22

KIJK EENS NAAR DE CAMERA, LIEVERD. ZO JA, SCHOONHEID. HEEL goed, iets meer borst, te veel, te veel. Zo ja, nu in de camera kijken. Houen zo, lieverd, houen zo. Oké.’ Julian schoot in een razend tempo een aantal snapshots van de strakke jonge vrouw, die als een lynx op de divan lag. Haar zware oogleden met lange zwarte wimpers vielen half over haar groene ogen waarmee ze naar het plafond staarde. Ze was mooi, zelfverzekerd en verleidelijk. En dat terwijl ze nog maar achttien was.

Julian had Lucia Serafina in een club in Londen ontmoet, waar ze hem had verteld over haar droom om een beroemd zangeres te worden. ‘Ik heb mijn uiterlijk en mijn lichaam mee, nu moet ik alleen nog mijn stem ontwikkelen,’ had ze met haar zware Italiaanse accent gezegd. Julian, die de esthetiek van een mooie vrouw wist te waarderen, had haar uitgenodigd naar zijn cottage in Polperro te komen om alvast wat promotiefoto’s te maken. Ze had de uitnodiging onmiddellijk aangenomen; zo kon ze profiteren van alweer een man die verblind was door haar schoonheid. Ze keek naar hem zoals een panter naar zijn prooi. Hij droeg slechts een spijkerbroek en een paar sandalen. Zijn lichaam was bruin en gespierd. Ze was er zeker van dat hij er rijp voor was om te worden bekeerd tot de heteroseksuele wereld.

Het was een regenachtige dag. Boven de horizon pakten zich langzaam donkere wolken samen, die een middag van donder- en regenbuien aankondigden. Maar zolang het licht zo subtiel tussen zonneschijn en onweer in hing, wilde Julian snel een aantal foto’s maken voordat de bui losbarstte.

Lucia droeg een eenvoudig wit jurkje dat weinig van haar decolleté verhulde en waarin een groot deel van haar dijen schaamteloos zichtbaar was. Telkens nam ze een pose aan waarin ze er op haar voordeligst uitzag en keek ze in de camera met de zelfverzekerdheid van een professioneel model.

‘Ontspan je maar even, ik moet het filmrolletje verwisselen. Misschien kan ik je straks nog onder de bloesemboom fotograferen,’ zei hij terwijl hij zich omdraaide om een nieuw rolletje uit zijn tas te halen. ‘Wil je iets drinken?’ vroeg hij. Hij trok het zilverpapier los waarin het rolletje verpakt was.

‘Ik denk niet dat ik zo rond kan lopen,’ zei ze met een poeslief lachje.

‘Waarom niet?’ vroeg hij, en hij keek haar aan. Ze glimlachte en trok suggestief haar wenkbrauwen op. Vervolgens liet ze haar jurk met een plagerige grijns op de grond vallen.

‘Zal je vriend niet van me schrikken als hij nu ineens binnenkomt?’ zei ze terwijl ze haar hand over haar naakte lichaam liet glijden. Julian was verrast maar niet geschokt. Hij draaide al zo lang mee in dit wereldje dat hij op het gebied van verleidingstrucs bijna alles had meegemaakt. Hij had er onderhand genoeg van om de vrouwen van zich af te moeten slaan. Ondanks zijn openlijke homoseksualiteit konden de meeste aantrekkelijke vrouwen maar moeilijk geloven dat hij ze niet begeerde. Ze waren er zeker van dat ze hem konden bekeren en waren diep beledigd wanneer ze ontdekten dat het bij hem niet lukte. Julian klikte het rolletje in de camera en spoelde het door, alsof hij haar niet had opgemerkt.

‘Goed dan, schat,’ zei hij kordaat. ‘Laten we je eens ergens anders neerzetten, die divan begint me te vervelen.’ Hij liet zijn blik naar de tuin glijden. ‘Een stoel onder die bloesemboom. Dan zie je eruit als een bosnimf, heel verleidelijk,’ zei hij. Lucia zuchtte diep, maar ze gaf het nog niet op. Ze was nu eenmaal zeer overtuigd van haar charmes.

