessief dwangmatige verlangen alles georganiseerd te hebben. Pete moest wel de kieskeurigste man op aarde zijn. Misschien was dat niet zo verrassend, nadat hij zijn hele carrière in het leger opgesloten had gezeten met een bemanning die elke vijf minuten een scheet liet en piste in lege plastic flessen. Hij waste elke avond zijn sokken en zijn ondergoed, ook al had hij nog voor veertien dagen schoon in zijn tas zitten, en hij was zo lang met Colgate en floss in de weer dat zijn tanden volgens mij daardoor moesten slijten.

‘Hé, Nick… wil jij nog even online voordat de Prins van de Duisternis het verrekte ding inpikt?’ Hij keek naar Dom en de glimlach verdween.

Dom scheen meer tijd te besteden aan bellen en e-mailen dan een verliefde tiener, en het leek nooit zijn vrouw te zijn. Hij was urenlang online met Moira, zijn producer in Dublin.

‘De prijs van de roem.’ Ik trok een wenkbrauw op.

‘Hij liever dan ik,’ zei Pete. ‘Ze is een kreng.’

Dat was waar. De enige fatsoenlijke persoon die ik in het hele kantoor had gesproken, was Kate geweest, haar persoonlijke assistente.

Hij richtte zijn aandacht weer op zijn laptop. Het kwam op mij nog steeds vreemd over dat ze contact konden onderhouden met de buitenwereld en bijna een normaal leven konden leiden, terwijl ze midden in een oorlogszone achter in een van deze dingen zaten. Het was niet alleen de technologie die me verbaasde. Het was het onderhouden van de relatie.

Ergens in de stad werd een raketgranaat afgevuurd. Een 30mm vuurde een paar salvo’s terug.

Dom opende zijn ogen en greep een fles water. Hij nam een paar slokken en reikte hem richting Pete, die hem vol afschuw aankeek. ‘Nadat jij hem tussen je hoektanden hebt gehad?’

Dom dronk de fles leeg. Ik hoorde zijn hersens bijna kraken onder het drinken. ‘Hebben jullie tweeën afgelopen nacht de sporen op hun armen gezien?’

We waren na het invallen van de duisternis naar voren geroepen om de nasleep te bekijken van een van de aanvallen op een huis. Er waren vier doden, allemaal in de twintig. Twee hadden AK’s, de anderen granaatwerpers.

Pete keek me aan met een blik van hier-gaan-we-weer. ‘Ik zeg het je de hele tijd, Drac. Er zitten massa’s van die klootzakken aan het spul. Het is nog erger dan thuis.’

Dom liet de lege fles op de bodem vallen. ‘Dat begrijp ik, Pete, maar de lui die helemaal onder aan de voedselketen zitten, waarom vechten die? Ideologie of gewoon om hun volgende shot te verdienen? Iran stopt ze vol met heroïne en tegelijk met wapens en munitie om mee te vechten.’

Pete wierp me weer een blik toe. We hadden het hier al heel vaak over gehad. Sinds we hier zaten, was Dom geobsedeerd geraakt door de heroïnehandel, en Pete maakte zich daar zorgen over.

‘Luister, Drac. Iran heeft het grootste drugsprobleem van de hele wereld. Twee miljoen van die stomkoppen zijn verslaafd. Het is de wet van de grote gemiddelden dat de plaatselijke bewoners aan het spul zitten. De grens is hier binnen spuugafstand.’

Pete gaf Dom een stomp tegen zijn arm en een grijns van 500 watt. ‘Ik wil wedden dat zelfs dat onderdeurtje van een Ahmadinejad spuit. Waarschijnlijk heeft dat zijn groei belemmerd…’

Dom kon er niet om lachen. ‘Die jonge kerels van afgelopen nacht en deze…’ Hij wees naar de benen van Paul. ‘Kerels als zij zijn een oorlog aan het uitvechten, terwijl mensen fortuinen verdienen aan de handel in heroïne. En ze gebruiken diezelfde oorlogen als dekmantel.’ Hij wendde zich tot mij. ‘Stel dat we zouden kunnen bewijzen dat er mensen in Afghanistan en Irak zijn die de oorlogen gebruiken om heroïne naar Europa en naar wieweet-waar te transporteren? Vertel me of dat geen verhaal is.’

Pete rolde met zijn ogen. ‘Hij wil niet met die onzin ophouden, Nick. Let maar eens op als we terug zijn op de basis. Dan bestormt hij BZ als een rat die tegen een regenpijp opklimt om te proberen hun aandacht te krijgen. En waarvoor? Wát ze ook zeggen, je krijgt mij niet zover dat ik ga rondtrekken om een bende junks te filmen.’

Pete sloeg met de rug van zijn hand tegen de benen van Paul. ‘Hé, jij hoort een maat te zijn. Als je maten zo behandelt, ben ik blij dat we morgen teruggaan naar Basra. Klootzakken als jullie mogen hier in de grootste asbak van de wereld blijven.’

Paul snoerde hem de mond. Hij schreeuwde tegen de drie in de VCP: ‘Voertuig… Het staat me niet aan… De rotzak remt niet af…’

Rhett rende langs de achterkant van onze kar. ‘Niet schieten… Op mijn bevel…’

Pete pakte de camera.

Dom wierp me een blik toe. ‘Zelfmoordaanval?’

Pete was buiten al aan het rennen. Dom en ik volgden. De helmen konden barsten. Als die wagen was volgeladen met explosieven zouden die niet echt veel helpen.