Julian zette een stoel onder de roze en witte bloesems en stelde zijn driepoot met de camera in de juiste positie op. Lucia gleed naakt langs hem heen en draaide de stoel om zodat hij met de rugleuning naar de camera stond. Vervolgens ging ze er met een verleidelijke beweging schrijlings op zitten en liet ze haar hoofd op haar gekruiste armen rusten, waarna ze Julian onbewogen aanstaarde.

‘Nee, schat, dit lijkt me geen goed idee. Je bent een zangeres, geen pornoster,’ zei hij, de camera scherpstellend.

‘Deze is speciaal voor jou,’ zei ze met een minzaam lachje. Ze dacht zeker dat hij haar dankbaar was.

Integendeel. ‘Ik ben bang dat hij dan ergens in een la zal belanden en vergeten zal worden. Hoe zei je ook weer dat je vriendje heette? Dan maak ik ’m voor hem,’ zei Julian terwijl hij een polaroidcamera uit zijn tas haalde.

‘Hij heet Torquil.’

‘Oké, deze is voor Torquil,’ zei hij.

‘Dat zal hij leuk vinden,’ zei ze meesmuilend. Ze ging rechtop zitten. ‘Zullen we hem die foto cadeau geven als hij me straks komt ophalen?’

‘Zoals je wilt,’ antwoordde hij. Hij trok de polaroid eruit en bekeek hem. ‘Heel mooi, Lucia. De Playboy zou er een moord voor doen. Misschien moet je je carrièreplannen radicaal omgooien. Dit kost je minder moeite en zo te zien ben je een natuurtalent.’

‘O, maar ik kan niet zomaar voor iedereen zo poseren,’ zei ze zwoel terwijl ze hem met gemaakte onschuld aankeek.

‘Ik zou je bijna gaan geloven,’ reageerde hij. Hij maakte nog een foto. ‘Nu sensueel. Nee, niet glimlachen. Broeierig, wellustig, een beetje boos zelfs. Dat is beter. Ja, hoofd iets omhoog, ja, hoger, nou iets naar deze kant, minder, naar de camera kijken. Oké.’ En hij schoot een heel rolletje vol.

‘Als je nu je kleren weer aantrekt, kunnen we nog een paar promotiefoto’s maken,’ zei hij terwijl hij een nieuw filmpje pakte.

‘Ik heb geen zin meer in poseren en bovendien vind ik ’t fijn naakt te zijn. Jij niet?’

‘Soms wel, maar niet als ik werk.’

‘Ik wil niet meer werken, ik wil spelen.’

‘Nou, zullen we dan maar thee gaan drinken?’ Hij begon zijn apparatuur in te pakken. Toen hij omhoog keek naar de lucht, zag hij dat de bui hen bijna had bereikt. ‘We hebben in ieder geval gebruikgemaakt van het beste deel van de dag,’ zei hij terwijl hij zijn driepoot opvouwde.

‘O nee, dat moet nog komen,’ zei ze. Ze stond op van haar stoel en liep naar hem toe.

Julian slaakte een vermoeide zucht. ‘Nou, Lucia, dat dacht ik dus niet.’

‘O jawel,’ zei ze vastbesloten. Ze bleef voor hem staan en liet haar lange nagel over zijn borstspieren glijden. ‘Je zorgt goed voor jezelf, zo te zien.’

Julian greep haar hand beet en haalde hem van zijn borst weg. ‘Lucia, ik ben homo. Ik hou van jongens en jij bent een meisje. Het is zo simpel als wat,’ zei hij ernstig.

‘Toe nou. Je gaat me toch niet vertellen dat je er soms niet aan denkt?’ zei ze met een pruillip.

‘Nooit,’ zei Julian met onverholen weerzin.

Toen legde ze haar hand op zijn kruis. ‘Ik voel dat je naar me verlangt.’

‘Dan heb je minder ervaring dan ik dacht, want ik ben allesbehalve opgewonden,’ zei hij bot.

Ze had in elk geval nog het fatsoen om te blozen. ‘Je bent bang dat Torquil ineens komt opdagen. Dat zal echt niet gebeuren. Het is nog te vroeg. Ik heb gezegd dat ik hier de hele middag moest zijn.’

‘Laten we binnen thee gaan drinken,’ opperde hij nogmaals, en hij liep langs haar heen.

Plotseling hoorden ze een donderslag die een trilling door de aarde joeg en de daaropvolgende plensbui doorweekte hen beiden. Giechelend rende Lucia het huis in, op de voet gevolgd door Julian. Eenmaal in het donkere huis liet ze zich boven op hem vallen en begon ze hem te kussen, terwijl ze zijn broek probeerde af te stropen.

‘Sorry, hoor. Ik hoop niet dat ik jullie stoor,’ zei Toby, die stijfjes in de deuropening stond. Hij had ze vanuit de regen het huis in zien rennen en hoewel hij een steek van jaloezie voelde, wist hij ook dat Julian voortdurend al te enthousiaste meisjes van zich af moest slaan. Het was een deel van zijn werk.

Lucia deed een paar stappen achteruit en veegde met de rug van haar hand over haar natte gezicht. ‘Jij moet Toby zijn,’ zei ze. ‘Ben je soms ook in voor iets anders? Dan kunnen we een triootje doen.’

‘Sorry, geen belangstelling,’ zei Toby koeltjes, ‘maar ik zal thee zetten zodat je geen kouvat.’

‘Ik heb niets om aan te doen. Mijn jurk zal nu wel doornat zijn,’ zei ze terwijl ze tegen de muur leunde en Julian grijnzend aankeek. ‘Die bui heeft je gered, fotograafje.’ Ze lachte.

‘Je mag een overhemd van me lenen,’ zei hij met een zucht. ‘Toby, geef mij maar koffie. Sterke, graag. Kom mee, Lucia.’

Terwijl Julian met Lucia boven was, zette Toby thee. Intussen probeerde hij de jaloezie te onderdrukken die hij in zijn maag voelde steken en die zijn goede humeur dreigde te overschaduwen. Hij keek naar zijn spiegelbeeld in de zilverkleurige fluitketel, maar hoezeer hij ook een hekel had aan de uitdrukking op zijn gezicht, hij kon er weinig aan veranderen.

Op dat moment ging de voordeur open en kwam Federica, buiten adem van het fietsen, binnengestormd. In haar armen droeg ze een donzig wit hondje. ‘Mijn hemel,’ riep hij. ‘Van wie is die?’

‘Van mij, oom Toby,’ riep ze terwijl ze hem voorzichtig op de keukentegels zette.

‘Wat een lief beestje.’

‘Ja, hè?’

‘Hoe heet-ie?’

‘Rasta,’ zei ze. ‘Omdat ik in Chili ook een Rasta kende. Kijk, zijn naam staat ook op zijn halsband.’

Toby bukte zich en aaide over zijn zachte vacht. ‘Wat een lekkere knuffel,’ mijmerde hij. ‘Je laat hem zeker bij jou in bed slapen?’

‘Als het van mama mag.’

‘Tja, dat zou ik haar dan maar heel lief vragen,’ zei hij, wetend hoe streng Helena kon zijn.

‘Dat hoeft niet, hoor. Ze wil dat ik haar vriend aardig vind en daarom heeft hij me een hondje gegeven. Dus ik denk dat ze nu alles wat ik maar wil goedvindt.’

‘Aha.’ Toby knikte en stond op. ‘Arthur.’

‘Vind jij hem aardig?’

‘Natuurlijk wel,’ antwoordde hij diplomatiek.

‘Vind je dat ze moeten gaan trouwen?’ vroeg ze.

‘Heb ik soms iets gemist?’

‘Nee, maar stel dat.’

‘Ik denk niet dat Helena al weer aan trouwen toe is,’ antwoordde hij terwijl hij een paar bekers uit de kast haalde en het kokende water in de theepot goot.

‘Volgens mij wel. Ze houden steeds elkaars hand vast en ze kussen aldoor. Ik vind hem lelijk. Papa is veel knapper.’

‘Uiterlijk is niet het belangrijkste, Fede. Het is een aardige, vriendelijke man die graag voor je moeder wil zorgen. Dat is volgens mij veel belangrijker dan een knap uiterlijk.’

‘Ik vind hem niet aardig,’ zei ze. Ze ging op de grond zitten en zette de pup op haar schoot.

‘Dat is een natuurlijke reactie. Als hij niet verliefd was op je moeder, vond je hem waarschijnlijk wel aardig.’

‘Ik wil niet uit Polperro weg,’ zei ze ernstig.

‘Waarom zou je in hemelsnaam uit Polperro weg moeten?’

‘Omdat ik bij hen in de stad moet wonen als ze gaan trouwen.’

‘O, maar dat is toch nog helemaal niet zeker?’

‘Nou, ik ga in elk geval niet mee,’ hield ze vol.

‘Als het ooit zover komt, mag je bij ons komen wonen,’ zei hij voor de vuist weg, zonder te beseffen dat zijn voorstel in zeer goede aarde viel.

‘Meen je dat?’ vroeg ze verbaasd.

‘Wat?’ zei hij.

‘Dat ik bij jou mag komen wonen als mama met Arthur trouwt?’

‘O dat. Ja, lieverd, natuurlijk mag je bij ons komen wonen. Wat dacht je dan?’

Toen Lucia, gekleed in een ruimvallend overhemd van Julian, terugkeerde in de keuken, had ze amper oog voor het kind met de bleke teint en de blonde haren dat op de grond met een hondje zat te spelen, Julian stelde ze aan elkaar voor, maar Lucia had geen belangstelling voor kinderen en ze hield ook niet van honden. Met een geforceerd glimlachje stapte ze over hen heen, op weg naar de beker dampende thee die Toby voor haar had gemaakt. Leunend tegen de rand van het fornuis dronk ze haar thee.

‘Waar heb je die foto gelaten, Julian. Ik wil hem aan Toby laten zien,’ zei ze giechelend. Ze kruiste haar blote benen om warm te blijven.

‘Ik weet niet waar ik hem heb neergelegd,’ zei Julian zwakjes.

‘Dat weet je best. Kom op, doe niet zo flauw. Ik sta er juist op m’n best op.’

‘De schoonheid der vrijster ligt in ’s vrijers oog, Lucia, en ik heb je wel eens mooier gezien,’ antwoordde hij terwijl hij in zijn tas rommelde. Uiteindelijk kwam hij met de foto tevoorschijn en overhandigde hem aan haar. Ze bekeek hem met een trotse glimlach.

‘Torquil zal ’m zeker mooi vinden. Zou je ’m voor mij kunnen vergroten? Een leuk cadeautje voor zijn verjaardag,’ zei ze, de foto aan Toby tonend.

Toby verborg zijn walging achter een glimlach. ‘Het enige poesje waar ik warm voor loop is er een op vier poten,’ zei hij scherp.

Lucia nam een slok thee om haar verontwaardiging weg te slikken. Vervolgens stelde ze voor de foto aan het verlegen meisje, dat op de grond zat, te laten zien, om ‘haar het een en ander bij te brengen’.

Federica keek met een vragende blik op naar haar oom, maar Julian noch Toby vond Lucia’s grapje geslaagd en ze hoopten maar dat haar vriend haar gauw zou komen ophalen.

Eindelijk kwam Torquil. De motor van zijn Porsche joeg de zich nestelende duiven en zwaluwen in paniek de lucht in. Zelfverzekerd liep hij zonder kloppen het huis in. ‘Aha, daar ben je, Lucia,’ zei hij, toen hij hen in de keuken aantrof. Hij ging met een arrogante blik voorbij aan Julian en Toby en bekeek zijn vriendin achterdochtig van top tot teen. ‘Waar zijn je kleren?’ vroeg hij. Ze gaf hem de foto en zag hem paars van woede worden.

‘Wat heeft dit te betekenen? Ik dacht dat je promotiefoto’s moest maken, geen porno,’ snauwde hij terwijl hij zijn donkere haren uit zijn knappe gezicht veegde.

‘Deze heb ik speciaal voor jou laten maken,’ zei ze, en ze gaf hem een kus.

‘Als de fotograaf geen homo was geweest, had ik je je nek omgedraaid,’ zei hij grimmig.

‘O, daar hoef je niet over in te zitten. Als er iemand homo is, dan is Julian het wel. Nietwaar, Julian?’ zei ze.

Julian deinsde achteruit. Hij wilde ze allebei meteen zijn huis uit hebben. ‘Ik zal je de foto’s sturen zodra ik ze ontwikkeld heb. Dat zal een paar dagen duren,’ zei hij, haar negerend. Hij negeerde ze allebei. Ze waren de meest zelfvoldane mensen die hij ooit had ontmoet.

‘Goed dan, laten we maar gauw gaan. We moeten vanavond om zeven uur in Londen zijn voor de première van Crazy Hearts en jij, schattebout, doet er uren over om je op te tutten.’

‘Dat hangt er maar van af wat ze draagt, dacht ik zo,’ zei Toby met een grijns naar Julian.

‘Kom mee,’ zei Torquil, die opzettelijk over Toby heen keek. Haastig duwde hij Lucia de keuken uit.

Federica keek hen na. Ze had hem een knappe man gevonden en vroeg zich af waarom een man zoals hij op zo’n nare vrouw als Lucia viel. Ze had niet eens de moeite genomen om Rasta te aaien.

‘Je overhemd krijg je nog wel een keer terug. Ik zal het niet vergeten,’ riep Lucia vanuit de gang.

‘Laat maar zitten,’ riep Julian, opgelucht dat ze weggingen. ‘Je mag ’m houden.’

Wederom sloegen alle vogels en andere dieren door het geluid van de motor op de vlucht. Toen het was weggestorven, was de stilte bijna hoorbaar. Toby en Julian slaakten een diepe zucht. ‘Godzijdank, die zijn weg,’ zei Julian terwijl hij zijn armen om Toby heen sloeg en hem omhelsde. ‘Het was niet wat je denkt,’ voegde hij er verontschuldigend aan toe.

‘Weet ik,’ zei Toby. ‘Ik ken je toch.’

‘Mooi zo.’ Met een zucht liet hij zijn hoofd op Toby’s schouder rusten. ‘Waar blijft die sterke koffie?’

‘Heb je niet meer zin in een glas whisky?’

‘Je hebt gelijk. Ik ben wel toe aan een borrel. Na zo’n middag heb ik behoefte aan een week vakantie. Wat een vreselijke mensen. Ik hoop dat ze zich niet voortplanten.’

‘Dat zouden ze moeten verbieden.’

‘Het tragische is dat ze het wel doen.’

‘Onze tragiek is dat we het niet kunnen,’ zei Toby lachend. Hij klopte zijn vriend op de rug.

‘Als ik hier kom wonen, mag ik Rasta dan meenemen?’ vroeg Federica, die nog steeds stilletjes op de grond zat.

Toby en Julian draaiden zich tegelijk om en keken haar aan.

‘Lieve help, ik was je helemaal vergeten,’ zei Toby verrast.

‘Natuurlijk mag je Rasta meenemen,’ zei Julian, waarna hij Toby aankeek. ‘Wanneer trekt ze bij ons in?’